Książka ta jest drugą częścią wydanego w 1971 roku tomu esejów "o najpiękniejszych wierszach polskich" pt. Od Czarnolasu. Od Czarnolasu, czyli od Jana Kochanowskiego szliśmy tam krokami poetyckich żywotów aż do Stanisława Wyspiańskiego. Tom obecny Od Leśmiana prowadzi chronologicznie według dat urodzin poetów - od Bolesława Leśmiana do Stanisława Grochowiaka. Kolejność omawianych utworów wyznacza w obu książkach dokładna chronologia, a więc rok i miesiąc urodzin poetów. Im bliżej współczesności - tym większy gąszcz zagadnień, plątawisko nurtów i dążeń, tym więcej trudności do rozsupłania. Zwłaszcza że czytelnik współczesny cierpi na pewien "kompleks nowoczesnej poezji", nie zawsze ma cierpliwość śledzić jej zawiłe drogi. Że warto to uczynić, że warto zapuścić się w ten gąszcz - pragnie przekonać czytelnika ta książka. (Fragment wstępu)

Poezja Baczyńskiego najpełniej wyraża cechy pokolenia Kolumbów. Dla nich konsekwencją wybuchu wojny była konieczność poradzenia sobie z tym wstrząsem i odnalezienie własnej postawy wobec tych wydarzeń. Jego wiersze pomimo silnego związku z czasem wojny, ukazują swój uniwersalny wymiar. Dzieje się tak m.in. dlatego, że nie pisał o swojej epoce wprost, lecz w konwencji apokaliptycznej i onirycznej, a także dlatego, iż poruszał problemy ponadczasowe, takie jak rzeźbienie duszy i psychiki człowieka, refleksja nad młodością i dojrzewaniem (w tym przypadku drastycznie przyśpieszonym przez wojnę), poszukiwanie wartości mogących stanowić fundamenty dorosłego życia. Krzysztof Baczyński w wierszach często stosował liczbę mnogą, przemawiając w swoim i generacji imieniu. Pisał wiersze katastroficzne, ze środka „spełniającej się apokalipsy”, pragnąc zmierzyć się ze swoją epoką i czasem historycznym. Ukazywał wojnę pełną onirycznych i symbolicznych obrazów, widząc ją jako siłę niszczycielską dla dotychczasowych systemów wartości i norm moralnych, a wprowadzającą nowe, okrutne prawa. Był nieufny wobec tradycyjnej poetyki – uważał, że jest niewskazana wobec ogromu zniszczeń i cierpień narodu. Miał świadomość zagłady własnej i jego pokolenia; jednocześnie nie dramatyzował nad tym losem. Pragnął zminimalizować skażenie wojną, jej wpływ na własną psychikę. Chciał zmycia tego piętna poprzez obcowanie z mityczną arkadią jako światem czystym, nieskażonym, pozbawionym krwi, okaleczenia i śmierci. Ton jego poezji jest zróżnicowany: obok wierszy dotyczących przeżyć okupacyjnych, pisał także te oddzielone od tych wydarzeń, pełne nadziei i piękna. Są pełne rozbudowanych metafor, elementów ze świata baśni, mikroprzyrody, otoczone aurą nastrojowości.

Takiego zwierzęcia nie ma! - wykrzyknał, jak wiadomo, pewien gość ogrodu zoologicznego na widok żyrafy. - Takiej książki nie ma! - tłumaczył nam pewien doświadczony redaktor, kiedy usłyszał, że napisaliśmy ją dla licealistów, ale i dla profesorów habilitowanych. Czytelniku! Sprawdź sam, czy żyrafa istnieje. Z nadzieją, że nie zaprzeczysz, oddajemy Ci do rąk książkę, której nie ma... choć naprawdę nie jest ona żartem. (Rec. Wydawn.)