Czy da się uciec od swojego pochodzenia? Jak pragnienie awansu społecznego wpływa na kolejne pokolenia? I czy nasze życie mogą kształtować ci, którzy odeszli, zanim się urodziliśmy? Wokół tych pytań krążą rozważania noblistki Annie Ernaux w trzech autobiograficznych prozach składających się na zbiór Bliscy. Zbierając słowa, gesty i wydarzenia z życia ojca, matki i siostry, rekonstruuje ich losy i odbija je w lustrze własnych doświadczeń. Opowiada o ojcu, który w dzieciństwie zamiast chodzić do szkoły, musiał pomagać w żniwach, a w dorosłości zajął miejsce wśród ludzi prostych i milczących. O matce pełnej gwałtowności i dumy, marzącej o pozycji, „dorobieniu się” i szacunku otoczenia. O przedwcześnie zmarłej siostrze, której odejście rzuciło długi cień na relacje rodzinne i zdefiniowało życie Ernaux. Ta, niczym archiwistka pamięci, opisuje dziedzictwo swoich najbliższych, łącząc kobietę, którą jest teraz, z dzieckiem, którym była w przeszłości. I choć twierdzi, że beznamiętna opowieść przychodzi jej naturalnie, opisane przez nią brzemię pamięci porusza czytelnika do głębi.

Porażająca, choć niepozbawiona humoru opowieść o dorastaniu w biednym miasteczku w „pasie rdzy”. To również napisana z uczuciem i zaangażowaniem analiza kultury pogrążonej w kryzysie – kultury białych Amerykanów z klasy robotniczej. O zmierzchu tej grupy społecznej, od czterdziestu lat ulegającej powolnej degradacji, powiedziano już niejedno. Nigdy dotąd jednak nie opisano jej z takim żarem, a zwłaszcza – od środka. Historia Vance’ów zaczyna się w pełnych nadziei latach powojennych. Ciężką pracą udało im się awansować do klasy średniej, a ukoronowaniem sukcesu stał się J.D., który jako pierwszy w rodzinie zdobył dyplom wyższej uczelni. Vance pokazuje jednak, że nie da się uciec od spuścizny przemocy, alkoholizmu, biedy i traum, tak typowych dla rejonu, z którego się wywodzili. Elegia dla bidoków to aktualne i niepokojące rozważania o tym, że znaczna część Stanów Zjednoczonych straciła wiarę w amerykański sen, co znalazło odzwierciedlenie w wyniku ostatnich wyborów prezydenckich. To książka, która pokazała Amerykanom z dużych miast, jak mało wiedzą o swoich rodakach, jak mylne mają o nich wyobrażenie. Ciepła, wyrozumiała narracja Vance’a stała się ważnym głosem w dyskusji o rozwarstwieniu społecznym. W tym sensie jest to rzecz uniwersalna, rzuca nowe światło na podziały społeczne i polityczne również w Polsce. (Rec. Wydawn.)

Najpierw była Albina. Skończyła parę klas w wiejskiej szkole, na więcej nie pozwolił jej ojciec. Potem Hanka – już z maturą, pracowniczka biurowa kopalni, w młodości nawet sportsmenka. A po Hance – Maciek, absolwent dobrych studiów, miejska inteligencja. Pozornie brzmi to jak modelowa historia awansu na tle XX wieku. Jednak przez kolejne strony tego autobiograficznego eseju przewija się niepokojące pytanie: czy to rzeczywiście był awans? Bo przecież żeby mówić o swoim lepszym życiu, trzeba założyć, że poprzednie było gorsze. A kiedy uznaje się, że wreszcie zostało się kimś, to zakłada się przy tym milcząco, że poprzednicy w sztafecie pokoleń byli nikim. Maciej Jakubowiak na warsztat bierze swoją rodzinę, ale własna historia jest dla niego punktem wyjścia do przyjrzenia się awansowi społecznemu w szerszym ujęciu. Jaką rolę naprawdę odgrywają w nim edukacja, państwo, praca? Co nam po nim zostaje: opowieści rodziców i dziadków, stosunek do pieniędzy i podróży, a może brzuch? I jak opisać to, że choć jest lepiej, to może nie do końca się udało?

Nikt nie mówił, że życie jest proste – zwłaszcza dla kobiety w XIX-wiecznej Anglii. Jako nieślubna córka hrabiego i kurtyzany nieustannie walczę o siebie i swój byt. Na moją pomoc liczy także mała Lulu, którą za wszelką cenę muszę chronić przed złem tego okrutnego i brutalnego świata. W najmniej oczekiwanym momencie pojawia się szansa na lepsze jutro… Tylko czy zdołam odegrać rolę swojej przyrodniej siostry i uwieść mężczyznę, który szuka żony o nieskazitelnej reputacji? Czy będę w stanie oczarować księcia, który po śmierci ojca i brata musi zadbać o rodowe nazwisko? Trzy przykazania dla Charlene: – Oczaruj i uwiedź aroganckiego księcia. – Bądź powabna i delikatna jak angielska róża (i pamiętaj o konwenansach). – Nie zakochaj się w księciu – nieważne, jak bardzo będzie cię kusił.

W latach 1946-1960 ze wsi do miasta przeniósł się co trzeci młody człowiek. Część z nich zasiliła rzesze niewykwalifikowanych pracowników fizycznych, dla wielu jednak przeprowadzka wiązała się z błyskawicznym awansem społecznym: zostali pracownikami administracji publicznej, zasilili kadry pedagogiczne czy wojskowe. "Każdy został człowiekiem" jest zapisem doświadczeń młodych ludzi urodzonych na wsi, których na początku lat 50 porwał urok nowej Polski. To swoista kronika ich sukcesów i porażek związanych ze zdobywaniem wykształcenia i świadomości politycznej, ze zmianą środowiska i ucieczką do miast w poszukiwaniu własnego miejsca w socjalistycznej rzeczywistości. Punktem wyjścia tej niezwykłej reporterskiej opowieści jest monumentalne, dziewięciotomowe wydanie pamiętników młodzieży wiejskiej opatrzone wspólnym tytułem Młode pokolenie wsi Polski Ludowej, nadesłanych na konkurs ogłoszony w 1961 roku przez Związek Młodzieży Wiejskiej, Komitet Badań nad Kulturą Współczesną i Zakład Socjologii Wsi PAN oraz Ludową Spółdzielnię Wydawniczą. Autor odnalazł inne dokumenty oraz krewnych ówczesnych aktywistów, poszerzając subiektywny i ocenzurowany obraz przedstawiony w konkursowych pracach o bezcenne źródła „z pierwszej ręki”. "Każdy został człowiekiem" to pierwsza publikacja na temat tworzenia się świadomego klasowo pokolenia „okresu błędów i wypaczeń”, pokolenia, które mozolnie budowało od podstaw nowe powojenne państwo. To znakomity literacki przyczynek do toczącej się od lat dyskusji o chłopskim pochodzeniu w hierarchii społecznej. To także opowieść o pokoleniu naszych rodziców i dziadków, którzy jako pierwsza generacja w historii Polski zyskali szansę wyrwania się do „lepszego świata”. (Rec. wydaw.)

Stanisław Wokulski jest warszawskim kupcem galanteryjnym, człowiekiem pracowitym, uczciwym i zdolnym, którego życie uczuciowe przebiega spokojnie do czasu, gdy poznaje piękną szlachciankę Izabelę Łęcką. Dziewczyna o urodzie anioła staje się odtąd dla niego ideałem, spełnieniem marzeń, celem i sensem życia. Dla niej dokonuje szeregu działań, które pozwalają mu znaleźć się w jej towarzystwie, a z czasem nawet zdobyć jej rękę. Czy jednak Izabela jest warta tych starań? Jaką motywacją się kieruje? Czy taka historia może zakończyć się szczęśliwie? Zapraszamy do lektury jednej z najlepszych polskich powieści realistycznych! (Rec. Wydawn.)

Stanisław Wokulski jest warszawskim kupcem galanteryjnym, człowiekiem pracowitym, uczciwym i zdolnym, którego życie uczuciowe przebiega spokojnie do czasu, gdy poznaje piękną szlachciankę Izabelę Łęcką. Dziewczyna o urodzie anioła staje się odtąd dla niego ideałem, spełnieniem marzeń, celem i sensem życia. Dla niej dokonuje szeregu działań, które pozwalają mu znaleźć się w jej towarzystwie, a z czasem nawet zdobyć jej rękę. Czy jednak Izabela jest warta tych starań? Jaką motywacją się kieruje? Czy taka historia może zakończyć się szczęśliwie? Zapraszamy do lektury jednej z najlepszych polskich powieści realistycznych! (Rec. Wydawn.)

Warszawski kupiec galanteryjny, Stanisław Wokulski, poznaje piękną szlachciankę Izabelę Łęcką. Ogromna, romantyczna miłość sprawi, że bohater dostanie się do towarzystwa, w jakim obraca się jego wybranka, i pozna środowisko szlachty i arystokratów. Jak zostanie przyjęty i czego dowie się o tych ludziach? Czy miłość kupca do szlachcianki ma w tym świecie jakąkolwiek szansę na szczęśliwy finał? Porywająca historia ostatniego polskiego romantyka na tle panoramy społecznej XIX-wiecznej Warszawy to lektura, od której nie sposób się oderwać.

Klasyka literatury amerykańskiej zawierająca wiele wątków z biografii Londona! Główny bohater to zwykły marynarz, kochający piękne kobiety, zabawy, alkohol. Nie skończył nawet szkoły powszechnej. Wiele się jednak zmienia, gdy w jego życiu pojawia się Ruth, bogata dziewczyna z dobrego domu. Między młodymi ludźmi rozkwita uczucie, jednak niezwykła żywotność Martina, jego szerokie horyzonty i zapał, z jakim pragnie zostać uznanym pisarzem, zaczynają przerastać intelektualne możliwości i drobnomieszczańską mentalność jego narzeczonej...

Czy sprzątaczka może poczuć się jak księżniczka? Maia Etxeleku jest inteligentnąi atrakcyjną młodą kobietą. Nie wierzy jednak w siebie i rzadko zdarza się, żeby ktoś pytał ją poważnie o zdanie. Życzliwa osoba zachęciła ją, aby pomyślała o dokończeniu edukacji przerwanej błędem młodości, a jej szlachetny gest – prawdziwy uśmiech losu – sprawił, że dzieci Mai, Harley i Bronte, mają szanse na naukę w najlepszej w mieście prywatnej szkole. Są jednak pewne warunki, które należy spełnić, a „błąd młodości” o imieniu Colin – zadufany w sobie partner Mai, leń żyjący z zasiłku dla bezrobotnych – zamiast ją wesprzeć, podcina jej skrzydła. Zdeterminowana, by dać dzieciom lepszą przyszłość, kobieta podejmuje wyzwanie. Ale czy jej się uda w świecie zadzierających nos mamusiek zajętych organicznymi dietami i nicnierobieniem? Czy jej dzieci znajdą przyjaciół wśród uczniów podwożonych do szkoły najnowszymi modelami bentleya?..(Rec. Wydawn.)

Najsłynniejsza powieść Eduarda Mendozy. Barcelona przełomu XIX i XX wieku. Onufry Bouvila, przemyślny wieśniak, przybywa do miasta w czasie przygotowań do Wystawy Światowej. Pieniędzy ma tylko na tydzień, ambicją mógłby obdzielić tłumy. Onufry chce się wzbogacić - jak najszybciej i za wszelką cenę. Barcelona, miasto jednocześnie wspaniałe i podłe, samo poszukujące wielkości, nagradza tych, którzy są gotowi zaprzedać jej duszę. To tu w wyniku bezwzględnych intryg, szemranych interesów i zbrodni Bouvila dojdzie do władzy, pozna smak fortuny i wielkiej miłości. Miasto cudów to powieść labirynt zaludniona tłumem postaci szlachetnych i typów spod ciemnej gwiazdy, w której na każdym kroku czeka nas nowa przygoda. Wraz z katalońskim Nikodemem Dyzmą przemierzamy przestronne ulice, wystawne pałace i schodzimy do cuchnących podziemi, burdeli i spelun, do których strach się zapuszczać. Powieść awanturnicza, napisana z rozmachem, pełna niesamowitych miejskich legend jest jednocześnie wiwisekcją katalońskiej duszy. (Rec. Wydawn.)

Wydanie Ojca Goriota kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. W pensjonacie pani Vauquer mieszka dziwny jegomość. Kiedyś bogacz, noszący drogą odzież i koszule z najdelikatniejszego jedwabiu, w czasie trwania akcji jest skończonym biedakiem. Bez reszty oddany córkom, zostaje nazwany ojcem Goriot. To prawdziwy „Chrystus ojcostwa”, dla swoich pociech gotów na największe wyrzeczenia. Czy miłość ojcowska spotka się z wzajemnością, czy wdzięczne córki dadzą ojcu poczucie szczęścia i satysfakcji z życia rodzinnego? (Rec. Wydawn.)

"Ojciec Goriot" jest powieścią wybitnego francuskiego pisarza Honoriusza Balzaka należącą do ścisłego kanonu literatury pięknej. Powieść została wydana w 1835 roku, ale jej akcja rozgrywa się w roku 1819, czyli kilka lat po klęsce Napoleona pod Waterloo. Centralnym wątkiem powieści jest tragiczna historia ojca odrzuconego przez swoje dzieci. Główny bohater, Jan Joachim Goriot, jest przedstawicielem paryskiej klasy średniej, dobrym człowiekiem, który zrujnował się dla zapewnienia dobrego startu w życiu swoim dwóm córkom. Niewdzięczne dzieci wykorzystują pomoc ojca, nie kryjąc równocześnie, że się go wstydzą. Odcinają się od niego, kiedy tylko kończą mu się pieniądze. Zgodnie z balzakowską koncepcją powieści, dramat starego Goriot jest pretekstem do rozwinięcia innych wątków i szerszego przedstawienia przemian, jakie zachodzą w społeczeństwie francuskim w okresie Restauracji Burbonów. W paryskim pensjonacie sprytnej pani Vauquer obok ojca Goriot spotykamy innych bohaterów, przede wszystkim zbrodniarza Vautrina i ambitnego studenta Rastignaka, który przyjechał do stolicy z prowincji i jest gotowy na wszystko, by wspiąć się na wyższą pozycję społeczną. "Ojciec Goriot" wchodzi w skład cyklu powieści i opowiadań zwanego Komedią ludzką, w którym Balzac podejmuje genialną próbę ukazania pełnego obrazu społeczeństwa francuskiego pierwszej połowy dziewiętnastego wieku.

Ojciec Goriot jest powieścią wybitnego francuskiego pisarza Honoriusza Balzaka należącą do ścisłego kanonu literatury pięknej. Powieść została wydana w 1835 roku, ale jej akcja rozgrywa się w roku 1819, czyli kilka lat po klęsce Napoleona pod Waterloo. Centralnym wątkiem powieści jest tragiczna historia ojca odrzuconego przez swoje dzieci. Główny bohater, Jan Joachim Goriot, jest przedstawicielem paryskiej klasy średniej, dobrym człowiekiem, który zrujnował się dla zapewnienia dobrego startu w życiu swoim dwóm córkom. Niewdzięczne dzieci wykorzystują pomoc ojca, nie kryjąc równocześnie, że się go wstydzą. Odcinają się od niego, kiedy tylko kończą mu się pieniądze. Zgodnie z balzakowską koncepcją powieści, dramat starego Goriot jest pretekstem do rozwinięcia innych wątków i szerszego przedstawienia przemian, jakie zachodzą w społeczeństwie francuskim w okresie Restauracji Burbonów. W paryskim pensjonacie sprytnej pani Vauquer obok ojca Goriot spotykamy innych bohaterów, przede wszystkim zbrodniarza Vautrina i ambitnego studenta Rastignaka, który przyjechał do stolicy z prowincji i jest gotowy na wszystko, by wspiąć się na wyższą pozycję społeczną. Ojciec Goriot wchodzi w skład cyklu powieści i opowiadań zwanego Komedią ludzką, w którym Balzac podejmuje genialną próbę ukazania pełnego obrazu społeczeństwa francuskiego pierwszej połowy dziewiętnastego wieku.

Wiedeń i Warszawa końca XIX wieku. Henryk i Emilia Długopolscy jadą w podróż poślubną do Wiednia. Świeżo poślubieni, a już skłóceni małżonkowie zostają sami ze sobą, a może naprzeciwko siebie – jak w pojedynku. Kto zwycięży? Ich ojcowie, hrabia Alfred Długopolski oraz bankier Leon Złotkiewicz, uważają, że to małżeństwo powinno być udane – wszak Henryk jest przystojny i czarujący, a Emilia zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. Co zatem może pójść nie tak? A jednak wszystko idzie nie tak. Wkrótce Emilia dowiaduje się o powodach ślubu, a także odkrywa najgorsze wady swego małżonka. Młody arystokrata toczy walkę z nałogami, a także z własnym sumieniem i honorem. Emilia zaś musi dokonać wyboru pomiędzy powrotem do złotej klatki rodzicielskiego domu a białym małżeństwem. Pojawiają się też inne możliwości. Czy z nich skorzysta? Ojciec Emilii wciąż marzy, że wychowa Henryka na swojego następcę. Czy mu się uda? Drugi po „Mezaliansie” tom porywającej sagi z cyklu „Intrygi i namiętności”.

Wiliam Makepeace Trackeray w swojej powieści ośmiesza i piętnuje słabości i wady angielskiego społeczeństwa początku XIX wieku. Dwie przyjaciółki, Rebeka Sharp i Amelia Sedley, kończą pensję i wkraczają w dorosłe życie. Rebeka, pozbawiona skrupułów, aby osiągnąć swój cel niszczy wszystko, co staje jej na drodze. Amelia, subtelna, uczciwa i prostolinijna nie potrafi odnaleźć w życiu szczęścia. W wyższych sferach bardziej ceniona jest pozycja społeczna, nawet osiągana na drodze występku, próżności czy rozwiązłości, niż ubogie życie w cnocie. Tytuł powieści Thackeraya, w oryginale brzmiący „Vanity Fair” został zapożyczony przez wydawnictwo Conde Nast. Publications dla czasopisma poświęconego modzie, kulturze, życiu gwiazd i polityce.

Wiliam Makepeace Trackeray w swojej powieści ośmiesza i piętnuje słabości i wady angielskiego społeczeństwa początku XIX wieku. Dwie przyjaciółki, Rebeka Sharp i Amelia Sedley, kończą pensję i wkraczają w dorosłe życie. Rebeka, pozbawiona skrupułów, aby osiągnąć swój cel niszczy wszystko, co staje jej na drodze. Amelia, subtelna, uczciwa i prostolinijna nie potrafi odnaleźć w życiu szczęścia. W wyższych sferach bardziej ceniona jest pozycja społeczna, nawet osiągana na drodze występku, próżności czy rozwiązłości, niż ubogie życie w cnocie. Tytuł powieści Thackeraya, w oryginale brzmiący „Vanity Fair” został zapożyczony przez wydawnictwo Conde Nast. Publications dla czasopisma poświęconego modzie, kulturze, życiu gwiazd i polityce.

Wybitna Trylogia kopenhaska duńskiej poetki i prozaiczki Tove Ditlevsen w końcu trafia w ręce polskiego czytelnika. W podzielonej na trzy części książce urodzona przed wojną autorka opisuje kolejne etapy swojego burzliwego życia - d­zieciństwo spędzone w ubogiej rodzinie w kopenhaskiej dzielnicy robotniczej, młodość wypełnioną pierwszymi próbami literackimi i miłosnymi tęsknotami oraz dorosłość naznaczoną nieudanymi związkami i głębokim uzależnieniem od opiatów. W opisach różnorodności kobiecego doświadczenia Ditlevsen jest bezkompromisowo szczera, a jednocześnie nieuchwytna, jakby pomimo wielkiego talentu nie mogła uwierzyć, że kilka słów zapisanych na kartce wystarczy, by przekazać prawdę o własnym życiu. „Wiem, że to straszne nie być normalnym, i sama muszę się męczyć z udawaniem, że jestem normalna” - pisze nastoletnia Tove. A w jej życiu szczęście nieustannie miesza się ze smutkiem, pragnienie zmian ze stagnacją, a trzeźwość myśli z narastającym szaleństwem. Ditlevsen na wiele lat przed Eleną Ferrante stworzyła przejmującą opowieść o awansie społecznym, porzuceniu własnych korzeni i miłości pełnej poświęceń. Jednak podczas gdy autorka Genialnej przyjaciółki potrzebowała do tego dwóch głównych bohaterek, duńskiej pisarce wystarczy tylko jedna - ona sama. (Rec. Wydawn.)

Po co dorastamy? Kim się stajemy? Do kogo się upodabniamy? Najnowsza powieść lubianej na całym świecie autorki. Śliczna buzia dziewczynki o imieniu Giovanna uległa przemianie i zaczęła przypominać szpetną twarz złośliwej kobiety. Ale czy naprawdę? A jeśli tak, to w jakim lustrze trzeba się przejrzeć, żeby odnaleźć samą siebie i siebie ocalić? Poszukiwania nowego oblicza, które zastąpi szczęśliwą dziecięcą buzię, toczą się między dwoma spokrewnionymi biegunami Neapolu, które żywią wobec siebie strach i nienawiść: miastem ze wzgórz, które przybrało maskę wytworności, i tym z dołu, kryjącym się za trywialnością i krzykliwością. Giovanna balansuje między jednym i drugim, upada i się podnosi, zdezorientowana, bo tak na dole, jak i na górze nie znajduje ani odpowiedzi, ani ratunku. (Rec. Wydawn.)

Po co dorastamy? Kim się stajemy? Do kogo się upodabniamy? Najnowsza powieść lubianej na całym świecie autorki. Śliczna buzia dziewczynki o imieniu Giovanna uległa przemianie i zaczęła przypominać szpetną twarz złośliwej kobiety. Ale czy naprawdę? A jeśli tak, to w jakim lustrze trzeba się przejrzeć, żeby odnaleźć samą siebie i siebie ocalić? Poszukiwania nowego oblicza, które zastąpi szczęśliwą dziecięcą buzię, toczą się między dwoma spokrewnionymi biegunami Neapolu, które żywią wobec siebie strach i nienawiść: miastem ze wzgórz, które przybrało maskę wytworności, i tym z dołu, kryjącym się za trywialnością i krzykliwością. Giovanna balansuje między jednym i drugim, upada i się podnosi, zdezorientowana, bo tak na dole, jak i na górze nie znajduje ani odpowiedzi, ani ratunku. (Rec. Wydawn.)