Debata na temat antropocenu ze względu na swoją wielowymiarowość i wyjątkowy potencjał filozoficzny ma szanse stać się jedną z najważniejszych dyskusji XXI stulecia. W dyskusji tej biorą udział geologowie, przedstawiciele i przedstawicielki nauki o systemie Ziemi (Earth system science), klimatolodzy, historyczki środowiska, geografowie społeczni, antropolożki, filozofowie oraz socjolożki. Możliwe, że mamy do czynienia z interdyscyplinarnym „zwrotem w stronę antropocenu”. Antropocen określany jest mianem epoki wyparcia, krótkowzroczności i nieodwracalnych strat. Pojęcia konstytuujące jego unikatowy słownik to: nieodwracalna strata, punkt krytyczny, granice planetarne, postnaturalizm, Gaja, utrata natury, podział klimatyczny, klasy antropocenu, adaptacyjny apartheid, długi klimatyczne, niepowetowana strata, geohistoria, kapitałocen, ciągła apokalipsa, środowiskowe prawa człowieka. W Epoce człowieka Ewa Bińczyk poddała analizie retorykę kampanii dezinformacyjnych dotyczących zmiany klimatycznej, a także argumenty zwolenników geoinżynierii - rozpraszania siarki w stratosferze jako „wyjścia awaryjnego” i „mniejszego zła”, niż sama katastrofa klimatyczna. Tytułowy „marazm” (gr. marasmós) oznacza gaśnięcie i uwiąd. W naukach medycznych odnosi się do takiej kondycji organizmu, która poważnie zagraża sprawności myślenia i działania, wiodąc do apatii. W książce pokazano, że w odniesieniu do planetarnego kryzysu środowiskowego i bezpieczeństwa klimatycznego znaleźliśmy się dziś w stanie tego rodzaju otępienia. Próby implementacji niskoemisyjnej polityki energetycznej, nawet mimo paryskiego porozumienia klimatycznego z 2015 roku, oceniane są jako nieskuteczne. Antropocen określany jest mianem epoki wyparcia, krótkowzroczności i nieodwracalnych strat. Czy mamy szanse wyrwać się z marazmu? (Rec. Wydawn.)

Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie związków zachodzących między gospodarką a środowiskiem, a więc odpowiedź na pytanie: jaki wpływ ma gospodarka człowieka na środowisko przyrodnicze i odwrotnie, chociaż oddziaływanie środowiska na systemy społeczno-gospodarcze było zawsze wyraźne i rzadko kwestionowane. Książka ta przedstawia istotę ścisłych powiązań gospodarki ze środowiskiem, jej wpływ na stan i za grożenie przyrody oraz formy ochrony i racjonalnego kształtowania środowiska. Praca zwraca uwagę na ekorozwój, czyli prowadzenie wszelkiej działalności gospodarczej w harmonii z przyrodą. Publikacja przeznaczona jest głównie dla studentów wszystkich kierunków ekonomicznych i pokrewnych realizujących przedmioty: „Gospodarka a środowisko", „Ochrona środowiska" i „Ochrona środowiska z gospodarką przestrzenną". (Rec. Wydawn.)

Monografia jest pierwszą w Polsce pozycją naukową o charakterze utylitarnym dotyczącym kompleksowej oceny możliwości wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w Polsce z własnych zasobów geotermicznych. Powstała z wieloletniego dorobku "polskiej szkoły geotermicznej" stworzonej przez prof. Juliana Sokołowskiego (AGH, PAN) i inicjatywy ogólnopolskiego Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego Polska Geotermalna Asocjacja (PGA) z siedzibą w Krakowie, Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki Akademii Górniczo-Hutniczej, Katedry Systemów Energetycznych i Urządzeń Ochrony Środowiska AGH w ramach tematu 11.11.130.335 - "Analiza warunków i możliwości rozwoju energetyki wykorzystującej odnawialne źródła energii"; zadanie 1: "Analiza zasobów i możliwości wykorzystania energii geotermalnej oraz pomp ciepła w rozwoju gospodarczym Polski"; realizowanego przez interdyscyplinarny zespół naukowo-badawczy pod kierownictwem prof. Jacka Zimnego oraz wieloletniej współpracy z Wydziałem Mechanicznym i Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Wrocławskiej w zakresie tej tematyki (płk. dr hab. inż. Mieczysław Struś). Na podstawie analizy aktualnego stanu wiedzy z zakresu tematu, przedstawiono kolejno informacje dotyczące stanu obecnego i kierunków rozwoju technologii energetycznych wytwarzania energii elektrycznej lub/i ciepła (kogeneracja) z zasobów geotermicznych świata, Europy, a szczególnie Polski.