"Jedna z największych rzek świata, która płynie przez pełną tajemnic dżunglę amazońską. I jedna z najbardziej upartych blondynek świata – z plecakiem, pozytywnym myśleniem i teoretycznie niewykonalnym planem, żeby przepłynąć po rzekach z Wenezueli aż do Brazylii. Zaczęłam na Orinoko, dotarłam do Rio Negro, a potem do Amazonki! Łodziami i statkami, a kiedy trzeba, to wpław. Małe wioski i wielkie miasta, niezwykłe zdarzenia i wielka przygoda! To jedna z moich ulubionych podróży". Beata Pawlikowska. (Z okł.)

Rio Negro to największa na świecie rzeka o ciemnej wodzie i jeden z największych dopływów Amazonki. Przepłynęłam ją całą - w łódce, motorówką z czterema żołnierzami i jedną małpą, w indiańskim czółnie i na wojskowym statku. Samotna wyprawa przez dżunglę amazońską - od rzeki Orinoko w Wenezueli, przez Rio Negro aż do Amazonki w Brazylii. Dwa miesiące w wyprawie pełnej niespodziewanych zdarzeń, niezwykłych spotkań, odkryć i przygód. Uwielbiam tak podróżować!

Autorka opisuje swoją wyprawę do Amazonii. Jest to jedna z serii "Dzienników z podróży". Wraz z autorką przeniesiemy się do amazońskiej głuszy, by "posłuchać ciszy", dowiedzieć się jak przebiega życie w indiańskim obozie, jakie są przysmaki tamtejszej ludności oraz jakie niebezpieczeństwa niesie za sobą zarówno ląd, jak i rzeka Amazonka.

Kto nie słyszał o cudownie zdrowym japońskim jedzeniu, o samurajach, gejszach, japońskiej precyzji, uprzejmości, japońskich komiksach, grach i gigantycznie wielkich, nowoczesnych miastach? O japońskiej tradycji, kulturze i niezwykłej religii shinto?... O medytacji zen, japońskich drzeworytach i sztuce japońskiego minimalizmu?... O zapasach sumo, sushi i słynnej japońskiej zielonej herbacie? Ja słyszałam. Pojechałam do Japonii. I okazało się, że wszystko jest inaczej. (Z okładki)

Tropiąc ślady swego pradziada, chrześcijańskiego misjonarza, autor udał się na wyspy Melanezji (południowy Pacyfik). Łącząc pamiętnik z fabularyzowanym reportażem, opowiada o osobliwych obyczajach i dziesiątkach wyznawanych tam kultów, samozwańczych prorokach i turystycznych atrakcjach, jak... kocioł kanibali, w którym amerykańskie dzieci pozują do płatnych zdjęć.

Burek może być z mięsem, ze szpinakiem, świeżym serem, a w post – z ziemniakami. Od spodu tłusty, w buzi gorący. Popity naturalnym jogurtem daje kopa na pół dnia. Każda piekarnia ma przynajmniej dwa stoliki, przy których rano można usiąść i spokojnie wsunąć trójkącik ciasta w usta. Burek kosztuje grosze, ale nie wstydzi się go zjeść żaden majętny Serb. Normalny obrazek - właściciel mercedesa, w obciętych dżinsach i w klapkach, ze złotą ketą na szyi, drepcze do pekary. Tam zajada gorące śniadanie, a obok to samo robi pracownik komunalki w brudnych ogrodniczkach, który za chwilkę wejdzie na śmieciarkę i pojedzie czyścić Belgrad. Dzięki burkowi podróżowanie po Serbii jest zarazem i tanie, i smaczne. A na obiad można zjeść równie tanią pljeskavicę. Mielone, grillowane mięso w bułce. Wygląda jak hamburger, ale każdy Serb wie, że to pljeskavica była pierwsza! Największy kraj byłej Jugosławii nie ma nadmorskich plaż. Amatorzy smażalni pod słońcem nie znajdą tutaj swego miejsca, chyba że zdecydują się na piasek w którymś z naddunajskich kurortów. Amatorzy gór będą zaskoczeni Starą Planiną. Widoki jak w Bieszczadach. Wysokie, prawie dwukilometrowe góry porośnięte tylko trawą. Pomiędzy wierzchołkami przykucnęły wąwozy. Puste. Czasami przejdzie pasterz z owcami. Pionowe ściany i szum kaskad. Chillout do potęgi. Co kilkaset metrów taki nasz wąwóz Homole, tyle że bez tłumów i kas na wejściu. W Serbii słychać ciągle muzykę graną na ulicach, dla zwykłych ludzi, a nie tylko pod turystów. Folk jest ciągle żywy. Największy na świecie festiwal trębaczy musiał narodzić się w tym kraju. Ale najwspanialsi są Serbowie. Wystarczy zagadać w ogólnosłowiańskim języku, a już zapraszają na kawę i rakiję. Pamiętaj, że tutejszy alkohol pije się mikroskopijnymi łyczkami, a przy wznoszeniu toastu trzeba patrzeć swojemu towarzyszowi w oczy. (Z okł.)

Widzieliście kiedyś ludzi w piżamach i bamboszach wędrujących ulicami miasta? Mężczyzn z jednym długachnym paznokciem? Wiedzieliście o tym, że tort można jeść w jednorazowej rękawiczce, choroby leczyć gorącą wodą i nie mieć pojęcia o tym, co to jest dezodorant? Pomyślelibyście o tym, by jechać samochodem po chodniku, a lody nazwać jogurtem, bo są sprzedawane w podobnych kubkach? Nie? To z pewnością dlatego, że nie byliście w Chinach. W Chinach wszystko jest inne - egzotyczne, szokujące, niepojęte. To kraj paradoksów i przedziwnych zjawisk, których trzeba doświadczyć, by w nie uwierzyć. Drzwi do tego świata otwiera przed Wami ta książka... (Z okł.)