Album "Świat utracony" jest wyprawą w przeszłość, do świata, który już nie istnieje. Wyprawę tę rozpoczyna zdjęcie Lubomla, małego miasteczka we wschodniej Polsce, w którym blisko 95% mieszkańców stanowili Żydzi. Ostatnim zdjęciem w albumie jest fascynujący portret Zuzanny Ginczanki, polskiej poetki, należącej do elity kulturalnej międzywojennej Polski. Między tymi dwiema fotografiami rozpięta jest opowieść o życiu Żydów w Polsce przed drugą wojną światową. Na 462 zdjęciach ukazujemy, jak niezwykły był to świat, jakim bogactwem i różnorodnością się cechował. Album podzieliliśmy na osiem części tematycznych i opatrzyliśmy starannym komentarzem historycznym. Pozwoli to czytelnikowi poznać małe żydowskie miasteczka, dwory cadyków, organizacje społeczne, kluby sportowe, partie polityczne, ważnych twórców polskiej i żydowskiej kultury. Bohaterami albumu są ludzie wybitni i zwyczajni, bogaci i biedni. Obserwujemy ich przy pracy i w czasie wypoczynku, w domach i na ulicy. Jest to obraz uchwycony na krótko przed tragedią. Jego bohaterowie nie wiedzą jeszcze, że oni i świat, w którym żyją, wkrótce ulegną zagładzie. Autorami zdjęć są tak znakomici fotograficy, jak Alter Kacyzne, Benedykt Jerzy Dorys, Wilhelm Zeew Aleksandrowicz czy Henryk Poddębski, ale również wielu twórców, których nazwisk nie znamy. Nie unikamy w albumie spraw trudnych. Uświadamiamy, że dramatem czasów, które ukazujemy, był antysemityzm. Szczególnie bolesne i tragiczne było to, że ci, którzy czuli się Polakami i którzy utożsamiali się z Polską, byli dla antysemitów najgroźniejszymi wrogami. W słowie od autorów przytaczamy dwie opinie o świecie, który ukazujemy w albumie: I. B. Singer, wielki żydowski pisarz noblista, uważał, że Polacy i Żydzi żyli ze sobą 800 lat, ale się nie zżyli; Z. Herbert, wybitny polski poeta, twierdził, że Polska bez Żydów i innych mniejszości przestała być Polską. (Rec. Wydawn.)

Porażająca, kontrowersyjna, zaangażowana. Nowa książka Anny Kłys, autorki "Brudnych serc", o polskim antysemityzmie lat 30. wzbudzi dyskusje i spory. Czy można zrozumieć i wybaczyć to, że ludzie przekonani o swojej racji ruszają na sąsiadów, znajomych, współobywateli i zabijają ich? Pan Cukier ma dziś 80 lat. Mieszka w Izraelu i mówią na niego Zvi albo Hersz. Przyszedł na świat w 1933 roku w mazowieckim Kałuszynie i wtedy nazywał się po prostu Heniek. Wystarczył jeden dzień, jedna godzina, by z człowieka stał się nikim. Jak to możliwe, że ludzie, którzy żyli obok siebie setki lat, zaczynają zachowywać się jak myśliwi na polowaniu? Jak to możliwe, że palce jednej dłoni zaczynają ze sobą walczyć? "Chciałabym opowiedzieć historię. Naszą wspólną historię, której treść rozumiem, ale jej nie akceptuję" - mówi Kłys. I zamiast kryć się za słowami "prosimy o wybaczenie, wybaczamy", wbija kij w mrowisko. (Z Wydawn.)