Nowa Huta, lata 50. Tu powstaje kombinat-kolos i miasto-labirynt. Wykuwa się tu także nowy człowiek – produkt nieudany i popsuty. Wielowątkowa opowieść jest snuta właśnie przez nowych ludzi, takich jak prorok czytający z wielkopiecowych oparów, zjadaczka arszeniku, sobowtórka czy człowiek bez twarzy. Kiedy w ich losy wkracza niejaki doktor Szpigiel, wraz z nim pojawia się zamęt. Debiutancka powieść Elżbiety Łapczyńskiej odsłania świat dziwności, kopniętej metafizyki, ale i do bólu realnej cielesności oraz brutalności pracy.

Nowa Huta, lata 50. Tu powstaje kombinat-kolos i miasto-labirynt. Wykuwa się tu także nowy człowiek – produkt nieudany i popsuty. Wielowątkowa opowieść jest snuta właśnie przez nowych ludzi, takich jak prorok czytający z wielkopiecowych oparów, zjadaczka arszeniku, sobowtórka czy człowiek bez twarzy. Kiedy w ich losy wkracza niejaki doktor Szpigiel, wraz z nim pojawia się zamęt. Debiutancka powieść Elżbiety Łapczyńskiej odsłania świat dziwności, kopniętej metafizyki, ale i do bólu realnej cielesności oraz brutalności pracy.

„Bohater mojej powieści – mówił w wywiadzie Tadeusz Dąbrowski – postanowił napisać książkę z dość niskich pobudek: chciał mieć ostatnie słowo w grze, w którą – jak sądzi – wkręciła go młoda architektka Megan. A więc w największym skrócie: zemsta! Pisze, aby zamienić swoje źle zainwestowane uczucie i urażoną ambicję w papier, w fikcję. Z drugiej strony ta fikcja miewa na niego większy wpływ niż rzeczywistość. Pisząc, nie tylko przepracowuje rozczarowanie i ból, ale także bierze udział w dość wyrafinowanej i cynicznej zabawie, eksperymencie na ludziach, rodzaju instalacji. Lub – jak kto woli – w telenoweli”. Jeśli dostęp do rzeczywistości jest faktycznie ograniczony, jeśli miłość tak często bywa dziś, jak sugeruje Dąbrowski, jedynie „grą w miłość”, również literatura – co da się wywnioskować z materii samego tekstu, wikłającego czytelnika w sieć odniesień – jest współcześnie tylko lub aż „grą w literaturę”. W rozmowie dla „Gazety Wyborczej” pisarz wyjaśniał: „Nie ma wyraźnej granicy między życiem a wyobrażeniem życia, egzystencją a fabułą, krwią a tekstem. Zwłaszcza dziś, gdy świat realny znika, a zastępuje go świat o wysokiej rozdzielczości”. Czytając „Bezbronną kreskę”, odnosi się jednak nieodparte wrażenie, że głównym imperatywem bohatera i samego autora jest głód autentyczności i chęć wydobycia się z magmy Tekstu, ucieczki z ponowoczesnego śmietnika cytatów. Bezbronna kreska to mikropowieść pełna aluzji do popkultury oraz wielkich dzieł literackich, łącząca w sobie wielkomiejski romans, komiks oraz prozę poetycką. To gorzki, choć tryskający dowcipem, portret uczucia w postnihilistycznych czasach, w których radość, ból, potrzeba bliskości i bezpieczeństwa, szczerość i zaufanie zostały zamienione w liczman, a wartości etyczne zastąpiono estetyką przyjemności i poddano dyktatowi gry. Głównym bohaterem książki jest język: silnie zmetaforyzowany, lecz dynamiczny, poetycki, ale precyzyjny, bezlitosny, a zarazem czuły. Autorowi udaje się wygrać przejrzystą fabularnie historię o charakterze niemal rozrywkowym, nie rezygnując z ambicji wysokoartystycznych. (Rec. Wydawn.)

Wedle słowników, „błam” - ściśle rzecz biorąc - to płat zszytych skór. Błam (1985-2011) to wiersze zebrane Marcina Sendeckiego, w których istotnie można dopatrzeć się scalania zdań, słów (i okruchów słów) z różnych, pozornie nieprzystających do siebie, rejestrów, porządków, trybów zapisu i mowy. „Opisy przyrody” niepochwytnie zmieniają się we „fragmenty dyskursu miłosnego”, te z kolei w „elementy lukratywnej krytyki społecznej”, a język wciąż „łechce chochole sylaby”. Ironia idzie tu o lepsze z czułością, zaś cytat przegląda się w zbitkach zgłosek, jakich jeszcze nie było - wszystko po to, by wiersz mógł jak najściślej wyrazić „życie i inne przygody”, które się nam przytrafiają. (Rec. Wydawn.)

Najczęściej nagradzana debiutantka ostatniej dekady po raz kolejny udowadnia, że w poezji mniej znaczy więcej. Jej minimalistyczne wiersze są jak zapiski na kartkach kalendarza - gdzie to, co mamy zrobić danego dnia, za chwilę zmienia się w to, czego zrobić nie zdążyliśmy albo co zostało utracone. Ratunkiem z tej powszedniości jest wiersz: to małe święto, które nas ocala. (Rec. Wydawn.)

W najnowszym tomie "Języki obce" Jacek Dehnel bawi się formą. Czytelnik otrzymuje szereg utworów prezentujących najróżniejsze style - od miniatur po nieużywane przez współczesnych poetów plankty. Do form i tematów, w których obrębie Dehnel sprawnie się porusza, dołącza tym razem problem "obcości języka", niejako organizujący wszystkie teksty.

Tom wyreżyserowany przez autora zgodnie z regułami gatunku kina mondo cane. Jarniewicz rejestruje prawdziwe śmierci znajomych, zerwania, odejścia – i bezlitośnie przygląda się własnym reakcjom na te „krańcówki”. Kpiarsko poczyna sobie z modelem poezji konfesyjnej, gdy obnaża zarówno perwersyjny wojeryzm mediów, jak i słabości własnego, coraz częściej schorowanego ciała. Ciągle zmienia perspektywę składni: raz ustawia obiektyw z ironicznego dystansu, a chwilę później kameruje wszystko w szokująco intymnym zbliżeniu. Jest tu wszystko, na co tak bardzo pragnęliście patrzeć, i na co tak bardzo patrzeć wam nie dano.

Literacka nagroda Nike 2016. Autorka spis rzeczy umieszcza nie na końcu, a na początku książki Nakarmić kamień. Następnie snuje czterdzieści jeden krótkich opowieści, portretów rzeczy i ludzi, wypełnionych szacunkiem zarówno wobec tego, co żywe i nieożywione, gdzie każdy człowiek oraz każdy przedmiot skrywa w sobie szereg emocji i wspomnień, gdzie kwestionuje się i podważa zastałe hierarchie. "Nie pragnę, żeby martwe rzeczy były żywe. Chciałabym, żeby żywi ludzi byli mniej martwi. O tym jest dla mnie ta książka" - mówi sama autorka. A zatem Nakarmić kamień to także próba udzielenia odpowiedzi na oczywiste pytanie - jak nie zapomnieć, co znaczy być człowiekiem, i doceniać to, co zawdzięcza się światu. Związek człowiek - rzecz to dla poetki pole, na którym obnaża bezrefleksyjne przyzwyczajenie do codzienności. Jednocześnie jest to także podstawa do uobecniania zmarłych, zapamiętanych, "zatrzymanych" w przedmiotach. Tak jak w przypadku grzebienia, w którym jeszcze jest dziadek: "Biorę sobie ciebie, grzebieniu, za pamięć". Świat nie obrósł jeszcze we wtórne znaczenia (dziesięć guzików odpowiada wartością dziesięciu monetom), w sposób szczególny działa więc na wyobraźnię, wytwarzając własne ciągi przyczynowo-skutkowe, własną logikę: "Dziecko martwi się, bo nie umie nakarmić kamienia. Nie dlatego, że nie znajduje w nim ust. Wie - cały jest ustami. Nie wie, do czego je przystawić, żeby chciały jeść". Przez cały tom przebija głęboka świadomość, że "poczucie tragizmu, wywołane przez rzeczy, zdaje się polegać na tym, że przedłużają one czyjeś życie zaledwie o kilka kroków". "Rzecz, która przeżywając swojego właściciela, staje się jego reprezentantem, jak i rzecz, która w inny sposób utrwala minione, w końcu umiera. Zanim jednak materia zniszczy się i rozpadnie - pamięta, symbolizuje, czasami uobecnia". (Rec. Wydawn.)

"Najlepsza powieść naszych czasów i jedna z najlepszych powieści XX wieku" według Susan Sontag. Proza wybitnego europejskiego pisarza należąca do współczesnej klasyki węgierskiej, uznawana za najciekawszy przykład węgierskiego postmodernizmu. Nowatorska nielinearna konstrukcja przedstawia losy pokolenia dorastającego w latach pięćdziesiątych, a jednostkowe życiorysy splatają się z największymi traumami powojennej historii Węgier: zbrodniami stalinizmu i dramatem powstania 1956 roku. (Rec. Wydawn.)

Teksty zgromadzone w tomie, określane jako „wierszowiązałki”, mają ułatwiać nawiązywanie więzi między czytelnikami. W przygodach dobrych piratów oraz portretach innych stworów (m.in. bojaków, Wieloryba-Niedoryba, tacierzyńskiego konika morskiego, wielodzietnej manatki czy wścibskiego wychuchola) świetnie odnajdą się zarówno dorośli, jak i młodsi odbiorcy. Kontynuując najlepsze poetyckie tradycje spod znaku Brzechwy czy Wawiłow, autorka nie waha się mówić językiem dziecka XXI wieku, które – jak „lewek łażący po levelach” czy smutna hiena Irena – zmaga się z nowoczesną technologią oraz internetowym hejtem. Książka Joanny Mueller, napisana w kooperacji z domową dziecięcą załogą i z czułością zilustrowana przez Mariannę Sztymę, odpowiada na pewien brak we współczesnej literaturze dla dzieci. To naprawdę dobra poetycka robota! (Rec. Wydawn.)

Dwadzieścia pięć poetyckich pocztówek z napisanego życia. Po trosze ugrzecznione puzzle, po trosze ambiwalentne klocuszki rozmaitych możliwości. Wyśmigana i znaczona talia, monopol i flirt towarzyski w jednym. Kuglarka umiejętnie kryje się za zastępami figur, ale zdradza ją uśmiech i zdradzają łzy. Poetycki wybór jednej z najciekawszych autorek początku XXI wieku, od dwudziestu lat wydawniczo związanej z Biurem Literackim. (Rec. Wydawn.)

"Rubryki strat i zysków" to zbilansowanie poetyckiej fascynacji Jacka Dehnela formą cyklu i poematu. Czytelnicy odnajdą tu ślady podróży - zarówno tych rozumianych dosłownie, jak i tych odbywanych po obszarach literatury, sztuki, metafizyki. Zwraca uwagę sprzężenie rytmu z treścią oraz malarskość tej poezji - zmysłowej, a zarazem podszytej ironią.

Wiersze zebrane to zapis drogi poetyckiej trzymającego się trochę z boku poety pokolenia 68 , a dzisiaj jednego z mistrzów młodej generacji. Zapis drogi niemonotonnej, oferującej zakręty, a za nimi zmienione perspektywy. W pierwszym tomie poetyckiego dzieła Bohdana Zadury droga ta prowadzi od Krajobrazu z amfor do Dnia w którym ustąpił Stanisław Kania. (Z Wydawn.)

W drugim tomie pomieszczone zostały wiersze z ostatnich dwudziestu lat pochodzące z książek "Prześwietlone zdjęcia" (1990), "Cisza" (1994), "Kaszel w lipcu" (2000), "Ptasia grypa" (2002), "Kopiec kreta" (2004). (Z okł.)

Trzeci tom składa się z nowego, nieopublikowanego w osobnej książce zbioru "Kwestia czasu", wierszy rozproszonych oraz obszernego bloku wierszy, zatytułowanego "Ze starych szpargałów", zawierającego nigdzie dotąd nie drukowane utwory, pokazujące początki poetyckiej drogi autora. (Z okł.)

Wiersze, w których nie mówi autor, ale które mówią - a czasem krzyczą - autorem, poza jego wolą i świadomością. Wiersze nieprzynależne do żadnej ze schludnych tradycji literackich - raczej wyciosane z lasu, wyszarpane z wnyków, wydobyte z gardeł zwierząt. 25 poetyckich aktów oporu, wzniecających zarazem wojnę i pieśń: wojenną pieśń lisów, saren, kretów, biedronek, a między nimi ludzi, tych najmniejszych ze wszystkich stworzeń.

Książka "Zimowe królestwo" Philipa Larkina ukazuje się w siedemdziesiątą rocznicę wydania jej pod tytułem "Girl in Winter". To pierwsza przełożona (przez Jacka Dehnela) książka prozatorska znakomitego brytyjskiego poety. Oparta na kontrastach trójdzielna konstrukcja opowieści jest jak potrzask, w którym znalazła się główna bohaterka Katherine. Opis jednego dnia z życia dziewczyny - mroźnego, pełnego dziwnych zbiegów okoliczności, które jednak nie tyle rozpraszają monotonię uchodźczego losu, ile czynią ją bardziej przygnębiającą - zostaje przedzielony reminiscencją z wakacji, które bohaterka spędziła w gościnie u angielskiej rodziny, w czasie, gdy świat nie był rozdarty wojną, w królestwie panowało upalne lato, a samą Katherine przepełniała młodzieńcza nadzieja. (Rec. Wydawn.)