Książka Austina Jersilda, profesora Wydziału Historii w Old Dominion University, jest bodaj pierwszą monografią o XIX-wiecznym podboju Kaukazu Północnego przez Rosję. Stanowi przy tym skuteczną odtrutkę na kłamliwą propagandę historyczną, posługującą się twierdzeniami, że „ciągła ekspansja Rosji na południe wynikała z konieczności obrony, ale także ze zwykłego pragmatyzmu”. Dokumentując proces narodzin i zmierzchu „orientalistycznej” narracji Imperium Rosyjskiego na Kaukazie, autor wykonał gigantyczną pracę archiwalną i - jak pisze dr Jerzy Rohoziński - „przynosi nam na tacy świeżutkie frykasy z archiwów Moskwy, Petersburga i Tbilisi”, łącząc solidny warsztat historyka z narracyjną swadą. Polski przekład uzupełnia obszerna przedmowa sytuująca pracę w kontekście polskim oraz krótkie, aktualizujące (zwłaszcza w dobie toczącej się na Ukrainie wojny) posłowie dr Jerzego Rohozińskiego.

Książka zawiera analizę podstawowych faktów związanych z powstaniem i ewolucją grupy terrorystycznej działającej na terytorium Iraku i Syrii, zwanej „Państwem Islamskim”. Autor poddaje analizie zarówno teologiczne (islamistyczne, dżihadystyczne) uzasadnienie aktywności wspominanej grupy, jak też środki i metody działalności wykorzystywane przez jej członków oraz przykłady aktywności (na Bliskim Wschodzie i poza nim). Głównym celem autora jest zrozumienie i odtworzenie modus operandi grupy. Książka oferuje wgląd w najistotniejsze kwestie z tym problemem związane, a więc: rekrutacji, szkolenia (wojskowego i terrorystycznego), przygotowywania zamachów terrorystycznych, zdobywania środków finansowych, sposobów zarządzania zdobytym terytorium, wykorzystywania narzędzi propagandowych celem utrzymania władzy i powiększania grona sympatyków grupy. (Rec. Wydawn.)

W marcu 2019 roku, po odbiciu z rąk dżihadystów ich ostatniej enklawy, wioski Baguz na wschodzie kraju, Syryjskie Siły Demokratyczne ogłosiły koniec kalifatu. Przez osiem lat wojny Syryjczycy oglądali coraz to nowe mundury – wojsk syryjskich, kurdyjskich, antyrządowych bojówek, dżihadystów, zagranicznych armii. Bratobójcza wojna domowa przerodziła się w wojnę zastępczą, prowadzoną przez największe potęgi w regionie i na świecie. (Z okładki)

"Oznajmiłam moim kontaktom w ISIS, że zadam takie pytania, jakie zechcę, ale nie zamierzam autoryzować ich wypowiedzi ani nie pokażę im artykułu przed publikacją. Musiałam też otrzymać gwarancję, że nie zostanę porwana". "Powiedzieli, żebym przyszła sama" to reporterskie spojrzenie na "wojnę z terroryzmem" i jej konsekwencje na Bliskim Wschodzie. W porywającej narracji Souad Mekhennet łączy amerykańską okupację Iraku z powstaniem ISIS, zarysowuje konflikt sunnicko-szyicki, pisze o walkach z Al-Kaidą, traktowaniu muzułmanów w Europie oraz analizuje przyczyny i skutki Arabskiej Wiosny. Spoiwem tych historii jest sama autorka - niemiecka dziennikarka marokańskiego pochodzenia. Jedno z jej pierwszych śledztw dotyczyło dżihadystów, którzy do ataku na WTC i Pentagon przygotowywali się w Hamburgu. Dzięki swojemu pochodzeniu dociera do ludzi, do których zachodni dziennikarze nie mają dostępu. To ona jako pierwsza opisała tortury w tajnych więzieniach CIA i odkryła, że Jihadi John był Brytyjczykiem, który nazywał się Mohammed Emwazi. (Rec. Wydawn.)

Niklas Orrenius przez rok towarzyszył Larsowi Vilksowi, kontrowersyjnemu szwedzkiemu artyście, wokół którego zrobiło się głośno, kiedy w 2007 roku narysował karykaturę Mahometa. Bluźnierczy rysunek ściągnął na niego i Szwecję gniew muzułmanów. Od tego momentu Vilks stał się oficjalnie wrogiem islamu, a radykalne organizacje nawołują do zabicia artysty. Kiedy doszło do pierwszego zamachu, Vilksowi przyznano stałą ochronę policji. Tym samym stał się „artystą radioaktywnym”, więźniem we własnym kraju i we własnym domu. Działania artystyczne Vilksa są trudne w ocenie, szczególnie w takim kraju jak Szwecja, tak ceniącym swoje wartości: demokrację, wolność słowa i sekularyzację. W reportażu śledczym, który prowadzi nas od pogrążonego w terrorze Paryża przez Kopenhagę i Oslo, do Sztokholmu, Örebro i Höganäs Niklas Orrenius tworzy portret współczesności, w której panuje coraz ostrzejszy ton debaty i nigdy nie da się zapomnieć o przemocy. „Strzały w Kopenhadze” to wstrząsająca opowieść o naszej epoce, w której coraz więcej miejsca zajmuje ekstremizm muzułmański, nacjonalizm oraz wszelkie formy rasizmu. (Rec. Wydawn.)

Relacja naocznego świadka z najbardziej zapalnych miejsc świata: wojna domowa w Syrii, wojna w Czeczenii, zamachy w Turcji i Egipcie, Państwo Islamskie. Historia porwania opowiedziana przez zakładnika. Fascynująca i przerażająca książka Marcina Mamonia - dziennikarza i reżysera filmów dokumentalnych, pracującego w miejscach objętych konfliktami zbrojnymi - który w 2015 roku, razem z fotografem Tomaszem Głowackim, został porwany w Syrii przez Al-Kaidę. Tytułowi bracia to nieformalna społeczność wszystkich bojowników, których pomimo różnic łączą wspólne ideały. Nazywają się braćmi, nawet jeśli nigdy się nie spotkali. Nie znają swoich imion, najwyżej pseudonimy. Walczą na różnych frontach, w innych organizacjach, mówią różnymi językami. Mają wszystkich przeciwko sobie, a jednak wciąż się nie poddają. Kim są ludzie, którzy, powołując się na Allaha, toczą wojnę na całym świecie? Dlaczego powstańcy walczący kiedyś o wolność stali się dżihadystami? Ilu z nich jest narzędziem w rękach służb specjalnych? Co jest źródłem determinacji braci, braku skrupułów, a w końcu okrucieństwa? Dlaczego porywanie ludzi, torturowanie i zabijanie zakładników dla niektórych z nich nie jest niczym nagannym? Mamoń pisze o swoich wieloletnich doświadczeniach z braćmi. Niektórzy już nie żyją, inni są na szczytach list poszukiwanych terrorystów. Opowiada o pobycie w obozie szkoleniowym dla ochotników islamskich w Gruzji i Czeczenii, o nocnych spotkaniach w miejscach bez adresów na Ukrainie, Bliskim Wschodzie i Kaukazie. Pisze o nielegalnym przekraczaniu granic, o ucieczkach pod gradem kul, o świadomości, że jest się celem dla snajpera i o internetowym czatowaniu z dżihadystami. Opisuje też szczegóły swojego porwania i uwolnienia. Marcin Mamoń tematyką Bliskiego Wschodu i terroryzmu zajmuje się od ponad 20 lat - jako jedynemu polskiemu i jednemu z pierwszych dziennikarzy na świecie udało mu się dotrzeć do wielu ważnych przywódców islamskich bojowników i zdobyć ich zaufanie. Wojna braci to także wstrząsająca relacja naocznego świadka konfliktu w Syrii - o zbrodniach popełnianych przez reżim Al-Asada i nierównej walce toczonej przez rebeliantów. Niesamowita lektura i wyjątkowe zdjęcia Tomasza Głowackiego. Wojna braci to opowieść o wspólnocie ponad granicami państw, prawdziwym niepokojącym braterstwie broni. (Rec. Wydawn.)