„Najlepiej sprzedający się polski malarz”, „najpopularniejszy polski malarz swego pokolenia”, „najbardziej rozpoznawalny na świecie polski artysta” - media przyzwyczaiły nas, że po nazwisku Sasnal zazwyczaj następuje jakieś „naj”. Jest znany, a popularność i kwoty, które kolekcjonerzy są skłonni płacić za jego obrazy, coraz częściej przesłaniają jego samego, zamykając go w szczerozłotej szufladzie z nazwą „gwiazdor polskiego malarstwa”. W rozmowie z Jakubem Banasiakiem Wilhelm Sasnal nie daje się zamknąć w żadnej szufladzie. Odżegnuje się od etykietki dyżurnego popbanalisty czy artysty pokoleniowego, opowiada nie tylko o całej swojej drodze twórczej - od krakowskiej ASP do ostatniego filmu Słońce, to słońce mnie oślepiło - ale także burzy narosłe wokół swego wizerunku mity. Mówi o inspiracjach, o tym, co jest w malarstwie dla niego najważniejsze , ale także o tym, co go mierzi we współczesnej kulturze. Z jego odważnych, często kontrowersyjnych refleksji wyłania się postać humanisty i dojrzałego, społecznie zaangażowanego artysty, który ani przez chwilę nie osiadł na laurach. (Rec. Wydawn.)

W przypadku Andrzeja Wróblewskiego trudno mówić o twórczości, w której zdecydowanie przeważałby czynnik emocjonalny czy intelektualny. Obrazy jego przepojone były po trosze i jednym, i drugim. Ale przede wszystkim były aktem wewnętrznej potrzeby powiedzenia o swojej prawdzie. Szukał jej wszędzie. W życiu jednostki i w życiu zbiorowości. Badając znaczenie obserwowanego zjawiska potrafił wedrzeć się do jego wnętrza. Notował napięcie emocji. Przeprowadzał sekcję na istotach żywych. Analizował ich psychiczne i fizyczne doznania... (Fragment tekstu)

Anna May, studentka historii sztuki, będąc w tarapatach finansowych postanawia ponownie spróbować swoich sił jako modelka. Zamiast na casting trafia jednak do pracowni malarskiej intrygującego obcokrajowca - Adama Northona. Niespodziewana paczka z rzeczami zmarłej matki przywołuje demony przeszłości. Anna mimo wielu obaw decyduje się na odszukanie ojca, którego nigdy nie poznała - tym samym zmierzyć się musi nie tylko ze swoimi koszmarami, ale i z mroczną historią własnej rodziny. Pomagają jej w tym między innymi tajemniczy Adam, homoseksualny przyjaciel Lukas oraz irytująca, obsesyjnie szukająca sensacji przyszła dziennikarka Ida. Przygnieciona rozterkami nie tylko swoimi, ale i swoich przyjaciół Anna nie wie, iż wpadła w misternie przygotowaną pułapkę. Wplątując się coraz bardziej w sieć intryg, nie zdaje sobie sprawy z grożącego jej niebezpieczeństwa.

Sztuka jest kłamstwem, które mówi prawdę. Paryż, pracownia malarska ukryta w pełnym zieleni zaułku. Madeline właśnie ją wynajęła, żeby odpocząć i cieszyć się samotnością. W wyniku nieporozumienia w to samo miejsce trafia Gaspard, młody pisarz ze Stanów Zjednoczonych, który chce w spokoju popracować nad nową książką. Los skazuje tych dwoje wrażliwych samotników na dzielenie jednej przestrzeni życiowej. Pracownia należała do słynnego artysty, Seana Lorenza; we wnętrzu wciąż widać jego fascynację kolorami i światłem. Pogrążony w smutku po śmierci syna malarz zmarł rok wcześniej, pozostawiając po sobie trzy obrazy, które wkrótce przepadły bez wieści. Madeline i Gaspard, zafascynowani geniuszem i zaintrygowani tragicznym losem poprzedniego lokatora, postanawiają połączyć siły, aby odzyskać te niezwykłe malowidła. Zanim odkryją sekret Seana Lorenza, będą musieli zmierzyć się z własnymi demonami, a prowadzone przez nich śledztwo na zawsze odmieni ich życie. Guillaume Musso od lat utrzymuje się na pierwszym miejscu listy najpopularniejszych francuskich pisarzy. Przewrotne historie, które pisze, łączą w sobie elementy powieści obyczajowej i thrillera psychologicznego. I zawsze zaskakują absolutnie nieoczekiwanym finałem. (Rec. Wydawn.)

"Autoportrety są bezcennymi wyzwaniami ich twórców" - pisał Mieczysław Wallis w swoim studium. Obnażają artystę, gdy jest szczery, gdy stara się przedstawić siebie obiektywnie, prawdziwie, realistycznie - i wtedy, gdy świadomie czy nieświadomie chce coś ukryć, ukazać się innym. Co kieruje ręką artysty ujmującą pędzel, ołówek czy dłuto, kiedy staje się lustrem, by przedstawić siebie samego? Rzadko doprawdy działają motywy zysku, konkretnie zamówienie. Impuls do wykonania autoportretu bierze się z pobudek najbardziej osobistych... (Fragment tekstu)

To nie jest książka o znanym i modnym malarzu, który malował dziwne i straszne obrazy. To nie jest książka o jego mrocznym synu, który fascynował się śmiercią i tak długo próbował popełnić samobójstwo, aż mu się udało. Ani też książka o obsesjach, natręctwach, fobiach i artystycznych szałach. Ani też o karierze, pieniądzach, wystawach i krytykach. To nie jest książka o dziwnych uczuciowych związkach, fascynacji muzyką i filmem oraz nowymi technologiami. To nawet nie jest książka o ludziach, którzy pisali dużo listów. To książka o miłości - o jej poszukiwaniu i nieumiejętności wyrażenia. I o samotności - tak wielkiej, że staje się murem, przez który nikt nie może się przebić. O tym, że czasem bardzo chcemy, ale nie wychodzi. O tym, że życie czasami przypomina śmierć, a śmierć - życie.

Trzymają Państwo w rękach książkę, w której chcieliśmy przedstawić Zdzisława Beksińskiego, takim, jakim był naprawdę. Publikujemy w niej obszerne fragmenty dzienników z lat 1993-2005, w których bardzo szczerze, z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru i ironią opisuje otaczającą go rzeczywistość - ludzi, którzy przy nim byli i sprawy, które go zajmowały. Nie ucieka także od spraw trudnych i bolesnych - pisze o śmierci, przemijaniu, samotności, chorobie. Niejako uzupełnieniem dzienników jst rozmowa z wieloletnim przyjacielem artysty, Wiesławem Banachem, który ze swojej perspektywy, ale z ogromną dozą zrozumienia i empatii, opowiada o życiu, twórczości, rodzinie, rozterkach, światopoglądzie malarza...(Fragment "Od wydawcy")

Rok 1914. Podczas wernisażu wystawy znanego malarza Adolfa Ludemanna w Breslau dochodzi do mrożącego krew w żyłach incydentu. Zamiast najnowszego obrazu mistrza, oczom publiczności ukazuje się makabryczny widok – pomalowane krwią płótno, do którego ktoś przymocował fragmenty ludzkiego ciała… Klara Schulz, która wyjechała do nadmorskiego miasteczka Leba, by ukoić ból po stracie męża, odnajduje na plaży okrutnie okaleczone zwłoki. Okazuje się, że brakujące części ciała znalazły się na obrazie w Breslau, a ofiara to sam Ludemann. Kobieta od razu angażuje się w śledztwo. Sprawy nie ułatwia jej niespodziewane uczucie do młodszego mężczyzny… (Rec. Wydawn.)

Bywa tak, że morderca nie czuje wyrzutów sumienia. Wtedy rachunek musi zapłacić ktoś inny. Jessica Shaw, porywcza, nieustraszona detektywka znana czytelnikom z doskonałych thrillerów „We mgle” i „Ukryte”, powraca z nowym śledztwem. Tym razem w kalifornijskiej Venice Beach. Pustynia kryje w sobie wiele tajemnic – między innymi prawdę o tym, co się przydarzyło Laurie Simmonds, młodej, obiecującej artystce. Jej van, pełen obrazów, został znaleziony przy odludnej autostradzie. Policja wykluczyła zabójstwo. Do akcji wkraczają detektywka Jessica Shaw i jej nowy partner Matt. Śledztwo nie będzie należało do prostych. Wygląda na to, że Laurie była tylko najnowszą z serii ofiar nieuchwytnego porywacza (a może jednak mordercy?). Inne potencjalne ofiary to Amanda, amatorka biurowych romansów, oraz Mallory, zmęczona życiem gospodyni domowa w średnim wieku. Tylko dlaczego bliscy i znajomi zaginionych kobiet wydają się tak mało zainteresowani ich powrotem? Jessica będzie musiała zmierzyć się z wykrętami, złudzeniami i pospolitymi kłamstwami, by dotrzeć do ponurej prawdy. A ta okaże się tyleż gorzka, co zaskakująca. Ten klimatyczny, niepokojący thriller na długo zostanie ci w pamięci. Lojalność może być początkiem zbrodni. A przeszłość jest wystarczającym oskarżeniem. Kluczem do rozwiązania zagadki okaże się człowiek, który zmienia tożsamości jak rękawiczki. Tylko on wie, co łączyło ze sprawą Deę Morgan, samotną matkę po przejściach, która trzydzieści lat temu rozpłynęła się bez śladu w tej okolicy. Tak samo jak teraz Laurie. Jessica Shaw może popsuć sprawcy szyki. Kłopot w tym, że kimkolwiek on jest, czekał na swoją szansę bardzo długo i… nie ma nic do stracenia.

Tylko wiara i zaufanie mogą scalić rodzinę po największej tragedii. Przeżywająca żałobę Ophélie zamyka się w sobie i odsuwa od swojej 11-letniej córki. Osamotniona Pip zaczyna pobierać lekcje rysunku od spotkanego na plaży malarza, który wypełnia pustkę powstałą w jej sercu po stracie ojca. Dziewczynka przypomina mężczyźnie jego własną córkę, więc otacza ją ciepłem i opieką. Początkowo Ophélie jest bardzo nieufna i ostrożna wobec Matta, jednak stopniowo zaczyna zauważać, jak wiele radości wnosi on w życie jej i jej dziecka. Gdy bohaterka uświadamia sobie, że bezpieczna przystań to nic innego jak ramiona ukochanego człowieka, nad życie jej i Matta nadciąga sztorm… Mężczyzna musi zmierzyć się z niedokończonymi sprawami z przeszłości, a Ophélie zostaje zdradzona przez najbliższą jej osobę. Czy uzdrawiająca siła miłości da wszystkim nową nadzieję? W tej poruszającej powieści Danielle Steel bada kruche więzi między ludźmi. Bezpieczna przystań prowadzi nas przez złożony proces radzenia sobie ze stratą — ku błogosławieństwom, które wynikają nawet z największych życiowych tragedii.

Tylko wiara i zaufanie mogą scalić rodzinę po największej tragedii. Przeżywająca żałobę Ophélie zamyka się w sobie i odsuwa od swojej 11-letniej córki. Osamotniona Pip zaczyna pobierać lekcje rysunku od spotkanego na plaży malarza, który wypełnia pustkę powstałą w jej sercu po stracie ojca. Dziewczynka przypomina mężczyźnie jego własną córkę, więc otacza ją ciepłem i opieką. Początkowo Ophélie jest bardzo nieufna i ostrożna wobec Matta, jednak stopniowo zaczyna zauważać, jak wiele radości wnosi on w życie jej i jej dziecka. Gdy bohaterka uświadamia sobie, że bezpieczna przystań to nic innego jak ramiona ukochanego człowieka, nad życie jej i Matta nadciąga sztorm… Mężczyzna musi zmierzyć się z niedokończonymi sprawami z przeszłości, a Ophélie zostaje zdradzona przez najbliższą jej osobę. Czy uzdrawiająca siła miłości da wszystkim nową nadzieję? W tej poruszającej powieści Danielle Steel bada kruche więzi między ludźmi. Bezpieczna przystań prowadzi nas przez złożony proces radzenia sobie ze stratą - ku błogosławieństwom, które wynikają nawet z największych życiowych tragedii. (Rec. Wydawn.)

"Będę twoim lustrem" jest pierwszym, podzielonym na trzy dekady, zbiorem wybranych wywiadów z Andym Warholem. Ukazują Warhola malarza, fotografika, filmowca, wydawcę, pisarza, bywalca salonów i przyjęć, osobowość telewizyjną, kreatora trendów, spiritus movens Fabryki i magazynu "Interview". Dla Warhola wywiad miał być jeszcze jedną kreacją artystyczną. Jest w nich raz przesłuchiwanym, czasami sam go przeprowadza, kiedy indziej łączy obie funkcje. Autor zbioru, Kenneth Goldsmith, poeta, wydawca i krytyk, wybrał niemal czterdzieści z dwustu zgromadzonych przez siebie wywiadów i opatrzył je niezbędnymi komentarzami osadzającymi je w czasie, miejscu i kontekście kulturowym. (Z okładki).

Olga Boznańska. Najwybitniejsza malarka epoki. Obywatelka świata. Jej portrety intrygowały, niepokoiły, obnażały duszę malowanej osoby. Nie uznawała banalnego piękna. Charakter, emocje, uczucia były dla niej ważniejsze niż uroda modeli. Po Paryżu chodziła w sukni giupiurowej z trenem pełnym falban i plis. Wzbijał się za nią tuman kurzu. Na głowie miała olbrzymi, sinoczarny wał włosów wysoko w kok zaczesanych. Na nim „czarne gniazdo z dżetów i flaneli podpięte wysoko z tyłu kwiatami, spod którego spływały czarne strusie pióra”. Wyglądała jak „posąg wyjęty na chwilę z ciemności piramidy”. Przez trzydzieści lat malowała w pracowni przy Boulevard Montparnasse. Bywali tam m.in. Zofia Stryjeńska, Mela Muter, Wojciech Kossak, Artur Rubinstein. Pojawiała się Maja Berezowska „ze swoimi kochasiami”. W tle kręcił się roller coaster historii: Budowa wieży Eiffla, pierwsza wojna światowa, kryzys gospodarczy, początek drugiej wojny. Mistrzyni biografii, reporterka Angelika Kuźniak przygląda się wybitnej artystce z dociekliwością śledczej. Efektem jest napisany przepięknym językiem przenikliwy, pełen poczucia humoru portret Olgi Boznańskiej. Kobiety genialnej, delikatnej, zmysłowej, świadomej swojego talentu. Niezależnej. Portret artystki, która dla sztuki była w stanie poświęcić wszystko: miłość, dobrą opinię i święty spokój. (Rec. Wydawn.)

Święty człowiek z krwi i kości. Brat Albert, jakiego znamy z obrazów i świątobliwych opowieści, jest czuły, miłosierny i troskliwy, ale jednocześnie bardzo nieprawdziwy. Nastoletni Chmielowski napadł przecież na pocztowy furgon, a z oddziałem powstańców „komandosów” atakował Moskali, walcząc o życie i wolność. W czasie potyczki z nimi stracił nogę. Uciekając przed represjami, zamieszkał aż w Paryżu, gdzie klepał biedę, mogąc jedynie pomarzyć o życiu wyższych sfer. Po ogłoszeniu amnestii dla powstańców wrócił na ziemie polskie. Był utalentowanym malarzem, który dopiero z czasem zaangażował się w pomoc najbiedniejszym. To jednak nie było łatwe. Musiał mierzyć się z odtrąceniem przez dotychczasowych przyjaciół, nierozumiejących jego oddania się pracy na rzecz ludzi najuboższych, i niechęcią duchownych, którzy traktowali to jako fanaberię artysty. Natalia Budzyńska przedstawia nam człowieka z krwi i kości. Uczłowiecza Świętego i pokazuje go takiego, jaki był naprawdę - surowego, bezpośredniego, twardego, ale równocześnie bezgranicznie kochającego. (Rec. Wydawn.)