Hugo pisał książkę w czasie swojego wygnania na Guernsey. Początkowo miała ona nosić tytuł ‘Na rozkaz króla’ i dodatkowo podkreślać tym samym jej zasadniczą treść. Tytułowy Człowiek śmiechu stanowi, podobnie jak wcześniejsze hugoliańskie „potwory”, symbol całego ludu, utrzymywanego w ciemnocie, lecz z natury szlachetnego, obdarzonego pięknymi uczuciami w większym stopniu niż klasy rządzące. Ponownie Hugo eksploatuje motyw człowieka odepchniętego przez społeczeństwo, jak i człowieka, który dobrowolnie wybrał samotność. Rażącą różnicę między oceną takich ludzi przez społeczeństwo i z punktu widzenia moralności podkreślają imiona nadane bohaterom, zwłaszcza imię ślepej dziewczyny, Dei (łac. bogini). Scena, w której Gwynplaine w parlamencie usiłuje przybliżyć nędzę ludu arystokratom, ostrzega ich przed możliwymi konsekwencjami przewrotu społecznego i zostaje wyśmiany, jest zarówno aluzją do sytuacji we Francji przed rewolucją, jak i ostrzeżeniem skierowanym od autora do rządzących krajem. Nieprzypadkowo bowiem akcja utworu toczy się w Anglii przedrewolucyjnej, a jej główną osią jest radykalna opozycja między ludem.

Angielska prowincja przełomu XVIII I XIX wieku. Państwo Bennetowie mają pięć córek na wydaniu. Ich majątek jest zbyt skromny, aby zapewnić dziewczętom odpowiedni posag. Jedynym sposobem zagwarantowania im w przyszłości dostatniego życia jest zdobycie bogatego męża. Dlatego pojawienie się w sąsiednim Netherfield Park dwóch młodych i zamożnych kawalerów wywołuje poruszenie nie tylko w rodzinie Bennetów. Panowie Bingley i Darcy szybko nawiązują znajomości, lecz poza szczerą sympatią okazują także poczucie wyższości, a nawet uprzedzenia w stosunku do panien z prowincji. Najbardziej oburzona takim traktowaniem jest Elizabeth Bennet. Jej urażona duma nie pozwala dojść do głosu innym uczuciom. (Rec. Wydawn.)

Pani Bennet bardzo pragnie znaleźć bogatych mężów dla swoich córek, więc przybycie nowego czarującego sąsiada ogromnie ją cieszy. Niestety, przyjaciel, którego ów sąsiad ze sobą przyprowadza, nie jest już tak mile widziany. Pan Darcy zdaje się mieć więcej dumy niż pieniędzy. Nikt go nie lubi – a już z pewnością nie Elżbieta Bennet. Jednak nie każdy jest tym, za kogo się podaje, a miłość może zmienić wszystko. Klasyczna książka Jane Austen w adaptacji dla dzieci. (Rec. Wydawn.)

10 lat po sukcesie "Katedry w Barcelonie" Falcones wraca do świata, który tak dobrze zna. Barcelona, XIV wiek. Llor Hugo, osierocony dwunastolatek, którego Arnau Estanyol zdecydował się wziąć pod swoje skrzydła, jest zadowolonym z siebie pracownikiem stoczni. Chłopak otrzymał od losu drugą szansę i marzy o tym, by stać się słynnym wytwórcą statków. Szybko jednak brutalna rzeczywistość uświadomi mu, że droga do sukcesu jest długa i niezwykle żmudna. Na przeszkodzie stanie nastolatkowi zaciekły wróg jego opiekuna. Hugo będzie rozdarty między lojalnością wobec Arnaua a pragnieniem przetrwania w mieście pełnym biedaków. Zmuszony opuścić dom nawiąże znajomość z pewnym Żydem. Wśród hiszpańskich winnic Hugo odnajdzie nową pasję.

Rok 1387. Dwunastoletni Hugo Llor jest świadkiem bezprawnej egzekucji swojego mentora Arnaua Estanyola. Hugo szybko się przekonuje, że za każda próbę walki o godność drogo się płaci i zyskuje równie potężnych, co okrutnych wrogów. Mimo to nie chce się przed nimi ukorzyć. Krótkie wzloty i bolesne upadki, po których, wydawać by się mogło, nie sposób się podnieść. A jednak Hugo Llor za każdym razem wstaje i nie rezygnuje z walki o swoich najbliższych, z marzeń o własnej winnicy i z miłości. (Rec. Wydawn.)

Pasja i miłość w czasach wojennej zawieruchy… W życiu Hani Skorskiej nic nie dzieje się tak, jak sobie wymarzyła. By oderwać się od problemów, Hania decyduje się na wyjazd do dworku dziadków, Mirosławy i Jana Doroszów, na Pomorzu. Na targu pod wpływem impulsu kupuje portret nieznanej dziewczyny. Osobliwa reakcja dziadków na obraz skłania Hanię do poszukiwań odpowiedzi na pytanie, kim jest dziewczyna z portretu. Splot wydarzeń sprawia, że Jan Dorosz, obecnie słynny malarz, postanawia zdradzić wnuczce swój sekret i wrócić pamięcią do czasów wczesnej młodości. Lata dwudzieste XX wieku. Dziesięcioletni Janek, uczony przez ojca krawieckiego fachu, podczas wizyty w luksusowym pensjonacie „Biała Dama” po raz pierwszy widzi świat pełen bogactw i elegancji. Tam spotyka młodą panienkę Klarę i jej bogatego przyjaciela, Williama Goldsteina. To przy nich Janek dorasta, poznaje smaki i odcienie dorosłości, przeżywa pierwszą miłość i pierwsze rozczarowanie. Spokojne życie trójki przyjaciół przerywa wojna.

Ekskluzywna edycja oprawiona w delikatną gładką tkaninę o właściwościach jedwabiu. Błyskotliwa komedia omyłek, której przedmiotem jest gra pozorów i iluzje, jakich dostarcza nam w nadmiarze nasz egoizm i zadufanie. W samym zaś środku intrygi stoi niezwykła bohaterka, pełna życia i wigoru, urocza, nieznośna i apodyktyczna Emma. Emma Woodhouse mieszka z ojcem na angielskiej prowincji. Chociaż sama nie zamierza wyjść za mąż, próbuje swoich sił jako swatka. W sprawach serca jednak nie wszystko da się przewidzieć. Może z konwencjonalnych gestów, grzeczności przewidzianych etykietą, ukradkowych spojrzeń zostaną odczytane prawdziwe intencje? Jak to w komedii omyłek bywa... (Rec. Wydawn.)

Mądra i pewna siebie Emma jest przekonana, że umie znaleźć idealnego męża dla swojej nowej przyjaciółki Harriet. Popełnia jednak jeden błąd za drugim i wreszcie zdaje sobie sprawę, że być może wcale nie zna ludzi tak dobrze, jak jej się wydawało. W rzeczywistości być może nie rozumie nawet własnych uczuć - zwłaszcza wobec pewnego dżentelmena… Klasyczna książka Jane Austen w adaptacji dla dzieci. (Rec. Wydawn.)

Forma zarówno artystyczna co i obyczajowa to główny temat tej powieści. Prześmiewcze spojrzenie na konwenans, który zaczyna żyć własnym życiem uzależniając swoich użytkowników. Atutem wydania jest analiza tekstu w formie lekcji literatury z Jerzym Jarzębskim i Andrzejem Zawadzkim.

Bohaterem powieści jest trzydziestoletni początkujący literat Józio Kowalski, który niespodziewanie zostaje odwiedzony przez swojego byłego nauczyciela, profesora Pimkę, i cofnięty do swojej starej klasy gimnazjalnej. Czas teraźniejszy znajduje się nagle w czasie przeszłym i staje się czasem realnym bohatera. W trakcie pobytu w szkole zostaje poddany procesowi tzw. „upupiania”, czyli infantylizacji młodzieży gimnazjalnej. W kolejnych „odsłonach” perypetii bohatera podlega on często wtłaczaniu w formy poznawczego i społecznego konformizmu. W domu mieszczańskim to samokształtowanie prowadzić ma ku normom tzw. nowoczesnego społeczeństwa obowiązkowej tolerancji. Ostatecznie odrzuca powierzone mu zadanie i ucieka za namową Miętusa (szkolnego kolegi) w celu odnalezienia dla niego „człowieka bez formy”. W dalszych peregrynacjach trafia do dworu wujostwa Hurleckich, gdzie dominują tradycje i rytuały ziemiańskie. Zasadniczym tematem utworu nie są przygody Józia i oryginalnie stworzona fabuła. Obok późniejszej powieści Trans-Atlantyk (1953), Ferdydurke to przede wszystkim dyskusja autora o formowaniu się człowieka. O tym, jak skazany jest on stale nie tylko na wpływy zewnętrzne, ale i też na "samowidzenie się". Kim jestem, czy jestem sobą i co to oznacza, czy można być "sobą" – to zasadnicza treść powieści. Do tematu tego wróci po latach w swoim „Dzienniku”. Uwypukleniem tych poszukiwań są jednocześnie sceny satyry społeczno-obyczajowej, czy groteski sytuacyjnej, posługiwanie się surrealizmem i pure nonsensem, zanim te prądy zadomowiły się w literaturze polskiej. Potrafił obnażyć przywary i nawyki polskich klas społecznych, nie oszczędzając najbardziej szanowanych 'narodowych świętości' (wiara, patriotyzm, poczucie honoru). „Ferdydurke” jest powszechnie dziś uznawana za jedno z czołowych osiągnięć polskiej literatury międzywojennej i należy do kanonu lektur szkolnych.

Bohaterem powieści jest trzydziestoletni początkujący literat Józio Kowalski, który niespodziewanie zostaje odwiedzony przez swojego byłego nauczyciela, profesora Pimkę, i cofnięty do swojej starej klasy gimnazjalnej. Czas teraźniejszy znajduje się nagle w czasie przeszłym i staje się czasem realnym bohatera. W trakcie pobytu w szkole zostaje poddany procesowi tzw. „upupiania”, czyli infantylizacji młodzieży gimnazjalnej. W kolejnych „odsłonach” perypetii bohatera podlega on często wtłaczaniu w formy poznawczego i społecznego konformizmu. W domu mieszczańskim to samokształtowanie prowadzić ma ku normom tzw. nowoczesnego społeczeństwa obowiązkowej tolerancji. Ostatecznie odrzuca powierzone mu zadanie i ucieka za namową Miętusa (szkolnego kolegi) w celu odnalezienia dla niego „człowieka bez formy”. W dalszych peregrynacjach trafia do dworu wujostwa Hurleckich, gdzie dominują tradycje i rytuały ziemiańskie. Zasadniczym tematem utworu nie są przygody Józia i oryginalnie stworzona fabuła. Obok późniejszej powieści Trans-Atlantyk (1953), Ferdydurke to przede wszystkim dyskusja autora o formowaniu się człowieka. O tym, jak skazany jest on stale nie tylko na wpływy zewnętrzne, ale i też na "samowidzenie się". Kim jestem, czy jestem sobą i co to oznacza, czy można być "sobą" – to zasadnicza treść powieści. Do tematu tego wróci po latach w swoim „Dzienniku”. Uwypukleniem tych poszukiwań są jednocześnie sceny satyry społeczno-obyczajowej, czy groteski sytuacyjnej, posługiwanie się surrealizmem i pure nonsensem, zanim te prądy zadomowiły się w literaturze polskiej. Potrafił obnażyć przywary i nawyki polskich klas społecznych, nie oszczędzając najbardziej szanowanych 'narodowych świętości' (wiara, patriotyzm, poczucie honoru). „Ferdydurke” jest powszechnie dziś uznawana za jedno z czołowych osiągnięć polskiej literatury międzywojennej i należy do kanonu lektur szkolnych.

Na pozór prosta historia. On i ona – oboje z dobrego domu, żyjący w niewielkim miasteczku, obracający się w wytwornych towarzystwach, na salonach, w pięknych strojach. Polowania, herbatki, konwencjonalne spotkania, przy których kurtuazyjne konwersacje. Romans z chłopką jako niewygodna acz przecież powszechna podszewka tego małomiasteczkowego życia. Na pozór nic się nie dzieje. Na pozór. Historia, jakich zapewne było tysiące, posłużyła Nałkowskiej do przekazania bardzo trudnej prawdy. W tragicznej w swym finale powieści ukazuje ona granice ludzkiej moralności, wytrzymałości psychicznej, granice człowieczeństwa, skłaniając do dyskusji i refleksji. Nic w tej powieści nie jest jednoznaczne, nic nie pozostaje bez konsekwencji. Doskonała powieść psychologiczna należąca do klasyki polskiego powieściopisarstwa.

Zofia Nałkowska w Granicy z niebywałym realizmem przedstawia obraz małomiasteczkowej rodziny Ziembiewiczów, ich sposób życia, myślenia. Młody Ziembiewicz, początkowo krytyczny wobec swoich rodziców, zaczyna powielać te same schematy. Za zbyt wygodne życie, relatywizm moralny, romans z chłopką przyjdzie mu zapłacić bardzo wysoką cenę. Nałkowska, w powieści będącej szczytowym osiągnięciem powieściopisarstwa XX-lecia międzywojennego, obnaża ludzką naturę. Pokazuje granice moralności, wytrzymałości, granice, których przekraczać nie wolno.

Zofia Nałkowska w Granicy z niebywałym realizmem przedstawia obraz małomiasteczkowej rodziny Ziembiewiczów, ich sposób życia, myślenia. Młody Ziembiewicz, początkowo krytyczny wobec swoich rodziców, zaczyna powielać te same schematy. Za zbyt wygodne życie, relatywizm moralny, romans z chłopką przyjdzie mu zapłacić bardzo wysoką cenę. Nałkowska, w powieści będącej szczytowym osiągnięciem powieściopisarstwa XX-lecia międzywojennego, obnaża ludzką naturę. Pokazuje granice moralności, wytrzymałości, granice, których przekraczać nie wolno.

"Katedra w Barcelonie" to napisana z wielkim rozmachem powieść historyczna, fascynująca panorama średniowiecza, przedstawiająca blaski i cienie feudalnej Katalonii. W magicznej scenerii Barcelony rozgrywa się historia wielkich namiętności, tragicznych miłości, zdrad, spisków i zemsty. Jej fabuła nasuwa porównanie ze słynnymi "Filarami Ziemi" Kena Folletta, do czego zresztą autor przyznaje się bez ogródek. Akcja książki toczy się w XIV wieku, w dobie religijnych niepokojów, nietolerancji i wojen. Stolica Księstwa Katalonii, Barcelona, panuje na szlakach handlowych i rozrasta się ku morzu. Mieszkańcy skromnej, ubogiej dzielnicy Ribera postanawiają własnymi rękami wybudować najwspanialszą i największą na świecie katedrę maryjną - słynny kościół Santa María del Mar. Historia budowy splata się z losami Arnaua Estanyola, syna uciekającego przed okrutnym panem pańszczyźnianego chłopa. Z przymierającego głodem zbiega Arnau przemieni się w zamożnego patrycjusza, człowieka prawego i szanowanego. Tragarza portowego, żołnierza, bankiera, a potem konsula morskiego. Żadne pieniądze, honory i zaszczyty nie uchronią go jednak przed niebezpiecznym spiskiem i długimi rękami inkwizycji...(Rec. Wydawn.)

Sztuka, miłość, pasja i walka o ideały! Ildefonso Falcones, autor niezapomnianej "Katedry w Barcelonie", wskrzesza ekscytujące czasy wielkich przemian społecznych i buntu wobec odwiecznych tradycji i zakurzonych konwenansów. Barcelona, rok 1901. Przez miasto przetacza się fala niepokojów społecznych. Ubóstwo najbiedniejszych dzielnic kontrastuje z bogactwem dużych eleganckich alei, wzdłuż których wyrosły już niezwykłe budynki, symbol nadejścia epoki modernizmu. Dalmau Sala, syn skazanych na śmierć anarchistów, żyje na granicy dwóch światów. Z jednej strony członkowie jego rodziny oraz Emma, kobieta, którą kocha, są zagorzałymi zwolennikami walki o prawa robotników. Z drugiej, zatrudnienie w pracowni ceramiki don Manuela Bello, jego mentora i obrońcy wiary katolickiej, pozwala mu obracać się w towarzystwie, w którym kwitnie sztuka i dobrobyt. Artyście nie będzie łatwo odnaleźć właściwą ścieżkę, którą powinien podążyć, aby zrozumieć, że tym, co się w życiu liczy, są jego przekonania dotyczące równości i sprawiedliwości społecznej, jego czysta dusza i miłość odważnej i silnej kobiety. A przede wszystkim liczy się jego sztuka - obrazy, na których uwiecznia ubóstwo swojego miasta, w którym tli się już iskierka buntu i rewolty. (Rec. Wydawn.)

Niezwykła historia życia Zofii Potockiej, najpiękniejszej kobiety Europy. Matka siedemnastoletniej Zofii, pięknej Greczynki o wielkich czarnych oczach, przyprowadza ją do ambasadora Polski w Turcji, prosząc o opiekę. Kobieta nie widzi innego wyjścia - musi oddać swoje dziecko podstarzałemu mężczyźnie, który ma pieniądze i władzę. Dobrze jednak wie, że tylko wykorzystując swoją nieprzeciętną urodę i inteligencję, Zofia ma szansę przemienić ich trudny los. Od tej pory młodziutka córka handlarza bydłem jest zdana tylko na siebie. Jak to się stało, że z biednej greckiej dziewczyny Zofia przeistoczyła się w ulubienicę salonów osiemnastowiecznej Europy, polską arystokratkę, przyjaciółkę króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i księcia Potiomkina? Ogród Afrodyty to porywająca powieść o silnej i niezależnej kobiecie, która dokonała rzeczy niemożliwej – w patriarchalnym świecie podziałów społecznych, na zawsze określających życiowe szanse jednostki, odmówiła zgody na przypisany jej los i wygrała.

Wydanie Ojca Goriota kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. W pensjonacie pani Vauquer mieszka dziwny jegomość. Kiedyś bogacz, noszący drogą odzież i koszule z najdelikatniejszego jedwabiu, w czasie trwania akcji jest skończonym biedakiem. Bez reszty oddany córkom, zostaje nazwany ojcem Goriot. To prawdziwy „Chrystus ojcostwa”, dla swoich pociech gotów na największe wyrzeczenia. Czy miłość ojcowska spotka się z wzajemnością, czy wdzięczne córki dadzą ojcu poczucie szczęścia i satysfakcji z życia rodzinnego? (Rec. Wydawn.)

"Ojciec Goriot" jest powieścią wybitnego francuskiego pisarza Honoriusza Balzaka należącą do ścisłego kanonu literatury pięknej. Powieść została wydana w 1835 roku, ale jej akcja rozgrywa się w roku 1819, czyli kilka lat po klęsce Napoleona pod Waterloo. Centralnym wątkiem powieści jest tragiczna historia ojca odrzuconego przez swoje dzieci. Główny bohater, Jan Joachim Goriot, jest przedstawicielem paryskiej klasy średniej, dobrym człowiekiem, który zrujnował się dla zapewnienia dobrego startu w życiu swoim dwóm córkom. Niewdzięczne dzieci wykorzystują pomoc ojca, nie kryjąc równocześnie, że się go wstydzą. Odcinają się od niego, kiedy tylko kończą mu się pieniądze. Zgodnie z balzakowską koncepcją powieści, dramat starego Goriot jest pretekstem do rozwinięcia innych wątków i szerszego przedstawienia przemian, jakie zachodzą w społeczeństwie francuskim w okresie Restauracji Burbonów. W paryskim pensjonacie sprytnej pani Vauquer obok ojca Goriot spotykamy innych bohaterów, przede wszystkim zbrodniarza Vautrina i ambitnego studenta Rastignaka, który przyjechał do stolicy z prowincji i jest gotowy na wszystko, by wspiąć się na wyższą pozycję społeczną. "Ojciec Goriot" wchodzi w skład cyklu powieści i opowiadań zwanego Komedią ludzką, w którym Balzac podejmuje genialną próbę ukazania pełnego obrazu społeczeństwa francuskiego pierwszej połowy dziewiętnastego wieku.