Była jedną z wielu młodych, ambitnych dziewczyn, które zjeżdżają z całej Polski do Warszawy, aby spełnić swoje marzenia. Konsekwentnie realizowała plan na idealne życie. Praca kilkanaście godzin na dobę, perfekcja w każdym calu, błyskotki wielkiego miasta. Tylko dlaczego to wszystko nie dawało jej szczęścia? W końcu, wycieńczona pustką swojego życia, zawołała: "Ratuj!". On zareagował od razu, jakby tylko czekał na ten krzyk. Przyszedł w łagodnym powiewie. On - Bóg, który odpowiada na nasze wołania. Ona - Katarzyna Olubińska, dziennikarka programu Dzień Dobry TVN. Autorka bloga "Bóg w wielkim mieście". Opowiada o swojej drodze do Boga, pięknie małych gestów, celebracji życia. Rozmawia z gwiazdami pierwszego formatu o sprawach, wobec których wszyscy jesteśmy równi: o miłości, przyjaźni, strachu, cierpieniu, śmierci, rodzinie, karierze, marzeniach, szczęściu. Co się zmienia, gdy najważniejsze wydarzenia życia przeżywa się razem z Bogiem? W wielkim mieście muzyków - Krzysztof Antkowiak, Marika. W wielkim mieście mediów - Agnieszka Cegielska, Anna Kalczyńska-Maciejowska, Krzysztof Skórzyński. W wielkim mieście kucharzy - Wojciech Modest Amaro. W wielkim mieście aktorów - Sebastian Fabijański, Iza Miko, Maciej Musiał, Kamila i Tomasz Schuchardt, Krystian Wieczorek, Ida Nowakowska. W wielkim mieście sportowców - Marcin Gortat. Zmysłowa opowieść o Duchu z wielkim miastem tętniącym w tle. Bliskie rozmowy o sprawach najważniejszych. (Rec. Wydawn.)

Tyle cierpienia trudno zmieścić w jednym życiu: dzieciństwo w rodzinie alkoholowej, przemoc psychiczna i fizyczna, wykorzystanie seksualne, poprawczak, gang… Zło otaczało go niemal nieustannie, nie mógł przed nim uciec. Nigdy nie czuł się bezpiecznie. Dzisiaj o. Jean-Philippe Chauveau to kapelan aresztu. Prowadzi domy dla młodych uzależnionych. Jest szefem stowarzyszenia, które pomaga ludziom prostytuującym się. Jak to możliwe, że człowiek tak okrutnie skrzywdzony przez alkohol, przemoc i gwałt zaczął nieść nadzieję i pomoc właśnie tym, którzy są uwikłani w uzależnienia, przestępstwa i prostytucję? Uwielbiam historie, w których bohater po ludzku jest skazany na beznadzieję, opuszczenie i porażkę, ale Bóg nie daje za wygraną. Interweniuje, udowadniając, że nie ma ludzi zbyt poranionych i przegranych. Polecam tę książkę – jest pełna takiej Nadziei! Zetknięcie z nią grozi przemianą myślenia i w konsekwencji całego życia. Krzysztof Demczuk, lider wspólnoty Metanoia, prezes zarządu Fundacji Aplica, psychoterapeuta

Każdy święty ma swoją przeszłość, każdy grzesznik ma swoją przyszłość… „Policjant patrzył na mnie z niedowierzaniem. - To pani syn? - zwrócił się do kobiety. - Nie mam żadnego syna - wymamrotała, ledwo przytomna. Na chwile wszyscy znieruchomieli, zbici z tropu. - To jak to jest... - Na serio zaskoczony policjant patrzył to na mnie, to na kobietę. - To moja mama - powtórzyłem. Wziąłem głęboki wdech i zwróciłem się do niej: - Mamo, to ja Grzesiek. - Grzesiek? Hmmm. - Sprawiała wrażenie nieobecnej. - Niech pan wejdzie, ale sam - zaproponował policjant. Po kilku minutach z mieszkania wyszedł jeden policjant. Renia zapytała go, co się w ogóle stało, ze przyjechali. Wyjaśniła mu też okoliczności naszej wizyty w tym miejscu. Policjant słuchał szczerze zaciekawiony. W końcu w milczeniu wyciągnął papierosa i powoli odpalił. - K****. - Zaciągnął się. - Normalnie jak w jakimś filmie…” fragment książki. Nie jesteś Skazany to opowieść o człowieku, który spędził 12 lat za kratami. Stracił siostrę. Zapomniała o nim matka. Gdy był na dnie, w celi poznał Przyjaciela, dzięki któremu jego życie się odmieniło. Dziś, już po kilku latach spędzonych na wolności, opisuje swoją drogę wychodzenia z ciemności do światła, pokazując, że gdy postawisz wszystko na jedną kartę, możesz dokonać rzeczy po ludzku niemożliwych! (Rec. Wydawn.)

Od czternastego roku życia zażywał narkotyki. W liceum zamiast do szkoły chodził do klubów, gdzie zaprzyjaźnił się z lokalnymi gangsterami. Parę dni przed maturą pilnował ojca, żeby ten nie zapił się na śmierć. Po sukcesie filmu Dzień świra, w którym zagrał Sylwusia, nie było lepiej. Na każdą imprezę przychodził naćpany lub pijany. Były sytuacje, których nie miał prawa przeżyć. Lubił się leczyć, jeździł do ośrodków dla uzależnionych, chodził na terapie, na mityngi. Robił to w jednym celu: aby się „podreperować”, żeby potem „lepiej się zażywało”. Nikt nie wierzył, że uda mu się wygrać z uzależnieniami. Nawet on sam. Co stało się w jego życiu, że dzisiaj jest „czysty”? Mówi o tym wprost: „to dar od Boga”. Pół życia zajęło mu wychodzenie z uzależnień. Wie, że to jego ostatnia szansa. Pomaga mu świadomość, że jego syn Fryderyk jest pierwszym Koterskim, który urodził się w trzeźwej rodzinie. To już moje ostatnie życie jest niezwykle szczerą rozmową o życiu, uzależnianiach, wychowaniu w rodzinie obarczonej od pokoleń nałogami, o sławie i jej mrocznych stronach. Ale również o miłości, łasce, Bogu i życiu „na trzeźwo”. "Przeleciał mi przed oczami film z życia i zrozumiałem, że jak dzisiaj się nie zatrzymam, to już nigdy nie powtórzy się taka szansa. Umrę tu samotnie. Zaćpam się, zapiję, zachleję na śmierć. To będzie mój koniec." Michał Koterski

"Wiara Skazanych" – to druga część cyklu rozmów z osobami doświadczającymi kary pozbawienia wolności. Podobnie jak w części pierwszej, autorka w swoich reportażach zaprasza nas do bardzo intymnego świata, jakim jest świat wewnętrznych przeżyć kryminalistów. Tym razem, rozmawia z nimi już nie o relacjach damsko – męskich z więzieniem w tle, jak to było w Miłości Skazanych. Teraz przyszedł czas na rozmowy o Bogu. Osoby, które doświadczyły kary pozbawienia wolności, siłą rzeczy są wyrzucone na margines życia społecznego. To, z czym zmagają się oni i my, ludzie z wolności, to brak zaufania, że człowiek może się zmienić. Świadectwa, jakie zostały przedstawione w tej książce oraz rozmowy ze świadkami tych przemian, pokazują, że warto uwierzyć. Wywiadów udzielili mężczyźni. Jak pisze we wstępie autorka: „Kiedy to zauważyłam, moje skojarzenie było proste – może nie bez kozery apostołami byli właśnie mężczyźni… Odniosłam nieodparte wrażenie, że wiara to bardzo męska domena. Nie mówię przez to, że kobiety nie wierzą lub nie potrzebują wiary. Mam jedynie pewną obserwację. Jeśli nawet mężczyźni potrzebują więcej czasu, by zawierzyć Bogu, kiedy to już nastąpi, mocno przy Nim trwają. Jakiś czas temu usłyszałam, że nie jest sztuką uwierzyć w istnienie Boga. Trudniej jest uwierzyć Bogu. Autorka zapowiada jednocześnie do ostatnią części cyklu, nad którą właśnie pracuje: - A co będzie w "Nadziei Skazanych"? – tu będę rozmawiała dla odmiany z kobietami, które odbywają karę więzienia, jednocześnie rodząc i wychowując dzieci za kratami. To będzie ostatnia książka dopełniająca trylogię mającą wspólny tytuł: "Wiara, Nadzieja i Miłość Skazanych".

W autobiografii m.in: Jak to się stało, że papież Jan Paweł II wygłosił przemówienie autorstwa Piotra Pawlukiewicza? “Pawlukiewicz od kuchni” - o tym jak został księdzem, jak powstawały jego kazania i skąd ks. Piotr czerpał wiedzę do nagrania “Seks - poezja czy rzemiosło?” Co miał wspólnego z o. Szustakiem? W czym był lepszy od Grechuty? Kim był dla niego Skrzek? Co myślał o innych księżach, biskupach i siostrach zakonnych? Historia jego dotkliwego pobicia oraz najtrudniejsze kazanie, jakie miał do wygłoszenia w całym swoim kapłańskim życiu… To wszystko i wiele więcej… znajdziesz w jedynej autobiografii ks. Piotra Pawlukiewicza, wydanej właśnie w RTCK! (Rec. Wydawn.)

Rudolf Höss, komendant Auschwitz-Birkenau – powracający na łono Kościoła katolickiego, skruszony, przystępujący do spowiedzi i na kolanach przyjmujący w celi więzienia w Wadowicach komunię świętą – nie tylko może, ale wręcz musi być zbawiony. Jeśli chrześcijańskie orędzie ma mieć sens, jeśli miłosierny Bóg jest naprawdę miłosierny, nie odrzuca nikogo i bezgranicznie kocha wszystkich ludzi – Höss jest zbawiony. Poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie Pan Jezus oczyścił każdego człowieka (również Hössa) z wszelkiego grzechu i otworzył mu drogę do zbawienia. Bez nawróconego i zbawionego Hössa chrześcijaństwo rozpada się w proch. Na szali wagi, którą trzyma Pan Jezus, jeden nawrócony Rudolf Höss jest więcej wart niż milion sto tysięcy wymordowanych pod jego nadzorem ofiar. Jeśli ktoś wzbrania się przed zaakceptowaniem takiej logiki miłosierdzia, jeśli w kimś tlą się wątpliwości, jeśli coś przeszkadza mu w przyjęciu tej Tajemnicy – nie jest dobrym chrześcijaninem. Nie można być bowiem chrześcijaninem „trochę”. Albo–albo.