Czyta wszystko. Od Gimnastyki dla kobiet w czasie ciąży i połogu przez leksykony produktów spożywczych po Historię Bliskiego Wschodu w starożytności. O przeczytanych „dziełach” rozprawia w felietonach przez lata publikowanych na łamach prasy. Dowcipne, innym razem błyskotliwie złośliwe teksty w połączeniu ze słynnymi wyklejankami są intrygującym portretem Szymborskiej. W jej wyborach lekturowych odbija się świat i zmiana, jaka zachodzi w niej samej. W latach 70. jeszcze z lekkim sceptycyzmem prosi czytelnika, by nie zaliczał jej do „wojujących feministek”. W 90. już z wyraźnym zadowoleniem zauważa, że „feminizm jest na czasie”. Z pełnym rozmysłem nazywa „piekłem kobiet” dwór Ludwika XIV. Innym razem żałuje, że w języku zanikły feminatywy i czeka na kogoś, kogo uściska za nazwanie jej „panią redaktorką”. Autorski wybór Jacka Dehnela uwydatnia ponadczasowość Lektur nadobowiązkowych Wisławy Szymborskiej, wciąż uderzająco aktualnych. (Rec. Wydawn.)

Odczytane z rękopisów listy, po raz pierwszy publikowane wyklejanki i drobiazgowe przypisy Ryszarda Krynickiego składają się na fascynujący, bogaty i wielowymiarowy portret literackiej przyjaźni Wisławy Szymborskiej i Stanisława Barańczaka. Książka jest efektem pracy w archiwum Wisławy Szymborskiej zdeponowanym w Bibliotece Jagiellońskiej, gdzie znajduje się około 80 listów Stanisława Barańczaka do Wisławy Szymborskiej. Korespondencja zawiera też karty pocztowe oraz różnego typu załączniki, głównie dołączane do listów teksty literackie. Ta część korespondencji została umieszczona przez Wisławę Szymborską w teczce opisanej "Barańczak. Jego cudeńka", zawierającej również listy do Michała Rusinka i kopie przekładów Stanisława Barańczaka wierszy żartobliwych i dziwacznych oraz zabaw słownych z dedykacjami dla Noblistki. Listy Wisławy Szymborskiej są przechowywane w archiwum domowym Stanisława Barańczaka w Newtonville pod Bostonem; wśród listów znajdują się nieznane dotąd wyklejanki. Inne pozytywne uczucia… to portret literackiej przyjaźni, najpierw wynikającej z wzajemnego zainteresowania swoją twórczością, z czasem coraz częściej do głosu dochodzi sfera prywatna, którą oboje zwykli starannie chronić. Około połowy lat 70. Barańczak powściągliwie nawiązuje do swej niełatwej sytuacji po utracie pracy, a po wyjeździe do Stanów – do doświadczeń emigranckich, wreszcie w latach 90. - do pogarszającego się zdrowia. Korespondencja jest również świadectwem amerykańskiej percepcji poezji Wisławy Szymborskiej i Jej wstępowania w krąg najwyżej cenionych za oceanem poetów. Równie istotny jest wpisany w te listy zapis samoświadomości Barańczaka jako tłumacza i interpretatora poezji. Formatem i szatą graficzną tom nawiązuje do wydanej przez Wydawnictwo a5 w 2018 roku korespondencji Wisławy Szymborskiej i Zbigniewa Herberta pt. Jacyś złośliwi bogowie zakpili z nas okrutnie. Korespondencja 1955 -1996. Bogato ilustrowany faksymilami i reprodukcjami wyklejanek, uzupełniony obszernymi przypisami Ryszarda Krynickiego. (Rec. Wydawn.)

"Wisełka" i "Kochany Zbyszek" - niezwykły zapis przyjaźni dwojga wybitnych poetów. Wisława Szymborska i Zbigniew Herbert - niewielu wie, że łączyła ich bliska i serdeczna relacja. A że oboje byli mistrzami zwięzłej i pełnej humoru epistolografii - toteż książka prezentująca niepublikowane listy obojga to znakomita lektura, obficie zilustrowana nie tylko sławnymi już kolażami, ale również reprodukcjami kart pocztowych i rysunkami Zbigniewa Herberta. Początek korespondencji to list Szymborskiej, która jako redaktorka krakowskiego tygodnika "Życie Literackie" prosi Herberta o przysłanie wierszy. Jest rok 1955, zaczęła się już odwilż, redakcja planuje przedstawienie kilku młodych poetów przed debiutem książkowym. Znajomość szybko zmieniła się w serdeczną przyjaźń, a wymiana listów przybrała postać towarzyskiej gry. Ostatni list pochodzi z roku 1996; nagrodzona właśnie Noblem Szymborska, dziękując Herbertowi za gratulacje, pisze: "Zbyszku, Wielki Poeto! Gdyby to ode mnie zależało, to Ty byś teraz męczył się nad przemówieniem...". Brawurowy humor, błyskotliwość, dystans do siebie i do świata - korespondencja Wisławy Szymborskiej i Zbigniewa Herberta to niezwykły zapis ich przyjaźni; książka, którą czyta się z uśmiechem i wzruszeniem. (Rec. Wydawn.)

"Najlepiej w życiu ma Twój Kot, bo jest przy Tobie" - pisze z Zakopanego przyszła Noblistka Wisława Szymborska do Kornela Filipowicza. To po jego śmierci powstanie słynny wiersz "Kot w pustym mieszkaniu". Nie byli typową parą - spędzili ze sobą ponad dwadzieścia lat, ale nigdy razem nie zamieszkali. "Byliśmy końmi, które cwałują obok siebie" - mówiła. W chwilach rozłąki zawsze pisali do siebie listy. Listy zabawne, liryczne, miłosne. Znajdziemy w nich i intymne wyznania i ceny cielęciny czy jajek, refleksje nad własnym warsztatem pisarskim i nad twórczością kolegów, opowieści o rodzinie i przyjaciołach. Mistrzowsko napisane, pełne tęsknoty i czułości pozwalają wniknąć w wyjątkowe uczucie łączące dwoje ludzi, którzy - jak o nich mówiono - nawet jeśli stali do siebie plecami, cały czas patrzyli sobie w oczy.

Piętnaście lat sekretarzowania takiej osobie? Doprawdy, nie było w tym nic zwyczajnego. Ona - świeżo upieczona Noblistka, On - magister filologii polskiej. Miał jej pomagać przez trzy miesiące, między przyznaniem a wręczeniem nagrody w 1996 roku. Został dłużej. Poetka i jej Pierwszy Sekretarz. W tej książce spotykamy Wisławę Szymborską, której do tej pory nie znaliśmy. To portret osoby nieprzeciętnej, damy o niezwykłym poczuciu humoru, a zarazem umiejętności mówienia o sprawach najistotniejszych. Portret, który pozwala zbliżyć się do niej i istoty jej poezji. Ekscentryczna starsza pani. Rozchichotana, czasami frywolna, lubiąca językowe zabawy i „practical jokes”. Wolała rozmowy ze zwykłymi ludźmi niż kongresy poetów i dyskusje z intelektualistami. Depresyjna. Melancholijna. Surowa w sądach o sobie i innych. Perfekcjonistka, nie znosząca rozmów o błahostkach i marnowania czasu na spotkania z ludźmi, które nic jej nie dawały oprócz, jak mówiła, pustych kalorii. Po Noblu powtarzała, że zrobi wszystko, żeby nie stać się osobistością, lecz pozostać osobą. Kiedyś rozpoznał ją taksówkarz i powiedział: „To dla mnie zaszczyt wieźć taką osobliwość”. Trochę racji miał: była dość osobliwym przedstawicielem naszego gatunku. Z takim taktem, subtelnością i wnikliwością mógł o Noblistce napisać tylko jeden Autor. (Z okładki)

Pierwsza pełna biografia Wisławy Szymborskiej, gruntownie uzupełniona w stosunku do wydania, które ukazało się po otrzymaniu przez poetkę Nagrody Nobla.

Wisława Szymborska i Czesław Miłosz prowadzą „ukryty” poetycki dialog - dowodzi Joanna Salamon. W zawoalowanej formie, poprzez aluzje, mowę ezopową, rozmaite szyfry powstałe na podstawie elementów zaczerpniętych z wierszy „rozmówcy” dyskutują o najistotniejszych kwestiach, zarówno natury ideowej, ideologicznej, jak i politycznej. Co więcej, w trwającym prawie pół wieku dialogu i w konfrontacji z literackim rzemiosłem „rozmówcy” Szymborska i Miłosz formują własne poetyki. Salamon brawurowo nakłada na dialog noblistów wcześniejsze ustalenia krytyczne dotyczące „ukrytego nurtu” w polskiej literaturze. Dowodzi, że ich literacki i ideowy konflikt na wyższym poziomie abstrakcji jest odzwierciedleniem sporu od wieków prowadzonego przez geniuszy rodzimego języka i polaryzującego scenę polskiej literatury… (Rec. Wydawn.)

Monografia poświęcona poezji Wisławy Szymborskiej składa się z dwóch części. Pierwszą z nich tworzy pięć szkiców konfrontujących dzieło Szymborskiej z tematem (auto)biografii, teoretycznym wymiarem tekstu poetyckiego i reguł jego tworzenia, z fenomenem liczby składającej nigdy niespełnioną obietnicę uporządkowania chaosu ludzkiego życia, z kwestią relacji, jaka łączy (?) człowieka i świat przyrody, wreszcie z naszym uwikłaniem w egzystencjalny paradygmat początku i końca. Drugą część pracy współtworzy pięć interpretacji porównawczych, w których wierszom Szymborskiej partnerują utwory wybitnych polskich poetów: Kochanowskiego, Mickiewicza, Herberta, Miłosza, Kamieńskiej. W zestawieniu tym teksty o bogatej tradycji interpretacyjnej odsłaniają kolejne warstwy sensów, a intertekstualny dialog, jaki prowadzą, staje się dowodem ich żywej obecności w przestrzeni współczesnej kultury. Praca adresowana do szerokiego kręgu odbiorców, dla których poezja Szymborskiej stanowi przedmiot zarówno naukowej, jak i/lub prywatnej refleksji.

„Czasami jestem podobna do siebie, a czasami nie” – powtarzała. Od zawsze budziła emocje. Była bliska także tym, którzy nigdy wcześniej nie czytali poezji. Czytelnicy myśleli o niej jak o przyjaciółce, sąsiadce i doradczyni. To może dziwić, tym bardziej że tak mało pisała i mówiła o sobie. Łączyła cechy nie do pogodzenia: czułość i ironię, surowość i serdeczność, dojrzałość i dziewczęcy urok. Nie bez powodu jeden z bliskich pisał do niej: „Wisełko, jesteś taka wieloraka”. Nie dało się jej zaszufladkować. Na jednej ze słynnych kartek wysyłanych do przyjaciół umieściła swój adres: „pokój z osobnym wejściem”. (Z okładki)

Po dwudziestu latach od Nagrody Nobla popularność dzieła Wisławy Szymborskiej nie słabnie. Ta poezja powściągliwości uczuć, przewrotnego humoru, filozoficznej głębi oraz przenikliwego namysłu nad tym, kim jest człowiek, doczekała się tak wielu komentarzy naukowych i krytycznych, że wypełniłyby one dużą bibliotekę. Po wiersze Noblistki chętnie sięgają miłośnicy poezji, w szkolnej oraz uniwersyteckiej edukacji nie sposób pominąć nazwiska Szymborskiej, a jej wiersze inspirują muzyków, plastyków, filmowców. Kiedy zajrzymy do Internetu, to okaże się, iż lawinowo narasta czytanie i komentowanie utworów poetyckich Wisławy Szymborskiej. A jednak edycja najcelniejszych utworów poetki w Bibliotece Narodowej jest potrzebna. Objaśnienia wierszy uświadamiają, jak rozległa jest erudycja Szymborskiej - ukryta w pozornie prostych stwierdzeniach i potocznej rozmowie z czytelnikami. Zaś Wstęp staje się przewodnikiem po najważniejszych tematach, motywach i rozwiązaniach formalnych tej poezji. Nie mogło w nim także zabraknąć uwag o biografii poetki, zmiennych czasach historycznych oraz omówienia felietonów, limeryków i kolaży Szymborskiej. (Rec. Wydawn.)

Wisława Szymborska – poetka, noblistka, człowiek – widziana oczami bliskich, przyjaciół, ludzi kultury. Wśród tych, którzy ją wspominają, są między innymi: Stanisław Barańczak, Anna Bikont, Czesław Czapliński, Tomasz Fiałkowski, Anna Frajlich, Michał Głowiński, Renata Gorczyńska, Tomasz Jastrun, Agnieszka Kosińska, Ryszard Krynicki, Adam Michnik, Czesław Miłosz, Jerzy Pilch, Marek Skwarnicki, Adam Zagajewski, Anna Dymna. Na opowieść o wybitnej poetce złożyło się ponad 60 wspomnień, a z każdego wyłania się jej inny portret. (Rec. Wydawn.)

Takiego zwierzęcia nie ma! - wykrzyknał, jak wiadomo, pewien gość ogrodu zoologicznego na widok żyrafy. - Takiej książki nie ma! - tłumaczył nam pewien doświadczony redaktor, kiedy usłyszał, że napisaliśmy ją dla licealistów, ale i dla profesorów habilitowanych. Czytelniku! Sprawdź sam, czy żyrafa istnieje. Z nadzieją, że nie zaprzeczysz, oddajemy Ci do rąk książkę, której nie ma... choć naprawdę nie jest ona żartem. (Rec. Wydawn.)