Książka opisuje źródła i sposoby kształtowania autorytetu nauczyciela oraz przedstawia pozycję nauczyciela w kontekście debaty nad znaczeniem współczesnej edukacji. Omawiane zagadnienia dotyczą m.in.: formalnych podstaw autorytetu nauczyciela, kompetencji zawodowych niezbędnych w procesie edukacji, samooceny i motywacji nauczyciela oraz planowania kariery, skutecznej współpracy z innymi nauczycielami oraz rodzicami, kodeksu etyki nauczyciela, tworzonego przez szkołę. Książka pokazuje, że istnieje silna korelacja między osobą i zachowaniem uczącego, a sposobem organizacji szkoły. (Z okładki)

Danuta Waloszek to wybitna znawczyni problematyki wychowania przedszkolnego i nauczania początkowego, autorka licznych prac z tego zakresu. W niniejszej publikacji, która ma charakter eseju, poszerzonego o wyniki przeprowadzonych przez Autorkę badań, eksponuje oryginalny, nietypowy i często także subiektywny punkt widzenia na różne zagadnienia mieszczące się w kręgu bycia nauczycielem dzieci. Podstawę wypowiedzi o nauczycielu w dzieciństwie człowieka stanowią: doświadczenia Autorki jako nauczycielki dzieci; doświadczenia badanych z okresu dzieciństwa i ich obecność w dorosłości; wypowiedzi nauczycieli i studentów na różne tematy związane pośrednio i bezpośrednio z edukacją dzieci. (Z Wydawn.)

Niniejsza publikacja skupia się na zdefiniowaniu roli nauczyciela wspomagającego. Omówiono w niej jednocześnie zasady i podstawy prawne ich zatrudnienia, współpracy z innymi nauczycielami, rodzicami. Szczególną uwagę poświęcono zadaniom i obowiązkom nauczycieli wspomagających. Z uwagi na potrzeby nauczycieli, którzy dopiero rozpoczynają pracę na stanowisku nauczyciela wspomagającego, w publikacji omówiono również zasady organizacji kształcenia specjalnego. Ostatnia część książki zawiera odpowiedzi na kluczowe pytania dotyczące ich pracy i organizacji edukacji włączającej.

"Publikacja (...) jest wynikiem rzetelnej refleksji autorki nad kwestią współpracy rodziny i szkoły w realizacji nadrzędnego celu jakim jest kształcenie i wychowanie oraz integralny rozwój dziecka. (...). Autorka opracowania dokonując namysłu nad współpracą rodziny i szkoły pozwala znacznie lepiej zrozumieć rodzicom i nauczycielom "wielokulturowość" tej współpracy, a jednocześnie uświadamia im permanentną potrzebę doskonalenia metod wzajemnego współdziałania, które może w znacznym stopniu wzbogacić i zdynaminować zmiany zachodzące w szkole. (Z recenzji dr hab. Andrzeja Łuczyńskiego, prof. KUL) (Z okładki)

Każdy myślący człowiek szuka odpowiedzi na pytanie: Jak żyć? Jak żyć, by być wolnym i szczęśliwym człowiekiem, nie narażając się na negatywne reakcje innych ludzi, na restrykcje moralne i sankcje prawne? Jakie są dopuszczalne granice naszych dążeń do szczęścia i realizowania prawa do wolności? Wielu interesuje także nasza tożsamość i jej zależność od tożsamości wspólnoty, do której należymy. Pytamy, jaką rolę w kształtowaniu naszej tożsamości i naszego życia odgrywa tożsamość narodowa. Eseje zawarte w tej książce są próbą odpowiedzi na te i inne fundamentalne pytania za pomocą narzędzi współczesnej aksjologii, etyki i filozofii.

Lech Witkowski w swej nowej książce udowadnia, że pożegnanie z autorytetem (zjawiskiem i pojęciem) jest chyba przedwczesne. We wstępie do Wyzwań autorytetu... zapowiada co prawda, że czas zapotrzebowania na autorytety skończył się, jednak faktycznie - jeśli dobrze odczytuję tę zapowiedź, to nie chodzi o zerwanie z tym problemem, lecz raczej zależy mu na nowym jego odczytaniu, i to w dwóch możliwych warstwach: realnej i semantycznej. Pierwszy zabieg L. Witkowskiego polega na wyrwaniu autorytetu naukom behawioralnym, a więc odcięciu go od sił żywotnych oferowanych przez ten kierunek uprawiania psychologii, który polega na redukowaniu wszystkiego do konkretnych zachowań ludzi i prowadzenia precyzyjnych badań empirycznych (najlepiej eksperymentalnych). Propozycja L. Witkowskiego polega na wprowadzeniu autorytetu w obszar nauk humanistycznych, czyli uznaniu, że zjawisko to ma genezę kulturową, a tym samym jest bardziej płynne, bardziej uwarunkowane tradycją historyczną, bardziej wysycone wartościami, niż chcieliby to zaakceptować przedstawiciele nauk behawioralnych. Drugi zabieg na autorytecie polega na nadaniu temu pojęciu nowego znaczenia. Mówiąc krotko i konkretnie, chodzi o potraktowanie autorytetu jako soczewki, która pozwala ludziom lepiej orientować się w otoczeniu społecznym, pewne rzeczy wyodrębniać z niego wyraziście, a inne ignorować, przetwarzać informacje o świecie zgodnie z tym, co widzimy w tym „szkle powiększającym” autorytetu. Chcąc jak najlepiej oddać to oryginalne podejście: autorytet jest generatorem znaczeń społecznych, który pozwala z nieograniczonej liczby sensów możliwych do wydobycia z rzeczywistości uznać za własne tylko niektóre z nich. (Rec. Wydawn.)