Przewodnik opisuje jedną z dawnych republik związkowych Jugosławii, obecnie niepodległe państwo ? Czarnogórę, sto lat temu zwaną też Montenegro. Czarnogóra, niewielki kraj położony pomiędzy Chorwacją, Bośnią, Serbią i Albanią, obfituje w niezwykłe kontrasty. Od południowego zachodu zamyka ją typowe adriatyckie wybrzeże z pięknymi nadmorskimi krajobrazami, wygodnymi hotelami, plażami i uroczymi zabytkowymi miasteczkami pamiętającymi czasy potęgi Republiki Weneckiej. Podupadła w wyniku trzęsienia ziemi i konfliktów związanych z rozpadem Jugosławii, czarnogórska riwiera odzyskuje w szybkim tempie swą dawną popularność i również w polskich biurach podróży nietrudno o oferty wczasów w tamtejszych kurortach. Dalej w głąb lądu ciągnie się wyżyna o charakterystycznym, nieco posępnym krajobrazie krasowym, przywodzącym na myśl sceny z Dzikiego Zachodu (właśnie w tych stronach Włosi kręcili swoje spaghetti-westerny). Tu przez wiele wieków toczyła się historia Czarnogórców - małego, ale nieugiętego górskiego ludu, bodaj jedynego na Bałkanach, który nigdy do końca nie uległ potędze otomańskiej Turcji. Teren obfituje w ciekawe zjawiska krasowe i pamiątki historyczne. Dla miłośników dzikiej przyrody niezwykle ciekawym miejscem jest wielkie Jezioro Szkoderskie, nad którym żyją nawet... pelikany. Północno-wschodnią część Czarnogóry zajmują pasma górskie o zróżnicowanej wysokości i charakterze, stanowiące - ze względu na znikome zagospodarowanie - prawdziwe wyzwanie dla turystów lubiących samodzielność. Wyjątkową atrakcję stanowią niezwykle głębokie kaniony rzeczne. W największym i najpiękniejszym z nich kanionie Tary organizowane są spływy raftingowe trwające nawet dwa dni. Pierwsza część przewodnika to dość obszerny, lecz przystępny zarys geografii i historii Czarnogóry. W rozdziale "Vademecum turysty" ujęto podstawowe informacje praktyczne dla turysty, m.in. o możliwościach dojazdu i zakwaterowania, niezbędnych formalnościach itp., a także o możliwościach uprawiania różnych rodzajów turystyki i aktywnego wypoczynku, ważniejszych imprezach kulturalnych, religiach i języku. Część krajoznawcza składa się z trzech rozdziałów, obejmujących kolejno: wybrzeże, wyżynę krasową oraz góry. Szczególnie dużo miejsca poświęca autorka otoczeniu Zatoki Kotorskiej oraz najpopularniejszym i najlepiej zagospodarowanym turystycznie górom Durmitor, w których opisuje większość znakowanych szlaków turystycznych. (Rec. Wydawn.)

184 strony formatu B6, 16 stron ze zdjęciami barwnymi, 66 ilustracji czarno-białych w tekście, 5 mapek i planów miejscowosci. Broszura szyta nićmi. Oprawa miękka ze skrzydełkami, wewnątrz przedniego przeglądowa mapka Gór Sowich. (Rec. Wydawn.)

464 strony formatu B6, kolorowa wkładka 32 str, 105 mapek i planów miejscowości, okładka miękka ze skrzydełkami, wewnątrz skrzydełek schematyczna mapa Litwy oraz barwny plan Starego Miasta w Wilnie. Polacy i Litwini odcięci od siebie przez 80 lat, przestali się znać i rozumieć. A przecież chodzi o kraj i naród z którym byliśmy razem na dobre i na złe przez 500 lat, przez połowę naszej historii. Wojny, agresywne nacjonalizmy, komunizm w bolszewickim wydaniu, wszystkie te klęski spowodowały, że kraj, który sto lat temu był znany i swojski, stał się terra incognita, światem zaginionym, mitycznym... Gdy sobie to uświadomimy, możemy ocenić przed jakim trudnym zadaniem stanął Autor przewodnika. Nie jest to bowiem ot taki sobie zwykły przewodnik po najciekawszych miejscach i atrakcjach. Prowadzi on także do miejsc gdzie turyści nie docierają, do małych miasteczek, do wsi i zaścianków, w głąb puszcz, na grodziska i kurhany, do wielkich głazów i do miejsc świętych pamiętających jeszcze czasy wielkich książąt, na pobojowiska, do chat i do zamków, na rzeki i jeziora, na rojsty i wzgórza - słowem przywraca nam pamięć o nas samych. (Rec. Wydawn.)

Łotwa to jedna z republik bałtyckich. Nie jest to wielkie państwo - jego powierzchnia wynosi 64 589 km2 i jest porównywalna z obszarem sąsiedniej Litwy. Łotwa to państwo morskie. Linia brzegowa wynosi 495 km. Znaczną jej część stanowią brzegi Zatoki Ryskiej, od granicy estońsko-łotewskiej w pobliżu łotewskiego miasta Ainaži do przylądka Kolka. Następny odcinek to zachodni brzeg Półwyspu Kurlandzkiego do zbiegu z granicą litewską. Obszar lądowy państwa łotewskiego rozpościera się wzdłuż osi zachód-wschód na maksymalną odległość 450 km. Natomiast maksymalna odległość wzdłuż osi północ-południe wynosi tylko 210 km a minimalna zaledwie 85 km. Łotwa graniczy na lądzie z 4 państwami: na północy z Estonią (337 km), na wschodzie z Rosją (292 km), na południowym wschodzie z Białorusią (171 km); na południu z Litwą (570 km). W okresie międzywojennym Łotwa graniczyła z Polską. Po II wojnie światowej tę część państwa polskiego wcielono do Białoruskiej SRR. Natomiast Łotewska SRR utraciła na rzecz Rosyjskiej Federacyjnej SRR okolice miasteczka Abrene (ros. Pytałowo). Położona centralnie stolica – Ryga to główny węzeł drogowy i kolejowy państwa łotewskiego. Tutaj mieści się także najważniejsze lotnisko oraz ciągle rozwijający się port rzeczno-morski. Odległość Rygi do pozostałych stolic “republik bałtyckich”: Wilna i Tallina jest jednakowa i wynosi ok. 300 km. Ryga słynie jako stolica europejskiej secesji. Fachowcy naliczyli ok. 130 zachowanych domów. Są różnorodne i intrygujące. To warto zobaczyć, podobnie jak wspaniały ryski skansen oraz Muzeum Motoryzacji z autentycznymi limuzynami Stalina i Breżniewa.