W książce Teoria zła Simon Baron-Cohen, wybitny psycholog i laureat nagród naukowych, który od dziesiątków lat zajmuje się badaniem autyzmu, przedstawia nową, opartą na wiedzy o mózgu teorię ludzkiego okrucieństwa. Baron-Cohen zagłębia się w neuronaukę i anatomię ludzkiego mózgu, wyjaśniając, jak działa tak zwany mózgowy obwód empatii. Nieprawidłowe funkcjonowanie tego obwodu - dowodzi autor - leży u podstaw braku empatii. Co jednak odróżnia niezwykłe zachowania, takie jak te obserwowane u osób autystycznych, od bezwzględnych czynów psychopaty? Zdaniem Barona-Cohena istotne znaczenie mają nie tylko czynniki biologiczne, ale także społeczne i środowiskowe, między innymi zaniedbywanie przez rodziców, krzywdzenie i doświadczanie głębokiej nieufności. (Rec. wydaw.)

Żyjemy w zaskakujących czasach. Do tej pory wiele osób nie może uwierzyć w brexit, wybór Trumpa na prezydenta USA, kryzys zaufania do Unii Europejskiej, ani też w popularność skrajnie prawicowych ugrupowań w Europie. Wiele osób jednak te zmiany popiera. W Polsce duża część obywateli ze zgrozą obserwuje determinację, z jaką rządzący burzą demokratyczny ład: demolują niezależne sądy, niszczą wolne media, ograniczają możliwość tworzenia niezależnych organizacji […]. Wiele osób jednak uznaje te działania za właściwe i pożądane, i na pewno niegroźne. Komentatorzy i badacze starają się za wszelką cenę te zmiany zrozumieć, odwołując się do tradycyjnych rozróżnień: zwykli ludzie (suweren) versus elita, prowincja versus miasto, religia versus jej brak, prawica versus lewica. I chociaż wymiary te są ciągle ważne w opisie złożoności świata społecznego, to jednak wydaje się, że straciły moc objaśniającą to, czego jesteśmy dzisiaj świadkami. Nie pozwalają także na przewidywanie, co nas czeka w bliższej lub dalszej przyszłości. W moim przekonaniu mamy do czynienia z pracą wybitną, co wynika z jej oryginalności i solidności materiału dowodowego. Z pracą o ogromnym ładunku poznawczym i (jeśli tylko ktoś zechce sobie zadać trochę trudu) ogromnej wartości pragmatycznej. Z pracą, która mimochodem, ale z całą jaskrawością ukazuje absurdy życia politycznego w Polsce. - z recenzji prof. Wiesława Łukaszewskiego (Rec. Wydawn.)

Komisarz William Wisting wkracza w świat wielkiej polityki! Gdy szanowany działacz Partii Pracy, Bernhard Clausen, umiera na zawał serca, William Wisting zostaje pilnie wezwany na rozmowę przez prokuratora krajowego. W domku letniskowym Clausena dokonano odkrycia, które nie zgadza się z jego wizerunkiem jako zdolnego i rzutkiego polityka o nieskazitelnym charakterze. Interes państwa może być zagrożony i dlatego sprawa musi zostać zbadana z zachowaniem pełnej dyskrecji, tak aby ani prasa, ani opinia publiczna o niczym się nie dowiedziały. Wisting powołuje tajny zespół dochodzeniowo-śledczy. Oprócz kilku starannie wybranych policjantów angażuje do pomocy również swoją córkę Line. Ślady wielu nierozwiązanych spraw kryminalnych prowadzą do przeszłości zmarłego polityka. Jedną z takich niewyjaśnionych spraw jest zaginięcie w 2003 roku młodego mężczyzny, który łowił ryby w jeziorze Gjersjoen w gminie Oppegard. Wkrótce potem prokurator generalny otrzymuje krótką anonimową wiadomość: "W sprawę z Gjersjoen jest zamieszany minister zdrowia, Bernhard Clausena. Sprawdź go". Jednak informacja została zbagatelizowana i nigdy nie podążono jej tropem. Nieoczekiwanym zrządzeniem losu Adrian Stiller pracujący w norweskiej sekcji cold cases w Kripos otrzymał zadanie rozwiązania zagadki zaginięcia młodego wędkarza, a Wisting uświadamia sobie, choć niechętnie, że potrzebuje pomocy Stillera, by odkryć najskrytsze tajemnice Bernharda Clausena. (Rec. Wydawn.)

Mekka, zaułek w starej medynie. W szczelinie miedzy domami zostają odnalezione zwłoki nagiej, młodej kobiety. Z obawy przed skandalem żadna miejscowa rodzina nie identyfikuje zmarłej. Komisarz Nasir al-Kahtani musi ustalić tożsamość zabitej i odnaleźć jej mordercę. Odkrywa, że w ostatnim czasie w okolicy zniknęły dwie młode kobiety: Azza i Aisza. Która z nich została zamordowana? Raja Alem, snując swoja kryminalna intrygę, wprowadza nas w samo serce miasta, do którego wstęp mają tylko wyznawcy islamu. Jej książka to spacer po współczesnej Mekce, jej zaułkach, wzgórzach i meczetach, kronika wstrząsających losów jej mieszkańców, a także podroż w przeszłość, do miasta nietuzinkowych postaci i nieistniejących już dzisiaj budowli. Arabski tytuł książki Tauk al-hamam nawiązuje do tytułu słynnego średniowiecznego traktatu o miłości Ibn Hazma Naszyjnik gołębicy. Alem pisze: Mekka jest niczym kołnierz gołębia mieniący się barwami.

„Miasta soli. Zagubieni” to pierwsza część cyklu Miasta soli, pisanego przez Munifa w latach osiemdziesiątych. To monumentalne dzieło, składające się z pięciu części i liczące ponad 2500 stron, jest krytycznym spojrzeniem na arabskie społeczeństwo, dającym obraz jego głębokiej przebudowy od czasów plemiennych po odkrycie ropy i inwazję Zachodu, oraz ukazującym negatywny wpływ, jaki to zderzenie cywilizacji wywarło na tradycyjną kulturę arabską. Kreśląc historię świata arabskiego, Munif dowodzi , że Arabowie są ofiarami ucisku, wykorzystywania i niesprawiedliwości ze strony cywilizacji zachodniej. Odkrycie ropy zapewniło bogactwo elitom, podczas gdy większość nadal cierpi niedostatek oraz jest prześladowana politycznie. Pierwsza część, „Miasta soli. Zagubieni” obejmuje lata 1933/1953. W małej, żyjącej na pustyni społeczności Beduinów odkryte zostają złoża ropy naftowej, co powoduje nagły przypływ zainteresowanych intratnym przedsięwzięciem cudzoziemców. Między Beduinami a przybyszami z Zachodu dochodzi do konfliktów na tle kulturowym. Miejsce akcji nie jest bliżej określone, co przesądza o spojrzeniu na żyjących w nim mieszkańców jako na członków całej, wielkiej wspólnoty Arabów, bez podziału na narodowości.

ZASŁONA DYMNA to powieść o brzemiennych w skutki wyborach i o tym, do czego może doprowadzić desperacja, kiedy sieć kłamstw zaczyna się rwać. Kontynuacja fantastycznych śledztw prowadzonych przez komisarza Alexandra Blixa i Emmy Ramm ("Punkt zero"). (Rec. Wydawn.)

Powrót po latach, czwarty tom sagi o rodzinie Neshov "Przebaczenie na zawsze" w zaskakujący sposób zaprasza nas do śledzenia losów bohaterów poprzednich tomów: "Ziemi kłamstw", "Raków pustelników" i "Na pastwiska zielone". Minęły trzy lata od kiedy Torunn opuściła Neshov, by szukać schronienia u Christera w lesie poza Oslo. Erlend i Krumme zostali zabieganymi ojcami z nowymi, znakomitymi widokami na przyszłość w Kopenhadze. Jednak znając życie - nie ma nic za darmo. Margido pojednał się ze swoim Bogiem, ale musi jednocześnie ponieść konsekwencje tego, że nowe czasy nastały także w branży pogrzebowej. Torunn skończyła czterdzieści lat i zaczęła dostrzegać, że nie ma dla niej przyszłości u notorycznie niewiernego kierowcy psich zaprzęgów. Ale jak potoczy się jej dalsze życie? Czy może liczyć na przebaczenie za zdradę rodziny Neshov? "Przebaczenie na zawsze" jest czwartą książką w serii, której wcześniejsze tomy to: "Ziemia kłamstw", "Raki pustelniki" i "Na pastwiska zielone". W tej uczcie czytelniczej Anne B. Ragde w końcu powraca do Neshov. (Rec. Wydawn.)

Kiedy na tydzień przed świętami Bożego Narodzenia stara Anna Neshov nagle dostaje wylewu i leży na łożu śmierci, jej trzej synowie muszą stawić czoła nie tylko chorobie matki, lecz także własnemu życiu oraz skomplikowanym wzajemnym relacjom (bracia od wielu lat nie mieli ze sobą żadnego kontaktu). Erlend pracuje jako dekorator wystaw sklepowych w Kopenhadze, Margido jest właścicielem małego zakładu pogrzebowego, a najstarszy, 56-letni Tor, prowadzi rodzinne gospodarstwo w Byneset niedaleko Trondheim. Tor jako jedyny z całej trójki, który ma dziecko, córkę Torunn, którą spotkał tylko raz w życiu. Teraz pragnie, aby córka przyjechała poznać babcię, zanim ta umrze. "Ziemia kłamstw" to powieść o próbie szukania swoich korzeni. pozwalającej dostrzec, że sięgają one znacznie głębiej, niż się sądziło. Opowiada także o niespodziewanym odkryciu takich korzeni, o których istnieniu nie miało się nawet pojęcia.

Podwójny zabójca Tom Kerr zgadza się wskazać miejsce ukrycia zwłok swojej trzeciej ofiary. Chociaż służby zachowują wszelkie środki ostrożności, zdarza się coś, co wydawałoby się niemożliwe. Pięć lat wcześniej nad jeziorem Noklevann w Oslo zostają odnalezione ciała dwóch nastolatek. Sprawca zgwałcił je, a po dokonaniu zabójstwa rozkawałkował ich zwłoki. Mordercę ujęto i skazano na karę dwudziestu jeden lat pozbawienia wolności. Tymczasem Kerr twierdzi, że zabił jeszcze jedną dziewczynę, a jej ciało zakopał na terenie podlegającym jurysdykcji komisarza Williama Wistinga. Śledczy z sekcji cold cases w Kripos, Adrian Stiller, organizuje wizję lokalną, a jej dokumentację filmową zleca córce Wistinga, Line. I wtedy dzieje się coś niewytłumaczalnego. Kerrowi udaje się zbiec, a w wyniku jego ucieczki rannych zostaje wielu policjantów. Nagranie Line ujawnia, jak do tego doszło. Policja od dawna podejrzewała, że Kerr miał wspólnika w zbrodni. Teraz wszyscy zadają sobie pytanie, czy spektakularną ucieczkę także zorganizował "Ten drugi"? (Rec. Wydawn.)

Z chorobą afektywną dwubiegunową (bipolar disorder) zmaga się coraz więcej osób. Wielu cierpiących na to zaburzenie otrzymuje początkowo diagnozę depresji, ponieważ właśnie w stanie obniżonego nastroju trafiają oni najczęściej do psychiatry. Prawidłowa diagnoza to pierwszy krok do opanowania choroby, dlatego jest ona tak ważna. Balansowanie na dwóch przeciwnych krańcach nastroju może być bardzo męczące. W książce „Złap równowagę” autorzy - Piotr Bucki i Wojciech Pączek pokazują, że dzięki terapii poznawczo-behawioralnej, aktywności fizycznej i diecie można wykorzystać tę chorobę, aby optymalnie funkcjonować, bo to właśnie równowaga jest kluczem do sukcesu. Dzięki rosnącej społecznej świadomości ChAD wiadomo, że zmagało lub zmaga się z nią wielu wybitnych pisarzy, artystów czy polityków. Między innymi: Robert Pattinson, Carrie Fisher, Rowan Atkinson, Sting, Mel Gibson, Jim Carrey, Catherine Zeta Jones, Sinead O’Connor, Vincent van Gogh, Virginia Woolf, Kurt Cobain, Ernest Hemingway, Amy Winehouse, Winston Churchill. „Choroba afektywna dwubiegunowa to druga najczęstsza przyczyna niezdolności do pracy z powodów psychiatrycznych. Istnieje więc spora szansa, że albo jesteś w grupie ryzyka, albo znasz kogoś, kto w niej jest. Ale spokojnie. To nie wyrok. I może zabrzmi to dziwnie, ale w pewnym stopniu to błogosławieństwo. Jeśli nauczysz się z nią dobrze żyć, to może się okazać, że jesteś lepszą wersją siebie. Taką, która potrafi dobrze wykorzystać jeden i drugi biegun. Ja dwubiegunówkę mam. I tego nie zmienię. A skoro już mam, to będę z nią najlepszą wersją siebie. Po angielsku ta choroba nazywa się bipolar disorder. Ja myślę o niej w kategorii bipolar in order. To gra słów. Disorder oznacza zaburzenie. In order oznacza w porządku. I taka jest moja rola. Pokazać ci, twoim znajomym, przyjaciołom, że może być i będzie w porządku.” (Rec. Wydawn.)

To, co zaczyna się w chłodzie wczesnej zimy w Nowym Jorku, kończy się w szczycie oślepiającego słońcem lata na plaży w Jaffie. Przypadkowe spotkanie łączy ze sobą losy dwojga obcych ludzi: Liat, młodej Izraelki z Tel Awiwu i Hilmiego, Palestyńczyka urodzonego w Hebronie. Podczas pewnej mroźnej zimy z dala od domu, na zaśnieżonych ulicach Nowego Jorku, stęsknieni za bliskowschodnim słońcem, Liat i Hilmi znajdują sobie miejsce zarezerwowane tylko dla nich, ich własny, intymny świat. W mrocznych zakątkach oraz w szczelinach życia czai się jednak rzeczywistość, która dopada ich pod postacią ich izraelskich rówieśników i warczy na nich groźnie. Ich skomplikowana historia, pełna zwrotów i namiętności, podąża za nimi nawet wtedy, gdy każde z nich próbuje pójść własną drogą - Liat wraca do Tel Awiwu, a Hilmi do wsi Dżifna, na północ od Ramallah. To historia, która nigdy się nie kończy. (Rec. Wydawn.)