Biomorfizm w sztuce, choć mówi się o nim od niemal wieku, nie stał się jak dotąd kategorią opisową historii sztuki, nie znalazł się wśród narzędzi wyjaśniających zjawiska lub procesy artystyczne, trudno więc wskazać jego szerszą rolę w powiązaniu z systemem wartości estetycznych. Nie umieścił się w ramach jakiejkolwiek politozy. Nie chcę powiedzieć, że nie pojawił się nigdy w kontekście tych problemów, niemniej jednak pozostawał zawsze na ich marginesie. Pragnę skomplikować tę sytuację, a tym samym odsłonić potencjał krytyczny biomorfizmu, który wynika z jego marginalnej pozycji jako „obcego” wtrętu na gruncie humanistyki oraz jako Innego, zagrażającego dyscyplinarnej czystości historii sztuki. (Z okładki)

Ostatni, siódmy tom cenionej serii Sztuka polska to pierwsza na rynku wydawniczym próba syntetycznego ujęcia polskiej sztuki XX i XXI wieku. Odmalowany przez prof. Wojciecha Włodarczyka obraz zróżnicowanych dziedzin artystycznych na przestrzeni stulecia to nie tylko projekt historii sztuki – to raczej próba o wiele szerzej zakrojonego rozpoznania, jak sztuka stanowi nieodłączny element formułowania współczesnej polskiej kultury w tym kluczowym dla niej wieku wielkich przemian, tak społecznych, jak i politycznych czy geograficznych. Oferując autorską ramę interpretacyjną, Włodarczyk wypracowuje nieraz zaskakujące analogie i zestawienia dalece wykraczające poza kanoniczną historię sztuki skoncentrowaną na korowodzie wybitnych jednostek i następstwie stylów. W niezwykle różnorodnym i wewnętrznie skonfliktowanym okresie autor dostrzega inspirującą możliwość przeformułowania języka opisu praktyk artystycznych jako elementu panoramy politycznych i kulturowych zjawisk. W efekcie publikacja naświetla nie tylko dzieje sztuki, lecz przede wszystkim splątania, paradoksy i napięcia charakteryzujące kondycję wewnętrznie pękniętej polskości – poprzez zakorzenienie w historii dzisiejszych postaw, ideologii i formacji pozwala natomiast lepiej zrozumieć miejsce Polski we współczesnym świecie. Publikacja wzbogacona została 252 ilustracjami. Siedmiotomowa Sztuka polska stanowi kontynuację znakomitego cyklu Sztuka Świata. Poświęcona jest dziejom architektury, rzeźby, malarstwa, rysunku, grafiki i fotografii oraz innym dziedzinom twórczości artystycznej, w tym projektowaniu ogrodów i parków, a także rzemiosła artystycznego. Poszczególne tomy, opracowane pod kierunkiem najwybitniejszych specjalistów, są kompleksowym opracowaniem sztuki danej epoki na byłych i obecnych terenach Rzeczpospolitej, uwzględniono w nich sztukę Kresów Wschodnich, Śląska i Pomorza Zachodniego.

Wydając Tango w nowej szacie graficznej chcieliśmy przypomnieć, że ten dramat to nie tylko bardziej lub mniej lubiana lektura szkolna, ale najbardziej znany i najważniejszy utwór Sławomira Mrożka o społecznych zagrożeniach. Warto go poznać, warto do niego wracać – mamy nadzieję, że to nowe wydanie będzie do tego zachęcać. W 2009 r. w Teatrze Narodowym Jerzy Jarocki po raz kolejny wystawił Tango. Okazało się, że choć od napisania tego tekstu minęło ponad 40 lat, wciąż mówi on o nas. Tak pisała o tej premierze Aneta Kyzioł w „Polityce” (nr 46, 14 listopada 2009): Jak dojrzeć w kulturze, która promuje cechy dziecka: radosność, otwartość, bezrefleksyjność. Gdzie pragnienie powagi jest obciachem, a dojrzałość, podobnie jak starość – obelgą. Wydaje się, że młodzi ludzie mają problem z rzeczywistością, którą wywalczyli także dla nich ich rodzice. Powodzenie książek i filmów o II wojnie światowej i tłumy w Muzeum Powstania Warszawskiego to nie tylko wyraz patriotyzmu młodych. Stoi za tym także zazdrość o czas, w którym wojna, walka wyznaczały prostą cezurę między czasem dzieciństwa a dorosłością. Chłopcy stawali się mężczyznami, dziewczynki – kobietami. Coś tracili, ale zyskiwali rodzaj powagi, której próżno szukać w dzisiejszym fajnym świecie. Pytanie, czy podobnie jak Artur nie jesteśmy tylko płaczliwymi dziećmi, które chciałyby dorosnąć, ale ciężaru dorosłości nie są w stanie udźwignąć. Okazuje się, że prawie pół wieku od napisania Tango wciąż idealnie opisuje nasze czasy.