W tej Historii jest wszystko: prawda, intrygi, miłość, śmierć. Znacznie poszerzona wersja książki "12 x śmierć - opowieść z Krainy Uśmiechu" (o ok. 1/4 objętości). Zawiera wątki, których autor wcześniej nie chciał ujawnić. Książka "12 x śmierć - piekło w raju" to zapis autentycznych wydarzeń, które przydarzyły się Autorowi, podczas jednej z podróży do egzotycznej Tajlandii. Jej bohater za namową tajnej agentki policji, daje się wplatać w przemyt narkotyków. Niefortunna decyzja kończy się dla Niego tragicznie zamieniając egzotyczną wyprawę w niekończący się horror. Trafia do aresztu, a następnie skazany na 12 kar śmierci zostaje umieszczony w jednym z najgorszych i najbardziej zatłoczonych więzień świata - Bang Kwang. Opisując swoje sześć lat za murami, Autor ukazuje drugą stronę "raju" jakim dla wielu jest Tajlandia. Przetrwał - dzięki woli życia, wytrwałości, determinacji, oddaniu i wsparciu Rodziny oraz niespodziewanej i wielkiej miłości. Jego prośbę o ułaskawienie podpisali trzej polscy prezydenci: Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski i Lech Kaczyński. Prośba została przyjęta - ułaskawiony przez Króla Tajlandii - Michał Pauli wrócił do Polski. Filip Bajon pisze scenariusz do filmu opartego na tej historii.

Afganistan nie może zaznać spokoju: wojny brytyjsko-afgańskie w XIX i XX wieku, krwawa interwencja radziecka lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, wreszcie trwające ponad dekadę starcia islamskich terrorystów z wojskami Paktu Północnoatlantyckiego. Po 11 września 2001 roku, gdy świat wypowiedział wojnę terroryzmowi, interwencja wojsk NATO na Bliskim Wschodzie była tylko kwestią czasu. Podpułkownik Grzegorz Kaliciak trafił do Afganistanu na półroczną misję stabilizacyjną dziesięć lat po atakach na WTC jako dowódca jednej z baz utworzonych w ramach Międzynarodowych Sił Wspierania Bezpieczeństwa. Przez pół roku musiał mierzyć się z nieustającymi atakami talibów oraz nieufnością ludności cywilnej. Polscy żołnierze znaleźli się w samym środku działań wojennych. Regularnie dochodziło do ostrych starć, sytuacja wymagała trudnych decyzji, doskonałego wyszkolenia, a często poświęceń. O akcjach polskich żołnierzy wciąż zbyt mało wie opinia publiczna. Afganistan. Odpowiedzieć ogniem to nie tylko bezkompromisowa relacja z misji w regionie objętym permanentnym konfliktem, ale również wprowadzenie w rzeczywistość polskiej armii. (Rec. wydaw.)

Cerowanie świata to zapiski z niezwykłej codzienności s. Małgorzaty Chmielewskiej - codzienności, której centrum jest "niewielka wieś w województwie świętokrzyskim, gdzie wrony zawracają". To książka, która otwiera oczy. Dzień po dniu, opowieść za opowieścią, wtapiamy się w ten dla większości z nas obcy świat - świat o istnieniu którego wolelibyśmy nie wiedzieć. A jednak trudno się od niego oderwać. Niemal wstrzymując oddech śledzimy opowieści kreślone przez siostrę z samego jądra ludzkiej ciemności i Boskiego światła - kreślone przez siostrę językiem: pełnym nadziei, pogody ducha i wreszcie zaskakującego poczucia humoru. Mądrość, miłosierdzie i niewyobrażalna miłość człowieka do człowieka, spływają z każdej strony tej książki. Oby po to, by zmieniać nasze serca…(Rec. wydaw.)

Kreta to wyspa, która niczym magnes przyciąga i oczarowuje swoją niepowtarzalną aurą słońca, kolorów, krajobrazów i smaków. To wyspa oswojona, a zarazem wciąż dzika, której magiczne plaże, surowe górskie stoki, egzotyczna przyroda i zwykła ludzka życzliwość sprawią, że zakochasz się w niej od pierwszego wejrzenia. Tu poczujesz się bezpiecznie jak u siebie w domu. (Rec. wydaw.)

Bolał ją brzuch. W biegu, między licznymi zajęciami wpadła do lekarza. To miało być rutynowe badanie. Diagnoza przeraziła wszystkich. Rak złośliwy, z licznymi przerzutami. Walczyła z nim przez ponad dwa lata. Śmiertelna choroba i nieposkromiony apetyt na życie. Joasia cieszyła się każdą chwilą spędzaną z najbliższymi i pisała blog. Była szczęśliwa. Chustka to nie tylko zapis zmagania się z chorobą, ale przede wszystkim opowieść o wielkiej miłości do synka, Niemęża i życia. To także opowieść o niezwykłym spotkaniu: Joanna, skupiona na pracy bizneswoman, i Niemąż, mężczyzna z przeszłością, skazany i wciąż walczący o swą niewinność. O tym uczuciu i życiowej przemianie on sam napisze w książce "Nieżona". Niepokorna, piękna, ciepła i otwarta, dowcipna i często kontrowersyjna. Otwarcie mówiła o seksie w czasie choroby. Przygotowywała syna na swoją śmierć. Jej blog zdobył ogromną popularność. Wzruszał i przerażał. Czytali go też ci, którzy szukali zwykłego pocieszenia.

Wstrząsająca, autentyczna historia dziewczyny, która od dziesięciu lat walczy z anoreksją. Jako dwudziestolatka po sześciu hospitalizacjach i kilku próbach samobójczych postanowiła opowiedzieć o koszmarze choroby. Punktem zwrotnym okazała się śmierć bliskiej jej osoby, także chorującej na zaburzenia jedzenia. Aby ostrzec innych, Karolina Otwinowska wyciągnęła na światło dzienne najintymniejsze szczegóły swego życia z chorobą i opisała z okrutną dokładnością kodeks wyniszczającej ciało i duszę anoreksji. (Rec. z okł.)

Kiedy w czerwcu 2012 roku Jerzy Pilch zaczyna pisać drugi tom dziennika, Polska wylega na stadiony i w nieznośnym upale przeżywa rytualne porażki drużyny narodowej. Pisarz, wytrawny filozof polskiej piłki nożnej, przybiera tymczasem bardziej osobisty ton: odwraca się od telebimów na sąsiednim placu Defilad i w mieszkaniu na Hożej konfrontuje się ze wzmożeniem rzeczy ostatecznych. Kobiety odchodzą w siną dal - demony podchodzą ze wszystkich stron. Rzadsze stają się wizyty w realnej Wiśle - imaginacyjnej prawie nie opuszcza. Otwarcie pisze o tęsknocie za zdrowiem, o uldze porannych przebudzeń, szansach na życie wieczne. Bablu, Cioranie, Dostojewskim. Obok osobistych przemyśleń nie brak tu anegdot i nawiązywań do bieżących wydarzeń. Typowe dla autora dystans i ironia, połączone z przeczuciem nieuniknionej, ale i na swój sposób wyzwalającej utraty kontroli nad wszystkim, czynią „Drugi dziennik…” frapującą i nieprzewidywalną lekturą. Bo to, co tak naprawdę zostało, to „Bóg i piłka nożna”. Ponad wszystko, „Drugi dziennik…” to prawdziwa rozkosz obcowania z Pilchowską frazą w sensie ścisłym.

W trzydziestym trzecim roku życia Jarosław Iwaszkiewicz wdaje się w romans, pisze wiersze i dużą część Kochanków z Werony. Gogol wydaje świeżo ukończone Martwe dusze. Jacek Dehnel zaś swój rok chrystusowy tuż po północy rozpoczyna obejrzeniem Kubrickowskiego Lśnienia. Jacek Dehnel - pisarz nominowany do Nagrody Literackiej Nike 2015 za Matkę Makrynę. Obrosły religijną symboliką, trzydziesty trzeci rok życia upływa Dehnelowi z jednej strony prozaicznie - remontuje kuchnię, gotuje, chodzi na zakupy, na pocztę, spotyka się ze znajomymi, z przyjaciółmi, chadza na koncerty, czyta książki - ale i w sposób charakterystyczny dla pisarza: opisuje swą pracę nad felietonami, opowiadaniami i nad nową powieścią, Matką Makryną. Poza tym spotkania autorskie, odczyty, wywiady, rozdania nagród, ploteczki z literackiego świata, barwne podróże. Autor nie stroni też od komentowania otaczającej go rzeczywistości, dając upust swojemu publicystycznemu temperamentowi. Niektórzy mogą się obrazić…(Rec. Wydawn.)

Dionisios Sturis, dziennikarz radia TOK FM, relacjonował dla polskich mediów wydarzenia polityczne, zamieszki z pogrążonego w kryzysie kraju oraz protesty imigrantów. W tym samym jednak czasie szukał swoich korzeni, próbował zrozumieć kraj przodków, z którego wyjechał w wieku dwóch lat i wraz z matką i rodzeństwem zamieszkał w Polsce. Po latach postanowił oswoić zapomniany język i rzeczywistość, w której żyją jego greccy krewni. Powoli odkrywał, jak bardzo na losy jego rodziny wpłynęła wojenna zawierucha w Grecji i wymuszone migracje. "Gorzkie pomarańcze" to efekt doświadczeń zgromadzonych podczas pracy dla radia i osobistych poszukiwań. Autor rozprawia się ze stereotypami Greków jako narodu leni i oszustów oraz samej Grecji, którą znamy z turystycznych folderów. Biele i błękity zastępuje wieloma odcieniami szarości. Fascynująca wyprawa w kłębowisko problemów dzisiejszej Grecji i równocześnie brawurowa opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości, z wielką polityką w tle. (Z okł.)

Czy wiedzę o Izraelu czerpiecie z doniesień o wojnie i napięciu na Bliskim Wschodzie, z relacji o atakach terroryzmu? Z thrillerów? Z powieści Amosa Oza, Meira Shaleva, Lizzie Doron, Eshkola Nevo? Czy Izrael jest już na liście waszych przyszłych podróży? Przeczytajcie koniecznie tę książkę, bo to naprawdę rzadka okazja, żeby poznać ten kraj od zupełnie innej strony! Ela Sidi pokazuje taki Izrael, z jakim przyszło się oswajać jej, pochodzącej z Polski nie-Żydówce, która emigrację „otrzymała w pakiecie wraz z mężem, Izraelczykiem”. Z humorem i nie bez autoironii opisuje dylematy, jakie nagle wtargnęły w jej życie. W jakim języku się tu mówi, czy raczej w ilu językach? Czy każdy Izraelczyk jest Żydem, kto jest, a kto nie jest Żydem i jakie w państwie żydowskim ma to znaczenie? Z kim zasiada się, a z kim nie można zasiąść przy jednym stole, co na nim postawić i jak to powinno zostać przyrządzone? Co jest sprawą tradycji i zwyczaju, a co zakazem i nakazem religijnym sankcjonowanym przez prawo? A we wszystko to wplecione są ważne wydarzenia publiczne, historie konkretnych ludzi, anegdoty, popularne dowcipy. Izrael Eli Sidi to kraj na wskroś nowoczesny, w którym tradycja ma zagwarantowane prawem miejsce, a w klimatyczne i krajobrazowe kontrasty zadziwiająco wpisują się skrajne różnice religijno-społeczne. Dla niej jest, jak sama pisze, fascynującym światem złożonym z tysięcy niepasujących do siebie, ściśniętych na małej przestrzeni kawałków, w którym codzienność toczy się w sporach i kompromisach. Tu zawsze jest „i tak, i nie, i dobrze, i źle. Lewiego Eszkola, premiera Izraela, spytano kiedyś: Kawa czy herbata? Pół na pół - padła bardzo izraelska odpowiedź”. (Rec. Wydawn.)

To nie jest kolejna zwykła historia o miłości. Nie jest to też opis tragedii, którą się ta miłość skończyła. Tomek Kowalski i Agnieszka Korpal - dwójka młodych, niezwykłych ludzi, nagradzanych sportowców i podróżników kochających życie ponad wszystko spotyka się i zakochuje. Szaleńczo, na zawsze i na sto procent. Wiedzą, że są dla siebie stworzeni od pierwszego przysłowiowego wejrzenia. I okazuje się, że wszystko, co do tego momentu robili, prowadziło ich spotkania, które byłoby niemożliwe, gdyby nie decyzje podjęte w czasie, gdy byli jeszcze nastolatkami... Tomasz Kowalski, zanim 6 marca 2013 roku zginął podczas zejścia z Broad Peak, przez kilka lat prowadził blog o nazwie Magisterkowalski. Ten właśnie blog oraz wspomnienia jego narzeczonej, Agnieszki Korpal, z tamtego okresu - zanim poznała Tomka i gdy już się pojawił w jej życiu - stanowią oś tej pięknej, napisanej przez życie opowieści, w której nie ma miejsca na łzy, smutek i rozgoryczenia. Radość życia, którą miał w sobie Tomasz, przenika niemal każdą stronę, dodaje energii i przywraca wiarę w to, że marzenia mogą się spełniać. „Magisterkowalski.blog. Historia przerwanej miłości” nie jest kolejną książką o Broad Peak. Jest historią o tym, jak piękne jest życie. (Rec. wydaw.)

Podczas renowacji starego pianina Marta Maklakiewicz przypadkowo odnalazła w jego wnętrzu czarny notes. Jak się okazało - notes taty, Zdzisława. Moment ten stał się początkiem drogi, którą przeszła tropem znaleziska, śladami swego ojca, w miejsca ważne dla niego. Opowieść Marty Maklakiewicz pokazuje bohatera ponad stu polskich filmów w intymnym i nie do końca różowym świetle. Książka odkrywa wiele rodzinnych tajemnic, bez pruderii opowiada o życiu w „baśniowym nastroju” suto zakrapianych imprez towarzyskich ówczesnej Warszawy. Prócz anegdot z życia kolorowego ptaka odkrywa jego prywatną twarz. Jakim był ojcem? Nieudanym. Jakim był mężem? Dwukrotnym, acz za każdym razem bardzo krótko. Jakim był synem? Dominował nad ojcem, ale sam był całkowicie zdominowany przez matkę. Co chował w zanadrzu duszy? Stres po hekatombie powstania warszawskiego i gehennę, jaką przeżył w dwóch obozach hitlerowskich. Dlaczego pochodząc z rodziny utalentowanych muzyków, zdecydował się na własną drogę artystyczną i został aktorem? Dlaczego wolał film od teatru? Kto był jego aktorskim idolem i niedoścignionym mistrzem. Jest to również historia wielkiego uczucia, jakim Maklakiewicza darzyła jego pierwsza żona, mama Marty, Renata - aktorka, malarka i poetka. Do końca życia wpajała córce miłość do ojca, wielkiego i wspaniałego człowieka. Choć ich małżeństwo nie wytrzymało próby czasu i charakterów, więź łącząca tę parę zdawała się trwać aż do tragicznej śmierci pani Renaty. I teraz znajduje swój obraz w książce ich córki. (Rec. wydaw.)

Wychodząc za mąż po trzech miesiącach znajomości, nie kalkulowałam, jak będzie wyglądało nasze życie, skąd weźmiemy pieniądze i gdzie zamieszkamy. Miłość i młodość skłaniały nas do ryzyka. Nigdy nie wyobrażałam sobie życia poza Sopotem. Mój mąż miał być nauczycielem, a ja od zawsze chciałam zajmować się historią. Szybko przekonałam się jednak, że życie lubi zaskakiwać.

30 lat temu Ewa Kasprzyk, która jeszcze wtedy nie była aktorką, a dopiero myślała o tym zawodzie i marzyła, aby go uprawiać pisze na kartce "Mił.ość"... Kilkanaście miesięcy temu, razem z autorem książki, Ewa odnajduje pożółkłą stronę z zeszytu... I tak rozpoczyna się jej książkowa "podróż" - w głąb siebie oraz do zdarzeń i ludzi, które nierozerwalnie będą kojarzyć się aktorce z miłością i mił.ością. Dlaczego i dla kogo Ewa zapisała swoje ciało imieniem ukochanego? W kim tak bardzo była zakochana, że paląc miłosne listy na wykładzinie w pokoju omal nie wywołała pożaru? Jak wyglądało pierwsze spotkanie Ewy i jej męża Jerzego, który przekonany był, że zakochał się w... wyczynowej pływaczce? Mił.ość - miły, miło, miłe chwile, ale kiedy ością staje w gardle, to można się od niej udusić - mówi aktorka. Czy Ewa Kasprzyk obgryzła miłość do ości?

Najnowsza książka Moniki Jaruzelskiej Oddech jest kontynuacją dwóch poprzednich bestsellerów Towarzyszki panienki i Rodziny. Najbardziej poruszająca i intymna z całej trylogii. Pisana po śmierci ojca. Nie zawiedzie jednak czytelników przyzwyczajonych do poczucia humoru autorki i dystansu do samej siebie. (Rec. wydaw.)

"Oddział otwarty" kolejna powieść Barbary Rosiek o życiu, chorobie, przemijaniu, próbie odnalezienia własnego miejsca w rzeczywistości... jakby równoległej. Jestem "wyklęta” bo mówię, że schizo to własny wybór na życie, bycie w lęku, by szantażować otoczenie. Więc piszę tę książkę, gdzie nikt mnie nie zbanuje. Chyba, że czytelnicy, po ukazaniu się książki. (Rec. wydaw.)

Pamiętnik z dekady bezdomności to fascynujący, a zarazem szokujący opis dziesięcioletnich zmagań z bezdomnością, wykluczeniem społecznym, degradacją, upokorzeniami w schronisku dla bezdomnych. Książka opisuje moje zmagania się z niełatwą rzeczywistością, z chamstwem i brakiem konpetencji polskiego społeczeństwa, ktore tych, którym nie starcza na chleb i bilet tramwajowy najchętniej widzieliby w takich ośrodkach właśnie. A wtedy to samo społeczeństwo chętnie podaruje im a to sprane spodnie, kawałek chleba, ba, nawet szynki, obejrzy chętnie program o nich w tv a przede wszystkim wybuli kilkaset złotych podaktu rocznie. W zamian ma nadzieję, że taki nieszczęśnik już nigdy nie wróci do własnego domu i nie będzie konkurentem na rynku pracy. Tekst ksiązki przeciwstawia się ostro takiej marginalizacji całej populacji wyklucoznych- dzieci, staruszków i ludzi w sile wieku i zdolności produkcyjnych. Wskazuje, że tworzenie gett społecznych jest wysoce niebezpieczne nie tylko dla ich członków, ale dla społeczeństwa przede wszystkim. Tekst książki kończy się symbolicznie niejako modlitwą poetki Boże daj mi dom, taki z prasowaną bielizną, z psem w bramie szczekajacym, i aspiryną, z chorobą otuloną w koc. I taki ten dom ma być, a nie różne wirtualne byty, wspólnoty bezdomnych, gdzie brat- to kloszard z łóżka obok, tradycja - to taka, że i przed wojną w tym miejscu koczowali bezdomni, Wigilia to posiłek zjedzony w dzień przedtem, bo czeka akcja Wigilia dla bezdomnych.

Książka, która w Niemczech wywołała falę dyskusji. Autorka, trzydziestodwuletnia Polka, od dziesięciu lat sprząta, oczywiście "na czarno", tamtejsze domy. I ma wiele do powiedzenia, m.in. o stosunku swoich pracodawców do siebie oraz o słynnym niemieckim porządku i czystości... Ale to także wyjątkowa rzecz "z pierwszej ręki" o życiu młodej kobiety, egzystującej nielegalnie z dnia na dzień jak miliony imigrantów (i pół miliona sprzątających Polek!), bez perspektyw i jakiejkolwiek ochrony, od zdrowotnej począwszy... Śmieszne, straszne i pouczające.