"Duszohubka" jest opowieścią o północnym Wołyniu, a ściśle - regionie leżącym między Styrem i Horyniem. Głównym celem autora jest przybliżenie czytelnikowi obrazu życia ludności polskiej na tych terenach w okresie międzywojennym oraz totalnej pacyfikacji osiedli polskich przez bandy UPA w czasie ostatniej wojny - jednego z najbardziej przejmujących dramatów w dziejch kresowej ludności polskiej. Szeroko potraktowana jest też tragedia żyjącej tam ludności żydowskiej, skazanej przez nazistów na całkowitą zagładę. Narracja obejmuje specyfikę krajobrazową i folklorystyczną regionu oraz współźycie trzech głównych grup etnicznych polskiej, żydowskiej i ukraińskiej. Autor zachował w pamięci autentyczną gwarę ludu polskiego tej części Wołynia, której przykłady prezentuje w dialogach i monologach, występujących w opowiadaniu. Tytuł opowieści zaczerpnięty został z ludowej nazwy łódki, wydłubanej w pniu drzewa, używanej przez rybaków Polesia i północnego Wołynia. Była to łódka niebezpieczna - wywrotna i z tego względu nazwana "duszohubką". Takich łódek używali bohaterowie opowieści, ale o wyborze tytułu zadecydowało bardziej odczucie autora, że "duszohubka" jest jakby symbolem Wołynia - ziemi niespokojnej i burzliwej. Jeżeli czytelnik zauważy akcenty emocjonalne niektórych fragmentów opowieści, to nie zostały one wprowadzone do uzyskania specjalnego efektu - są to autentyczne odczucia autora, który jak wielu synów tej pięknej, utraconej ziemi, pamięta bogatą, bujną jej naturę, kwitnące tam niegdyś życie wielonarodowościowego społeczeństwa i jego harmonijne współżycie w okresie międzywojennym. Polacy - wygnańcy z tej ziemi - ze szczególną wrażliwością pamiętają o udziale wielu pokoleń Polaków, również Żydów, w tworzeniu kulturalno-gospodarczego oblicza Wołynia - ziemi, której byli solą. Dziś po tylu wspólnotach etnicznych Polaków i Żydów pozostały tylko zbiorowe mogiły; świadectwa ich życia i kultury zostały barbarzyńsko zniszczone, a ślady zatarte. Zrobiono to tak dokładnie, że chociaż ta tragiczna historia jest jeszcze świeża, już dziś szukamy jej śladów w popiołach. (Z okł.)

Mieczysław Dobrzański urodzony w Futorze pow. lubaczowski, nie tylko opisał swoje przeżycia na wschodniej Rzeszowszczyźnie, ale na podstawie relacji i wspomnień innych osób oraz dokumentów ukazał tragiczne losy Polaków w latach II wojny światowej oraz po jej zakończeniu, aż do czasu przeprowadzenia "Operacji Wisła", na tych terenach, która powstrzymała zbrodnie UPA. Autor szeroko udokumentował losy Polaków pod okupacją niemiecką i sowiecką. Cenne uzupełnienie książki stanowi wykaz zamordowanych i poległych mieszkańców powiatu lubaczowskiego w latach 1939-1948. (Z okł.)

"Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946" to efekt kilkunastoletniej pracy Stowarzyszenia Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów we Wrocławiu oraz wynik publikacji na łamach czasopisma "Na Rubieży". Ta monumentalna praca stanowi pionierski, bezcenny dokument potwierdzający i ilustrujący ludobójstwo na Polakach na niespotykaną skalę. Ukazany został ogrom zbrodni dokonanych w okrutny i wymyślny sposób. Publikacja stanowi wymowne oskarżenie zbrodni ludobójstwa, które dotychczas nie zostało ukarane i potępione przez polskie władze i opinię światową. (Z okł.)

Po raz pierwszy ukazuje się niezwykły album - zawierający wstrząsające fotografie, dokumentujące ludobójstwo UPA na ludności polskiej, na południowo-wschodnich kresach Rzeczpospolitej w latach II wojny światowej. Album ukazuje ogrom zbrodni, jakiego dopuściła się UPA na Polakach, mordując przeważnie w okrutny sposób kilkaset tysięcy ofiar: mężczyzn, kobiet, dzieci i starców. Zamordowani zostali w okrutnych i wymyślnych torturach. Była to w XX wieku czystka etniczna - związana z przynależnością do narodu polskiego. To przerażające ludobójstwo nie zostało dotychczas zdecydowanie potępione przez opinię publiczną w Europie i na świecie. Prezentowany album zawiera 130 fotografii, dotyczących z reguły miejsc zbrodni (128) i upamiętnienia ofiar (2) z trzydziestu pięciu miejscowości, przeważnie z lat 1942-1944. Spośród 130 fotografii autorstwo 96 jest nieznane, a tylko 34 jest zidentyfikowanych. Zebrana dokumentacja fotograficzna stanowi dorobek wieloletniej pracy badawczej autora, a znaczna część fotografii opublikowana została po raz pierwszy. (Z okł.)

Pierwsza tak obszerna biografia kontrowersyjnej postaci arcybiskupa grekokatolickiego Andrzeja Szeptyckiego. Czytelnicy mają możliwość poznać zarówno osiągnięcia metropolity przy poszerzaniu katolicyzmu na Wschodzie jak i niechlubne strony jego działalności - kolaborację z hitlerowskimi Niemcami i Sowietami, czy niejednoznaczny stosunek metropolity Szeptyckiego do zbrodni popełnionych przez UPA na Polakach. Szeroko udokumentowana, bardzo wyważona i obiektywna praca prof. Prusa jest również interesująca z tego powodu, że obecnie mają miejsce próby gloryfikowania tej postaci i zakłamywania faktów z nią związanych oraz czynione są w Watykanie zabiegi o beatyfikację. (Z okł.)

"SS-Galizien" - pionierska praca prof. Edwarda Prusa na temat tej esesmańskiej dywizji policyjnej, utworzonej na Kresach wschodnich w 1943 roku, w której wiernie służyli Hitlerowi nacjonaliści ukraińscy. Dywizja powstała w wyniku usilnych starań nacjonalistów ukraińskich spod znaku Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Utworzenie tej dywizji stanowi niezbity dowód ścisłej współpracy nacjonalistów ukraińskich z hitlerowskimi Niemcami, której obecnie usiłują zaprzeczać. Zbrodniarze z tej dywizji, zapisali się bardzo krwawo w swej działalności uczestnicząc w karnych ekspedycjach i mordując bezbronnych Polaków na Kresach, z których najbardziej znana jest pacyfikacja Huty Pieniackiej, podczas której wymordowano w bestialski sposób ponad osiemset osób - kobiet, starców i dzieci. Za swoje zbrodnie, na skutek nieudolności polskich władz, nie ponieśli żadnej kary, m.in. dlatego, że po wojnie znaleźli schronienie na Zachodzie - w Kanadzie i Wielkiej Brytanii. Niedawno dokumentalny film emitowany w telewizji angielskiej, przypomniał działalność tych hitlerowskich zbrodniarzy, dopuszczających się zbrodni ludobójstwa. (Z okł.)

"Stepan Bandera. Symbol zbrodni i okrucieństwa (1909-1959" - to pionierska praca prof. Edwarda Prusa, wybitnego badacza stosunków polsko-ukraińskich oraz autora wielu cennych prac na temat zbrodni UPA. Stepan Bandera to jeden z organizatorów i przywódców zbrodniczej organizacji nacjonalistów ukraińskich, która tak krwawo i okrutnie zapisała się w historii Polaków na ziemiach południowo-wschodnich Rzeczpospolitej, a słowo "banderowcy" w XX wieku stało się synonimem ludobójstwa." (Z okł.)

Praca dra Aleksandra Kormana "Stosunek UPA do Polaków na ziemiach południowo-wschodnich II Rzeczpospolitej" wnosi nową wiedzę na ten temat. Autor w syntetycznej formie ukazał genezę tej zbrodniczej organizacji oraz jej cele i sposób działania. Zobrazował straty osobowe i materialne spowodowane przez nią oraz współczesną groźbę odradzania się banderowskiego ekstremalnego szowinizmu na Ukrainie. Czytelnicy mają możliwość zapoznania się z nieznanymi lub mało znanymi dokumentami i faktami ilustrującymi działalność ukraińskich szowinistów. Autor jako niezależny badacz, przez kilkanaście lat gromadził nieznane dokumenty, relacje i materiały, co umożliwia poszerzenie wiedzy na ten temat. Bardzo duże osiągnięcie stanowi sporządzenie i udokumentowanie zestawienia 362 metod torturowania Polaków i zadawania śmierci. Cenne uzupełnienie pracy stanowi obszerny wykaz literatury dotyczącej nacjonalistów ukraińskich oraz wstrząsające dokumentalne fotografie ukazujące niespotykane w dziejach ludzkości okrucieństwo oprawców z UPA. (Z okł.)

Taras Czuprynka. Hetman UPA i wielki inkwizytor OUN - to pierwsza w literaturze polskiej biografia jednego z największych obok Stalina i Hitlera - zbrodniarzy XX wieku. W wyniku wieloletniej działalności komandyra UPA Romana Szuchewycza, który przybrał pseudonim Taras Czuprynka, śmierć poniosło ponad pół miliona Polaków na Kresach Wschodnich Reczypospolitej. Wspólnie z Mykołą Łebiediem rozbudował, a następnie kierował faszystowską formacją UPA, która spowodowała śmierć i cierpienia setek tysięcy Polaków. Ukraińska Powstańcza Armia, już w 1942 roku, zaraz po likwidacji gett żydowskich, przystąpiła do etnicznych czystek, najpierw na Wołyniu, a następnie w Małopolsce Wschodniej. Życiorys Romana Szuchewycza jest bardzo bogaty - był terrorystą (współudział w zabójstwie Ministra Spraw Wewnętrzych Bronisława Pierackiego oraz komisarza policji państwowej W. Czechowskiego), szpiegiem, oficerem w faszystowskim batalionie SS "Galizien", współpracował z NKWD. Zoologicznie nienawidził Polaków i to on wydał rozkaz żeby "Polaków w pień wycinać" - nie oszczędzając kobiet, starców i dzieci. Był również autorem haseł: Śmierć jednego Lacha, to metr wolnej Ukrainy", "Albo będzie Ukraina, albo lechicka krew po kolana". Jedną z tragedii XX wieku jest to, że jeden z tych ludobójców Mykoła Łebed' nie został dotychczas ukarany, a drugiemu zbrodniarzowi Romanowi Szuchewyczowi, który zginął tak jak na to zasłużył - próbuje się na Ukrainie stawiać pomniki. (Z okł.)