Jak znosić upływ czasu, gdy jest się zmuszonym do bezczynności? Jak radzić sobie z utratą tych, których się kochało? Kto przekaże dalej nasze dziedzictwo? Richard, emerytowany profesor, dzięki spotkaniu z uchodźcami na Oranienplatz w Berlinie wpada na pomysł, by szukać odpowiedzi na swe pytania tam, gdzie nikt by ich nie szukał: u młodych ludzi z Afryki, których wyrzuciło na berliński brzeg i którzy od lat skazani są na czekanie. I nagle on, mieszkaniec starej Europy, patrzy na siebie oczami ludzi, którzy być może lepiej od niego wiedzą, kim on, Richard, właściwie jest. (Rec. Wydawn.)

"Przez wiele lat uciekałem od mojej historii. Potem wymyśliłem ją na nowo”. Berlin 1932 roku. Sala i Otto zakochują się w sobie, ona ma trzynaście lat, on siedemnaście. Otto pochodzi z klasy robotniczej, Sala z rodziny żydowskich inteligentów. W 1938 roku Sala musi opuścić niemiecką ojczyznę. Zanim Niemcy wkroczą do Francji, będzie mieszkała u swojej żydowskiej ciotki w Paryżu. Niestety, trafia do obozu internowania w Pirenejach. Tam ludzie szybko umierają z głodu albo na choroby zakaźne, a tych, którzy dożyli 1943 roku, wywozi się do Auschwitz. Otto, podchorąży sanitarny, idzie razem z Wehrmachtem na front. Wojenna zawierucha rzuca ich na różne krańce świata....(Z okładki)

Nie był więźniem obozów koncentracyjnych, nie doświadczył osobiście niemieckich represji. W czasie wojny zajmował skromną posadę w stowarzyszeniu restauratorów. A jednak to właśnie on, potomek niemieckich kolonistów osiadłych w Galicji, po roku 1945 stał się wybitnym ekspertem od Auschwitz i motorem polskich rozliczeń z brunatną okupacją. Jako przewodniczący Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Krakowie przesłuchiwał czołowych zbrodniarzy nazistowskich wydanych Polsce: Amona Götha, Rudolfa Hössa, Marię Mandl. I choć później deklarował się jako przeciwnik kary śmierci, wielu katów spod znaku swastyki pomógł posłać na szubienicę. Materiały dowodowe odnajdował nawet w ruinach i śmietnikach. W niekonwencjonalny sposób docierał do świadków, którzy przetrwali piekło obozów. Umiał rozmawiać ze wszystkimi: z komunistycznymi władzami PRL, wojskowymi z USA i prokuratorami z RFN. Tropieniu nazistów poświęcił dwadzieścia lat przedwcześnie przerwanego życia. Filip Gańczak kreśli fascynujący portret profesora Jana Sehna, szukając jego śladów nie tylko w polskich i niemieckich archiwach, lecz także odwiedzając liczne miejsca związane z bohaterem książki - od jego rodzinnego Tuszowa Małego aż po Frankfurt nad Menem. (Rec. Wydawn.)

Johannes Kepler (1571-1630) to jedna z najbarwniejszych postaci w dziejach nauki. Znakomity uczony, zwolennik Kopernika w czasach, gdy Galileusz jeszcze nie miał odwagi otwarcie głosić swoich przekonań, twórca praw ruchu planet, był zarazem ostatnim pitagorejczykiem, niestrudzenie poszukującym w naturze boskich harmonii wywodzących się z muzyki i geometrii. Z jego listów i pism przemawia do nas bezpośrednio nie tylko wielki myśliciel, ale także żywy człowiek, obdarzony poczuciem humoru, żywo reagujący na wydarzenia, interesujący się światem i potrafiący zjednywać sobie przyjaciół. W życiu uczonego, przypadającym na burzliwy okres religijnych kontrowersji i wojen, to, co wzniosłe, przeplatało się stale z przyziemnymi kłopotami życia codziennego. Był astronomem cesarza Rudolfa II i jego następców, najpotężniejszych władców Europy, lecz ustawicznie musiał zabiegać o wypłatę zaległej pensji. Jako dobry ojciec i głowa rodziny był częstokroć zmuszony do trudnego wyboru między drukiem dzieł a wydatkami na utrzymanie dzieci. Parał się astrologią dla zarobku, ale pragnął także naukowo badać, jak ciała niebieskie wpływają na ludzką duszę i zjawiska na Ziemi. Będąc wierzącym, choć nie do końca ortodoksyjnym luteraninem, znalazł się niejako pomiędzy dwoma walczącymi obozami: współwyznawcy wykluczyli go z komunii, jezuici zaś zabiegali o jego konwersję na katolicyzm. Nawet podczas toczącej się wielkiej wojny religijnej, widząc wszędzie wokół siebie śmierć i zniszczenie, nie uległ presji i pozostał przy swoich poglądach, gotów prędzej wyrzec się ukochanej pracy naukowej niż przekonań. Ten drobny, chorowity człowiek, żyjący w niezwykle trudnych czasach, bardziej może wpłynął na losy europejskiej cywilizacji niż najpotężniejsi władcy XVII wieku.

W mroźny, styczniowy poranek 1900 roku przychodzi na świat Róża Wittelsbach, owoc miłości Niemca i Polki. Dziewczyna dorasta w majątku niedaleko Poznania. Kiedy ma 17 lat, umiera jej matka, a ona sama musi bardzo szybko dojrzeć, by pomóc załamanemu ojcu. Dwa lata później, gdy jest już jasne, że Polska wróci na mapę Europy, Róża mimo wielu wątpliwości wyjeżdża z ojcem do Berlina. Sto Lat później, mieszkający w Warszawie Filip Witkowski dowiaduje się, że ma otrzymać spadek po Róży Wittelsbach. Mężczyzna nie zna zmarłej, a nawet nigdy o niej nie słyszał. Mimo to, za namową żony rozpoczyna odkrywanie nieznanych kart z przeszłości swojej rodziny. W ten sposób poznaje niesamowitą historię Róży Wittelsbach. Przekonuje się także, że każda rodzina ma swoje tajemnice pełne kłamstw i sekretów.

Kronikę Dolnej Styrii tworzy wielowiekowe współistnienie dwóch żywiołów narodowych. Do I wojny światowej dominowali mieszkańcy niemieckojęzyczni, próbujący pozbawić Słoweńców równych praw. Gdy w 1919 roku władzę objęli Słoweńcy, zwalniano z pracy niemieckich nauczycieli i urzędników, wielu z nich musiało z dnia na dzień opuścić kraj. Kiedy w 1941 roku Hitler napadł na Jugosławię, natychmiast wydał rozkaz, by Dolną Styrię znowu uczynić niemiecką. W 1945 roku karta ponownie się odwróciła, przynosząc kres niemieckiej mniejszości na tym terenie. W wyniku prześladowań Niemców w Jugosławii w 1945 roku zginęła w obozie w Hrastovcu Pauline Drolc. (Rec. Wydawn.)

Powieść zainspirowana prawdziwymi historiami wojennymi. Ukradziona bogatym niemieckim rodzicom i wychowana w puszczy polsko-białoruskiego pogranicza młoda kobieta zostaje w 1941 roku sama. Napotyka grupę uciekinierów z żydowskiego getta, chroniących się przed nazistowskimi prześladowaniami. Uczy ich, jak przetrwać w głuszy. Oni w zamian przekonują ją, że warto po latach izolacji otworzyć serce na innych ludzi. Zdradzona, ucieka do okupowanej przez Niemców wioski, gdzie musi skonfrontować się ze swoją przeszłością i odkryć, kim naprawdę jest.

Linda wysyła córkę do Rata Station, by dziewczyna na nowo odnalazła szczęście. Tam Aroha rozpoczyna dorosłe życie u boku przystojnego Robina i March, swojej żywiołowej kuzynki. Życie w tych burzliwych czasach odmieni losy i serca wszystkich. Zwieńczenie porywającej trylogii „Saga ognistych kwiatów”. Barwna opowieść o industrializacji Nowej Zelandii przenosząca do czasów, gdy turyści dopiero zaczynali odkrywać uroki wyspy... (Z okładki)

Jedna z najbardziej znanych powieści E. Marii Remarque'a. Łuk triumfalny, powieść z roku 1946, przedstawia dramatyczne losy niemieckiego emigranta w Paryżu tuż przed wybuchem II wojny światowej. Ravic – pod takim nazwiskiem ukrywa się główny bohater – jest lekarzem i nielegalnie przeprowadza operacje w cieszącej się dobrą opinią klinice. Pewnego dnia poznaje przypadkiem kobietę, która wypełni jego puste – jak już mu się wydawało – życie. Ale innego dnia spotka, również przypadkiem, gestapowca, który go kiedyś torturował. Rozliczenie się z dramatyczną przeszłością – jakkolwiek okrutne – uwolni Ravica na nowo. „Człowiek może wiele wytrzymać” – z tą myślą wyruszy w niepewną, przymusową drogę do obozu dla uchodźców.

Dramatyczne, sensacyjne i tajemnicze wydarzenia z dziejów Prus Wschodnich w ostatnich miesiącach drugiej wojny światowej. Wiosną 1945 roku przez ziemie Prus Wschodnich przetoczył się walec dyszącej żądzą zemsty Armii Czerwonej. Po jej przemarszu pozostały stosy trupów, tysiące zgwałconych kobiet i setki spalonych miejscowości. W dwudziestu rozdziałach tematycznych Leszek Adamczewski pisze o tych, jak i o innych zdarzeniach tamtego okresu. Porusza temat zamachu na życie Adolfa Hitlera w mazurskiej Kwaterze Głównej Führera, przedstawia przebieg późniejszej, panicznej ucieczki Niemców podczas srogiej zimy przełomu lat 1944-45. Wspomina także o losach legendarnej Bursztynowej Komnaty… Książka Łuny nad jeziorami była nominowana do Literackiej Nagrody Warmii i Mazur WAWRZYN 2011. (Rec. Wydawn.)

W kilka minut decydował o życiu i śmierci tysięcy osób. Bez mrugnięcia okiem wysyłał więźniów do komór gazowych. Z tych, których pozostawił przy życiu, wybierał „obiekty” swoich eksperymentów. Nigdy nie poniósł za to kary. Powieść o jednym z największych zbrodniarzy wojennych - Mengele autorstwa Johna Ware i Geralda Posnera Josef Mengele jest uzdolnionym i wrażliwym dzieckiem, przewyższającym intelektem swoich braci. W szkole interesuje się sztuką i muzyką. Jak to możliwe, że kilkanaście lat później zostaje uznany za jednego z najokrutniejszych nazistowskich morderców? Staje się żywym symbolem hitlerowskiego „ostatecznego rozwiązania” w całej jego potworności. Krótkim gestem dłoni wysyła czterysta tysięcy więźniów na śmierć w komorach gazowych. W Auschwitz przeprowadza makabryczne eksperymenty medyczne. Szczególną uwagą darzy bliźnięta, którym wstrzykuje bakterie powodujące tyfus, wykonuje amputacje bez znieczulenia, umyślnie zakaża rany. Z powodu swojego okrucieństwa zostaje nazwany przez więźniów Aniołem Śmierci. Po wojnie Menegle ucieka z Europy. Dawni naziści organizują dla niego paszporty i schronienie. Wspiera go rodzina, z którą jest w stałym kontakcie. Wiedzie spokojne życie ze swoją nową żoną. Nie przyjmuje do wiadomości tego, jak wiele zła wyrządził. Unika nie tylko kary, ale również wyrzutów sumienia. (Rec. Wydawn.)

Najwięksi bohaterowie to ci nieznani. Niektórzy z nich nie chcą nawet pamiętać, że nimi zostali. Aspirant Przeworski wraca do pracy w policji w Szczecinie. Pierwszą sprawą jest zabójstwo Niemki, Helene von Zussow. Właścicielka berlińskiej firmy deweloperskiej zostaje znaleziona martwa w pokoju w jednym ze szczecińskich hoteli. Praktycznie od samego początku tropy nieoczekiwanie prowadzą Przeworskiego do Nowego Warpna, bo właśnie tam kobieta planowała najnowszą inwestycję: kompleks termalno-sanatoryjny nastawiony głównie na klientelę niemiecką. To oraz niespodziewana wizyta izraelskiego historyka wprowadza śledztwo na nowy tor: ojciec zamordowanej, Moryc Apfelbaum, uczestnik powstania w getcie żydowskim spędził w Nowym Warpnie kilka pierwszych powojennych lat, po czym zniknął bez śladu. Krąg podejrzeń zacieśnia się wokół Władeczka Strapko, osiemdziesięciosześcioletniego mieszkańca Nowego Warpna, mruka i dziwaka. Co wspólnego z ojcem ofiary ma on sam i jego ojciec, weteran wojenny i osadnik, zamieszkały w miasteczku na końcu świata tuż po wojnie?

Historia czerpiąca ze szkatułki wspomnień kobiety, która przeżyła piekło wojny. Mała Ilse nie zdaje sobie sprawy, jak potworny los miał stać się jej udziałem. Cała jej żydowska rodzina, z wyjątkiem maleńkiego braciszka, została zesłana do obozu zagłady. Jej samej udało się wyjechać na Zachód, aby tam służyć rodzinie pewnego niemieckiego oficera. W maleńkiej wiosce blisko szwajcarskiej granicy znajduje nie tylko kryjówkę przed okrucieństwami wojny, ale również przyjaciółkę. Nie może jednak zapomnieć o swoim młodszym bracie. Nie traci nadziei, że mały Aron przetrwał wojnę i żyje gdzieś w Polsce…(Rec. Wydawn.)

Czym była miłość w obliczu gigantycznej nienawiści, śmierci i poniżenia? Czy miała prawo się z niej cieszyć, podczas gdy tylu straciło życie? Jest koniec sierpnia 1938 roku. Polka Hania Wolińska, na co dzień studentka germanistyki, jest damą do towarzystwa zamożnej niemieckiej hrabiny. Poznaje wnuka swojej pracodawczyni, hrabiego Johanna von Richter. W młodych rodzi się wzajemna fascynacja. W rodzinnej posiadłości von Richterów w Monachium, Polka naocznie styka się z hitlerowskim fanatyzmem, który ogarnia całe Niemcy. Na tle rosnącego w siłę nazizmu i niechybnej wojny w Europie, Hania i Johann zakochują się w sobie. Dziewczyna wkracza na niemieckie salony jako narzeczona hrabiego i poznaje najwyższych rangą przywódców III Rzeszy. Równocześnie zostaje zwerbowana przez polskie władze do przekazywania tajnych planów Hitlera dotyczących Polski i Europy… Z czasem oboje zostają zmuszeni stoczyć moralną walkę o miłość, stojąc po obu stronach barykady.

Kontynuacja opowieści o zakazanej miłości i sile nadziei w czasach, kiedy świat ogarnęła mordercza wojna. Prusy Wschodnie, II wojna światowa. Lizka nadal przebywa w Hohenbruch, gdzie śmierć zbiera obfite żniwo. Nadzieja, że spełni się wszystko, co kiedyś obiecali sobie z Franzem Reiterem, pozwala jej przetrwać obozowe piekło. Pokrzepienie w niedoli daje także przyjaźń z Bogną, wierzącą niezłomnie, że jeszcze nie pora umierać, że dopiero zaczną żyć i kochać, a drzewa, z których kiedyś zostaną zrobione ich trumny, są jeszcze młode. Franz i Augusta robią, co w ich mocy, aby wydostać Lizkę z lagru, niestety, bez skutku. Dzięki pomocy więźniarek udaje jej się uciec z Hohenbruch razem z nowo narodzonym dzieckiem jednej z kobiet. Lecz droga do domu okaże się dłuższa niż odległość od niego. Tymczasem zachłystującym się ideologią Trzeciej Rzeszy starszym braciom Reiterom los zaczyna wystawiać pierwsze rachunki za popełnione zbrodnie. Jak powiedziała Augusta, po czasie winy przychodzi czas kary.

Dramat z 1949 roku ukazuje różne postawy Niemców wobec nazizmu w czasie II wojny światowej. Akcja rozgrywa się w domu niemieckiej rodziny. Profesor Sonnenbruch wybrał wewnętrzną emigrację. Nie popierał nazizmu, ale też nie walczył z nim. Willy był zaangażowanym hitlerowcem, oficerem SS. Komunista Joachim Peters zaś czynnym antynazistą. Podstawowym zagadnieniem dramatu jest dyskusja wokół stanowiska profesora. Ostateczną konkluzję stanowi krytyka jego postawy.

Dramat z 1949 roku ukazuje różne postawy Niemców wobec nazizmu w czasie II wojny światowej. Akcja rozgrywa się w domu niemieckiej rodziny. Profesor Sonnenbruch wybrał wewnętrzną emigrację. Nie popierał nazizmu, ale też nie walczył z nim. Willy był zaangażowanym hitlerowcem, oficerem SS. Komunista Joachim Peters zaś czynnym antynazistą. Podstawowym zagadnieniem dramatu jest dyskusja wokół stanowiska profesora. Ostateczną konkluzję stanowi krytyka jego postawy.

Maria zaginęła na 3 dni. To było 20 lat temu, kiedy spędzała ostatnie lato u babci w Górach Sowich. Ani ona, ani nikt inny nie wie, co wtedy się z nią działo. Teraz, gdy wraca w tamto miejsce, nie przypuszcza, że będzie musiała zmierzyć się nie tylko ze swoją traumą, ale i z tym, co zdarzyło się na tych terenach pod koniec wojny. Stare poniemieckie domy w spowitej mgłą dolinie szepczą mroczne tajemnice. Maria, Mereike, Marianna – wszystkie musiały coś ukryć i wszystkie musiały milczeć. Zbyt długo skrywane tajemnice teraz okazują się zbyt trudne do wypowiedzenia. Czy Marię budzi w nocy krzyk saren, a może to głosy kobiet z przeszłości? (Rec. Wydawn.)

Jesień 1945 roku. Polacy zajmują Prusy Wschodnie, a dla ich mieszkańców rozpoczyna się czas wysiedleń. Amalia wydostała się z bydlęcego wagonu, którym wywożono Niemców i Mazurów na zachód. Udało się to dzięki interwencji Piotra – mężczyzna skłamał, że są małżeństwem. Kobieta rozpoczyna więc nowe życie, podając się za żonę Polaka. Rozdarta między miłością do mężczyzny a miłością do rodziny, zadręcza się niepokojem o przebywającą w Niemczech córeczkę oraz pozostawioną w Schönwalde siostrę. Komuniści, którym udaje się przejąć władzę w Polsce, dążą do weryfikacji narodowościowej autochtonów, co sprawia, że nie jest łatwo być Mazurką w powojennym świecie. Życie byłoby prostsze, gdyby Amalia zadeklarowała polską narodowość, do czego namawia ją ukochany. Jakich wyborów dokona? Czy zobaczy jeszcze córkę? I czy zdołają z Piotrem ocalić łączące ich uczucie? Finałowy tom przejmującej serii Magdaleny Wali.