Choć obecność kobiet w armii już nie dziwi, wojsko przez wiele lat ignorowało potencjał i talent połowy populacji. Przez wieki armia zarezerwowana była wyłącznie dla mężczyzn, a zmiany przyniósł dopiero schyłek XX wieku. Wbrew stereotypom siły zbrojne okazały się idealnym miejscem pracy dla kobiet. To właśnie tu płace są równe bez względu na płeć, a o awansach decydują przede wszystkim kompetencje i profesjonalizm. Kobiety wniosły nieoceniony wkład w organizację służby wojskowej, a ambicją i wytrwałością udowodniły, że nie ma rzeczy niemożliwych. (Rec. Wydawn.)

Opracowana przez Bartosza Kapuściaka książka ukazuje się jako drugi tom krakowskiej serii „Normatywy aparatu represji”. Stanowi ona pierwszy całościowy zbiór dokumentów – rozkazów, zarządzeń, instrukcji i wytycznych – regulujących pracę wojskowego kontrwywiadu komunistycznej Polski. W poprzedzającym zgromadzone dokumenty wstępie autor szczegółowo opisuje strukturę WSW, przedstawia sylwetki jej szefów oraz charakteryzuje poszczególne elementy pracy operacyjnej tej służby: tajnych współpracowników, nieoficjalnych pracowników i współpracowników nierejestrowanych, miejsca spotkań ze współpracownikami i materiały operacyjne, ewidencję i archiwum WSW. Część instrukcji opatrzona jest ilustracjami wprowadzanych druków dokumentacji i ewidencji. W książce zawarto też tabele podsumowujące okres funkcjonowania poszczególnych normatywów oraz słownik pojęć stosowanych w kontrwywiadzie wojskowym, różniących się od terminologii cywilnego aparatu represji.

Pamiętnik adiutanta Marszałka Piłsudskiego miał się ukazać nakładem wydawnictwa Rój jesienią 1939 r. Wybuch wojny uniemożliwił druk gotowego już tekstu. Autor zachował jednak maszynopis, który stał się podstawą obecnej edycji. Niezwykłość tego tekstu polega na tym, że pisany był zmyślą o natychmiastowej publikacji.

Zwycięstwo albo śmierć. Wielka wojna ojczyźniana z perspektywy zwykłego żołnierza Armii Czerwonej Dla własnych dowódców są tylko mięsem armatnim. Dla wrogów – podludźmi. W pierwszych tygodniach wojny niemiecki walec miażdży ich, wywołuje panikę, chaos. Wielu rzuca broń i ucieka. Lasy są pełne oszołomionych dezerterów. Niemcy nie znają litości. Głodzą swych jeńców, traktują ich jak zwierzęta. Stalin także nie wie, co to współczucie. Wydaje rozkaz nr 227: „Ani kroku w tył”. Na jego mocy 158 tysięcy sowieckich żołnierzy za tchórzostwo zostaje rozstrzelanych przez własnych kamratów. Wojna Iwana - wstrząsający obraz wojny, odarty z sowieckiej propagandy Komu szczęście dopisze, ten przeżyje na tyle długo, by uwierzyć stalinowskiej propagandzie. Zabijanie faszystów to przecież „źródło uciechy”. A potem jest Stalingrad – zwycięstwo kosztujące Armię Czerwoną pół miliona zabitych. Ale tego zwykły sowiecki żołnierz ma się nie dowiedzieć. Teraz jednak wie, że Hitlera można pokonać. Będzie bezlitosny. Będzie mścił krzywdy. Będzie zabijał, gwałcił, grabił. Bez różnicy – żołnierzy czy cywilów. Będzie pił, bo wtedy łatwiej o odwagę, a trudniej o poczucie winy. Taka właśnie będzie wojna Iwana – szarego sowieckiego żołnierza, który często niewiele rozumie. Ale może właśnie o to chodzi wielkim tego świata. Przełomowa książka Catherine Merridale Wojna Iwana została oparta na wywiadach z ponad dwoma setkami weteranów, pamiętnikach i listach żołnierzy, a także na odtajnionych materiałach z archiwów wojskowych i NKWD. To unikalne spojrzenie na wielką wojnę ojczyźnianą oczami zwykłego żołnierza Armii Czerwonej. (Rec. Wydawn.)

Napisałem "Życie urzeczywistnione" jako mój ślad, ślad mojego życia na tle różnych okresów, obrazów przesuwającej się rzeczywistości. Chciałem, musiałem być czynny, w niej obecny. Powołanie prawnicze i moja duchowość nie pozwalały mi na zimną obojętność. Szczególnie cierpiałem widząc pychę, zakłamanie w sprawach mi bardzo bliskich - w sprawach ducha. To pycha i unikanie prawdy głównie powodowały mój niepokój. Bunt na mistrzów, czarodziejów niecnoty i gorszącego dobrobytu. To oni utrwalają, przedłużają swój czas. Nie można czaić się za Prawdą... (Fragment tekstu)