Czy można w jednej chwili rzucić stabilną i dobrze płatną pracę i wyruszyć w podróż marzeń? Można i warto! Autor zabiera nas w odległe zakątki świata. Swą przygodę zaczyna w Izraelu, a kończy w Pekinie, a właściwie w polskim wojsku… Pokazuje kulturę różnych narodowości i przekonuje, że dobroć jest wpisana w ludzką naturę. Książka ta nie jest zwykłym dziennikiem z podróży, to opowieść o sensie życia i o tym, ile przeszkód jest w stanie pokonać człowiek, by dzięki temu odkryć, co to znaczy żyć naprawdę…

Czasem zejście na psy to najlepsze, co może się zdarzyć. Jak to się stało, że sfrustrowany początkujący pijak zmienił się w pełnego pozytywnej energii sportowca i podróżnika? Po prostu… zszedł na psy! A może to psy przyszły do niego? W każdym razie miłość do tych niezwykłych zwierząt odmieniła jego życie. Podczas długich górskich wędrówek i wypraw na bezludne tereny autorowi na każdym kroku towarzyszył karelski pies na niedźwiedzie zwany Karelczykiem. Razem pokonali tysiące kilometrów, budując przyjaźń, która pozwala na nowo odkryć piękno otaczającego świata. „Jak zszedłem na psy” to pełna ciepła opowieść o pokonywaniu własnych granic i walce ze słabościami. To również hołd dla najwierniejszego przyjaciela i dowód na to, jak silna może być więź człowieka ze zwierzętami – jeśli tylko odważy się otworzyć przed nimi serce.

Bieszczady – wyśniona kraina połonin i wyludnionych wsi, w których wciąż owocują jabłonie. Polska Patagonia, ziemia dziwaków, wyrzutków, utracjuszy i kowbojów. Ojczyzna stracona, ojczyzna zyskana. Kraj wilków i niedźwiedzi. Dzicz, w którą jedzie się – jak głosi slogan przepracowanych – rzuciwszy wszystko inne. Adam Robiński z mapą w ręce, książką Bruce’a Chatwina w plecaku i garścią orzechów w kieszeni przemierza pogranicze Polski, Ukrainy i Słowacji, nie mając żadnego innego celu poza byciem w drodze. Natyka się na ludzi, którzy w tutejszych dolinach zapuścili korzenie, i z każdym kolejnym miesiącem podróży uświadamia sobie, że coś tu nie gra. Bo w Bieszczadach wszystkim się coś wydaje, nie ma jednej pamięci, a pięknego kłamstwa nigdy nie wolno mylić z oszustwem. (Rec. Wydawn.)

Tysiące pokonanych kilometrów bezdrożami Ameryki Południowej. Białe piaski pustyni Atacama, rejs Amazonką do serca dżungli - Iquitos, ceremonie Ayahuaski, tonięcie w błocie, tropikalne choroby, eksplozje silnika, dzika przyroda Alaski. Jeden cel: udowodnić, że można pokonać tę morderczą trasę będąc niepełnosprawnym. „Krok po kroku” to relacja z podróży dwóch chłopaków poruszających się na wózkach inwalidzkich, którzy przystosowanym land roverem defenderem pokonali trasę z Ziemi Ognistej na Alaskę. Była to jednak przede wszystkim droga do lepszego zrozumienia siebie, przełamania swojego strachu i pogodzenia się ze swoją niepełnosprawnością. „Krok po kroku” to nie tylko opis 371 dni drogi z jednego krańca świata na drugi. To też opowieść o kolejach życia o drodze do celu i przesuwaniu własnego horyzontu. (Rec. Wydawn.)

Islandia niezmiennie intryguje. Kraina wulkanów, gejzerów i lodowców. Bliska kontynentalnej Europie, a jednak na swój sposób egzotyczna. Znana na świecie dzięki ekscentrycznym artystom, erupcji Eyjafjallajökull, która dała się we znaki liniom lotniczym, czy wyjątkowym występom kibiców piłkarskiej drużyny narodowej. Rodzinny wyjazd stał się dla autorki okazją do bliższego poznania zadziwiającej wyspy. Jak mieszkają ci, którzy sobotę nazywają Laugardagur, czyli po prostu dniem kąpieli? Co jedzą i piją na co dzień, skoro ich narodowym daniem jest zgniły rekin, a eksportowy produkt monopolowy, kminkowa wódka, nazywa się Svarta Daudi, czyli Czarna Śmierć? To bezpretensjonalny, pełen humoru obraz Islandii - jej zapierającej dech w piersiach przyrody, niezwykłej historii i specyficznego charakteru mieszkańców. (Z okł.)

"Kukuczka marzył o zdobyciu wszystkich czternastu ośmiotysięczników. To marzenie się spełniło. Więc gdzie jeszcze tak gnał? Przyzwyczajenie, radość ze zdobytego szczytu, spokój i ukojenie, jakie daje obcowanie z górami, przyrodą, a może coś więcej, coś jeszcze, czego nie pojmiemy. Tę wiedzę miał tylko on. Mają ją wszyscy, którzy zdobywają »swoją górę«". Południowa ściana Lhotse to jedna z najtrudniejszych ścian w Himalajach - trzy tysiące metrów wymagającego terenu z trudnościami rosnącymi wraz z wysokością. Jej przejście uznano za największe wyzwanie himalajskie XX i XXI wieku. Mierzyli się z nią najlepsi na świecie wspinacze. Jerzy Kukuczka dwa lata wcześniej zdobył Koronę Himalajów i Karakorum. I nie miał dość. Na Lhotse zaprosił dziennikarkę z Telewizji Katowice, jego rodzinnego miasta. Elżbieta Piętak miała dwie pasje, wspinaczkę i filmowanie. Podczas wyprawy prowadziła dziennik, w którym notowała zdarzenia ważne i powszednie. "Tak naprawdę potrzebne jest szczęście. Jurek zawsze mówi, że oprócz umiejętności, rozsądku i wiary trzeba mieć właśnie szczęście. Przypomniały mi się różne publikacje, które ukazywały się na temat jego wspinania, wywiady z nim. Wielokrotnie przewijało się słowo »szczęście«". 24 października Kukuczka nie odezwał się do bazy o umówionej godzinie. Kilka dni później świat obiegła tragiczna wiadomość: Jerzy Kukuczka zginął na południowej ścianie Lhotse. "Przez wiele lat zastanawiałam się, co by było gdyby? Gdyby wszystko zakończyło się sukcesem, a Jurek pokonałby tę cholerną ścianę. Byłaby wielka radość. […] Ale czy ma sens zastanawiać się, co by było gdyby? Ciągle myśleć i wracać do wspomnień? Ma. Bo nie da się zapomnieć tego, co przeżyliśmy. Nie da się też zapomnieć o Kukuczce". (Rec. Wydawn.)

To książka o niekończącym się stanie zakochania. Miłości do miasta, do jedzenia, do kultury i do siebie. Jest to historia celebrowania podróży i odkrywania miasta niczym odkrywanie nowego człowieka. Autorki: dziennikarka Weronika Wawrzkowicz-Nasternak oraz portugalistka Marta Stacewicz-Paixão rozmawiają ze sobą, ale przede wszystkim z innymi zakochanymi w Lizbonie. Każdy opowiada o tworzącej się latami relacji z miastem i powodach, dla których wybrali stolicę Portugalii na swój dom. To wielobarwne, pełne słońca i radości opowieści o wyjątkowym „białym mieście”. To szum oceanu, szelest rozmów, dzwonki tramwajów, krzyk mew, kakofonia dźwięków, rozmów i ulicznego gwaru, feeria barw, które mienią się na kaflach zdobiących domy i tworzą jedyne w swoim rodzaju mozaiki. To pieśni fado niosące się po krętych uliczkach. To morze ciekawostek o zwyczajach, małych i dużych tradycjach, namiętnościach i przyzwyczajeniach Portugalczyków. To pokazanie innej perspektywy i percepcji poznawania miasta wszystkimi zmysłami: dotykiem, słuchem, smakiem i węchem. To wreszcie inny sposób na życie, a w zasadzie to smakowanie go każdą częścią siebie. Celebrowanie chwil, uważne obserwowanie świata, dawanie sobie czasu na przerwę, na rozmowy, na zapatrzenie się w dal. To zaprzeczenie życia w zachodnim społeczeństwie, w którym dominuje pęd, ciągła gonitwa i nastawienie na nieustającą zmianę. (Rec. Wydawn.)

W "Podróżniku bez powodu. Łucie szczęścia" wraz z autorką zwiedzamy Waranasi śladami Marka Twaina, poznajemy zwyczaje pogrzebowe mieszkańców Tana Toraja, prowadzimy lekcję w wiejskiej szkole w Laosie, trafiamy do opozycjonistów na Borneo, jemy serce kobry w Wietnamie, a karaluchy w Kambodży, odwiedzamy Papuasów, zgłębiamy tajemnicę moai na Wyspie Wielkanocnej, a w Indonezji ledwie uchodzimy z życiem, dzięki łutowi szczęścia. „A łut szczęścia jest nie do przecenienia w samotnych podróżach” – podkreśla autorka i po lekturze jej książki trudno się z tym nie zgodzić. (Rec. Wydawn.)

Cześć, to ja, Simon. Chcesz odkryć razem ze mną sekrety czerwonej wyspy? Przeżyć bliskie spotkania z płochliwymi lemurami, ścigać wieloryby na rozszalałym morzu i wspinać się na ostre jak miecze, grające skały w Tsingy? Zobacz, jak Malgasze wyciągają dziadka z grobu w magicznym rytuale "obracania kości"! Dotknij ogromnych baobabów, posłuchaj nocnych głosów dżungli i poczuj zapach suszonej na słońcu wanilii. Uprzedzam! Od początku prześladują nas tajemnicze zdarzenia i dziwne zbiegi okoliczności. To przypadek? Czy może pradawna moc? Pomóż mi złamać klątwę, zanim będzie za późno… Co jest prawdą, a co iluzją? Tylko dla odważnych! (Rec. Wydawn.)

Książka jest żywym zapisem podróży po Malezji, którą Joanna Grzymkowska-Podolak odbyła wraz z mężem Jarosławem Podolakiem - fotografem i operatorem. Autorka przybliża czytelnikowi najpiękniejsze miejsca tego egzotycznego kraju, a w dowcipnych dialogach przemyca mnóstwo pożytecznych dla turysty informacji. Tekstowi towarzyszą fantastyczne zdjęcia - co umożliwia konfrontację opisu z obrazem. Indywidualne podróżowanie pozwala obojgu na głębsze poznanie miejscowej społeczności, a czytelnikowi daje możliwość poznania innej kultury, tradycji i ludzkich zachowań bez ruszania się z fotela. Tym bardziej że autorka nie boi się integrować z miejscową ludnością, dzięki czemu wizyta u szamana czy poszukiwania łowców głów nie pozwalają oderwać się od lektury. Autorka nie ukrywa też problemów związanych z podróżowaniem na własną rękę, ale zaraża swym entuzjazmem, a to powoduje chęć podążenia jej śladami. Cała i zdrowa wychodzi z niejednej opresji, żywo i czasami dosadnie reagując na piętrzące się trudności, co tylko dodaje relacji autentyczności. Czytelnik ma okazję poznać prawdziwą Malezję, z jej sympatycznymi mieszkańcami, urokliwymi widokami, ale też z padającym deszczem monsunowym czy nieznośnym upałem. (Rec. Wydawn.)

Mając czternaście lat, Laura Dekker wyruszyła na ocean zrealizować marzenie swojego życia - stać się najmłodszą w historii żeglarką, która samotnie opłynęła Ziemię. By wypłynąć w rejs, musiała najpierw na sali sądowej pokonać opór nieprzychylnych jej pomysłowi holenderskich władz, a później zmierzyć się ze społeczną krytyką. Przez długie tygodnie przemierzała wzburzone morza, zmagała się ze sztormami i dzielnie znosiła samotność, by po 518 dniach szczęśliwie ukończyć żeglugę na karaibskiej wyspie Sint Maarten. „Marzenie pewnej dziewczyny” to autobiograficzna opowieść Laury o jej podróży, o radościach i niebezpieczeństwach samotnej żeglugi i o poznawaniu świata z pokładu małego jachtu. To również świadectwo niezwykłej determinacji i młodzieńczej odwagi. Wciągająca i inspirująca książka o prawdziwej przygodzie, która oczaruje czytelnika niezależnie od wieku. (Rec. Wydawn.)

Ziemowit Szczerek rusza na wyprawę po krainie wetkniętej między Niemcy, Rosję a Turcję, między trzy morza: od Petersburga po Stambuł i od Donbasu po Rugię. Autor zabiera nas w intrygującą podróż po pograniczach dawnych imperiów i religijnych wpływów, czujnie wypatrując, czy „międzymorskie” państwa i ich obywatele są faktycznie połączeni nierozerwalną siecią podobieństw i zażyłości. Dygresje o architekturze. Rozmowy na ulicach, dworcach i w barach. Setki przejechanych kilometrów. To wszystko składa się na fascynującą opowieść i złożony obraz rozhuśtanej gwałtownymi przemianami współczesnej Europy, która próbuje na nowo zdefiniować swoje korzenie. (Rec. Wydawn.)

Czy korespondent wojenny ma prawo się bać? Oczywiście! Ale nie Andrzej Meller, który zjawia się w każdej wojennej rzeczywistości wraz z pierwszym strzałem. Prace nad tą książką również kończył w ogarniętej wojennym chaosem Libii. Reportaże z Azji to dawka historii i trudnej, czasem koszmarnej wojennej, codzienności w najbardziej niebezpiecznych miejscach na Ziemi. Z tej wyprawy na szczęście wrócił cały i tylko raz złamano mu nos w Sajgonie w Ho Chi Minh, kiedy odmówił skorzystania z usług lokalnych prostytutek… Poza pozornie spokojnym Wietnamem odwiedza też Gruzję, Iran, Afganistan, Pakistan, Indie, Sri Lankę, Laos i Tajlandię. Raportuje atak terrorystyczny w Mumbaju, zwiedza Bamjan z tłumaczem erotomanem, uczy się latać paralotnią w Himalajach, relacjonuje wybory prezydenckie w Afganistanie i odwiedza polską bazę w Bagram, zagląda na targ wielbłądów w Radżastanie i zostaje zatrzymany przez tajlandzką policję....(Z okładki)

Dora to odważna poszukiwaczka przygód, która nie boi się samotnych wypraw nawet w najodleglejsze rejony świata. Tym razem wybiera się do Azji. Będąc cały czas w ruchu, w pół roku przemierza wszystkimi dostępnymi środkami transportu ponad 46 tysięcy kilometrów, odwiedzając takie kraje jak Kambodża, Wietnam, Chiny, Hongkong, Macau, Laos, Birma, Tajlandia, Malezja czy Brunei. Podczas swojej wyprawy podróżniczka przekonuje się, że w wielu z tych miejsc da się zjeść dosłownie wszystko, a niektóre potrawy okazują się naprawdę zaskakujące dla europejskiego podniebienia. Jednak czy odważy się spróbować dość kontrowersyjnej dla nas potrawy, jaką jest balut? Niezwykłe kulinaria to nie wszystko, co może nas w Azji zaskoczyć. Piękne krajobrazy, niecodzienne zwyczaje i kontekst społeczny to kolejne aspekty podróży, na które autorka zwraca szczególną uwagę. Ważną sprawą jest też oczywiście kwestia komunikacji – no bo jak porozumieć się z Chińczykiem, nie znając chińskiego? W jaki sposób Dora radzi sobie w takich sytuacjach? Odpowiedź na to pytanie i na wiele innych znajdziemy w niniejszej pozycji. Zwięzłe opisy, praktyczne informacje oraz lekki styl sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem. (Z okł.)

Syberia jest powszechnie znaną krainą geograficzną w północnej Azji, wchodzi w skład Rosji. Zachwyca krajobrazami, ale również przeraża panującym tam klimatem. Na Syberię udało się dotrzeć autorce książki „Moja dzika Syberia” - Karolinie Kozioł. Stworzyła ona pasjonujący reportaż, w którym opisała swoje doświadczenia z podróży Koleją Transsyberyjską. Na początku relacji umieściła część wprowadzającą, refleksyjną, gdzie można przeczytać m.in. o jej zamiłowaniu do wypraw: „Miałam 16 lat, kiedy spakowałam plecak, włożyłam do niego marzenia, wystawiłam kciuk na drogę i złapałam pierwszego stopa przez południową część Polski. Od tamtego momentu podróże i adrenalina stały się nieodłączną częścią mnie. Są moim uzależnieniem, narkotykiem, miłością, szczęściem, walką ze sobą, strachem. Mieszanka wszystkiego co najlepsze i najbardziej przerażające. Za to właśnie pokochałam podróże”. Karolina podróżuje ze swoją przyjaciółką, Lizą. Żadna z nich nie znosi monotonii, a - nie da się ukryć - jej w pociągu zdecydowanie brakuje. Autorka spisała wiele rozmów z napotkanymi pasażerami. Jej relacja jest pełna głębokich refleksji, niesamowitych, autentycznych historii, życiowych prawd. Każda stacja to inna opowieść. Czytelnik może odnieść wrażenie, że sam podróżuje z pisarką i zatrzymuje się na przystankach Kolei Transsyberyjskiej. „Moja dzika Syberia” to poruszający reportaż, który sam w sobie jest podróżą po krętych drogach ludzkich losów. (Rec. Wydawn.)

Dziennik ten jest jednym z najciekawszych polskich opisów podróży do Italii w XVIII w. Oprócz podziwianych krajobrazów i zabytków, oglądanych manufaktur, sklepów, parków i ogrodów, można znaleźć bardzo interesujące opisy zwyczajów i mentalności mieszkańców Italii, ich wyglądu, rozrywek, kuchni, domów. Platerowa była doskonałą obserwatorką, często ironiczną i złośliwą, która pozostawiła na kartach dziennika wiele ciekawych charakterystyk. Niezwykle plastyczne opisy przemawiają do wyobraźni, budzą ciekawość, nostalgię, a niekiedy nawet zdziwienie współczesnego czytelnika. (Rec. Wydawn.)

Ta książka powstała w wyniku mojego zauroczenia Norwegią. Pięknem krajobrazów, które nie mają sobie równych w świecie, ludźmi i ich kulturą. Przejechaliśmy kamperem trasę od Oslo do Nordkapp, zatrzymując się po drodze w co ciekawszych miejscach, i to wystarczyło, aby się w tym kraju zakochać. Ten tekst to osobista relacja z podróży wzbogacona o wiadomości z historii Norwegii, odwołania do literatury i własne spostrzeżenia. Jest to również owoc dociekań i szukania odpowiedzi na takie pytania, jak np.: dlaczego popularnymi kolorami malowania domów są czerwony i ochra, skąd żołnierze polscy znaleźli się w Narviku w czasie II wojny światowej, dlaczego Pokojową Nagrodę Nobla przyznaje się w Oslo. Podobnie jak moje poprzednie pozycje podróżnicze ta również stanowi świetne uzupełnienie przewodników i jest skierowana do wszystkich, którzy wybierają się do Norwegii lub chcą po prostu poszerzyć swoją wiedzę o tym kraju i przeżyć wakacyjną wyprawę wraz ze mną. (Rec. Wydawn.)

Trzech pasjonatów niekonwencjonalnego wypoczynku, ciekawych egzotycznych zakamarków świata – Halcan Czon (Łysy Wilk), Dżidżik Bawgaj (Mały Niedźwiedź) i Sahaltaj Jama (Brodata Koza), czyli team Czobaja – jedenaście razy w latach 2005-2015 wyprawiało się konno do mongolskiej tajgi. Pod opieką miejscowych przewodników, z biegiem czasu niezawodnych przyjaciół, wędrowali nad rzeki północnej Mongolii, aby łowić ryby w krystalicznych wodach, by korzystać z tego, co natura daje tam w ilościach nieograniczonych. Ich domem był namiot, przed którym siedząc wieczorami, mogli oglądać jak na dłoni Drogę Mleczną i miliardy gwiazd. Poznali i zachwycili się surowymi krajobrazami, ale przede wszystkim zaprzyjaźnili z Mongołami, którzy w ekstremalnie trudnych – z naszego punktu widzenia – warunkach wiodą szczęśliwe życie, z dala od zgiełku „cywilizowanego” świata, obywając się bez współczesnych gadżetów: smartfonów, laptopów, tabletów, iPhone’ów. Ich dzieci są spokojne, uśmiechnięte, zadowolone i nigdy nie marudzą! „Mongolskie historie wilczym [Halcana Czona, czyli Pawła Serafina] pazurem pisane…” to książka dla tych Czytelników, którzy nie przepadają za spędzaniem urlopu na plaży, zwiedzaniem innych krajów zza szyb konwojowanych autokarów, którzy potrafią odrzucić wygody, umieją odtrącić oferowany luksus, na własne życzenie chcą pozbawić się komfortu, otrzymując w nagrodę niesamowite przeżycia i prawdziwe przygody, na które w „cywilizowanym” świecie nie ma już szans. Wreszcie dla tych, którzy chcą poznać inne kultury, akceptując i szanując ich odmienność. (Rec. Wydawn.)