Czy nazizm, komunizm i faszyzm są przyrodnim rodzeństwem liberalizmu? Czy korzenie XX-wiecznych obozów zagłady można wyprowadzać z francuskiej rewolucyjnej Wandei? Kto upomni się o ofiary rewolucji i religijnych prześladowań, wyciągnie na światło dzienne pudrowaną prawdę o ich katach i zbrodniczych ideologiach? Panorama historii nieznanej i skazanej na niepamięć politycznej poprawności: prześladowania Kościoła w Europie: od reformacji, poprzez rewolucję francuską i XIX–wieczny liberalizm po faszyzm, nazizm i komunizm. Ucisk i męczeństwo chrześcijan w krajach islamskich w XX wieku i naszym stuleciu. Karty kroniki Kościoła, które próbuje się dziś przemilczeć lub obłudnie tłumaczyć ceną postępu. (Z okładki)

Marie przez dwa lata byłą niewolnicą dwunastu mężczyzn, wykorzystywana przez dziesiątki innych, sprzedawana i odsprzedawana - od Karakosz w Iraku aż po Ar-Rakkę w Syrii. Jej historia jest wpleciona w dzieje Państwa Islamskiego i odzwierciedla jego teologię, która głosi, że „wszystkie grzechy mężczyzn wcielone zostają w kobiece ciało”. Jej przekleństwem okazały się blond włosy, zielone oczy i to, że była chrześcijanką, ponieważ chrześcijańskie kobiety były rzadkimi perłami, zarezerwowanymi dla dowódców i najbardziej zasłużonych sprzymierzeńców. Przez dwa lata jej życie podporządkowane było regułom wydanego przez Państwo Islamskie Podręcznika do niewolnictwa seksualnego. Kiedy jej krewni dowiedzieli się, że Marie nadal żyje, nie byli zachwyceni. Nie chcieli nawet pomóc w zebraniu okupu, który przywróciłby jej wolność. Jej siostra, szwagier i dalsza rodzina wstydzili się tego, co ją spotkało. Mieli nadzieję, że jej historia nigdy nie ujrzy światła dziennego. Po uwolnieniu z rąk oprawców Marie chciała zniknąć z zasięgu wzroku tych, którzy ją torturowali, tych, którzy znali ją wcześniej i tych, którzy zamierzali opisać jej historię. W 2017 złożyła swoje zeznania przed komisją ONZ, aby uzyskać wizę i wyjechać do Europy lub Stanów Zjednoczonych. Jej historia wstrząsnęła członkami komisji ale wizy nie otrzymała. W końcu amerykańska organizacja Mercury One pomogła jej wydostać się z Iraku do bezpiecznej Jordanii. W tle osobistej tragedii bohaterki przewija się historia powstania Al- Kaidy i Państwa Islamskiego oraz licznych krwawych rzezi i prześladowań chrześcijan w Iraku, w których życie straciły całe rodziny. Opowieść Marie sprawia, że inaczej patrzymy już na statystyki i doniesienia z tych regionów – za każdą liczbą i za każdym newsem kryje się dramat kolejnej „Marie”.

„Konstantyn Wielki” Aleksandra Krawczuka to jedna z mniej znanych książek tego autora. Rzetelnie i przystępnie napisana, z krótkimi rozdziałami i z wieloma interesującymi informacjami. Jest to książka w typowym dla Krawczuka stylu. Autor przytacza własne hipotezy oparte na rzetelnej wiedzy. Polemizuje często ze starożytnymi autorami, ma zastrzeżenia i wątpliwości, nie szuka jednak taniej sensacji, a jedynie logicznej rzeczywistości, co ze względu na odległą czasowo tematykę nie jest takie proste.

Edward Said nazwał Al-Andalus "wcześniejszą wersją naszego własnego hybrydycznego świata" - przez osiem wieków południe Hiszpanii i okoliczne regiony zamieszkiwali i współtworzyli żydzi, muzułmanie i chrześcijanie. Książka na każdym kroku rozpięta jest między historią i współczesnością, między reportażem i esejem. Równie ważne są tu arabsko-wielokulturowa przeszłość Al-Andalus, jak i to, jak rezonuje ona dziś. Opisując średniowiecze i początki nowożytnego świata, autorka wyławia zadziwiająco aktualne wątki i pokazuje, jak dzisiejsi Andaluzyjczycy i Andaluzyjki obchodzą się z tym nietypowym dziedzictwem (nie brakuje takich, którzy mówią, że są "potomkami Maurów"), oraz jak dziś w praktyce wygląda wielokulturowość tego regionu (Andaluzja nazywana jest "nową Lampedusą"). Koegzystencja, spotkanie tak zwanego Zachodu z tak zwanym islamem, płynność granic, lecz także fundamentalizmy, wypędzenia, egzorcyzmowanie innych... Al-Andalus to potężny mit, ale - jak twierdzi andaluzyjski antropolog José Antonio González Alcantud - mito bueno, "dobry mit", który pozwala poszerzać granice wyobraźni i myślenia o dzisiejszej Europie i stojących przed nami wyzwaniach. (Rec. Wydawn.)

Zbiór krótkich nauk dla dzieci wyjaśniających im kim jest Bóg i jakie miejsce powinien zajmować w życiu każdego chrześcijanina. Prosty i obrazowym językiem mówi o zwyczajnym świecie: o tajemnicach drzew i kwiatów, świętach, wakacjach czy klasówce z religii.

Dzisiaj wielu mówi, Msza jest nudna, nic z tego nie rozumiem, a wystarczy tak niewiele, aby wszystko stało się jasne i proste. Wystarczy przeczytać tę niewielką książkę i zastosować jej treść podczas Mszy św., aby otworzyła się przed człowiekiem nowa perspektywa bycia chrześcijaninem. Nie jest to rozprawa naukowa, ale słowa pisane sercem kapłana, który tłumaczył dzieciom sens poszczególnych części Mszy św. Nie jest to jednak książka tylko dla dzieci, bo o poważnych rzeczach nawet z dziećmi mówi się poważnie. Jeśli nie rozumiesz Mszy św. to nie znaczy, że Twoja wiara jest słaba. Ale masz okazje ją zrozumieć, jeśli tylko zechcesz. Masz okazję zrozumieć wszystkie słowa i treści, co znaczy: "Pan z wami", alleluja, Bóg zapłać, Amen i wiele innych słów wypowiedzianych podczas Mszy św. Sięgając po tę książkę szukasz, a szukając właśnie znalazłeś. (Rec. Wydawn.)

Chrystus, Kościół, przyjaźń, wierność, symbole, rytuały. Czym w istocie są? Na czym polega ich fundamentalne znaczenie? Wiedza teologiczna o sakramentach to wciąż dla wielu tajemnica i wyzwanie. Bernard Cooke w swojej książce - odwołując się także do historycznego kontekstu - przybliża sakramenty i pokazuje ich wymiar w życiu codziennym. Dzięki temu przekonujemy się, że nie ograniczają się one wyłączenie do formalnych rytuałów religijnych. Są także stanowczo czymś więcej niż tylko liturgicznymi obrzędami. Tematy do dyskusji, rozbudowana bibliografia, historyczne i teologiczne uwagi zawarte w książce to świetny punkt wyjścia do pracy grupowej i edukacji osób dorosłych. Doskonała lektura dla każdego, kto chce w pełni zrozumieć i przyjąć sakramenty. Nowe perspektywy teologicznych rozważań i religijnej świadomości. (Rec. Wydawn.)

"Imię róży" i "Rękopis znaleziony w Saragossie" w jednym — wielki fresk powieściowy, przekrój przez dzieje, idee, warstwy społeczne, geografię Śródziemnomorza i języki oraz geniusz i szaleństwo człowieka. Rzecz zaczyna się bitwą pod Hueską, a kończy zdobyciem Jerozolimy. Są tu ogromne sceny batalistyczne i cicha intymność, widzimy wielmożów i żebraków, pobożnych pustelników i zbójów (nierzadko w tej samej osobie).