"W Beskid Niski trafiłem po raz pierwszy latem 1975 r., kiedy to byłem uczestnikiem dwutygodniowego obozu wędrownego. (...) Oglądanie w czasie tych wędrówek wyraźnie chylących się ku upadkowi pozostałości wiejskiej zabudowy oraz dostrzeganie już zarastających krzakami śladów po niej, dały mi dużo do myślenia. Chciałem dowiedzieć się, jakie nieszczęście dotknęło tę górską krainę położoną na wschód od Popradu. Czemu zniknęły z powierzchni ziemi dziesiątki wsi, a w innych pozostały tylko nieliczne chałupy i cerkwie, choć w okresie międzywojennym zaludnione były jeszcze wszystkie doliny, a wsie rozciągające się wzdłuż nich miały nieraz kilka kilometrów długości. (Zobaczyć to można było na mapach z tamtego okresu). Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie w 1976 r. udałem się na roczny kurs prowadzony przez Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Warszawie, po którym uzyskałem uprawnienia przewodnickie. Uczestnictwo w tym kursie było w tamtych czasach najlepszym sposobem poznawania skomplikowanej historii tych ziem, dającym możliwość zgłębienia przyczyn spustoszenia, które dotknęło je w latach 40. XX w. Przemierzając w kolejnych latach Beskid Niski, widziałem jak każdego roku odchodzą w niebyt kolejne przykłady wiejskiego budownictwa. W 1977 r. zacząłem je fotografować, by zostały zachowane choć na kliszy fotograficznej. Z biegiem lat tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że czynię słusznie, ponieważ na moich oczach ginęły kolejne obiekty ludowej architektury. Oprócz zabudowań utrwalałem na kliszach również przykłady małej architektury: kapliczki, krzyże przydrożne, nagrobki. (...) W ciągu prawie pół wieku moich powrotów w Beskid Niski uzbierało się tysiące zdjęć dokumentujących chyże (obecnie w większości już nieistniejące), ocalałe cerkwie, kapliczki i przydrożne krzyże. Chociaż wiele z tych obiektów przetrwało do dnia dzisiejszego (dzięki zaangażowaniu i pracy wielu osób),to realia w których je fotografowałem najczęściej uległy zmianie. Zatem zapraszam do przyjrzenia się zdjęciom obrazującym świat, tak nieodległy, który już niemal całkowicie przeminął". [nota wydawcy].

Jako przewodnik poprowadzę czytelnika w swej gawędzie po polach bitew i potyczek, których krwawą pozostałością są cmentarze wojenne. Proszę pamiętać, że nie jest to opracowanie naukowe, ale rodzaj przewodnika turystycznego. Naszą wędrówkę rozpoczniemy od lesistych ramion Magury Małastowskiej (813), poprzez Kornuty (677), po stoki Magury Wątkowskiej (840). Masywy te są odgrodzone głębokimi dolinami potoków Małastówki i Bartnianki. To tu najdalej na południe, w założonej linii przełamania, żołnierze austriackich pułków, pośród których było wielu Polaków, musieli pod ogniem broni maszynowej i strzeleckiej forsować wzgórza, a potem ostro pod górę atakować wręcz pozycje ukryte w głębokich lasach. Mieszkańcy wsi wspominali o tyralierach wynurzających się lasów i ginących w kłębach dymu i ognia... (Fragment wstępu)

Rzepiennickie dożynki są głęboko osadzone w tradycji regionu. Obecnie są połączeniem dwóch staropolskich zwyczajów (okrężnego oraz obżynka), które w przeszłości były odrębnymi obrzędami. Zwyczaj określany jako obżynek pojawił się w średniowieczu i wraz z rozwojem gospodarki folwarczno-dworskiej zagościł na dworach majątków ziemskich. W XVI wieku urządzano go po dożęciu oziminy dla żniwiarzy (służby folwarcznej i pracowników najemnych) w nagrodę za wykonaną pracę. Natomiast okrężne "jest zabytkiem uczt jesiennych, zwanych w przeszłości wielu narodom, wyprawianym po sprzątnięciu z pola wszystkich plonów".

Historia opisywanych wydarzeń w Dzienniku rozgrywa się w majątku Ostaszewskich w Klimkówce niedaleko Rymanowa. Autorka Aniela Ostaszewska - jako osoba zmagająca się z wieloma przeciwnościami losu - nadaje zapiskom bardzo osobisty charakter. Silne emocje wywołane wojną i zbliżaniem się wojska rosyjskiego były pobudką do czynienia zapisów. Powstał z nich doskonały obraz historii małej zbiorowości. Ponadto treść Dziennika rysuje portret Anieli Ostaszewskiei, którą postrzegamy jako osobę bardzo pobożną, wrażliwą, posiadającą zmysł obserwowania rzeczy istotnych oraz wielce zatroskaną o swoją rodzinę, a zwłaszcza o chorego męża. Od samego początku zbliżającej się zawieruchy wojennej autorka wspomnień mocno wierzy w opiekę Matki Bożej Nieustającej Pomocy i właściwie do samego końca nie traci nadziei, mimo wielu doznanych przykrości. ... Dobrze, że na wojnie nie dużo się myśli o dalekiej przyszłości, tylko się żyje z dnia na dzień, i obmyśliwa się obronę chwilową. A często powraca ta myśl, że człowiek łudzi się nadzieją, że (...) wszystko kiedyś wróci do dawnego stanu, że się kiedyś może jeszcze ujrzy krewnych i znajomych. Rano się budząc, najważniejszą rzeczą jest, czy słychać strzały i jak dalekie, po strzałach kombinujemy jaka sytuacja. Pragnie się, by strzały się przybliżały, a z drugiej strony jest obawa, by bitwa tu nie przyszla... Zdrowa religijność, wyniesiona zapewne z klasztoru Sióstr Niepokalanek w Jarosławiu i Sióstr Urszulanek w Krakowie, daje jej siłę i odwagę do podejmowania nieraz trudnych decyzji. Widzimy to zwłaszcza przy niełatwym wyborze związanym z możliwością wyjechania z dziećmi w bezpieczne miejsce na Węgry, lub pozostania przy swoim chorym mężu. Mimo jego nalegań i nakłaniania do opuszczenia niebezpiecznego terenu, Ostaszewska postanawia jednak zostać w rodzinnym domu. Decyzja o pozostaniu w domu wymusza pewne zachowania (widać je już na początku października), w celu należytego przygotowania się na najgorsze, a więc na przyjazd kozaków. (Rec. Wydawn.)

Praca niniejsza nie pretenduje do całkowitego wyczerpania istniejących materiałów, chociaż oparta jest na obszernej bibliografii. Literatura i materiały źródłowe dotyczące historii kopalnictwa naftowego w zachodnim zagłębiu naftowym do 1914 r. (wybuch I wojny światowej) są stosunkowo liczne. Źródła bezpośrednio dotyczące kopalni w Harklowej są dosyć bogate i różnorodne. Pozycje, które jako autor wykorzystałem w niniejszej publikacji zostały podane w przypisach oraz w bibliografii umieszczonej w części końcowej opracowania. Z uwagi na fakt, że książka ta ma mieć charakter popularno-naukowy, zrezygnowałem z szerszego omówienia tej literatury we wstępie. Byłoby to bowiem według mojej oceny nużące dla czytelnika, a zainteresowani źródłami mogą sięgnąć do zamieszczonej przeze mnie bibliografii i dosyć licznych przypisów. Nadmieniam, że podana przeze mnie literatura i materiały źródłowe dotyczą zarówno historii kopalnictwa w Harklowej w dobie autonomii galicyjskiej wraz z okresem I wojny światowej (1861-1918), jak i w okresie międzywojennym (1918-1939), w czasie II wojny światowej (1939-1945) i latach powojennych (1945-2022)... (Fragment wstępu)

"Recenzowana książka to indeks właścicieli i użytkowników nieruchomości sporządzony na podstawie pierwszego katastru Galicji jakim była Metryka Józefińska. Jest to źródło, które wykorzystać można do szeroko pojętych badań nad historią Galicji II połowy lat osiemdziesiątych XVIII wieku, nie tylko dla historii gospodarczej i społecznej, ale też historii administracji i genealogii. Dlatego też opracowany przez Pana Daniel Nowaka indeks ma duże znaczenie dla historii, w szczególności historii regionalnej. Książka podzielona została na trzy części. Pierwsza zawiera wstęp, w którym wyjaśnione zostały zasady opracowania indeksu oraz jego znaczenie i cel, a także opisano zasady opracowania Metryki Józefińskiej oraz jednostkę administracyjną, jaką był cyrkuł dukielski. Wstęp opracowany został prawidłowo. Zawiera on wszystkie elementy jakie powinny znajdować się w tego typu edycjach źródłowych. Wyjaśniono w nim szczegółowo, między innymi powód używania w indeksie różnego rodzaju oboczność dotyczących nazwisk i imion osób w nim wymienianych, które wynikać mogła ze różnych zniekształceń wynikających z powodu naleciałości językowych w postaci dialektów i gwar. Natomiast dokładne opisanie cyrkułu dukielskiego pozwala lepiej zorientować się w zasięgu geograficznym opracowanego indeksu. Cześć druga książki to indeks dominiów cyrkułu dukielskiego w latach 1785-1789, czyli jednostek administracyjnych niższych o szczebel od cyrkułów. Wykaz ten zawiera nazwę dominium, nazwy gmin i miejscowości wchodzących w jego skład, a także liczbę domów i ludności dla każdej miejscowości cyrkułu dukielskiego oraz wskazanie osoby odpowiedzialnej za dokonywanie pomiarów, czyli mandatariusza. Dzięki tak opracowanemu wykazowi można w sposób szczegółowy poznać strukturę administracyjną cyrkułu dukielskiego od miejscowości (gromady) poprzez gminę katastralną aż do dominium. Pozostała część książki to wykaz (indeks) właścicieli i użytkowników nieruchomości. Ze względu jednak na obszerność opracowanego indeksu tom 1 książki zwiera wykaz dla miejscowości cyrkułu od B do Ł (jak wskazuje autor w cyrkule nie było miejscowości, których nazwa zaczyna się na litery': A, Ć, E). ...(dr hab. Tomasz Nowicki, prof. KUL").

Recenzowana książka to indeks właścicieli i użtkowników nieruchomości sporządzony na podstawie pierwszego katastru Galicji jakim była Metryka Józefińska. Jest to źródło, które wykorzystać można do szeroko pojętych badań nad historią Galicji II połowy lat osiemdziesiątych XVIII wieku, nie tylko dla historii gospodarczej i społecznej, ale też historii administracji i genealogii. Dlatego też opracowany indeks ma duże znaczenie dla historii w szczególności historii regionalnej... (Z okładki)

Reprint z 1939 roku. Książka Krystyny Pieradzkiej jest rzadkością. Większą część nakładu zniszczyli Niemcy podczas okupacji. Po dziś dzień jest to jedyny, napisany po polsku zarys historii łemkowszczyzny. Warto podkreślić, że jest to dzieło młodej doktorantki Uniwersytetu Jagiellońskiego, zarazem harcerki zakochanej w tej ziemi. Wielu zawartych w nim informacji trzeba by dziś żmudnie szukać w trudno dostępnych publikacjach, inne jak np. te o komasacjach mają walor źródłowy i dziś są niezastąpione. Przedstawiony w książce obraz dziejów łemkowszczyzny nie uległ dezaktualizacji. Autorka prezentuje polskie, patriotyczne podejście do dziejów łemkowszczyzny, kładzie więc nacisk na polskie ich elementy, minimalizując ruskie. Czyni to jednak w sposób wyważony i nie przekracza granic, których naukowcom przekraczać nie wolno. Nie sposób zarzucić jej szowinizmu ani fałszowania historii, choć niechęć do Ukraińców spod znaku OUN jest w książce nader czytelna.

"Opis powiatu jasielskiego" jest tytułem nabyt skromnym. Bo to nie tylko opis, skoro Autor poświęcił w nim rys geograficzny rzeczonego obszaru, historię Jasła i ościennych miast i miejscowości - każdej miejscowości - ponadto nakreślił mapę lokalnego przemysłu, jak również ówczesne rękodzieło, zwyczaje i obyczaje mieszkańców, zajęcia gospodarskie wieśniaków, stroje i rodzaje pożywienia i... Lista to jeszce długa. Bo ks. Sarna rejestrował wszystko, co otaczało ówczesnego człowieka tej krainy, od jego urodzin po śmierć... (Z okładki)

…Rusini bywają nazywani przez Rosjan Małorusinami, sami zas w ostatnich czasach z końcem XIX wieku przyjęli miano Ukraińców. Nazwę tę uznano dlatego, że chciano się oprzeć o pewną tradycję państwowo-polityczną, więc w tym wypadku o kozacką Ukrainę. Na razie jednak nie przyjęła się ona jeszcze w słowianoznawstwie ze względu na dwuznaczność tego wyrazu. Ukraina oznacza bowiem właściwie Ukrainę słobodzką lub naddnieprzańską, a więc część obszaru ruskiego. Dlatego też w polskiej nauce używa się nadal terminu: Rusini, tem bardziej, że jest to słowo ustalone u nas w swem znaczeniu od wieków, a nadto jest jedną z tych wyjątkowych nazw etnicznych, która nie zawiera w sobie nic obraźliwego ani szyderczego. Miano to pochodzi bowiem od skandynawskich Warego-Rusów, którzy w IX wieku podbili Słowian wschodnich, nadali im swe imię Rusów, ale z czasem ulegli asymilacji, choć jeszcze w XI wieku odróżniano Rusów od Słowian… (Rec. Wydawn.)

Polskie przysłowie mówi, że cudze chwalicie, a swego nie znacie. Wychodząc naprzeciw temu, proponuję sięgnąć po wyjątkowy album "Rzepiennik wczoraj i dziś", wydany dzięki staraniom Stowarzyszenia "Rzepiennik Jutra" z Rzepiennika Suchego we współpracy z Gminnym Centrum Kultury, Czytelnictwa i Promocji w Rzepienniku Strzyżewskim. Jako wójt i mieszkaniec gminy, z ogromną przyjemnością pragnę zaprosić Państwa na wyjątkowy spacer po Gminie Rzepiennik Strzyżewski. Będzie to malownicza podróż przez cztery pory roku, z przystankami w miejscach znanych i nieco bardziej odludnych, kolorowych i poszarzałych czasem, tych z "wczoraj" i tych z "dziś".... (Fragment wstępu)

Renata Kucharczyk - doktor habilitowany, profesor Instytutu Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, w której obszarze działań leży dialektologia, leksykografia gwarowa i socjolingwistyka, to rodowita rzepienniczanka. By ocalić od zapomnienia to, co tak ulotne, zebrała dla Państwa i opracowała w sposób przystępny to, co słychać, a trudniej zapisać. Spróbujmy zatem dać się namówić na powrót do korzeni. Wczytajmy się w te snute z lekkością opowieści o dawnych rzepiennickich zwyczajach. Zaśmiejmy z błyskotliwie serwowanych przez autorkę anegdot i opowiadań. Wytropmy te wszystkie niuanse lingwistyczne i odkryjmy na nowo znaczenie słyszanych słów i zwrotów... (Fragment wstępu)

W 2020 roku Ochotnicza Straż Pożarna w Rzepienniku Suchym, obchodzi setną rocznicę powstania. To okazja do podsumowania dotychczasowych działań. Oddajemy w Państwa ręcę wydawnictwo poświęcone historii jednostki, jej dokonaniom oraz ludziom, którzy przez sto lat tworzyli i działali dla niej i w niej. OSP nie istniałoby gdyby nie zaangażowanie mieszkańców, pomoc samorządów i poświęcenie samych druhów, którzy wykonują ciężką pracę na rzecz bezpieczeństwa wsi i gminy.