Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju przy wsparciu Narodowego Banku Polskiego, Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych oraz Instytutu Pamięci Narodowej od jesieni 2020 do wiosny 2021 r. realizowało projekt wystawienniczo-naukowo-edukacyjny złożony z wystawy czasowej, konferencji naukowej i działań edukacyjnych. Jednym z efektów tych działań jest oddawany w ręce Czytelnika album, łączący teksty naukowe poświęcone polityce monetarnej oraz reformom walutowym z prezentacją i opisem banknotów polskich projektowanych po II wojnie światowej. 28 października 2020 r. minęła siedemdziesiąta rocznica przyjęcia przez sejm ustawy wprowadzającej reformę walutową. W wyniku zaplanowanej przez komunistyczne władze, a utrzymanej w ścisłej tajemnicy przed społeczeństwem operacji Polacy utracili dwie trzecie swoich oszczędności. Obok doraźnych, finansowych skutków tej operacji na kilka dekad podważono zaufanie społeczne do polityki pieniężnej władz. Społeczeństwo obawiało się kolejnego zamachu na oszczędności, nawet po upadku komunizmu. Dopiero reforma walutowa przeprowadzona w nowej rzeczywistości społeczno-gospodarczej w 1995 roku dzięki zachowaniu pełnej ekwiwalentności przywróciła społeczeństwu szacunek do polskiego pieniądza. W celu przypomnienia wydarzeń sprzed 70 lat Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju przy wsparciu Narodowego Banku Polskiego, Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych oraz Instytutu Pamięci Narodowej od jesieni 2020 do wiosny 2021 r. realizowało projekt wystawienniczo-naukowo-edukacyjny złożony z wystawy czasowej, konferencji naukowej i działań edukacyjnych. Jednym z efektów tych działań jest oddawany w ręce Czytelnika album, łączący teksty naukowe poświęcone polityce monetarnej oraz reformom walutowym z prezentacją i opisem banknotów polskich projektowanych po II wojnie światowej. (Rec. Wydawn.)

Czym jest zamek w Rapperswilu? Postawiony w XIII wieku miał niewielkie znaczenie militarne. (...) Zamek odkrył, uratował i nadał mu znaczenie polski hrabia, Władysław Broël-Plater. (...) Sam będąc powstańcem listopadowym i emigrantem liczył, że wesprze na duchu i zgromadzi wokół siebie falę emigrantów po Powstaniu Styczniowym. (...) Na takim fundamencie Plater zbudował swoje muzeum. (...) Muzeum Polskie w Rapperswilu od początku tworzone było przez emigrantów: ludzi, którzy zmuszeni byli porzucić swoje domy, otoczenie, przyzwyczajenia i styl życia. Tułaczy, którzy jeśli chcieli przeżyć, musieli dostosowac się do warunków zastanych w nowym środowisku. W ciągu liczącej 148 lat historii Muzeum, przewinęło się przez nie kilka pokoleń Polaków doświadczających losu tułacza. Większość dzisiejszych wolontariuszek w Muzeum, to emigrantki z początku lat 80-tych XX w. (...) Zamek jest własnością Gminy Grodzkiej i zgodnie ze szwajcarskim prawem to mieszkańcy zdecydują o tym, komu go wydzierżawią, na jaki cel i na jakich warunkach. Umowa dzierżawy z Muzeum nie została przedłużona. Władze gminy ogłosiły konkurs na plan zagospodarowania zamku. (Fragment Wstępu)