„Bohater mojej powieści – mówił w wywiadzie Tadeusz Dąbrowski – postanowił napisać książkę z dość niskich pobudek: chciał mieć ostatnie słowo w grze, w którą – jak sądzi – wkręciła go młoda architektka Megan. A więc w największym skrócie: zemsta! Pisze, aby zamienić swoje źle zainwestowane uczucie i urażoną ambicję w papier, w fikcję. Z drugiej strony ta fikcja miewa na niego większy wpływ niż rzeczywistość. Pisząc, nie tylko przepracowuje rozczarowanie i ból, ale także bierze udział w dość wyrafinowanej i cynicznej zabawie, eksperymencie na ludziach, rodzaju instalacji. Lub – jak kto woli – w telenoweli”. Jeśli dostęp do rzeczywistości jest faktycznie ograniczony, jeśli miłość tak często bywa dziś, jak sugeruje Dąbrowski, jedynie „grą w miłość”, również literatura – co da się wywnioskować z materii samego tekstu, wikłającego czytelnika w sieć odniesień – jest współcześnie tylko lub aż „grą w literaturę”. W rozmowie dla „Gazety Wyborczej” pisarz wyjaśniał: „Nie ma wyraźnej granicy między życiem a wyobrażeniem życia, egzystencją a fabułą, krwią a tekstem. Zwłaszcza dziś, gdy świat realny znika, a zastępuje go świat o wysokiej rozdzielczości”. Czytając „Bezbronną kreskę”, odnosi się jednak nieodparte wrażenie, że głównym imperatywem bohatera i samego autora jest głód autentyczności i chęć wydobycia się z magmy Tekstu, ucieczki z ponowoczesnego śmietnika cytatów. Bezbronna kreska to mikropowieść pełna aluzji do popkultury oraz wielkich dzieł literackich, łącząca w sobie wielkomiejski romans, komiks oraz prozę poetycką. To gorzki, choć tryskający dowcipem, portret uczucia w postnihilistycznych czasach, w których radość, ból, potrzeba bliskości i bezpieczeństwa, szczerość i zaufanie zostały zamienione w liczman, a wartości etyczne zastąpiono estetyką przyjemności i poddano dyktatowi gry. Głównym bohaterem książki jest język: silnie zmetaforyzowany, lecz dynamiczny, poetycki, ale precyzyjny, bezlitosny, a zarazem czuły. Autorowi udaje się wygrać przejrzystą fabularnie historię o charakterze niemal rozrywkowym, nie rezygnując z ambicji wysokoartystycznych. (Rec. Wydawn.)

Lata 2013-2014. Siedlce, Warszawa, Gdańsk. Zabawna powieść o czterech pisarkach, które poznają się na gali festiwalu literatury kobiecej. Są w różnym wieku, ale łączy je pasja pisania. Miłość i zdrada, problemy małżeńskie, skrywana przez lata tajemnica - wszystko, co przeżywają razem i osobno, jest doskonałą inspiracją dla ich twórczych umysłów. Czy połączenie horroru, romansu i kryminału to nie jest mieszanka zbyt wybuchowa? (Z okł.)

Inspirująca podróż w czasie przez krakowskie życie literackie - od kawiarń Młodej Polski przez kultowe miejsca PRL-u po alternatywną cyberkulturę XXI wieku. Owoc wieloletnich badań Jacka Olczyka, który przeczesywał pamiętniki, korespondencję, dobrą i złą prasę, by stworzyć pierwszą tego rodzaju panoramę w historii miasta. Składają się na nią soczyste plotki, barwne domysły, donosy, dyskusje i kłótnie, wzloty i upadki, walka o wolność i o stolik w modnym miejscu - czyli wszystko to, czego nie znajdziecie w podręcznikach i opracowaniach naukowych. To opowieść o wielkiej i mniejszej literaturze tworzonej przez mieszkańców, miłośników i przeciwników Krakowa na przestrzeni przeszło 120 lat. Książka może z powodzeniem służyć jako literacki przewodnik po kulturalnej stolicy Polski, który prowadzi czytelnika szlakiem nie tylko ważnych stron polskiej literatury, ale także jej kulis i zapleczy. (Z okł.)