W reportażach opartych na wspomnieniach autora pojawiają się różnorodne wątki, w tym między innymi: - Prace geologiczne w egzotycznych rejonach - na obszarach dzikiej sawanny, na bezwodnej pustyni Namib, w wysokich górach Tien-szan. - Odkrycie unikalnych złóż szmaragdów w Zambii, ich eksploatacja (często nielegalna); także prosty opis procesu powstawania szmaragdów w przyrodzie. - Zadania i wyzwania napotkane podczas budowy kopalni złota oraz zakulisowe intrygi związane z takim przedsięwzięciem i jego finansowaniem. - Świat postsowieckiej prowincji w kazachskim Semipałatyńsku - powstające środowisko biznesu oraz relikty przeszłości, włącznie z opisem obszaru byłego sowieckiego atomowego poligonu. - Niezwykłe dyskusje o Lechu Wałęsie na głębokiej zambijskiej prowincji. - Ciekawostki, anegdoty, nieznane zwyczaje i wydarzenia oraz obrazki z życia codziennego w najdalszych rejonach świata. (Rec. Wydawn.)

Katarzyna Rosicka-Jaczyńska. Urodzona w ciepły majowy poranek, zaczęła oddychać dopiero po silnym klapsie w tyłeczek... Szkoła nie zostawiła właściwie żadnych wspomnień, za którymi by tęskniła... W liceum chłopcy odkryli jej urodę, a ona w sobie zdolności przywódcze i nieumiejętność podporządkowania się zakazom, rozkazom, nakazom, autorytetom... Na Warszawskim Uniwersytecie, wśród zgiełku akademiku, dyskotek, kawiarnianych spotkań wolna od szkolnych ograniczeń wreszcie pokochała naukę, na którą rzuciła się jak wygłodniałe zwierzę... Wegetarianka z wyboru, nie pijąca, nie paląca, była wśród studenckiej braci duszą towarzystwa... Leszek, magister prawa, został jej mężem i ojcem trójki dzieci... Po pięciu latach niańczenia maluchów w cieple domowego ogniska, rzuciła się w wir pracy... Została bizneswomen... Kiedy jej firma Ars-media odnosiła spektakularne sukcesy, gwałtownie zachorowała... Po trzech latach dostała diagnozę... choruje na SLA - śmiertelną, nieuleczalną chorobę... I tutaj powinna się kończyć historia jej życia... a ona właśnie teraz dopiero się zaczyna...(Rec. Wydawn.)

Henryk Parkitny jest oficerem inż. systemowcem, absolwentem WAT. Współpracował ze szkołą systemowców płk. doc. dr. fil. Józefa Koniecznego. Wiele lat pracował w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia, był kierownikiem pracowni naukowej. Zajmował się m.in. projektowaniem systemów logistycznych. Po wystąpieniu z wojska zainteresował się polityką oraz rozwojem społeczeństwa i państwa. Pisze książki i felietony. Wydał książkę „Zmienić przeznaczenie – rok 2013”, która znajduje się m.in. w Bibliotece Sejmowej. W książce „Państwo XXI wieku” ukazuje rozwój społeczeństwa i państwa w ujęciu historycznym, zaczynając od starożytności. W konkluzji podaje tezę, że aby pokonać kryzys, chaos i anarchię, należy zmienić moralność albo wszystko będzie stracone. Skazani jesteśmy na rewolucję moralną. Jego przemyślenia poparte analizą historyczną i systemową są głosem w dyskusji na temat rewolucji moralnej i przyszłości państwa XXI wieku. (Rec. Wydawn.)

W mrocznym świecie antycznego chaosu okrutny i krwiożerczy potwór staje się przyjacielem, a człowiek największym wrogiem. Dzielna wojowniczka Zoe została wybrana przez króla Hadrona do wypełnienia ważnej i niebezpiecznej misji. Jej celem jest legendarna i starożytna Twierdza Mud. Aby do niej dotrzeć, musi przemierzyć niedostępną puszczę, wydostać się z podziemnych lochów i wyjść cało z licznych zasadzek. Na swojej drodze spotyka zarówno hordy nikczemnych orków, jak i szlachetnych krasnoludzkich rycerzy. Dzięki sile, ogromnemu sprytowi i niesamowitemu szczęściu potrafi przetrwać pośród morza niebezpieczeństw. Lecz czy to wystarczy, gdy na jej drodze stanie on?

Ta książka to wybór najciekawszych, najbardziej wzruszających, niezwykłych i zaskakujących wydarzeń, których świadkiem był jej autor - Wiesław Mikuś, lekarz anestezjolog pracujący w szpitalach w Zamościu, w Szczebrzeszynie i w Biłgoraju. Jako człowiek lubiący ludzi i umiejący ich słuchać miał okazję poznać wiele niesamowitych opowieści, a teraz przekazuje je ze swadą, posługując się barwnym i plastycznym językiem. Świetnie ukazuje to przytoczony przez autora fragment zdarzenia usłyszany od męża jednej z pacjentek: „Och ten biedny cycek… Ten cycek… No już mówię. Teraz jest taki czerwony, spiczasty i większy niż ten drugi. I skóra na nim naciągnięta, jakby miała pęknąć pod naporem tego tłuszczyku, co siedzi w środku. A brodawka, wie pan, ta na końcu, jest taka pogrubiała, ciemniejsza niż ta druga i… nie można jej dotknąć, bo okropnie boli… Taka poparzona… Ona te cycki zawsze miała jak wyrzeźbione… Są jak duże grejpfruty, idealnie okrągłe, ze skórą bez jednej skazy… I tak jędrne, że jak się puknęło w nie z jednej strony palcem, to wyraźnie było widać jak fala - niczym na wodzie - przepływa sprężyście na drugą stronę cycka. (…) Co? Żeby co? Aha! No dobrze, będę mówił «pierś». Więc ten pierś… (…) Wybuch, jaki nastąpił w kuchni, wywalił w powietrze całą zawartość rondelka! Ja nie wiedziałem, co się dzieje! Słychać było brzęk szkła, łoskot garnków na podłodze, cała kuchnia wypełniła się parą, coś się sypało, moje papiery fruwały w powietrzu, fruwały też przyprawy z półek i sztućce, Terenia piszczała, po kuchni latały kawałki ugotowanego mięsa… I marchewka!!! (…) Widziałem tylko, że żona ma na sukience - tak gdzieś jak prawy cy… pierś - pełno marchewki z selerem pokrojonych w paseczki, niewielkie ilości włókien mięsnych i jest oblana gorącym, tłustym wywarem z garnka”. (Rec. Wydawn.)

Pustelnik to powieść. Pełna goryczy, cierpień i problemów życiowych, historia rodziny Pustelników, która działa się w latach 1947-2015. Ze względu na treść powieści zmieniłem imiona i nazwiska niektórych postaci, a także czas i kolejność zdarzeń. Wprawdzie Pustelnik to fikcja literacka, jednakże w całości oparta na faktach. Prawie każda z opisanych w utworze postaci jest autentyczna i wszystkie zdarzenia rzeczywiście miały miejsce. Moją opowieść oparłem na własnych obserwacjach oraz na zwierzeniach innych osób. Zbieżność nazwisk bohaterów powieściowych z autentycznymi może być przypadkowa. Jest to druga – po wydanym w 2018 r. Tańcu w płomieniach – powieść mojego autorstwa. Serdecznie zachęcam do lektury – Jarosław Mycio. (Z okł.)

Prawdziwe świadectwo, do bólu szczere. Warto przeczytać, może się przydać. Szczerze polecam! Marek Kamiński. Nałęczów Pani Hanki to nadal Cisy Żeromskiego, z galerią trochę strasznych, trochę pięknych postaci, ulotnymi spotkaniami, które pozostawiają trwały ślad, samotnością, bólem i rozczarowaniem, z których rodzą się prawda, dobro i piękno. Barbara Kulicka. Autorka ze zdawałoby się banalnego wypadku złamania nogi na ulicy uczyniła wspaniałe studium cierpienia, zadziwiające głębią przemyśleń i mocnymi w swej wymowie środkami wyrazu. Książka Hani to dla mnie w sensie pozytywnym wstrząsające odkrycie skłaniające do zatrzymania się na chwilę w biegu codziennego życia i odkrycia jego sensu. Agnieszka Korzeniewska. W swoim kolejnym tomiku poezji pani Hanna dzieli się z nami obserwacją świata. Idąc przez życie, zatrzymuje się i pozwala nam wejść w historię ludzi: ich przeszłość, uczucia i myśli. Ten personalizm w podejściu do świata staje się cennym rysem w jej poezji. (...) Obserwujemy wraz z nią przedmioty i miejsca, by wniknąć głębiej: w życie ludzi, którzy używali rzeczy zachowanych do naszych czasów lub przebywali w miejscach odwiedzanych przez autorkę. (...) Wybierzmy się więc na kolejną wyprawę do Brugii oraz na Wigry, do Domu Opieki Społecznej i między zakurzone karty Biblii. „Oto człowiek, oto jego historia! Oto jest mój Bóg, oto moja wiara! Zachwyć się nią razem ze mną” - mówi do nas autorka. Bartłomiej Sokal. Pani Haniu! Zbierałam się do napisania tych kilku słów ponad miesiąc. Jak mam napisać coś z sensem po przeczytaniu słów, które Pani kreśli w książce. To naprawdę trudne! Napiszę więc zwyczajnie: „Pani Haniu, dziękuję, że zawsze w Pani książkach zwyczajny człowiek, codzienne ludzkie sprawy mają sens. I dziękuję za słowa - cytuję za Panią: moje życie, to MOJE ŻYCIE”. Dorota. Nie spodziewałem się, że tak szybko przeczytam Pani książkę (połknąłem ją jednym haustem). W okresie cierpienia i leczenia złamania odczuwa się wielką pogodę ducha, a niekiedy dużo humoru. W miarę powrotu do zdrowia i sprawności, kiedy to pojawiają się inne otaczające problemy, jest nieco przygnębiająca i zmuszająca do zastanowienia się nad beznadziejnością życia. Jednak ogólny wydźwięk jest pozytywny, może nawet budujący. Dlatego chętnie polecam Pani książkę. Marek z Lublina. (Z okładki)

Madagaskar – wyspa, która jest celem każdego podróżnika. A kiedy już to marzenie się spełnia, poznajemy przepiękną przyrodę, pogodnych ludzi oraz ich życie codzienne, dosyć proste, bo Madagaskar to w dalszym ciągu jeden z najbiedniejszych obszarów świata. Przedstawiam wam najistotniejsze informacje dotyczące tego kraju, które podczas planowania podróży pozwolą wam ją tak zorganizować, by była jedną z najciekawszych w waszym życiu. (Z okładki)

Krótkie utwory zawarte w tej książce - co by o nich nie sądzić - nie pozostawiają czytelnika obojętnym. W zależności od jego wrażliwości mogą wzbudzić różne reakcje i emocje; na pewno skłaniają do reflwksji nad ponadczasowymi i ważnymi dla wszystkich tematami : życia w relacji do ludzi i otaczającego świata, przemijania, cierpienia, choroby i śmierci. Mogą inspirować do stawiania pytań o sens istnienia, o wartość życia, które jest wyjatkowe, niepowtarzalne i jedyne dla każdego człowieka. (Z okł.)

Po ukończeniu liceum Alex, chłopak z małej miejscowości, stawiając wszystko na jedną kartę, postanawia wyjechać z kraju. Pracując w pubie w Londynie, poznaje Sylwię i Mikiego. Znajomość ta odkryje przed Alexem nowe, dotąd nieznane nawet jemu samemu oblicze. Na szczęście jego życiowo doświadczona przyjaciółka Laila stara się naprowadzać go na właściwy tor. Wyznaje mu, że zanim wyszła za mąż, była w związku z Sylwią, która prowadziła podwójne życie. Czy będzie więc w stanie uchronić Alexa przed nieuniknionym oparzeniem ktoś, kto sam spalał się w płomieniach zakazanego pożądania? Miki jest gejem. Od wielu lat przyjaźni się z Sylwią, ale również jest dobrze znany Laili i to nie do końca z tej najlepszej strony. Od pierwszego spotkania z Alexem zarzuca na niego swoje sidła, co napawa głównego bohatera niesmakiem. Jak heteroseksualny mężczyzna mógłby zakochać się w drugim mężczyźnie? Alex, Laila, Miki i Sylwia indywidualnie znajdują w sobie odwagę szukania prawdy. Razem mają do opowiedzenia niesamowitą historię, którą dane będzie Ci przeżyć razem z nimi. (Rec. Wydawn.)

Tolerancja” podejmuje temat dyskryminacji, molestowania i mobbingu, ale w bardzo niecodzienny sposób. To nie są historie z rodzaju #metoo, to opis konfliktu, wzajemnie sprzecznych dążeń, chęci dominacji i tragedii. Autor, jak poprzednio, w fabułę wplata wątki publicystyczne, redagowane wyraźnie z pozycji konserwatywnych. Czytając „Tolerancję”, nie spodziewajcie się politycznej poprawności, oczekujcie kontrowersji. Pamiętajcie jednak, że wszystko, co przeczytacie, to fikcja. Najkrótsza recenzja jednego z pierwszych czytelników: „Duża szansa na skandal!”. (Z okładki)

Michael Wood, konsultant techniczny z biura projektów w San Francisco, sprawdza możliwości usprawnienia systemu klimatyzacji jednych z największych budowli Singapuru - wież Sung, należących do rodziny wszechwładnego Sung Lana. Podczas szalejącego w mieście monsunu, Michael przypadkowo odnajduje zwłoki zastrzelonej młodej Chinki, zatopione w podziemiach jednej z wież. Dokonane odkrycie początkuje niezwykły ciąg wydarzeń, w którym oficjalne obowiązki Michaela przestają mieć zasadnicze znaczenie, a priorytetem staje się wyjaśnienie tajemniczych powiązań następujących po sobie epizodów. Piękna Ying Wu - pierwsza żona Sung Lana, wprowadza Michaela w tajemniczy świat chińskiej elity władzy i odkrywa przed nim obowiązujący ją sposób postępowania. Jednak nobilitująca znajomość z zachwycającą Chinką wciąga Michaela w samo centrum przestępczej rzeczywistości, w której poszczególne odsłony mają na celu wyeliminowanie jego osoby. Wspomagany w swych oficjalnych obowiązkach przez Tomka Starskiego - przyjaciela z Polski oraz swą asystentkę Lucy Parker, Michael Wood postanawia dotrzeć do sedna sprawy.

Odkąd pamiętam, czyli już od kilkudziesięciu lat, notuję/zapisuję/rysuję swoje sny. Kiedyś robiłam to sporadycznie - w kalendarzach, na marginesach zeszytów lub na luźnych kartkach. Od 27 września 2002 roku zapisuję sny szczegółowo w skoroszytach w kratkę. Notowałam je, gdy mój syn w swoje życie wpisywał chorobę nowotworową. Piszę nadal, obserwując jego karierę naukową i zawodową. Zapisywałam swoje sny, gdy kolejny raz usiłowałam odnaleźć się na rynku pracy. Od lat pasjonuję się dziejami mojej rodziny. Moi nieżyjący przodkowie niekiedy w snach przypominają o sobie. Lubię słuchać o sennych przeżyciach i notować je, gdy towarzyszę ludziom chorym i umierającym. Sny podróżne zapisuję w małych notesach noszonych w plecaku. (Ze wstępu autorki)