Niniejszy zeszyt – oznaczony numerem 2 – obejmuje tylko wiadomości niezbędne uczestnikom kursu spawania aluminium i jego stopów metodą TIG. Często zdarza się, że osoba szkolona w zakresie spawania aluminium metodą TIG (lub w innym zakresie) posiada już kwalifikacje potwierdzone zdanym egzaminem z innego procesu spawania. Wówczas szkolenie teoretyczne powinno trwać co najmniej 8 godzin i obejmować tylko zagadnienia ze spawania aluminium metodą TIG, zawarte w niniejszym podręczniku. Jeśli natomiast szkolenie w spawaniu aluminium metodą TIG jest pierwszym szkoleniem spawalniczym, nauczanie teoretyczne powinno obejmować również materiał zawarty w Podręczniku spawania – zagadnienia ogólne Zeszyt 1. Liczba godzin pełnego szkolenia jest wtedy oczywiście większa. Wśród stopów aluminium istnieje kilka grup, różniących się zasadniczo składem chemicznym, a w efekcie spawalnością, głównie skłonnością do pękania. Na wynik spawania duży wpływ ma przede wszystkim właściwe dopasowanie spoiwa do materiału spawanego. Dlatego w zeszycie tym podano zasady i liczne przykłady doboru spoiwa pod względem uzyskania odpowiedniej odporności na pękanie, wytrzymałości, plastyczności, odporności na korozję i zmiany barwy złączy. Zamieszczono też informacje na temat spawalności poszczególnych stopów, technologii i techniki ich spawania, przygotowania złączy oraz charakterystycznych dla aluminium niezgodności spawalniczych. Scharakteryzowano też urządzenia stosowane do spawania aluminium metodą TIG. Niektóre wiadomości wykraczają poza zakres tematyczny przewidziany na kursach spawania aluminium, ale z pewnością będą one przydatne w praktyce zawodowej. Pozostawia się decyzji wykładowcy, które z nich należy włączyć do programu nauczania. Podręczniki tej serii są przeznaczone nie tylko dla słuchaczy, wykładowców i instruktorów kursów spawania, ale również dla innych osób związanych ze spawalnictwem, w tym technologów, inspektorów, kontrolerów, projektantów konstrukcji aluminiowych.

Zgodnie z przyjętymi w Polsce zasadami, kwalifikowanie spawaczy obejmuje ich szkolenie i egzaminowanie, zarówno z wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych w zakresie spawania poszczególnych rodzajów materiałów przy użyciu określonych metod. Zasady te są opisane w pierwszym zeszycie serii wydawniczej Podręcznik spawania – zagadnienia ogólne, zawierającym informacje niezbędne w nauczaniu każdej metody spawania. Zdarza się, że osoba szkolona w zakresie spawania stali ferrytycznych (niestopowych, niskostopowych i średniostopowych) metodą TIG posiada już kwalifikacje potwierdzone zdanym egzaminem z innego procesu spawania. Wówczas szkolenie teoretyczne może trwać tylko 8 godzin i obejmować tylko zagadnienia dotyczące spawania procesem oznaczonym numerem 141 (TIG), zawarte w niniejszym podręczniku. Jeśli natomiast szkolenie w spawaniu stali ferrytycznych metodą TIG jest pierwszym szkoleniem spawalniczym, to nauczanie teoretyczne powinno obejmować również materiał zawarty w Podręczniku spawania – zagadnienia ogólne. Zeszyt 1. Liczba godzin pełnego szkolenia jest wtedy oczywiście większa. W tym zeszycie szczegółowo scharakteryzowano tylko spawanie metodą TIG stosowane do ferrytycznych stali konstrukcyjnych niestopowych, niskostopowych i średniostopowych ujętych w grupach materiałowych od 1 do 6 oraz 11 wg Raportu Technicznego CR ISO 15608. Spawanie metodą TIG stali wysokostopowych (głównie nierdzewnych), występujących w grupach materiałowych od 7 do 10, będzie treścią Podręcznika spawania stali nierdzewnych. Zeszyt 4. Zamieszczono tu również informacje na temat spawalności poszczególnych grup stali ferrytycznych, technologii ich spawania, przygotowania złączy oraz niezgodności spawalniczych charakterystycznych dla metody 141. Scharakteryzowano też urządzenia stosowane do spawania tą metodą.

Szkolenie teoretyczne spawaczy w Polsce jest prowadzone w oparciu o zintegrowany system modułowy, opracowany przez Europejską Federację Spawalniczą (EWF) i zalecany przez Międzynarodowy Instytut Spawalnictwa (IIW). W piętnastu rozdziałach tego podręcznika przedstawiono tematy nauczania wspólne dla wszystkich powszechnie stosowanych metod spawania, tj.: MMA, TIG, MAG, spawanie gazowe. Tematy te są omawiane na trzech poziomach szkolenia spawaczy, a mianowicie: spoin pachwinowych, blach i rur. W programach nauczania są one oznaczone jako zestawy tematyczne A, B i C. Oprócz zagadnień ogólnospawalniczych - podanych w tym podręczniku - słuchacz uzyskuje wiadomości z określonej metody spawania (zestaw S), np. TIG, MAG, a jeśli uczestniczy w kursie spawania stali nierdzewnych lub aluminium, to otrzymuje wiedzę o spawaniu tych materiałów, ujętą w zestawach CrNi i Al. Podręcznik ten - wspólny dla wszystkich procesów spawania - oraz dobrany tematycznie podręcznik stanowią więc pełny, zwięźle podany słuchaczowi materiał dydaktyczny. Ponieważ na poszczególnych kursach programy szkolenia, tematyka wykładów i liczba przeznaczonych na nie godzin mogą się różnić, wykładowca może wybrać - spośród tematów zawartych w podręczniku ogólnym i uzupełniających - tylko te, które uzna za właściwe i przydatne na określonym poziomie nauczania. Z opracowanego cyklu podręczników, przeznaczonych przede wszystkim dla słuchaczy i wykładowców kursów spawania, mogą korzystać również instruktorzy spawania na tych kursach oraz technolodzy i inspektorzy nadzoru spawalniczego.

W książce przedstawiono jeden ze współczesnych procesów spawania metali - TIG. Książka przeznaczona jest dla osób związanych zawodowo ze spawalnictwem, a więc dla spawaczy, technologów, kontrolerów jakości, osób kierujących pracą spawaczy, a także dla instruktorów i wykładowców kursów spawania metodą TIG. Mogą z niej również korzystać uczniowie szkół technicznych o kierunku spawalniczym, a także spawacze chcący podwyższyć swoje dotychczasowe kwalifikacje zawodowe. (Z okł.)