Lato 1915 roku. Armia rosyjska pod naporem wroga wycofuje się z Królestwa Polskiego i zachodnich krańców Imperium. „Niemiec będzie babom cycki obcinał” - niesie się po wsiach. Spod Lublina, Chełma, Łomży, Ostrołęki, a nawet Warszawy obładowane wozy ruszają w głąb Rosji. Z obszarów na wschód od Białegostoku wyjeżdża nawet osiemdziesiąt procent mieszkańców. Wędrują w skwarze, bez wody i jedzenia. Niemieckie samoloty bombardują wojsko, nie szczędząc uciekinierów. Przy drogach zostają mogiły, część ciał leży niepogrzebana. Wybuchają epidemie. Masowo umierają dzieci. Bieżeńcy - tak po rosyjsku nazywają uciekinierów carskie władze - są rozwożeni po całej Rosji. Gdy we wsiach gdzieś na Syberii czy nad Donem z trudem budują nowe życie, wybucha rewolucja, niszcząc pozostałe filary „odwiecznego porządku”: carską władzę i religię. Bieżeńcy znowu ruszają w drogę, teraz w drugą stronę, do odrodzonego Państwa Polskiego. Powrót przynosi kolejne „końce świata”. Z terenu Polski wyjechać mogły ponad dwa miliony osób, ale o bieżeństwie milczą podręczniki. Opowieść ocalają potomkowie bieżeńców. To historia, którą można opowiadać z wielu perspektyw: ludzi postawionych w ekstremalnej sytuacji, chłopów, których świat ginie na ich oczach, wreszcie - uchodźców, uciekinierów, ofiar kolejnych wojen. (Rec. Wydawn.)

Monografia " Bojkowszczyzna Zachodnia - wczoraj, dziś i jutro" jest oryginalnym dziełem naukowym omawiającym różnorakie aspekty regionu Bojkowszczyzny Zachodniej. Stanowi świadectwo ogromnej pasji badawczej Autorów poszczególnych rozdziałów oraz Redaktora monografii. [...] Jest to dzieło bardzo wartościowe, zaprojektowane z rozmachem, przedstawiające obszerny stan wiedzy na temat tego interesującego i pod wieloma względami unikalnego regionu. (prof. dr hab. Jacek Kozak) (Z okł.)

Monografia " Bojkowszczyzna Zachodnia - wczoraj, dziś i jutro" jest oryginalnym dziełem naukowym omawiającym różnorakie aspekty regionu Bojkowszczyzny Zachodniej. Stanowi świadectwo ogromnej pasji badawczej Autorów poszczególnych rozdziałów oraz Redaktora monografii. [...] Jest to dzieło bardzo wartościowe, zaprojektowane z rozmachem, przedstawiające obszerny stan wiedzy na temat tego interesującego i pod wieloma względami unikalnego regionu. (prof. dr hab. Jacek Kozak) (Z okł.)

Cesarz Ameryki to fascynująca opowieść o wielkiej fali emigracji, która ruszyła z Galicji pod koniec XIX wieku, pchając w nieznane setki tysięcy Żydów, Rusinów, Słowaków i Polaków spragnionych lepszego życia. Trwające do 1918 roku masowe wyjazdy do USA i Brazylii były rozpaczliwą ucieczką przed nędzą, głodem i powołaniem do wojska, ale przede wszystkim - pielgrzymką do Ziemi Obiecanej. Do cudownej krainy obrosłej mitami, gdzie Statua Wolności jako Królowa Polski otwiera szeroko ramiona na przyjęcie ukochanych Polaków i Rusinów, a sam cesarz Ameryki osobiście wyraża zgodę na osiedlenie żydowskich chłopów z Galicji. Martin Pollack mistrzowskim piórem kreśli szlaki emigrantów, kręte i niebezpieczne, i ich losy - pełne lęku, nadziei, trudów i rozpaczy. To znakomity i poruszający obraz najuboższych warstw społecznych Galicji, a także pasjonująca kronika procesów wytaczanych agentom emigracyjnym i stręczycielom, którzy cynicznie wykorzystywali zacofanie niepiśmiennych chłopów i naiwność dziewcząt. Lektura obowiązkowa, nie tylko dla miłośników c.k. monarchii. źródło opisu: Czarne, 2011

Tylko prawda jest ciekawa! – twierdził Stanisław Cat-Mackiewicz i "Codzienność. Sierpień–wrzesień 1944" jest tych słów znakomitym potwierdzeniem – powstanie warszawskie widziane oczyma łączniczki. Bez ocen i sądów! „Dzidzia-Klamerka” patrzy na świat uważnie, z dystansem, czasem nawet autoironią. Ma fotograficzną pamięć i dobre pióro. Bo Teresa Sułowska-Bojarska zdobyła literackie szlify, na długo wcześniej (…),nim zdecydowała się opisać powstańczą młodość. Jej relacja, choć spisana nie na gorąco, a wiele lat po wojnie, uderza nie tylko detalami, ale przede wszystkim przyśpieszonym, zadyszanym rytmem. Bo w sierpniu i wrześniu 1944 roku dla młodych warszawiaków czas uległ niezwykłej kondensacji. A łączniczka, której oczami oglądamy obronę „Mokotowskich Termopil”, przechodzi przyspieszony kurs życia i człowieczeństwa, w ciągu kilkudziesięciu dni dowiadując się wszystkiego o bohaterstwie i o ludzkiej podłości, o cnocie odwagi i hańbie bestialstwa. „Zdobyła przyjaciół – pisał Tomasz Merta – by zaraz ich utracić i opłakać. Doświadczyła granic ludzkiej wytrzymałości i poświęcenia. Czuła cudowny smak wolności i gorycz powtórnej niewoli”. Relacja ważna nie tylko dlatego że „Dzidzia-Klamerka” była jedyną ocalałą łączniczką mokotowskiego sztabu WSOP, ale przede wszystkim dlatego, że siłą literacką dorównuje Pamiętnikowi… Mirona Białoszewskiego. Wydanie poprawione i rozszerzone o wybór poezji Teresy Sułowskiej-Bojarskiej.

Co miał wspólnego gazda w cyfrowanych portkach, przekonujący na konferencji w Wersalu prezydenta Wilsona do polskich roszczeń terytorialnych, z węgierskim paniczem, który zaproszenie na własny pogrzeb rozsyłał telegramem? Obaj byli Spiszakami. Podobnie jak polsko-słowacki burmistrz Kieżmarku, który swoje miasto wprowadzał do Unii Europejskiej przez euroregion Tatry, Niemiec uciekający najpierw przed Wehrmachtem, a potem przed NKWD, czy słynna cygańska pieśniarka, na której koncerty schodzą się wielbiciele muzyki folkowej z całej Polski. Na Spiszu mieszkali obok siebie Węgrzy, Słowacy, Polacy, Niemcy, Rusini, Żydzi i Cyganie. Dlatego uważa się o nim, że jest krainą siedmiu kultur, sercem Europy Środkowej. Spiszacy twierdzą, że mówią „po nasymu”, choć dla każdego to co innego znaczy. Wielu do dziś uważa się przede wszystkim za tutejszych, ale są też tacy, którzy daliby się pokroić za to, że ich przodkowie od setek lat byli Polakami albo Słowakami. Ludwika Włodek od dzieciństwa przygląda się temu pogranicznemu tyglowi. Spędzała na Spiszu wakacje. Potem wracała tam jako badaczka i reporterka. Zebrała relacje zaskakujące i nieoczywiste, w których ideologia przeplata się z codziennością, a wielkie wojny z małymi ludzkimi dramatami. Oddała głos samym Spiszakom, tym urodzonym na arystokratycznych zamkach i tym w chłopskich chatach. Bogatym i biednym, wesołkom i ponurakom, kobietom i mężczyznom. Opowiadają jej o swoich trudnych wyborach i zawiedzionych nadziejach, miłościach i goryczy porażek. Wyłania się z tych historii fascynujący portret regionu, stosunków sąsiedzkich i uniwersalnych ludzkich namiętności, tych prywatnych i tych politycznych. (Rec. Wydawn.)

Rzadko zdarzają się publikacje o tak przekrojowym charakterze, które jednocześnie zachowują spójność merytoryczną i zachęcają do lektury całości, a nie tylko wybranych fragmentów dzieła. Być może najciekawszym wnioskiem z lektury jest, podkreślana przez niektórych autorów tomu, umowność relacji między członkostwem w UE a zachodzącymi w Polsce przemianami. Przyzwyczailiśmy się myśleć o Unii jako o sile sprawczej wszelkich reform i osiągnięć, a czasem także zmian na gorsze. Tymczasem książka „Dekada członkostwa…” uświadamia czytelnikowi, że choć Unia Europejska jest dla Polski ważnym źródłem inspiracji, funduszy i regulacji, to rozległe obszary życia społecznego są kształtowane niezależnie od tych wpływów, w wyniku autonomicznych decyzji polskich rządów, podążania za globalnymi trendami, czy też po prostu na skutek spontanicznych procesów społecznych. /Dr hab. Mikołaj Herbst/ Każdy, kto parał się w ostatnich latach konstruowaniem programów pomocnych w rozwiązywaniu problemów społecznych albo pisaniem dokumentów strategicznych służących państwu na różnych jego poziomach, wie doskonale, jak bardzo doskwiera brak całościowego i kompetentnego omówienia zmian w obszarze polityki społecznej oraz równie kompetentnego przeglądu nowych narzędzi w rozmaitych obszarach życia społecznego, którymi polityka społeczna się zajmuje. Otrzymujemy w końcu takie dzieło - czytelnie omawiające politykę społeczną w poakcesyjnej Polsce, w klarownej, uporządkowanej formie i przystępnej „pigułce”. (…) W książce odnajdziemy poakcesyjne, społeczne bolączki, ale i opisy relatywnych sukcesów w zakresie polityki społecznej. Obok niskiej dzietności, migracji, rekonstrukcji życia rodzinnego, kłopotów w ramach systemu zdrowia publicznego czy nowych wymiarów ubóstwa, które spędzają sen z powiek politykom społecznym. (Z okł.)

Stara kamienica w centrum Łodzi skrywa niejedną tajemnicę. Przekonują się o tym jej lokatorzy, kiedy podczas prowadzonego przez Filipa - właściciela odziedziczonego po ciotce mieszkania - remontu dochodzi do niesamowitego odkrycia. Dorota, młoda absolwentka wydziału historii łódzkiego uniwersytetu, próbuje wyjaśnić zagadkę porażającego znaleziska za ścianą. Powracają wspomnienia o ludziach, którzy tu niegdyś żyli, odżywają dramatyczne wydarzenia sprzed wielu lat. Przenosimy się do Łodzi lat trzydziestych ubiegłego wieku, poznajemy dawnych mieszkańców kamienicy, jej właścicieli Sarę i Samuela Goldmanów, dumną córkę fabrykanta Annę Wilhelminę, dawnego carskiego żołnierza Siergieja oraz wróżkę Jadwigę Królową, zwaną Królową Żabą, a także wiele innych osób. Wszyscy oni spotykali się na jednym podwórku, kochali się i nienawidzili, kłócili i godzili. Przyszedł czas trudnych wyborów. Ktoś musiał zapłacić najwyższą cenę, by ktoś inny mógł żyć. Czy warto teraz, po tylu latach, powracać do tamtych spraw? Czy należy zakończyć zmowę milczenia? Może dzięki temu bohaterom uda się zrozumieć, co jest naprawdę cenne, i w końcu zdołają ułożyć sobie życie? (Rec. Wydawn.)

Pierwsza powieść z cyklu "obrazków z natury", wydawanych od 1863 r. pod pseudonimem Bogdana Bolesławity, osadzonych w historii lat 1860-1864, mimo licznych mankamentów, wynikających m.in. z żarliwej tendencyjności, przynosząca wiele refleksji ważnych do zrozumienia atmosfery tamtego czasu, postaw i zachowań ludzi, temperatury wydarzeń. "Dziecię Starego Miasta" ukazuje wypadki przedpowstaniowe w Warszawie w 1861 r. W powieści kreuje pisarz na bohatera literackiego syna owocarki ze Starego Miasta, a bohaterem zbiorowym czyni lud warszawski, którego patriotyzm i poczucie sprawiedliwości społecznej wywodzą się z tradycji Kościuszkowskich.