Urodzić się kobietą to przekleństwo, to oznaka złej karmy. (przysłowie nepalskie) Mówi się, że rozpacz jest czarna, a codzienność szara. W Nepalu nie widuje się często tych odcieni, tu życie jest kolorowe. W hipnotyzującym ulicznym tłumie uwagę przykuwają wielobarwne sari, jeden z tradycyjnych kobiecych strojów, jakże inny od noszonej przez Afganki bezkształtnej burki, która jest dla nas symbolem uciemiężenia kobiet. Tymczasem życie Nepalek niewiele różni się od życia muzułmanek. Pod grubszą warstwą pozorów i piękniejszą szatą kryje się bardzo podobna rzeczywistość. Reportaż Edyty Stępczak to przejmująca opowieść o współczesnych nepalskich kobietach, które nie chcą już żyć w tradycyjnym, patriarchalnym społeczeństwie i - stawiając na szali swoje bezpieczeństwo, zdrowie, a często nawet życie - próbują zmieniać zarówno nepalską mentalność, jak i opresyjny system. Rozdarte między tradycją, uwierającą jak sztywny gorset, a aspiracjami i dążeniami, które rozbudza w nich nowoczesny świat, walczą o podstawowe prawa człowieka. (Rec. Wydawn.)

Rzepiennickie dożynki są głęboko osadzone w tradycji regionu. Obecnie są połączeniem dwóch staropolskich zwyczajów (okrężnego oraz obżynka), które w przeszłości były odrębnymi obrzędami. Zwyczaj określany jako obżynek pojawił się w średniowieczu i wraz z rozwojem gospodarki folwarczno-dworskiej zagościł na dworach majątków ziemskich. W XVI wieku urządzano go po dożęciu oziminy dla żniwiarzy (służby folwarcznej i pracowników najemnych) w nagrodę za wykonaną pracę. Natomiast okrężne "jest zabytkiem uczt jesiennych, zwanych w przeszłości wielu narodom, wyprawianym po sprzątnięciu z pola wszystkich plonów".

Czym są Wyspy Owcze? I czemu w ogóle nazywają się Owcze, skoro właściwsze byłoby nazwanie ich Ptasimi? Wedle jednej z legend, wulkaniczny archipelag osiemnastu skał porzuconych na Atlantyku, potocznie zwany Farojami, powstał z brudu zza paznokci Boga, zebranego w trakcie tworzenia świata. Wedle innej, uformował się z ostatniego zęba, który wyleciał z paszczy pokonanego Stoorworma, potężnego morskiego węża. To miejsce pełne paradoksów, do dziś pomijane przez niektórych kartografów i serwisy meteorologiczne. Tu kiedyś żyły białe kruki, szczęście przynosiły rybie skrzela, a noga od stołu odegrała ważną rolę w historii farerskiej poczty. Jeśli koniec świata ma swój własny koniec, to znajduje się on właśnie tutaj. Autorem książki oraz bloga o tym samym tytule jest Maciej Brencz - poznaniak z dziada pradziada i pasjonat wszystkiego, co farerskie. Gdy odwiedza Wyspy, zawsze wraca z nadbagażem owczej literatury i gigabajtami cyfrowych wspomnień. (Rec. Wydawn.)

W Iranie Aleksandrze Chrobak udaje się dotrzeć tam, gdzie turysta nie ma wstępu. Odwiedza zamknięte dla innowierców sanktuaria szyickich imamów, w których Iranki najpierw się modlą, a później ustawiają do selfie przy grobie świętych męczenników. Podziwia zawodowe płaczki w czasie uroczystości żałobnych, tańczy na weselu i szuka ostatnich świątyń ognia. Zaprzyjaźnia się także z irańskimi kobietami: matronami z hammamu, koczowniczkami w kolorowych sukniach i fashionistkami, które zapraszają ją do swojego świata. Okazuje się, że na ulicach Iranki nie noszą już grzecznie czadorów. Zamieniły je na dizajnerskie kreacje, a ich rozjaśniane na blond włosy coraz śmielej wychodzą spod chust. Moda jest tutaj narzędziem sprzeciwu wobec dyktatury religijnej i symbolem upragnionej wolności. Iran Aleksandry Chrobak jest zupełnie różny od stereotypów serwowanych przez zachodnie media. To kraj kontrastów, gdzie konsumpcjonizm przeplata się ze staroperskimi obyczajami, a związki męsko-damskie kwitną, niezależnie od zakazów duchownych w turbanach. Za ponurą fasadą reżimu ajatollahów kryje się barwny, fascynujący i wyjątkowo gościnny kraj, który po lekturze wszyscy będziemy chcieli odwiedzić. (Rec. Wydawn.)

Autorzy książki zabierają nas na spacer po mieście, które przez tysiąc lat było stolicą Japonii. Przemierzając ulice Kioto, opowiadają o jego architekturze, kulturze materialnej i wielowiekowej tradycji, która znalazła w nich swój wyraz. Opisując formę bram i ogrodów, kształt czarek, fakturę i połysk desek podłogowych, sposób obszycia mat tatami czy konwencję malowania parawanów, autorzy zwracają uwagę na zapisaną w nich symbolikę, a także na ich rozmaite, nieraz zaskakujące, funkcje. Szkicują przy tym historię rozwoju japońskiej estetyki, która wykuwała się w dużej mierze pod naporem i w opozycji do kultury chińskiej. A ponieważ wyczucie estetyki ma w Japonii wymiar duchowy i filozoficzny, opowieść o pięknie Kioto dalece wykracza poza jego aspekt materialny, staje się opowieścią o sposobach życia, percepcji świata i czymś jeszcze. (Rec. Wydawn.)

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że książka ta jest rodzajem dziennika z podróży. W rzeczywistości autorce udaje się przedstawić bardzo głęboką kosmowizję trzech krajów, które stanowią znaczną część Ameryki Hiszpańskiej. To, co prezentuje, naznaczone jest symboliką, mitologicznym przedstawieniem, głębokimi znaczeniami kulturowymi, wzorcami życia itp. opisywanych krajów. Tytuł jest adekwatną metaforą tego, co znajdziemy w książce. z recenzji dr. hab. Carlosa Dimeo Alvareza, prof. ATH Radosne Święto Zmarłych, kult Świętej Śmierci, szamani i ich rytuały, to tylko niektóre współczesne zjawiska kulturowe opisane przez autorkę. […] Kraina wielu bogów. Meksyk, Gwatemala, Kostaryka to zbiór barwnych osobistych doświadczeń i rzetelnej wiedzy historycznej. To długa podróż, niejednokrotnie przez tysiąclecia, która uzmysławia, jak trudno jest mówić o współczesnej kulturze krajów latynoame-rykańskich, pomijając ich prekolumbijską przeszłość i okres konkwisty. dr hab. Maria Korusiewicz, kulturoznawca Iwona Żelazowska (wcześniej: Iwona Szafrańska) – absolwentka Akademii Muzycznej we Wrocławiu, krytyk muzyczny, dziennikarka, pasjonatka podróży. Miłośniczka i propagatorka kultur latynoamerykańskich. Od kilku lat prowadzi cykliczne „Spotkania z podróżą”, w trakcie których opowiada o Meksyku, krajach Ameryki Środkowej i Południowej. Współpracowała z radiem, telewizją oraz prasą, m.in z takimi tytułami jak: „Ruch Muzyczny”, „ARKADIA”, „Res Publica Nova”, „Suplement”, „Miesięcznik Społeczno-Kulturalny ŚLĄSK”, „Kwartalnik Kulturalny OPCJE”, w którym sprawowała funkcję szefa działu muzycznego. Pomysłodawca, wydawca i redaktor naczelny pisma „DYSONANSE”, poświęconego muzyce XXI wieku oraz innym sztukom. Obecnie współpracuje z „Magazynem Historycznym MÓWIĄ WIEKI” oraz „Magazynem Popularnonaukowym ARCHEOLOGIA ŻYWA”.

Olśniewający pisarski powrót! Od pytania „kto zabił” ważniejsze bywa: „Dlaczego wcześniej nie zrobił tego ktoś inny?” Latem 1986 roku w starym nadbałtyckim bunkrze umiera szanowany członek lokalnej społeczności – lekarz, ojciec, mąż. Jeszcze tej samej nocy szesnastoletnia Mad, która ostatnia widziała doktora Marka żywego, wyjeżdża do Paryża i na stałe opuszcza Polskę. Wiele lat później, gdy będzie już uznaną lingwistką i wyzwoloną obywatelką Europy, na jej trop wpadnie Jakub, syn Marka. Zagubiony, szuka kogoś, kto weźmie odpowiedzialność za jego złamane życie, nie dostrzega jednak, że już dawno pomylił sprawców z ofiarami. W Madmuazelce Grażyna Plebanek opowiada dwie równoległe historie rodzinne, w których pamięć służy temu, by zapomnieć, a prawda – jak w greckiej tragedii – może okazać się przyczyną klęski. Jednocześnie jest to książka o budowaniu nowych wspólnot, o kształtowaniu tradycji wolnej od przesądów i obalaniu murów, które rosły pokoleniami. Sensualna, mistrzowsko spleciona i pełna kryminalnego suspensu powieść obyczajowa, w której autorka wraca do tego, w czym jest najlepsza: opowiadania wciągających ludzkich losów. Zwłaszcza tych kobiecych. (Rec. Wydawn.)

Rocznik „Małopolska. Regiony - regionalizmy - małe ojczyzny” wydaje Małopolski Związek Regionalnych Towarzystw Kultury oraz Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Krakowie przy współpracy z Polskim Towarzystwem Historycznym. Pismo nawiązuje sięgającej XIX wieku do tradycji prasy i wydawnictw regionalistycznych. Jest to jedyne na terenie województwa małopolskiego wydawnictwo ciągłe szeroko prezentujące zagadnienia regionalizmu w kontekście interdyscyplinarnym (historia, etnografia, dziedzictwo kulturowe, literatura i sztuka). Publikacja ma zasięg ponadregionalny - obejmuje obszar historycznej Małopolski, czyli obecnych województw: małopolskiego, częściowo śląskiego, świętokrzyskiego, podkarpackiego. Rocznik popularyzuje małopolskie dziedzictwo historyczne i kulturowe, prezentuje osiągnięcia twórców i badaczy regionu, kulturę mniejszości narodowych i etnicznych, ścieżki edukacji regionalnej, życie intelektualne społeczności lokalnych, a także udostępnia materiały archiwalne i dokumenty ruchu regionalistycznego. (Rec. Wydawn.)

Wizyta w Małopolsce to okazja, by zobaczyć z bliska górali w tradycyjnych strojach: portkach z parzenicami, kapeluszu z piórem i w kierpcach. Można też przyjrzeć się zawadiackim strojom krakowskim ze wspaniałym pawim piórkiem przy czerwonej rogatywce oraz dziewczętom w połyskujących gorsetach i kwiecistych spódnicach. Ale nie tylko stroje regionalne są przejawem tradycyjnej kultury ludowej w regionie. Oryginalne i wciąż kultywowane obyczaje związane ze świętami religijnymi, a także legendy i opowieści o dawnych dziejach oraz tajemnicach i strachach to część bogatego dziedzictwa kulturowego Małopolski. Tworzą je również wspaniałe regionalne produkty i powstające na ich bazie oryginalne potrawy. Istniejąca wciąż kultura ludowa to najsilniejszy wyraz różnorodności Małopolski, w której każda część regionu ma swe specyficzne stroje, obyczaje, tradycje oraz potrawy i smakołyki. (Wstęp)

Symbole i znaki chrześcijańskie nie mają właściwości magicznych. Wyrażają rzeczywistość świętą i wieczną a tradycje i obrzędy z nimi związane prowadzą do Jezusa. Wierni na całym świecie noszą szkaplerz lub Cudowny Medalik, korzystają z oleju św. Feliksa i wody św. Ignacego, zapalają gromnicę i kontemplują miłość Boga, wpatrując się w Krzyż Święty czy wizerunek Jezusa Miłosiernego. Przewodnik zaprasza do odnalezienia 'świętych śladów' na mapie Krakowa i poznania kultywowanych tradycji, związanych z siedmioma wyjątkowymi dniami w roku.

Znakomity debiut Fatimy Farheen Mirzy odsłaniający kulisy życia indyjskich muzułmanów mieszkających w Kalifornii. Ślub najstarszej córki – zawierany z miłości, a nie ze względu na tradycję – gromadzi w jednym miejscu całą rodzinę. Rodzice – Rafik i Layla – muszą się pogodzić z życiowymi wyborami dwóch córek oraz syna Amara, który porzucił ich wspólnotę, a teraz po raz pierwszy od trzech lat spotka się z bliskimi. Miejsce dla nas to przejmujący obraz rodziny zawieszonej pomiędzy dwiema kulturami i zapadająca w pamięć opowieść o wierze, tradycji, tożsamości, trudnych życiowych wyborach oraz przynależności społecznej. (Rec. Wydawn.)

Seria Ocalić od Zapomnienia. Celem jej jest przybliżenie Czytelnikowi wiedzy na temat występujących w Polsce gatunków roślin i zwierząt nie tylko z przyrodniczego, ale i kulturoznawczego punktu widzenia. Autorzy opisują polską przyrodę przez pryzmat związanych z nią wierzeń, legend i obyczajów, a także odwołań literackich zarówno polskich jak i tych, które na stałe wpisały się w rodzimą tradycję. Książka podzielona jest na sześć rozdziałów, dotyczących flory i fauny, w obrębie których ułożono alfabetycznie poszczególne gatunki. Publikacja jest bogato ilustrowana kolorowymi rysunkami i fotografiami.

W poszukiwaniu własnej historii. Skąd pochodzimy? Dokąd zmierzamy? Książka ta została przygotowana, by przywrócić wspomnienia dawnych czasów. Mimo wszystko coś nas łączy - to miejsce które tworzymy. (Z okładki)

Witold Vargas i Paweł Zych, uznany i ceniony duet autorski, tym razem zabierają nas w podróż po zaświatach i ziemskim padole śladami legend o polskich świętych i biesach. W oparciu o ludowe wierzenia, przekazy historyczne i literaturę hagiograficzną autorzy odtworzyli kilkaset historii o niebiańskich wysłannikach i ich diabelskich oponentach działających na naszych ziemiach. Książka napisana barwnym, gawędziarskim stylem, bogata w ciekawostki historyczne, literackie, krajoznawcze. Opowieść o niebiańskich i piekielnych bohaterach dopełniają znakomite ilustracje oparte na kulturowych wyobrażeniach i fantazji autorów.