Syjonizm to idea powrotu Żydów do Ziemi Świętej (Syjonu). Syjonizm ujmuje się w dwóch znaczeniach. W sensie religijnym sięga do czasów starożytnych i wiąże się z obietnicą daną przez Boga Abrahamowi; w drugiej połowie XIX wieku ukształtowało się polityczne znaczenie syjonizmu, charakteryzujące się porzuceniem eschatologicznego hasła mesjanizmu na rzecz skupienia wysiłku na ściśle politycznym celu powrotu i odbudowania (zbudowania) państwa Izrael. Syjonizm realnego znaczenia nabrał wraz z wygnaniem Żydów z Palestyny po klęsce powstania Bar Kochby. Przez wieki wspólnoty żydowskie rozsiane po świecie (diaspory) kultywowały ideę powrotu do Syjonu poprzez Pismo, modlitwę i wypełnianie Bożych przykazań. W roku 1782 rabin Eliasz z Wilna wezwał do powrotu do Syjonu. Myśl tę rozwinął serbski rabin Jehuda Alkai, który w 1840 roku religijne marzenia o Syjonie przeformułował w polityczny postulat. Dla wykształcenia żydowskiej świadomości narodowej decydujące okazały się jednak trzy czynniki: antysemityzm, społeczna emancypacja i syjonizm polityczny końca XIX wieku. Ważnym ogniwem okazała się tu Wiosna Ludów, w jej wyniku bowiem nastąpiły w Europie Zachodniej przemiany społeczne prowadzące do odrodzenia narodowego.

Białystok. Według rankingu „Guardiana” żyje się tam lepiej niż w jakimkolwiek innym polskim mieście, lepiej nawet niż Wiedniu czy Barcelonie. To na Podlasiu mieszkali obok siebie Polacy, Ukraińcy, Białorusini, Żydzi i Tatarzy. To tu narodził się język esperanto i tutaj przyszło na świat pierwsze polskie dziecko z in vitro. Jak doszło do tego, że w medialnym przekazie dominują płonące mieszkania, swastyki na murach, antysemityzm, rasizm i kibolskie porachunki? Marcin Kącki szuka śladów wymordowanych sąsiadów, przygląda się krwawiącej hostii z Sokółki, czyta tablice pamiątkowe i akta prokuratorskie. Rozmawia ze społecznikami, z przedstawicielami władzy i Kościoła, z mieszkańcami wsi i bloków, z młodymi neofaszystami. Z tego wielogłosu wyłania się złożona historia „miasta bez pamięci”. Mocna książka pisana w bezlitosnym świetle reporterskich reflektorów, bez taryfy ulgowej, ale i bez jednoznacznych ocen.

Od maja 1947 do sierpnia 1948 roku Lejb Majzels, pracownik Centralnego Komitetu Żydów w Polsce, wyjeżdża w teren dwadzieścia osiem razy w poszukiwaniu pięćdziesięciorga dwojga dzieci, które przeżyły Zagładę i pozostają pod opieką Polaków. Każdy wyjazd skrupulatnie odnotowuje: o której wyjechał, o której dotarł, czy znalazł dziecko i za ile naród żydowski może je wykupić. Bo życie każdego żydowskiego dziecka ma cenę. Siedemdziesiąt lat później Anna Bikont powtarza próbę ich odnalezienia. Podąża śladem zapisków pozostawionych w dwóch zeszytach – „Sprawozdaniach z podróży służbowych L. Majzelsa w sprawie poszukiwania dzieci znajdujących się w rękach Polaków”. Z niezwykłą dociekliwością szuka choćby najdrobniejszych informacji, które mogłyby doprowadzić do spotkania po latach. Dokonuje niemożliwego, jednocześnie stając przed kolejnym potężnym wyzwaniem – jak skłonić do wspomnień ludzi, którzy uciekli od przeszłości, niekiedy na koniec świata. Cena to reporterskie śledztwo rzucające nowe światło na losy dzieci po Zagładzie. Prowadzone z przenikliwością znakomicie oddaje niepokojącą atmosferę powojnia i burzy pozornie oczywistą ocenę wyborów życiowych ocalałych.

Dwie obce sobie kobiety żyjące w innych czasach: Julia Pirotte, sławna polska fotoreporterka pochodzenia żydowskiego oraz Weronika Czerny, historyczka badająca postawę Polaków wobec Żydów. Czy coś je łączy? Czy wydarzenia, które wstrząsnęły Kielcami 4 lipca 1946 roku mają związek z zaginięciem małej Laury? Jaką tajemnicę skrywa rodzina Weroniki? Czy za zaginięciem dziewczynki stoi jej chory psychicznie ojciec? Jeśli myślisz, że możesz zapomnieć o trudnej przeszłości, jesteś w błędzie - ona prędzej czy później powróci. Czarne liście to powieść łącząca burzliwą historię Polski ze współczesnym wątkiem kryminalnym. (Rec. Wydawn.)

Przemoc wobec Żydów podczas II wojny światowej do dziś budzi grozę i zdumienie. Jak to możliwe, że kilka milionów ludzi zniknęło ze swoich domów, zakładów rzemieślniczych i sklepów, że tylu sąsiadów zniknęło z polskich miast? Byli jednak tacy, którzy przetrwali Zagładę i doczekali wyzwolenia. Łukasz Krzyżanowski śledzi losy społeczności żydowskiej w Radomiu podczas wojny i po jej zakończeniu. Opisuje zmieniające się stosunki wewnątrz wspólnoty i nastroje panujące wśród ocalałych. Ale przede wszystkim mierzy się z trudnym problemem stosunku polskich mieszkańców miasta, a także władz państwowych do powracających Żydów, którzy nierzadko w dramatycznych okolicznościach próbowali odbudować życie i odzyskać odebrane mienie. Dom, którego nie było jest dziełem niezwykle dojrzałym i rzetelnym, świadectwem naukowej uczciwości w poszukiwaniu prawdy. (Rec. Wydawn.)

Dziadkowie brali udział w zbrodniach. Rodzice milczeli. Wnuki muszą o tym opowiedzieć, by ich dzieci tego nie powtórzyły. Mirosław Tryczyk odkrył, że jego dziadek, ten sam, któremu uwielbiał siadać na kolanach, uwikłany był w zbrodnie na niewinnych osobach. Jak się uporać z taką prawdą? Drzazga. Kłamstwa silniejsze niż śmierć to podróż wgłąb Polski - śladem osób sobie podobnych. Które odkryły grzechy przodków i szukają języka, by o nich opowiedzieć. Trudno przyznać się do tego, że nie radzimy sobie z prawdą o naszej historii, o naszych najbliższych. Jak kochać tych, którzy zabijali? Książka Drzazga to opowieść o ludziach, którzy mają odwagę pamiętać i nie chcą już milczeć. Bo wyparte poczucie winy jest jak drzazga, która jątrzy ranę.

Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej "I nagle buchnęła starannie skrywana, wstydliwa rodzinna historia. Walnęła faktem, wychłostała konkretem. Odszpuntowany dybuk skoczył na mnie, Bogu ducha winną ofiarę, jak na świeże mięso, jak do ciepłej krwi. A wlazł we mnie, a rozsiadł się we mnie, męczył pytaniami, podpowiadał tropy, pchał w czeluści internetu. Taplał w wylewającym się stamtąd antysemickim błocie, oblepiał narodowym jadem, nurzał w „spisku żydowskim przeciw Polsce”. Szeptał: – Napisz, napisz. Jedyny jesteś, jedyny. Władzę masz. Całkowitą. – Jaką władzę? – Ty żyjesz! " Fragment książki "Od pierwszego zdania o Mamie Autora nie mogłem się oderwać od tej książki, póki nie dotarłem do ostatniego. Książka fascynuje i wciąga, gdyż jest opowieścią detektywistyczną o koligacjach rodzinnych (niesamowitych, zda się – nieprawdopodobnych!). „Dziady i dybuki” potwierdzają atrakcyjność idei akulturacji w polszczyźnie. Roman Dmowski bałby się takich ludzi jak ukochana Mama Jarka; przy tem postać to skomplikowana, wzorcowo wydobyta z wizerunku Polski Jagiellońskiej." Marian Turski "Książka potwierdza, że istnieją polscy marani, którzy jak hiszpańscy conversos przyjęli chrześcijaństwo, ale zachowali pamięć o swym żydowskim pochodzeniu. Jarosław Kurski, przełamując zmowę milczenia, odsłania rodzinne sekrety i opowiada historię syna, którego dręczy brakujący element w genealogicznej układance. Zadaje sobie dramatyczne pytanie: dlaczego dziady i dybuki – duchy przodków polskich i żydowskich – nie mogą stać w jednym domu? I czy możliwe jest ich pojednanie?" Agata Bielik-Robson "Jedna z najbardziej poruszających książek, jakie zdarzyło mi się przeczytać. Przejmująca, a zarazem tragiczna historia żydowskiej rodziny poszukującej drogi do polskości. Historia ludzi, którzy na taką właśnie (nieodwzajemnioną) miłość zostali skazani i taką zostali przebodzeni ojczyzną." Jan Grabowski (Z okładki)

Trzecia Rzesza, rok 1938. W państwie pod rządami Adolfa Hitlera panuje antysemityzm, a przeciwnicy władzy muszą się liczyć z represjami. Za chwilę oblicze Europy i całego świata się zmieni, ale młodziutka Belle Lombard nie interesuje się polityką. Ma ambitne plany, marzy o zostaniu gwiazdą filmową i związaniu się z mężczyzną swojego życia. Czas pokaże, czy to właściwy kandydat…(Rec. Wydawn.)

Frank J. Tipler podejmuje w "Fizyce chrześcijaństwa" ekscytujące nowe podejście do toczącej się od wieków dysputy o relacji między nauką a religią. Przeglądając wieki piśmiennictwa i dyskusji Tipler uświadomił, że w całej debacie odnoszącej się do nauki w kontrze do religii nie było poważnej naukowej analizy centralnych twierdzeń i wierzeń chrześcijaństwa. Więc Tipler właśnie takie naukowe badanie przedsięwziął. "Fizyka chrześcijaństwa" prezentuje fascynujące rezultaty jego pionierskich badań. (Z okł.)

Dla świata nauki Poliakov jest przede wszystkim pionierem badań historycznych nad problematyką antysemityzmu, które prowadził przez ponad pół wieku, i które doprowadziły go do zakwestionowania wielu obiegowych opinii na ten temat. Niezaprzeczalną zasługą Historii antysemityzmu jest nieredukowanie antysemityzmu do wariantu narodowo-socjalistycznego. Według uczonego, podstawowym źródłem antysemityzmu i rasizmu był roszczący sobie pretensje do uniwersalizmu antropocentryzm europejski. Historia antysemityzmu może spełnić rolę inspiracji raz jeszcze, tym razem w odniesieniu do polskich badaczy tej problematyki, a to dzięki niniejszemu pierwszemu polskiemu wydaniu dzieła. Dzisiaj z perspektywy ponad pięćdziesięciu lat od ukazania się pierwszego tomu pracy, znacznie lepiej i bardziej obiektywnie możemy ocenić zrealizowane przez Poliakova przedsięwzięcie, weryfikując nasz osąd dzięki posiadanej wiedzy o czasie i realiach politycznych, w których przyszło żyć Autorowi. (Rec. Wydawn.)

Dla świata nauki Poliakov jest przede wszystkim pionierem badań historycznych nad problematyką antysemityzmu, które prowadził przez ponad pół wieku, i które doprowadziły go do zakwestionowania wielu obiegowych opinii na ten temat. Niezaprzeczalną zasługą Historii antysemityzmu jest nieredukowanie antysemityzmu do wariantu narodowo-socjalistycznego. Według uczonego, podstawowym źródłem antysemityzmu i rasizmu był roszczący sobie pretensje do uniwersalizmu antropocentryzm europejski. Historia antysemityzmu może spełnić rolę inspiracji raz jeszcze, tym razem w odniesieniu do polskich badaczy tej problematyki, a to dzięki niniejszemu pierwszemu polskiemu wydaniu dzieła. Dzisiaj z perspektywy ponad pięćdziesięciu lat od ukazania się pierwszego tomu pracy, znacznie lepiej i bardziej obiektywnie możemy ocenić zrealizowane przez Poliakova przedsięwzięcie, weryfikując nasz osąd dzięki posiadanej wiedzy o czasie i realiach politycznych, w których przyszło żyć Autorowi. (Rec. Wydawn.)

Holokaust - to zaplanowana, instytucjonalnie zorganizowana i systematycznie przeprowadzona eksterminacja 6 mln europejskich Żydów w latach II wojny światowej. Ogrom zbrodni, całkowity brak jej racjonalnych przesłanek nie mieszczą się w kategoriach naszych norm poznania ani pojmowania świata. Wydaje się, że aby "zrozumieć" to wydarzenie, musimy zadać sobie kilka podstawowych pytań: dlaczego to było możliwe, jak do tego doszło oraz co zrobić, aby już nigdy to się nie powtórzyło? Co takiego wydarzyło się w świecie, że jedni ludzie najpierw przez wieki mówili innym: "Nie możecie wyznawać swojej religii", następnie: "Nie możecie mieszkać między nami", aż wreszcie u progu lat czterdziestych XX w.: `Nie możecie żyć, nie jesteście ludźmi`? Odpowiedź na te pytania wymaga zatem rozważenia kwestii, jaki był stosunek do Żydów społeczeństw, wśród których żyli od stuleci, a także spojrzenia na nasze współczesne relacje. (Z okł.)

Wystarczyło zaledwie tysiąc czterdzieści dziewięć dni, by w podlubelskim żydowskim miasteczku po dawnych mieszkańcach pozostał tylko zryty przez poszukiwaczy złota cmentarz, zamieniona w szalet synagoga, splądrowane domy i dwadzieścioro troje ocalałych, z których żaden nie chciał tu zostać. Dziś o wojennych losach Izbicy przypomina jeszcze mniej: szkolna gablotka, dwie drewniane kuczki, zaniedbany kirkut i skrawki wyszeptanych opowieści. Bo jak mówić na głos o tych, którzy odeszli na naszych oczach i często za naszym przyzwoleniem? Rafał Hetman wydobywa z niepamięci postaci i losy, o których uparcie milczały kolejne pokolenia, i opisuje współczesną Izbicę, odbijając ją w lustrze wojennej historii. Właścicielka piekarni i katolicki ksiądz żydowskiego pochodzenia, chłopak, który do końca życia chodził z kulą w szczęce, przepełniony pragnieniem zemsty aptekarz, anonimowi sąsiedzi i świadkowie. Z rozmów, świadectw i dokumentów układa mozaikę żydowsko-polskiej przeszłości, której cień pada daleko poza wojenne lata. Sprawia przy tym, że losy małej, sennej Izbicy stają się uniwersalną opowieścią o polskiej historii. Pisze również o pułapkach ludzkiej pamięci i konsekwencjach milczenia, bo to właśnie przemilczane historie mówią o nas najwięcej. (Rec. Wydawn.)

Jesteśmy - mówią znakomitej dziennikarce marcowi emigranci, inni od wszystkich pozostałych, wygnani, pozbawieni ojczyzny i polskiego obywatelstwa. Gdzie są teraz? Jaki ślad tamtych wydarzeń noszą w pamięci? Doskonale udokumentowana książka zawiera m.in. kilkadziesiąt rozmów autorki z osobami, które wyjechały, noty o emigrantach, ich fotografie(często całych rodzin) i kalendarium marcowych wydarzeń 1968 roku.