Książka Tadeusza Sucharskiego to zbiór szkiców poświęconych rozmaitym formom ekspresji problemu Rosji/ZSRR w literaturze polskiej ostatniego stulecia. Horyzont badawczy otwierają teksty literackie i publicystyczne z początku międzywojnia, zamykają – powstałe niemal sto lat później. Autor obejmuje refleksją: literackie ujęcia rosyjskiej i polsko-rosyjskiej historii, polską recepcję literatury i kultury rosyjskiej, zagadnienie antyrosyjskiej obsesji i próby jej przezwyciężenia. Omawia zarówno dzieła wybitne artystycznie, jak i utwory, które tylko w najlepszym razie można zaklasyfikować jako teksty minorum gentium; dzieła ważne, stanowiące próbę głębokiego „wglądu” w „rosyjskość” i sowieckość, ale też ujawniające zasklepienie w niebezpiecznym stereotypie. W książce znalazło się miejsce na prezentację postaw pisarzy afirmujących Rosję i jej zdeklarowanych przeciwników, twórców międzywojennych i powojennych, krajowych i emigracyjnych, wolnych od nacisków cenzury komunistycznej i podejmujących z nią „grę”.

Zbiór esejów, w których punktem odniesienia jest tożsamość literacka Brunona Schulza, rozumiana nie jako ciągłość pamięci, lecz jako migotliwa i nigdy niedokończona gra między stylem, wyobraźnią i egzystencją pisarza.

Książka nosi tytuł Osiemdziesiąt, co oznacza mniej więcej tyle, że jej autor nie chciał „na siłę” tworzyć żadnej karkołomnej ani nader kontrowersyjnej konstrukcji terminologicznej, chciał jedynie pokazać trwałość pewnych zjawisk w poezji polskiej na przestrzeni właśnie lat osiemdziesięciu (między latami trzydziestymi a drugą dekadą XXI wieku), wyjąwszy najwcześniejszą nowoczesność. Próbował także zdefiniować swoistość dwóch etapów nowoczesności i dwóch „przełomów”; początku jednego z nich, będącego jednocześnie zamknięciem wczesnego etapu eksploracji nowoczesnych idei, mitów i poetyk (oraz dalszych ech i konsekwencji tego przesilenia), a także początku zupełnie innej zmiany, która zaczęła dokonywać się w ostatniej ćwierci minionego wieku, niemniej jednak ciekawej i dramatycznej. Zmiany w poważnym stopniu rzutującej na kształt poezji wciąż nazywanej „najnowszą”. (Rec. Wydawn.)

Paralele - korespondencje - dedykacje to zbiór czternastu artykułów o związkach łączących najwybitniejszych polskich pisarzy XX i XX wieku: Bohaterami książki są Andrzej Bobkowski, Stanisław Rembek, Ksawery Pruszyński, Czesław Straszewicz, Gustaw Herling-Grudziński, Marek Nowakowski, Janusz Krasiński i Zbigniew Herbert. „Maciej Urbanowski należy do grona najważniejszych i najoryginalniejszych krytyków literackich w Polsce. Jest on przy tym badaczem wyraziście formułującym własne sądy i opinie. Paralele - korespondencje - dedykacje to kolejna publikacja w jego naukowym dorobku, zawierająca często mało znane fakty oraz ustalenia biograficzne i historycznoliterackie”. (prof. dr hab. Sławomir Buryła) „Literatura jest oczywiście wielogłosem, w którym ważniejszy, a może wręcz zasadniczy byłby jednak, co mniej oczywiste, gest wzmacniana głosów wcześniejszych, nie zaś: odcinania się od nich bądź z nimi zrywania. Literatura jest także ze swej istoty reakcją na głosy innych i ta jej reakcyjność jest obowiązkiem, powinnością, warunkiem istnienia, ale również warunkiem jej rozumienia. Bez owego elementu reakcyjnego rozumienie literatury i rozumienie się dzięki literaturze nie są możliwe. Tak kiedyś i tak teraz rozumiem tezę Karola Irzykowskiego, że «warunkiem każdej sztuki jest pogłos». Na pewno po swojemu i może nawet nie do końca w zgodzie ze znakomitym autorem tego aforyzmu. Ale tak czytam literaturę czy też taka literatura «pogłosowa» mnie ciekawi. O takich «pogłosach» opowiadają Paralele - korespondencje - dedykacje”. (ze wstępu Autora)

Recepcja literackiej spuścizny Karola Wojtyły – Jana Pawła II to jedno z najważniejszych zjawisk polskiej kultury, w dodatku to zjawisko dynamiczne, a jego przemiany ujawniły się na przełomie tysiącleci – twierdzi Profesor Krzysztof Dybciak. Opracowana przez niego monumentalna antologia Twórczość literacka Karola Wojtyły – Jana Pawła II w oczach krytyków i uczonych, obejmuje 58 najważniejszych publikacji krytycznych, historycznoliterackich i językoznawczych poświęconych twórczości świętego Papieża. Dzięki temu możemy zobaczyć jej Autora jako artystę słowa uprawiającego wszystkie rodzaje literackie. W antologii znalazły się wszystkie najważniejsze z punktu dziejów recepcji analizy i komentarze pisarstwa Karola Wojtyły. Swoje eseje i referaty poświęcili jej nie tylko czołowi krytycy i historycy literatury: Tomasz Burek, Jan Błoński, Zygmunt Kubiak, Stefan Sawicki; teatrolodzy: Jan Ciechowicz, Jacek Popiel i Bolesław Taborski; filozofowie i teolodzy: papież-emeryt Benedykt XVI, arcybiskupi Marek Jędraszewski i Józef Życiński, księża Janusz Pasierb, Jan Sochoń, ale też wybitni pisarze: Czesław Miłosz, Jarosław Iwaszkiewicz i ksiądz Jan Twardowski. Tą zbiorową książką PIW pragnie uczcić 100. rocznicę urodzin Karola Wojtyły. Wierzymy, że przyczyni się ona do lepszego poznania dzieł literackich Ojca Świętego Jana Pawła Iii stanie się ważnym wydarzeniem obchodów roku 2020, który został przez Sejm RP ogłoszony Rokiem Jana Pawła II.

Chęć dzielenia się swoimi zainteresowaniami naukowymi i wynikami prowadzonych badań zainspirowała doktorantów UKSW do napisania wspólnej książki, stanowiącej zbiór artykułów dotyczących rozmaitych zagadnień z zakresu najnowszej – w szerokim tego słowa znaczeniu – historii Polski. Tym, co łączy teksty o tak szerokim spektrum tematycznym, jest pasja młodych naukowców i chęć wniesienia czegoś nowego do dotychczasowej wiedzy.

Studia galicyjskie poświęcone są wielonarodowym zjawiskom dawnej Galicji, miastom i ludziom opisanym albo piszącym w różnych językach tego kraju (po polsku, po ukraińsku, po niemiecku). Metoda komparatystyczna, rzadko na razie stosowana w badaniach galicyjskich, pozwala postrzegać pojedyncze teksty jako elementy jednej całości, jednej wielkiej literatury galicyjskiej. Tematami tych szkiców są miasta Lwów i Kraków, etniczna grupa Hucułów oraz poszczególni autorzy galicyjscy z XIX i XX wieku (Franz Kratter, Iwan Franko, Hermann Blumenthal, Jerzy Harasymowicz, Andrzej Kuśniewicz, Jurij Andruchowycz i inni) w kontekście galicyjskim. (Rec. Wydawn.)

Monografia Stulecie poetek polskich ukazuje twórczość znanych i mniej znanych polskich poetek (a także kilku obcych, literaturze polskiej przyswojonych), powstającą od początku XX do drugiej dekady XXI wieku – ich działalność zarówno poetycką, jak i tłumaczeniową, a także tę adresowaną do młodego odbiorcy. W nowych odczytaniach powracają zarówno autorki wielokrotnie już opisywane, o utrwalonej pozycji w literaturze: Kazimiera Iłłakowiczówna, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Anna Świrszczyńska, Julia Hartwig, Wisława Szymborska, Urszula Kozioł, Krystyna Miłobędzka, Halina Poświatowska czy Ewa Lipska, jak i te niegdyś znane, lecz dziś nieco już zapomniane lub mniej popularne ‒ takie jak między innymi Wanda Chotomska, Teresa Socha-Lisowska, Helena Raszka, Joanna Pollakówna, Małgorzata Hillar, Jadwiga Stańczakowa, Krystyna Rodowska, Marianna Bocian czy Barbara Sadowska. Ważne miejsce zajmują również poetki debiutujące w XXI wieku ‒ na przykład Agnieszka Kuciak, Julia Fiedorczuk, Joanna Mueller, Małgorzata Lebda, Justyna Bargielska, Urszula Zajączkowska, Kamila Janiak czy Katarzyna Giełżyńska. Ponawianie pytania o obecność i miejsce poezji kobiet w polskiej historii literatury wyznacza rytm książki w postaci zmieniającej się w poszczególnych częściach perspektywy: od ujęć przekrojowych, poprzez opracowania tematologiczne, aż po zbliżenia interpretacyjne. Charakterystyczne dla szkiców pojawiających się w książce jest równouprawnienie ich bohaterek, tych zapoznanych lub nigdy niewypromowanych, oraz tych nielicznych, którym udało się zająć miejsce w kanonie. Powstała w ten sposób wielowątkowa i wieloautorska opowieść nie tylko o poezji kobiet ostatniego stulecia, ale także o jej postrzeganiu i recepcji, o przełamywaniu interpretacyjnych klisz i obalaniu historycznoliterackich stereotypów. Jej bohaterkami są kobiety piszące, które poprzez dochodzenie do własnego języka i budowanie samoświadomych, oryginalnych projektów potwierdzają swą istotną obecność nie tylko w historii poezji – chronologiczna lektura ich wierszy, przynoszą¬cych zmianę w podejściu do ważnych i aktualnych tematów, stanowi bowiem także opowiedzianą przez medium literatury historię polskiej kobiety i jej drogi emancypacyjnej. Stulecie poetek polskich to projekt bardzo wartościowy nie tylko dlatego, że wypełnia wiele białych plam w obrazie historii naszej literatury, dokonuje reinterpretacji historycznoliterackich ustaleń i wywraca na nice pokutujące wciąż stereotypy o „niepozorności” poezji kobiecej. Sukcesem tomu, prócz zaprezentowania w wielorakich przekrojach nie w pełni doszacowanej poezji polskich autorek, jest rozbicie sporej ilości omyłek czy nazbyt pochopnych sądów, jak choćby tych o nikłej obecności Historii w ich utworach czy wątłym potencjale metajęzykowym. Wreszcie: autorki kolejnych rozdziałów, wyczulone na mechanizmy sprzyjające marginalizacji piszących kobiet, rozsadzają ramy uschematyzowanych porządków historycznoliterackich, umieszczając współczesną poezję kobiet w obszarze uniwersalnie traktowanej literatury polskiej. Nie na marginesach „męskiego”, nie w opozycji, a równoprawnie. (Rec. Wydawn.)