Kazimierz Kutz ostatnie lata życia poświęcił na spisanie autobiografii. Odkrywa w niej swoje tajemnice: o denaturacie pitym z aktorami na planie Soli ziemi czarnej, o tym, jak zainspirował Jeremiego Przyborę do napisania piosenki, czy o pełnych szaleństwa wyjazdach do Wenecji w towarzystwie Andrzeja Wajdy i Elżbiety Czyżewskiej. Z odwagą opowiada, jak wyrwał się ze Śląska, jaką cenę zapłacił za swoje wybory i co dawało mu siłę w podążaniu własną artystyczną drogą. Pisząc o ukochanym Śląsku czy środowisku artystycznym, wydobywa na jaw nieznane dotąd zjawiska i fakty. Z ironią i odwagą podsumowuje ponad 50 lat swojej pracy twórczej. Ta opowieść pozwala zrozumieć, na czym polegał fenomen reżysera. Książka Kutza, pełna fascynujących wspomnień o początkach Łódzkiej Szkoły Filmowej i pierwszych głośnych filmach zrealizowanych przez jej absolwentów, jest także historią polskiej kinematografii. Opowiedzianą przez uczestnika tych wydarzeń, z perspektywy bardzo prywatnej, obfitującą w skandale, anegdoty zza kulis i malownicze ekscesy obyczajowe. "A ja wiedziałem jedno: stawką jest wyrwanie się z tego śląskiego chomąta, bo u nas każdy chłop musiał być roboczym wołem, niewolnikiem. No i chciałem coś osiągnąć w kulturze. Chciałem być kimś. (...) zachciało mi się zostać facetem moc jakąś w sobie mającym, tajemnicę jakowąś." (fragment książki)

W trudnych czasach zawsze można liczyć na rodzinę! Losy Gustawa, Wiktorii i Fryderyka nie należą do najłatwiejszych. Gustaw musi zmierzyć się z chorobą żony, a mąż Wiktorii kolejny raz musi uciekać. Zrozpaczona żona wyrusza wraz z nim, nie bacząc na grożące im niebezpieczeństwo. Natomiast nad Fryderykiem zbierają się czarne chmury, jednak kiedy zdaje sobie sprawę, że w Berlinie nie jest już tak jak dawniej, na ratunek jest już za późno. Tymczasem sytuacja w Polsce staje się coraz bardziej napięta, a widmo wybuchu wojny jak najbardziej realne. Jednak te wszystkie tragedie, które spotykają rodzeństwo, jeszcze bardziej ich do siebie zbliżają. Są gotowi poświęcić własne szczęście i wartości, by ratować swoich bliskich. To właśnie ich wzajemna miłość pozwala mieć nadzieję na szczęśliwe zakończenie kłopotów rodzeństwa Niemojskich. (Rec. Wydawn.)

Jaka jest historia ks. Adama Bonieckiego? Co ukształtowało księdza, którego słowa są dziś ważne dla tak wielu ludzi? Dlaczego nie przywiązuje wagi do rzeczy i miejsc? Kim są jego mistrzowie? Czego żałuje, co zrobiłby inaczej? Co mu się nie podoba w polskim Kościele? Niezwykły ksiądz w inspirującej rozmowie z dziennikarką „Tygodnika Powszechnego” Anną Goc odsłania swoje życie i opowiada o doświadczeniach, które go uformowały. Wraca pamięcią do czasów okupacji, powojennej biedy, początków kapłaństwa, pobytu we Francji i w Rzymie, znajomości z Janem Pawłem II. Wspomina chwile, które zmieniły wszystko: pożegnanie z ojcem w wieku dziewięciu lat, powojenną Polskę i władzę, która pozbawiła go domu. Lekcje, które płyną z tych doświadczeń, są ważne dla każdego. Tak osobistej książki ks. Bonieckiego jeszcze nie było. Tam, gdzie rozbiję swój namiot, jestem w domu. Kiedy się przeprowadzę, znów będę w domu. (…) Wolność od złudzenia stałego domu na tym świecie (…). Trzeba mieć duszę koczownika. Rozstawiam namiot, jutro go zwijam, idę dalej… Wtedy też nie da się mieć za wiele rzeczy. (fragment książki) (Rec. Wydawn.)

Hołownia i Prokop w elektryzującej rozmowie. Zderzenie dwóch odmiennych spojrzeń na religię, kulturę i świat mediów. Jezus jako marketingowiec, pożytki płynące z noszenia habitu, różnica między Bogiem a idolem, urok pieniędzy i problemy z wolną wolą - to tylko niektóre wątki tej zaskakującej konfrontacji. ”Prowadząc rozmowy składające się na tę książkę, robimy po prostu to samo co taksówkarz wiozący pasażera na lotnisko, fryzjer zakręcający klientce loki, babcie gderające w kolejce do laryngologa czy kumple spotykający się po robocie przy piwie. Przedstawiamy nasz punkt widzenia. Dyskutujemy. Spieramy się. Mówimy, co nam się wydaje. Wywalamy na stół to, co nam prywatnie w duszy gra. Tyle, że zamiast o najnowszym serialu, biuście Dody czy bieżącym kursie franka szwajcarskiego częściej gadamy o rzeczach, które mimo wszystko wydają nam się ważniejsze.” Marcin Prokop ”Po tej książce boję się bardziej niż kiedykolwiek, że stosowną lekcję kontemplacji dadzą mi kiedyś aniołowie. Ja będę chciał toczyć z nimi teologiczne dysputy, oni - pogrążeni w słuchaniu Morrisseya - zacytują mi trzydziesty drugi rozdział Mądrości Syracha: „Przemów, starcze, tobie to bowiem przystoi, jednak z dokładnym wyczuciem, abyś nie przeszkadzał muzyce. A kiedy jej słuchają, nie rozwódź się mową ani nie okazuj swej mądrości w niestosownym czasie!”.” Szymon Hołownia

Najpopularniejszym księdzem w ateistycznych Czechach jest Polak. Ksiądz Zbigniew Czendlik przyjechał do Czech w 1992 roku i szybko zdobył wielką popularność. Ugruntowały ją programy telewizyjne, które prowadził oraz książka "Postel, hospoda, kostel" - co po polsku znaczy: łóżko, knajpa, kościół - w której odpowiadał na pytania Markéty Zahradníkovej. W Czechach książka stała się bestsellerem i zdobyła literackie nagrody. Na kazaniu ksiądz Zbigniew oznajmia, że Bóg nie jest ciekawy tego, co zrobiliśmy źle - ciekawi go to, co zrobiliśmy dobrze. Początek pierwszej mszy w niedzielę przesunął z ósmej rano na wpół do dziesiątej. Kobiety protestowały, że nie zdążą ugotować obiadu, ale młodzieży to odpowiadało. ("Dla mnie - mówi w książce - to i tak jest wciąż za wcześnie, przecież msza święta jest pamiątką ostatniej wieczerzy, a nie pierwszego śniadania"). W seminarium nudziło go analizowanie Biblii, zwłaszcza Starego Testamentu. ("Do Pisma Świętego podchodzę jak do listu miłosnego. Zachwycam się jego treścią, ale przecież nie będę mu robił sekcji zwłok"). Lubi szczerość i nieudawanie. A nie przepada za tymi, którzy dążą do świętości. ("Zbytnia świętość przeszkadza w rozwoju"). Żartuje, że ten biedny Pan Bóg już nie wie, gdzie się schować przed kimś obsesyjnie dążącym do świętości. Jego celem jako proboszcza nie jest pełny kościół. ("Nie jestem menagerem gwiazdy rocka, żebym napełniał stadiony"). Stawia na jakość relacji z tą nieliczną garstką, która z przekonaniem wierzy. W niszczejącej części plebani wybudował dom dla rodzin adopcyjnych, które nie miały szans na mieszkanie. W przeciwieństwie do innych proboszczów ma dodatkowe źródło zarobków w telewizji, prowadzi talk-show. Uważa, że jego popularność służy temu, żeby ludzie go słuchali jako księdza. To, co zarabia, rozdaje potrzebującym. A jeśli coś mu zostanie, kupuje francuską wodę kolońską i sery. Ksiądz prymas powiedział publicznie, że jeden ksiądz taki jak on, to jeszcze nie jest w Kościele katolickim problem. Byłby, gdyby pojawiło się takich księży dziesięciu. (Rec. Wydawn.)

Była jedną z wielu młodych, ambitnych dziewczyn, które zjeżdżają z całej Polski do Warszawy, aby spełnić swoje marzenia. Konsekwentnie realizowała plan na idealne życie. Praca kilkanaście godzin na dobę, perfekcja w każdym calu, błyskotki wielkiego miasta. Tylko dlaczego to wszystko nie dawało jej szczęścia? W końcu, wycieńczona pustką swojego życia, zawołała: "Ratuj!". On zareagował od razu, jakby tylko czekał na ten krzyk. Przyszedł w łagodnym powiewie. On - Bóg, który odpowiada na nasze wołania. Ona - Katarzyna Olubińska, dziennikarka programu Dzień Dobry TVN. Autorka bloga "Bóg w wielkim mieście". Opowiada o swojej drodze do Boga, pięknie małych gestów, celebracji życia. Rozmawia z gwiazdami pierwszego formatu o sprawach, wobec których wszyscy jesteśmy równi: o miłości, przyjaźni, strachu, cierpieniu, śmierci, rodzinie, karierze, marzeniach, szczęściu. Co się zmienia, gdy najważniejsze wydarzenia życia przeżywa się razem z Bogiem? W wielkim mieście muzyków - Krzysztof Antkowiak, Marika. W wielkim mieście mediów - Agnieszka Cegielska, Anna Kalczyńska-Maciejowska, Krzysztof Skórzyński. W wielkim mieście kucharzy - Wojciech Modest Amaro. W wielkim mieście aktorów - Sebastian Fabijański, Iza Miko, Maciej Musiał, Kamila i Tomasz Schuchardt, Krystian Wieczorek, Ida Nowakowska. W wielkim mieście sportowców - Marcin Gortat. Zmysłowa opowieść o Duchu z wielkim miastem tętniącym w tle. Bliskie rozmowy o sprawach najważniejszych. (Rec. Wydawn.)

Powiem wam prawdę o sobie. Moją prawdę, rzecz jasna, osobistą nawet Dlaczego woli być Bralczykiem niż Jerzym? Dlaczego z „cyckiem” miał kłopot a koleżankowania się nie wstydzi? Czego w życiu żałuje i z czego nie zamierza się tłumaczyć? Jak godzi kompleks niższości z kompleksem wyższości? Dlaczego z Miłoszem nie miał konwersacji a zakochał się w pewnym Gustawie? Dlaczego ojcem jest łatwo zostać, a trudno nim być, a z profesorami jest odwrotnie? Dlaczego lepiej nie mówić wszystkiego, co pomyśli głowa? Jak to jest być otwieraczem uniwersalnym? Czy istnieje jakieś życie pozagrobowe? I co w jego życiu znaczą ślimak z myszką. Takiego Bralczyka nie znacie. Dobrodusznego wobec świata, nawet tego popełniającego językowe błędy i krytycznego wobec siebie. Urodzonego nie tam, gdzie się urodził i zupełnie nie wtedy. Szukającego swojego miejsca w świecie, gdzie czuje się prowincjuszem i osiągającym sukcesy, na które wcale nie zasługuje. Profesor Jerzy Bralczyk w szczerej (o ile to w ogóle możliwe - zastrzega), błyskotliwej i pełnej humoru rozmowie z Pawłem Goźlińskim i Karoliną Oponowicz opowiada o tym, jak to się bywało cudownym dzieckiem, pełnym kompleksów nastolatkiem, samotnym ojcem w Szwecji, tropicielem absurdów propagandy, gwiazdą uniwersytetów i mediów, redaktorem konstytucji, ale też niepewnym siebie synem, bratem, ojcem, dziadkiem i mężem.

Druga część rozmów - poradnika, znakomitych osobowości, pisarki Doroty Terakowskiej i psychoterapeuty Jacka Bomby.

To książka o tym, jak dobrze mieć wspaniałą rodzinę, a przede wszystkim rodziców. Jakie to wielkie szczęście. Bo właśnie rodzice kształtują to, jacy jesteśmy, jacy będziemy, wpływają na to, jaki mamy charakter, upodobania, gust, w jakim środowisku się obracamy. Pogadaliśmy jak stary z młodym, jak uczestnik pochodów pierwszomajowych z bywalcem Ikei i McDonalda. Gadaliśmy o pierwszych prywatkach – adapter Bambino, pocztówki dźwiękowe z bazaru Różyckiego i cudem zdobyte płyty zachodnich wykonawców kontra era płyt CD i jakości HD. Gadaliśmy o samochodach, podróżach, ciuchach i pracy. Te porównania są zaskakujące i czasem bardzo zabawne. Wyrastaliśmy w różnych epokach. W czasach PRL-u, wielkich zmian i zupełnie nowej Polski. Jaki był świat wtedy, a jak wygląda dziś? Przeżyliśmy całą epokę rozwoju technologii, od telefonów z tarczą i zdemolowanych budek telefonicznych po smartfony i tablety. Pierwszy raz mogliśmy usiąść przy stole i opowiedzieć o tym, jacy byliśmy, jaką drogę przeszliśmy. Szczerze, w cztery oczy i bez żadnej ściemy. W tej książce piękne jest to, że jest do bólu prawdziwa i do bólu nasza. Dała nam też okazję do zbliżenia się, bo mężczyznom nie jest łatwo gadać o uczuciach. Właściwie stała się pretekstem do tego, żebyśmy wreszcie usiedli i pogadali jak facet z facetem, jak ojciec z synem.

Jarosław Maringe PS. "Chińczyk", były członek mafii pruszkowskiej tym razem podejmuje się roli dziennikarza śledczego. W wywiadzie z Dorotą B. PS "Dolores", właścicielką jednego z najsłynniejszych burdeli w Europie "Rasputina" i jej wspólnikami obnaża kulisy tego niegodziwego procederu. (Rec. Wydawn.)

Pierwsza książka o kulisach biznesu narkotykowego w Polsce! Jarosław Maringe, ps. Chińczyk - twórca i szef polskiego narkobiznesu lat dziewićdziesiątych. W swojej historii nie oszczędza nikogo: współpracowników, bossów, wymiaru sprawiedliwości, a także... samego siebie. Chińczyk przenosi nas w bezlitosny świat krwawych porachunków, wielkich pieniędzy i pięknych kobiet. W tej rzeczywistości nie ma zasad, a miarą siły charakteru jest bezwzględność. Jego relacja różni się zasadniczo od opowieści innych znanych mafiozów. Jeszcze żaden polski gangster nie odważył się na tak szczerą spowiedź. W tej historii nie ma jednak fałszywej skruchy, a ocena faktów jest pozostawiona czytelnikom. Książka wybebesza emocjonalnie. „Byłem polskim królem narkotyków. Czułem się panem życia. Od śmierci umywałem ręce”. (Z okł.)

Ostatnio w naszym kraju temat przerywania ciąży jest niezwykle gorący. W dyskusjach pojawiają się różne głosy: polityków, celebrytów, działaczy społecznych, a przede wszystkim tych najbardziej zainteresowanych, a więc zwykłych kobiet. Czy mamy prawo decydować, które dziecko przyjdzie bądź nie przyjdzie na świat? A z drugiej strony, czy mamy prawo zmuszać kobiety do heroizmu i wspierać tym samym aborcyjne podziemie? Kiedy kobieta staje przed niewyobrażalnie trudną decyzją, czy urodzić dziecko, czy też nie, potrzebuje przede wszystkim wsparcia. Instytucje publiczne okazują się w tym zakresie często niewydolne. Są jednak ludzie, którzy potrafią nieść realną pomoc, a jednym z nich jest ks. Tomasz Kancelarczyk. To właśnie ON jest pomysłodawcą i prezesem Fundacji Małych Stópek. To również ON współorganizuje szczeciński Marsz dla Życia. Propaguje ideę duchowej adopcji dziecka poczętego. Od wielu już lat pomaga kobietom, które stają przed dylematem aborcji. Jest gotów wysłuchać każdej z nich, pyta konkretnie, jak można pomóc i pomoc tę organizuje. Na kartach niniejszej książki mówi o tym, że warto ratować każde życie, choć droga ta często okazuje się niezwykle wręcz trudna. W rozmowie z Małgorzatą Terlikowską ks. Kancelarczyk opowiada o prowadzonej od wielu już lat działalności. Mówi o walce o życie nienarodzonych jeszcze dzieci, o tym, jak można i jak trzeba pomagać kobietom, które zastanawiają się nad dokonaniem aborcji. Jednoznacznie opowiada się za życiem i gorąco zachęca nas do tego, by o każde życie walczyć.

Bohaterką książki jest Krystyna Skarbek, polska agentka brytyjskiej tajnej służby, nazywana przez Winstona Churchila "ulubionym wywiadowcą". Krystyna jest w Belgradzie i stara się nawiązać jak najwięcej konspiracyjnych kontaktów, a także za wszelką cenę nie dopuścić, aby Jugosławia przystąpiła do wojny po stronie Niemców. Jest też w posiadaniu ważnych dokumentów dotyczących inwazji Niemiec na Związek Radziecki. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu. (Rec. Wydawn.)

Pierwszy ze zbiorczych albumów kultowej serii opowiadającej o przygodach sławnego agenta MI5 i detektywa Cliftona! Publikacja zawiera cztery opowieści: Kidnaping, Czas przeszły złożony, Uszkodzona pamięć i Ostatni film. Emerytura byłego pułkownika MI5, Harolda Wilberforce’a Cliftona, wydaje się niezwykle spokojna - mieszka w przytulnym domku na malowniczej angielskiej wsi, jada pyszne posiłki przygotowywane przez miss Partridge... Ale to tylko pozory! Clifton nie należy do wspominających dni chwały agentów, którym wystarczy kolekcjonowanie banderoli od cygar. Jako detektyw amator i Bocian Meloman - dowódca zastępu skautów, ten wieczny pechowiec wciąż wpada w nowe kłopoty. I mimo zasłużonej emerytury Clifton musi - w imię sprawiedliwości, skautingu i Anglii - przypominać bandytom wszelkiej maści, że przestępstwo nie popłaca! Autorem rysunków do trzech spośród czterech zawartych w albumie tomów przygód Cliftona jest znakomity belgijski grafik Bédu (Bernard Dumont), który zyskał w Polsce wielką popularność dzięki serii Hugo. (Rec. Wydawn.)