"100 cudów natury na świecie" - najpiękniejsze krajobrazy, niezwykłe zwierzęta i wspaniałe pomniki przyrody świata,szybki dostęp do najważniejszych informacji, pełen faktów i ciekawostek tekst, zilustrowany kolorowymi fotografiami, idealna książka dla miłośników natury, a także skuteczna pomoc dla uczniów i nauczycieli, znakomity prezent dla rodziny i przyjaciół. Dzięki tej książce dowiesz się m.in: dlaczego Kamczatka nazywana jest krainą żywych gór?, gdzie szukają natchnienia chińscy poeci?, skąd wzięła się nazwa Przylądek Dobrej Nadziei?, co mają wspólnego Ląd Tysiąca Cudów i kraina pokazana w trylogii "Władca Pierścieni" Tolkiena? (Z okł.)

O albumie. Wspólnie z Wami, chcemy pokazać to, co najpiękniejsze – małopolską przyrodę, zapierające dech w piersiach krajobrazy, tradycję i folklor. Miejsca w regionie, które Was zachwycają i inspirują. Małopolskę, która jest częścią Was samych, zatrzymaną w biegu chwilą, indywidualnym zachwytem… Do współtworzenia tego przedsięwzięcia zapraszamy wszystkich. Czas przejrzeć albumy i sięgnąć po aparaty. Nadsyłajcie swoje propozycje zdjęć. Bez sztywnych wytycznych i narzucających ograniczenia schematów. Bo Małopolska to tak wiele znaczy. Spośród nadesłanych propozycji wybrane zostaną zdjęcia, które stworzą wyjątkowy album. Oprócz kolekcji niepowtarzalnych spojrzeń na Małopolskę, chcemy zaprezentować także Was – autorów zdjęć. Album będzie naszą wizytówką podczas największych i najbardziej prestiżowych wydarzeń promocyjnych Województwa Małopolskiego. (Rec. Wydawn.)

Muszę się usprawiedliwić, że wspomnienia te będą bardzo niedoskonałe, dalekie od historycznej dokładności. Spisuję je przeszło 20 lat od zakończenia wojny. Okupacyjna konspiracja nie pozwalała na znajomość wszystkich osób zaangażowanych w walce z okupantem. Na początku działalności partyzanckiej w Gorlicach miałem niewielki zakres kontaktów. Straciłem całe archiwum wojenne. Nie mam żadnych notatek. Ogrom faktów i setki nazwisk są nie do spamiętania. Dlatego też niektóre sprawy mogę traktować zbyt pobieżnie, wiele nazwisk opuszczę lub mogę zniekształcić, a daty podam w przybliżeniu. (Wstęp)

Centrum Szkoleniowo-Rehabilitacyjne im. Świętego Ojca Pio, o który mowa - zasłyneło z tego, że jak mówi jego założyciel Stanisław Kogut: "tutaj najważniejszy jest człowiek i troska o bliźniego". Wiąże się to z przekonaniem, że im człowiek jest słabszy, wymagający opieki i większej troski - tym bardziej należy mu pomóc i zainteresować się jego problemami. Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym, która zarządza ośrodkiem, została powołana do życia 17 marca 1998 roku. Głównym celem organizacji jest niesienie pomocy tym, którzy jej najbardziej potrzebują - ludziom chorym, niepełnosprawnym. Każdy, kto zechce wybrać się do Stróż, może odwiedzić okazały budynek Centrum Szkoleniowo-Rehabilitacyjnego i zobaczyć na własne oczy, że w naszym kraju są ludzie, którym na sercu leży dobro drugiego człowieka (Fragment wstępu)

"... Małą architekturę sakralną nadal można spotkać w większości krajów europejskich. W wielu z nich przestała ona jednak pełnić funkcje kultowe. Na południu Polski modlitwy przy kapliczkach i krzyżach są nadal powszechne wśród lokalnych społeczności w formie niezmienionej od pokoleń. Przetrwały one niespokojne czasy zaborów i wojen, a także komunizmu, tak wrogiego wobec przejawów religijności. Niejednokrotnie ich właścicieli prześladowano z tego powodu. (...) Dla mnie mieszkańca Małopolski, majówki były niegdyś czymś zwyczajnym i oczywistym. Dziecięciem i młodzieńcem będąc, sam w nich uczestniczyłem. Kapliczka lub krzyż wyznaczały umowny punkt orientacyjny na osi "mikrokosmosu" małych miejscowości. Przyznam jednak, że moje "fotograficzne oko" szerzej otwarło się na temat dopiero po latach. Miały w tym swój udział również doświadczenia emigracyjne. Czasem rzeczy z pozoru oczywiste dostrzega się dopiero z oddali lub w perspektywie ich braku. Co mnie ponownie zaintrygowało? Była to przede wszystkim szczególna czasoprzestrzeń miejsc, obiektów i ludzi związanych z tą tradycją. Małe "imago mundi" przepełnione słyszalną i niesłyszalną muzyką sfer. Także i moja tęsknota za rajem utraconym. " (Fragment Wstępu Autora)

"W Beskid Niski trafiłem po raz pierwszy latem 1975 r., kiedy to byłem uczestnikiem dwutygodniowego obozu wędrownego. (...) Oglądanie w czasie tych wędrówek wyraźnie chylących się ku upadkowi pozostałości wiejskiej zabudowy oraz dostrzeganie już zarastających krzakami śladów po niej, dały mi dużo do myślenia. Chciałem dowiedzieć się, jakie nieszczęście dotknęło tę górską krainę położoną na wschód od Popradu. Czemu zniknęły z powierzchni ziemi dziesiątki wsi, a w innych pozostały tylko nieliczne chałupy i cerkwie, choć w okresie międzywojennym zaludnione były jeszcze wszystkie doliny, a wsie rozciągające się wzdłuż nich miały nieraz kilka kilometrów długości. (Zobaczyć to można było na mapach z tamtego okresu). Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie w 1976 r. udałem się na roczny kurs prowadzony przez Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Warszawie, po którym uzyskałem uprawnienia przewodnickie. Uczestnictwo w tym kursie było w tamtych czasach najlepszym sposobem poznawania skomplikowanej historii tych ziem, dającym możliwość zgłębienia przyczyn spustoszenia, które dotknęło je w latach 40. XX w. Przemierzając w kolejnych latach Beskid Niski, widziałem jak każdego roku odchodzą w niebyt kolejne przykłady wiejskiego budownictwa. W 1977 r. zacząłem je fotografować, by zostały zachowane choć na kliszy fotograficznej. Z biegiem lat tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że czynię słusznie, ponieważ na moich oczach ginęły kolejne obiekty ludowej architektury. Oprócz zabudowań utrwalałem na kliszach również przykłady małej architektury: kapliczki, krzyże przydrożne, nagrobki. (...) W ciągu prawie pół wieku moich powrotów w Beskid Niski uzbierało się tysiące zdjęć dokumentujących chyże (obecnie w większości już nieistniejące), ocalałe cerkwie, kapliczki i przydrożne krzyże. Chociaż wiele z tych obiektów przetrwało do dnia dzisiejszego (dzięki zaangażowaniu i pracy wielu osób),to realia w których je fotografowałem najczęściej uległy zmianie. Zatem zapraszam do przyjrzenia się zdjęciom obrazującym świat, tak nieodległy, który już niemal całkowicie przeminął". [nota wydawcy].