„Dom w Ojczyźnie” opracowany zostałna podstawie książki Franciszka Pulita „Śladami Paderewskiego” (Tarnów, 1993). Wykorzystano także materiały dokumentujące działalność Centrum Paderewskiego (kroniki, programy koncertów, fotografie). Reprodukcje zdjęć wykonano z oryginałów znajdujących się w Archiwum Akt Narodowych w Warszawie, Centralnej Agencji Fotograficznej, Muzeum Narodowym w Warszawie, ośrodku Dokumentacji Życia i Twórczości Ignacego Jana Paderewskiego przy Katedrze Historii i Teorii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Centrum Paderewskiego. (Rec. Wydawn.)

Pierwszy z serii folderów poświęconych twórcom polskiej niepodległości. Przedstawia sylwetkę Ignacego Jana Paderewskiego, światowej sławy pianisty i kompozytora, działacza społecznego, polityka i patrioty. Zawiera zwięzły szkic biograficzny z podkreśleniem dokonań politycznych Paderewskiego. W folderze zamieszczono fragmenty dwóch przemówień do Polonii amerykańskiej (1917) oraz do posłów w Sejmie Ustawodawczym w sprawie ratyfikacji traktatów wersalskich (1919). Bogato ilustrowany.

Album poświęcony jest życiu, karierze muzycznej, działalności społecznej i politycznej Ignacego Jana Paderewskiego polskiego pianisty, kompozytora, działacza niepodległościowego, męża stanu, polityka, premiera i ministra spraw zewnętrznych II RP. Bogato ilustrowany obrazami, grafikami, karykaturami, zdjęciami, kopiami listów, pism urzędowych i artykułów prasowych, w tym w dużej mierze zagranicznych, utrzymany został w układzie tematycznym. (Rec. Wydawn.)

Kim były kobiety niepodległości? Żonami i powiernicami polityków? Działaczkami społecznymi? Prekursorkami feminizmu? A może celebrytkami II RP? Okrągła rocznica od-zyskania przez Polskę niepodległości to dobra okazja, aby przyjrzeć się kobietom tamtej epoki. Iwona Kienzler, znana popularyzatorka historii i autorka bestsellerów biograficznych, w swojej najnowszej książce przybliża postacie rzadko dostrzegane przez historyków, niesłusznie pozostające w cieniu sławnych mężczyzn. Michalina Mościcka, Helena Paderewska, Maria Wojciechowska - to nie tylko żony polityków, ale także (lub przede wszystkim) działaczki niepodległościowe i społeczne, feministki. Aleksandra Szczerbińska - żona Józefa Piłsudskiego - służyła w Legionach Polskich, została odznaczona Orderem Virtuti Militari. Jadwiga Beck, pisarka i dziennikarka, jako żona ministra spraw zagranicznych była jedną z głównych bohaterek życia publicznego II RP. Pasjonujące było także ich życie prywatne. Kobiety niepodległości mogą być inspiracją dla współczesnych Polek. Mimo upływu stu lat ich losy nadal fascynują. (Rec. Wydawn.)

Epoka Drugiej Rzeczypospolitej, potępiana w czambuł w czasach PRL-u, budzi dziś wielkie zainteresowanie, ale często bywa idealizowana. Dla wielu współcześnie żyjących Polaków, nie wyłączając historyków, było to państwo elitarne, niemal idealne, z którego powinniśmy być nie tylko dumni, ale także czerpać wzory. To idealizowanie dotyczy zwłaszcza ówczesnych elit politycznych, których członkowie bywają porównywani do współczesnych ludzi władzy i porównanie zawsze wypada niekorzystnie dla dzisiejszych polityków. Panuje powszechna opinia, iż przed wojną rządzili prawdziwi idealiści, ludzie, którym obce były niesnaski i awantury, a ich jedynym drogowskazem było hasło: Bóg, honor, ojczyzna. Przyjrzyjmy się zatem ludziom sprawującym rządy w Drugiej Rzeczypospolitej. Okazuje się, że popełniali też różne grzeszki, które tylko dlatego nie ujrzały światła dziennego, że ówczesne media nie były ani tak sprawne, ani tak wszędobylskie jak ich współczesne odpowiedniki. A miałyby o czym pisać. Na szczytach władzy nie brakowało skandali obyczajowych i erotycznych. Od pozamałżeńskich romansów nie stronili znani politycy, począwszy od Władysława Sikorskiego, a na Józefie Piłsudskim skończywszy. Publikacja ta opowiada jednak nie tyle o skandalach obyczajowych epoki, w które zamieszani byli ludzie władzy, ile o partnerkach polityków, o ich żonach i kochankach, wśród których były kobiety o nieprzeciętnych osobowościach. Co więcej, niejeden mąż stanu zawdzięczał zaistnienie na scenie politycznej właśnie kobiecie, z którą związał swój los. (Rec. Wydawn.)

Helena Paderewska (1856-1934), tak jak jej mąż, Ignacy Jan Paderewski, była osobą niepospolitą. Historycy nie poświęcili jej należytej uwagi, a przecież niewątpliwie była jedną z najwybitniejszych Polek swej generacji. Przez prawie lat czterdzieści pozostawała nie tylko towarzyszką życia Ignacego, jego najbliższą „wspólniczką” w pracy na rzecz niepodległości Polski, lecz także samodzielną działaczką społeczną na skalę w Polsce niespotykaną. Wiosną 1920 roku Helena spisała swoje wspomnienia z lat 1910-1920, chyba najważniejszej dekady życia i działalności Paderewskich. Odnalezione przed paru laty w zbiorach Instytutu Hoovera w Kalifornii, stanowią swoistą kronikę zabiegów jej męża o zwrócenie uwagi Zachodu na sprawę Polski, zorganizowanie mocnego polskiego stronnictwa w Stanach Zjednoczonych oraz rozwinięcie skutecznej kampanii na rzecz jej niepodległości. Helena pisze głównie o mężu, mniej o sobie, ale mimo tej skromności daje raz po raz świadectwo swej niepospolitej osobowości. Towarzyszyła mężowi we wszystkich przedsięwzięciach, troszcząc się o jego zdrowie i powodzenie, wspierając jego działalność. Jeżeli rzeczywiście Ignacy Paderewski był autorem przypisywanego mu żartobliwego aforyzmu: „droga do sukcesu pełna jest kobiet popychających swych mężów”, to niewątpliwie miał tu na myśli swoją żonę. Rękopis wspomnień Heleny Paderewskiej się nie zachował. Do archiwum Instytutu Hoovera trafiły dwie kopie przebitkowe maszynopisu. Pierwszy egzemplarz pozostał chyba u Heleny Paderewskiej i jego losy nie są znane. Podstawą do tłumaczenia polskiego był przepisany i poprawiony tekst przygotowany do wydania angielskiego. Wydawnictwu udostępnił go Maciej Siekierski. Tłumaczenie na język polski wykonała Ludmiła Bachurska. (Rec. wydaw.)