Książka ABC pedagoga specjalnego. Razem łatwiej. Nowe doświadczenia, którą polecamy, jest kontynuacją i aktualizacją książki ABC pedagoga specjalnego, której współautorką jest Alicja Krztoń. Zmieniły się rozporządzenia, podstawa programowa, nieco inne jest obecnie nazewnictwo. Również doświadczenia Autorki stały się bogatsze, a warsztat pracy pełniejszy. Tak więc wydanie to uzupełniono o nowe doświadczenia, biorąc pod uwagę cenne uwagi, codzienne rozmowy i spojrzenie na ideę kształcenia integracyjnego osób bardzo zaangażowanych w swoją pracę. Niezmienne pozostały: bardzo dobra współpraca z rodzicami, chęć poszukiwania nowych rozwiązań, satysfakcja z wykonywanej pracy oraz sukcesy - małe i duże - podopiecznych Autorki. Książka została poszerzona, uzupełniona i podzielona na osiem części. W pierwszej - obok krótkiej charakterystyki upośledzenia umysłowego - zawarto najczęściej spotykane przyczyny trudności w uczeniu się, nakreślono edukację dzieci z niepełnosprawnością w szkole masowej, zapoznając tym samym Czytelników z ideą klas integracyjnych, założeniami i warunkami dobrej integracji. Pisząc o klasach integracyjnych, nie sposób podzielić się wszystkimi spostrzeżeniami związanymi z pracą w tego typu oddziałach, dlatego też wybrano te aspekty, na które - zdaniem Autorki - każdy pedagog specjalny w swojej pracy powinien zwrócić uwagę (jak kwestia doboru dzieci do klas integracyjnych, ocenianie uczniów niepełnosprawnych czy też rola pracy w grupach). Część druga została poświęcona organizowaniu i udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem. Część trzecia to opis celów i zadań rewalidacji indywidualnej wraz z ramowym programem rewalidacji, a także zbiór wskazówek przydatnych w pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością na tego typu zajęciach. W części czwartej zamieszczono przykładowe ćwiczenia zgodne z podanym wcześniej ramowym programem, które z powodzeniem można wykorzystać na zajęciach rewalidacji indywidualnej. Część piąta określa zakres czynności i uprawnienia pedagoga specjalnego pracującego w klasie integracyjnej, jego prawa i obowiązki. Część szósta natomiast zawiera przykładowe opracowania, które - w mniejszym bądź większym stopniu - towarzyszą pedagogom specjalnym w ich pracy. Wybrano te opracowania, które - jak wiadomo Autorce - sprawiają, szczególnie studentom oraz młodym nauczycielom, najwięcej trudności - między innymi opracowanie konspektu, indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego, rozkładu materiału oraz oceny opisowej. W części siódmej zaprezentowano opis i analizę przypadku uczniów z niepełnosprawnościami. Wśród nich znalazł się uczeń z zespołem Aspergera, uczeń z zespołem Downa oraz uczeń niedowidzący. Ostatnia część zawiera wybrane programy wspomagające rozwój uczniów. Program dla ucznia z nadpobudliwością/nadruchliwością, program dla ucznia z niepełnosprawnością sprzężoną - autyzmem i niedosłuchem oraz program dla ucznia z obustronnym niedosłuchem. (Rec. wydaw.)

Śpiewnik zawiera wybór 51 popularnych piosenek, wraz z zapisem nutowym oraz kolorowymi ilustracjami Kazimierza Wiśniaka. Wśród zaproponowanych piosenek możemy znaleźć m.in. Kółko graniaste, Wlazł kotek na płotek, Jadą jadą misie, Krakowiaczek jeden, Bajka iskierki, Mam chusteczkę haftowaną. Do książki dołączone zostały dwie płyty CD: jedna wersja z 51 piosenkami, a druga wersja instrumentalna-karaoke.

Książka Ewy Wysockiej jest w swojej treści upomnieniem się o nabywanie jak najwyższych standardów profesjonalizmu w pracy pedagoga czy/i nauczyciela, by podobnie, jak ma to miejsce w innym zawodzie publicznego zaufania, jakim jest lekarz - przede wszystkim nie szkodzić, nie skrzywdzić wychowywanej czy kształconej jednostki, by nie degradować narodowej kultury, tożsamości wyznaniowej czy ponadczasowych wartości w naszym życiu. Do tego potrzebny jest warsztat rzetelnego i uczciwego badacza, diagnosty, który pedagodzy muszą zdobyć i nieustannie rozwijać przez cały okres swojej aktywności społeczno-zawodowej, misyjnej czy naturalnej w roli rodziców, jeśli chcą trafnie dobierać środki, metody, formy i techniki wychowawczego wpływu /wspierania rozwoju człowieka. Jest to pierwsza tego typu rozprawa w naszym kraju - w porównaniu z podręcznikiem Bolesława Niemierko pt. Diagnostyka edukacyjna (Warszawa 2009) nastawionym wyłącznie na diagnostykę edukacyjną w przestrzeni szkolnej, której autorka ujmuje podstawy teoretyczno-metodologiczne procesu diagnozy pedagogicznej w tak szerokim, kompleksowym i systematycznym ujęciu. Tym większe więc należą się słowa uznania dla Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, że zechciał włączyć do znakomitej serii autorskich monografii publikację, która jest fundamentalna dla pedagogów i nauczycieli, jeśli ich kompetencje są wzbogacone o specyficzną wiedzę i umiejętności poznawania wychowanków/ uczniów w sposób maksymalnie adekwatny do ich osobistych i środowiskowych warunków życia. [...]

Dobro, tak jak prawda czy piękno, jest pojęciem, które dość powszechnie uważa się za samowyjaśniające, intuicyjnie oczywiste, intersubiektywne. Chociaż ludzie powszechnie mają określone wyobrażenie o tym, „czym jest dobroć, wydaje się, że istnieje znaczna przestrzeń sporna między kompetentnymi użytkownikami tego słowa, dotycząca jego konkretnego sensu”. poleca ImpulsMożna usiłować definiować to słowo za pomocą strategii redukcjonistycznych, sprowadzić jego konotacje do katalogu prostszych, konstytutywnych i dystynktywnych właściwości. Podobny charakter mają utylitarystyczne próby definiowania dobra w kategoriach skutkowych – jako tego, co powoduje przyrost szczęścia i zmniejszenie przykrości i cierpienia. „Wszystkie te cechy są prostsze niż dobro, ponieważ mamy większą jasność co do ich sensu”: przyrost poczucia szczęśliwości jest bardziej jednoznaczny, ścisły, konkretny niż dość abstrakcyjne „czynienie dobra”. To pierwsze wyjaśnia równocześnie, co sprawia, że rzeczy dobre są dobre – bo karmią ludzką szczęśliwość, podczas gdy rzeczy złe (ból, cierpienie) człowieka z niej deprywują. A może jest jeszcze inaczej – mimo tylu intersubiektywnych konotacji dobra, wspólnych cech i radykalnych podobieństw polimorficznego Dobro-Bytu, jego ostateczna denotacja jest każdorazowo tworzona indywidualnie i niepowtarzalnie przez każdego i dla każdego człowieka z osobna – niczym róża Małego Księcia… (Fragment artykułu Michała Głażewskiego) (Z okł.)

Czym jest dobro? Na tak postawione pytanie należałoby odpowiedzieć – a kto pyta? Nie ma bowiem jednoznacznej definicji dobra. Jego zdefiniowanie zależy od dziedziny działalności odpowiadającego. Czym innym będzie dobro dla filozofa, czym innym dla teologa, czym innym dla psychologa, socjologa, etyka czy pedagoga. Może być ono definiowane jako: cnota, życie, szczęście, przyjemność, piękno lub harmonia, prawda lub świętość. Może być określane jako wartość pozytywna, pożądana, jako zgodność działania z naturą człowieka. W ostateczności możemy dobro rozumieć jako zaprzeczenie zła. […] Zło, według dzieci, wyróżnia się przede wszystkim skłonnością do krzywdzenia innych ludzi i zadawania im bólu. Dobro z kolei – z chęcią niesienia pomocy innym oraz poczuciem bezpieczeństwa. Dzieci przypisują pojęciom dobra i zła silne cechy emocjonalne, takie jak smutek, ból i cierpienie w przypadku zła oraz miłość, troska i przyjaźń w przypadku dobra. Wiążą je również z takimi wartościami, jak poczucie bezpieczeństwa i możliwość współżycia z innymi ludźmi. […] Dobro jest dla dzieci wartością bardzo ważną i rozumieją jej konieczność dla współistnienia z innymi, zapewnienia bezpieczeństwa, możliwości zawierania przyjaźni. Z kolei zło stanowi zjawisko jednoznacznie niepożądane. Przypisują im dużą wagę – praktycznie wszystkie z nich chcą być dobre oraz obawiają się zła. (Fragment artykułu Bożeny Muchackiej i Katarzyny Żądło) (Z okł.)