Dawid Ben Gurion urodził się 16 października 1886 roku w Płońsku jako Dawid Grün. Umarł 1 grudnia 1973 w Ramat Gan otoczony sławą jednego z najważniejszych izraelskich polityków. Wierzył w wyjątkowość narodu żydowskiego i jego prawo do posiadania własnego państwa. Był jednym z młodych pionierów z drugiej alii, zaczynał od zbierania pomarańczy i prostych prac pasterskich, a po latach został pierwszym szefem rządu. Był wizjonerem i pragmatykiem zanurzonym w żydowskiej historii i tradycji, a przy tym patrzącym w przyszłość i wyzbytym sentymentów. Stał się symbolem energii, która stworzyła państwo Izrael, i przywódcą, jakiego potrzebował kraj walczący o swoje istnienie. Dla Szimona Peresa, prezydenta Izraela i laureata Pokojowej Nagrody Nobla, a także dla wielu innych Izraelczyków Dawid Ben Gurion był postacią z legendy, ojcem założycielem ich państwa, współczesnym prorokiem, a jednocześnie człowiekiem z krwi i kości, który własnym trudem, uporem i wiarą zapisał się na kartach historii. Książka łączy osobiste wspomnienia z opowieścią o wielkiej polityce i wydarzeniach, które zmieniły świat. Dla Peresa to dialog z samym sobą i przeszłością, który David Landau, dziennikarz i były redaktor naczelny Haarec, podsycał wnikliwymi pytaniami na temat Bena Guriona i jego dziedzictwa.

Generał Władysław Anders wszedł do historii przede wszystkim jako twórca i dowódca Armii Polskiej w ZSRR oraz dowódca słynnego 2 Korpusu Polskiego, który walczył w krwawej bitwie o Monte Cassino. Ale fakty znane z podręczników i opracowań dotyczących II wojny światowej nie wystarczą. O życiu prywatnym generała, rodzinie, marzeniach, słabostkach, a także o walce o właściwą pamięć o nim opowiada w swej książce jego córka – Anna Maria Andres. Obok wielu ciekawostek i fotografii z rodzinnego albumu Andersów Córka generała i piosenkarki ukazuje losy Polki, urodzonej po wojnie na emigracji, dziecka znanych rodziców, które dorasta i szuka własnej życiowej drogi w pędzącym wciąż naprzód świecie. (Rec. Wydawn.)

Socjalista przed wojną, więzień Auschwitz w czasie wojny, czołowy komunista po wojnie. Konformista, bohater dowcipów, wieczny premier. Szara eminencja, figurant. Ulubieniec wielu Polaków. Stał na czele rządu przez ponad dwadzieścia lat, od 1947 do 1970 roku, z przerwą w latach 1952-1954, kiedy stanowisko zajmował Bierut. Wówczas był wicepremierem. Żartowano, że jest najtańszym politykiem w PRL-u, bo do urzędów nie trzeba zamawiać nowych portretów. Po rozstaniu z fotelem premiera został przewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju. „Żołnierzem na froncie walki o pokój” był do 1986 roku. Dopiero wtedy ostatecznie zakończyła się jego polityczna kariera. Miał 75 lat. Korzystał z przywilejów władzy. Kochał życie, zmieniał kobiety, jeździł szybkimi samochodami i pijał drogie trunki. Mówiono na niego Car Ankiewicz.Dowcipy o sobie lubił, nawet kolekcjonował, a niektóre podobno sam wymyślał. Jedni zapamiętali, że był wysoki, drudzy, że niski, trzeci, że średniego wzrostu. Większość nie wątpi, że był łysy. Zmarł 20 stycznia 1989 roku. Niecałe pół roku później zakończył się w Polsce komunizm. Książka Piotra Lipińskiego to oparta na solidnej podstawie źródłowej próba rozwikłania zagadek i tajemnic, jakie narosły wokół Józefa Cyrankiewicza - jednej z najciekawszych postaci peerelowskiego establishmentu. (Rec. Wydawn.)

Z satysfakcją sięgną po tę książkę wszyscy, których fascynuje postać generała Władysława Andersa - legendarnego dowódcy Armii Polskiej w ZSSR i 2. Korpusu Polskiego. Zawiera ona wiele nieznanych szczegółów jego życia, poglądów, decyzji, pośród nich również i tej najbardziej osobistej - o rozstaniu z żoną Ireną. W swych wspomnieniach Anna Anders-Nowakowska przywołuje postać Ojca - sławnego generała, Matki - Ireny z Jordan-Krąkowskich, swego pierwszego męża - rotmistrza Jana Romanowskiego, obrazy młodości zburzonej przez wybuch wojny niosącej dramat rozstań, uwięzienie Ojca, tułaczkę, niepewność o los najbliższych.

W Pamiętnikach Józef Haller - Błękitny Generał - zawarł opis swego niezwykle burzliwego życia, od patriotycznej i głęboko religijnej atmosfery domu rodzinnego aż po lata spędzone na emigracji. Jest to głos uczestnika doniosłych wydarzeń z historii odradzającego się państwa polskiego i II wojny światowej, dowódcy wielkich polskich formacji wojskowych, dzielnego żołnierza i znanego polityka, pozostającego w cieniu Marszałka. Głos człowieka dziś może nieco zapomnianego, ale jakże dla tej historii znaczącego. Józef Haller (1873-1960), generał, polityk prawicowy. Studia odbył w Wiedniu w Wojskowej Akademii Technicznej, następnie służył w armii austriackiej. W czasie I wojny światowej został w 1916 dowódcą II Brygady Legionów. W 1918 w wyniku tzw. szarży pod Rarańczą na czele Polskiego Korpusu Posiłkowego przy armii austriackiej przedostał się na stronę rosyjską. Następnie przebywał we Francji, gdzie z ramienia Komitetu Narodowego Polskiego utworzył u boku Francji tzw. Błękitną Armię. Na jej czele przybył w 1919 do kraju na front ukraiński. W 1920 objął w imieniu Polski Pomorze Gdańskie, a w czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził armią ochotniczą. Był też Inspektorem Generalnym armii i członkiem Rady Wojennej. W latach 1920-1927 był posłem na sejm. Przeciwnik Piłsudskiego. Po wyborze na prezydenta RP G. Narutowicza podsycał wrogie mu nastroje. Po przewrocie majowym 1926 został przeniesiony w stan spoczynku. Współorganizował opozycję, tzw. Front Morges, a także utworzone w 1937 Stronnictwo Pracy. Po kampanii wrześniowej przebywał na emigracji. W latach 1940-1943 pełnił funkcje ministra oświaty w rządzie W. Sikorskiego. Po wojnie mieszkał w Londynie, gdzie zmarł w 1960 roku. Jego prochy wróciły do Polski w 1993 r. (multibook.pl)

Trudno o bardziej odmienne postaci: Pius XI spędził większość życia pochylony nad średniowiecznymi manuskryptami. Benito Mussolini był zanurzonym w teraźniejszości podżegaczem, awanturnikiem i antyklerykałem. Istniały jednak i podobieństwa. Obaj mieli wybuchowy temperament, obaj domagali się bezwarunkowego posłuszeństwa i wywoływali u swoich podwładnych strach, obaj uważali komunizm za zagrożenie. I z czasem docenili znaczenie współpracy. Papież i Mussolini to opowieść o dwóch ludziach, którzy w tym samym 1922 roku sięgnęli po władzę i zmienili bieg XX wieku. Kiedy w 2006 roku otwarto tajne archiwa Watykanu, a cenne źródła ujrzały światło dzienne, możliwe było wreszcie wyjaśnienie, co połączyło te dwie postaci i jakie były tego skutki. Obrazu dopełniają grube teczki faszystowskiej policji, dokumentujące tajemnice i skandale opisane w raportach donosicieli działających za murami Watykanu. Analiza źródeł niezbędnych do napisania niniejszej książki zajęła autorowi siedem lat. Przejrzał dwadzieścia pięć tysięcy stron dokumentów. Przebrnął przez niezliczone tomy odtajnionej korespondencji włoskich, francuskich, brytyjskich, amerykańskich i niemieckich dyplomatów, przeczytał dzienniki i pamiętniki. I jak sam przyznał – opracowanie tych wszystkich materiałów i „rozwiązanie starych łamigłówek było zadaniem wprost porywającym”. (Rec. Wydawn.)

Stefan Korboński, adwokat, działacz państwowy, jeden z przywódców Polskiego Państwa Podziemnego lat 1939-1945 i Polskiego Stronnictwa Ludowego lat 1945-1947, autor niezwykle poczytnych książek o polskiej konspiracji i okresie powojennym, był ważną postacią życia politycznego i państwowego Polski do 1947 roku ważnym uczestnikiem życia politycznego na emigracyjnym wygnaniu, wreszcie ważną postacią symboliczną dla środowisk konspiracji solidarnościowej lat 80. Dlatego też przypomnienie jego dokonań i sylwetki - żołnierza, adwokata, polityka, pisarza i publicysty - po raz pierwszy w tak obszernym monograficznym ujęciu, jest szczególnie pożądane w 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej i 20. rocznicę politycznego upadku systemu komunistycznego w Polsce i Europie Środkowej. Stefan Korboński reprezentował pokolenie, któremu przyszło walczyć o niepodległą i demokratyczną Polskę przez całe życie, i które za tę walkę zapłaciło cenę niezwykle wysoką. Urodzony na początku ubiegłego wieku w niewielkiej Praszce, przeszedłszy piekło pierwszej wojny światowej z nadzieją patrzył na odradzające się państwo polskie, któremu zaprzysiągł służbę już jako młodzieniec. Walczył w obronie Lwowa i brał udział w trzecim powstaniu śląskim. Po ukończeniu studiów prawniczych rozpoczął błyskotliwą karierę adwokacką w Warszawie i działalność polityczną w PSL-Wyzwolenie, a później w Stronnictwie Ludowym. Ruchowi ludowemu pozostał lojalny do końca.