W jaki sposób stajemy się mężczyzną? Na to pytanie - które dziś wydaje się niezbyt politycznie poprawne - odpowiada antropolog, Franco La Cecla, zabierając nas w podróż po różnych kulturach. We wszystkich różnica płciowa jest podstawą społeczności ludzkiej. Tożsamość mężczyzny, podobnie jak tożsamość kobiety, jest kulturowym konstruktem, tak samo jak języki, którymi się posługujemy, Renesans, czy indyjska muzyka. Tożsamość mężczyzny często jest konstruowana z męskiej zazdrości o kobiecą zdolność dawania życia. Podczas gdy kobiety doskonale wiedzą, do czego są zdolne, mężczyźni muszą to cały czas udowadniać, stąd tożsamość męska jest bardziej płynna, niestała, w stanie kruchej równowagi. To z kolei tłumaczy mechanizmy dominacji, które mężczyźni uruchamiają w wielu społeczeństwach. Wychodząc od najnowszych ustaleń antropologii, ale też opierając się na myśli Foucaulta, Levinasa i Illicha, La Cecla wyjaśnia, że czysto polityczne bądź czysto moralistyczne podejście do kwestii różnic płciowych nie odsłania całego ich bogactwa. Kobiety odpowiadają na męskie strategie innymi strategiami i w ten sposób dialektyka płci nie ustaje. Nawet "trzecie płcie", queer i homoseksualiści czerpią pełnymi garściami z dorobku różnicy płciowej. Ta polemiczna książka, o której głośno było we Włoszech, Francji, Stanach Zjednoczonych, jest odpowiedzią na wyzwanie rzucone przez Simone de Beauvoir, która ogłosiła swego czasu, że mężczyźni nie są w stanie mówić o męskiej tożsamości.

Kontynuacja książki o wszechmocy wisielca w wyobraźni i praktyce Zachodu. Zbigniew Mikołejko opowiada między innymi o powiązaniu między władzą a szubieniczną karą, o egzekucji jako rytuale i święcie ludu, o wieszaniu angielskich czarownic w Starym i Nowym Świecie, o przeobrażeniu figury wisielca w anonimowego, stadnego trupa bez twarzy poprzez mechanikę nowoczesnej wojny, o wisielczych szaleństwach Rozumu i medycyne doświadczalnej, o wisielcu w kulturze romantyzmu. (Z okł.)

Świadomość, czy potrzeba posiadania pojawiają się wówczas, kiedy okazuje się, że odpowiedź na pytanie "kim jestem?", "gdzie należę?" wcale nie jest jasna ani prosta. - pisze Zygmunt Bauman. Jednakże trudności związane z poszukiwaniem odpowiedzi na te pytania to tylko jedna strona problemu tożsamości we współczesnym, ruchliwym świecie. Bardzo często zdarza się tak, "bycie kimś", a wiec realizacja własnej tożsamości, napotyka różne zewnętrzne przeszkody politycznej czy kulturowej natury. Różne problemy z samookreśleniem oraz próby ich rozwiązywania są tematem głównym tej książki. Procesy tożsamościowe dotyczące mniejszości etnicznych, religijnych i kulturowych, a także artykulacje problemu tożsamości poprzez sztukę są tematem opracowań i esejów zawartych w niniejszej publikacji.

„Współczesne teorie społeczne. W kręgu ujęć paradygmatycznych” to nie pierwszy u nas książka traktujący o współczesnych teoriach społecznych i socjologicznych. Redaktorzy naukowi i autorzy starali się tak tę książkę przygotować, by zaprezentować nowe interpretacje, nowe odczytanie niektórych ujęć paradygmatycznych, np. teorie konfliktu, pokazując równocześnie nowe nurty w socjologii, np. krytyczną analizę dyskursu czy teorie queer. Mamy nadzieję, że przekazywany Czytelnikowi pozycja będzie uzupełnieniem dla już istniejących zarówno autorstwa polskich socjologów, jak i zagranicznych, że będzie także ważną wskazówką intelektualną dla wszystkich zainteresowanych nowymi interpretacjami rzeczywistości społecznej odczytywanej przez socjologów i przedstawicieli pokrewnych nauk społecznych i humanistycznych. Książka powstała z myślą o studentach socjologii, ale nie tylko… Jako przewodnik po najnowszych teoriach socjologicznych została pomyślana jako ważna lektura dla studentów i wykładowców także innych dyscyplin z zakresu nauk humanistycznych i nauk społecznych oraz wszystkich zainteresowanych najnowszymi trendami teoretycznymi we współczesnej socjologii.

Lech Witkowski w swej nowej książce udowadnia, że pożegnanie z autorytetem (zjawiskiem i pojęciem) jest chyba przedwczesne. We wstępie do Wyzwań autorytetu... zapowiada co prawda, że czas zapotrzebowania na autorytety skończył się, jednak faktycznie - jeśli dobrze odczytuję tę zapowiedź, to nie chodzi o zerwanie z tym problemem, lecz raczej zależy mu na nowym jego odczytaniu, i to w dwóch możliwych warstwach: realnej i semantycznej. Pierwszy zabieg L. Witkowskiego polega na wyrwaniu autorytetu naukom behawioralnym, a więc odcięciu go od sił żywotnych oferowanych przez ten kierunek uprawiania psychologii, który polega na redukowaniu wszystkiego do konkretnych zachowań ludzi i prowadzenia precyzyjnych badań empirycznych (najlepiej eksperymentalnych). Propozycja L. Witkowskiego polega na wprowadzeniu autorytetu w obszar nauk humanistycznych, czyli uznaniu, że zjawisko to ma genezę kulturową, a tym samym jest bardziej płynne, bardziej uwarunkowane tradycją historyczną, bardziej wysycone wartościami, niż chcieliby to zaakceptować przedstawiciele nauk behawioralnych. Drugi zabieg na autorytecie polega na nadaniu temu pojęciu nowego znaczenia. Mówiąc krotko i konkretnie, chodzi o potraktowanie autorytetu jako soczewki, która pozwala ludziom lepiej orientować się w otoczeniu społecznym, pewne rzeczy wyodrębniać z niego wyraziście, a inne ignorować, przetwarzać informacje o świecie zgodnie z tym, co widzimy w tym „szkle powiększającym” autorytetu. Chcąc jak najlepiej oddać to oryginalne podejście: autorytet jest generatorem znaczeń społecznych, który pozwala z nieograniczonej liczby sensów możliwych do wydobycia z rzeczywistości uznać za własne tylko niektóre z nich. (Rec. Wydawn.)