Dziecko, stawiając każde pytanie, również tak niezręczne dla dorosłego jak: „dlaczego on nie chodzi/mówi/słyszy?”, chce zawsze tego samego - poznać i zrozumieć świat. A kiedy otrzyma spokojną, rzeczową odpowiedź, przyjmuje do wiadomości, że świat jest różnorodny, a ludzie mogą być odmienni. Ta książka pomaga iść „małej głowie” (i niejednej „dużej”) jeszcze dalej - pomaga dostrzec, że osoby niepełnosprawne nie składają się tylko z tej swojej odmienności, choroby. A zatem nie potrzebują tylko współczucia, jak mówi jedna z bohaterek, niewidoma Ania: „Denerwuje mnie, gdy ludzie mi współczują. Nie trzeba mi współczuć - przecież jestem zdrowa, nikt mi nie umarł i nic mnie nie boli.” „Moim celem było opowiedzenie dzieciom w książce, czym jest niepełnosprawność. Chciałam pokazać, że niepełnosprawność to inne odczuwanie, widzenie, a czasem także inne rozumienie świata. Dzieci w sposób naturalny są otwarte na inność, chciałabym w nich tę otwartość podtrzymać i sprawić, by niepełnosprawność nie była tematem tabu w ich środowisku. Tą publikacją chciałam również obalić kilka stereotypów i sprawić, aby dzieci zdrowe przestały się bać dzieci niepełnosprawnych.” - mówi autorka książki Agnieszka Kossowska. Wierzymy, że „Duże sprawy w małych głowach” pomogą uwolnić od wielu stereotypowych zachowań i przyczynią się do tego, że dzieciom niepełnosprawnym będzie żyło się dużo łatwiej. Książka składa się z pięciu części, z których każda została poświęcona innemu rodzajowi niepełnosprawności: autyzmowi; niepełnosprawności ruchowej; niepełnosprawności sensorycznej (część o dzieciach słabosłyszących, głuchych oraz niewidomych); niepełnosprawności intelektualnej; epilepsji i zaburzeniom rozwoju związanym z wcześniactwem. W części rozdziałów znajdują się zabawy edukacyjne, w których wykonaniu będą musieli pomóc dzieciom dorośli - ich zadaniem jest wprowadzenie dziecka zdrowego w świat osób niepełnosprawnych. Te „zadania praktyczne” dają namacalną szansę, by zetknąć się z trudnościami, których codziennie doświadczają niepełnosprawne dzieci. Dodatkowo książka zawiera ilustracje podstawowych znaków z języka migowego, elementy komunikacji alternatywnej oraz wkładkę z alfabetem Braille’a (Rec. Wydawn.)

Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej "I nagle buchnęła starannie skrywana, wstydliwa rodzinna historia. Walnęła faktem, wychłostała konkretem. Odszpuntowany dybuk skoczył na mnie, Bogu ducha winną ofiarę, jak na świeże mięso, jak do ciepłej krwi. A wlazł we mnie, a rozsiadł się we mnie, męczył pytaniami, podpowiadał tropy, pchał w czeluści internetu. Taplał w wylewającym się stamtąd antysemickim błocie, oblepiał narodowym jadem, nurzał w „spisku żydowskim przeciw Polsce”. Szeptał: – Napisz, napisz. Jedyny jesteś, jedyny. Władzę masz. Całkowitą. – Jaką władzę? – Ty żyjesz! " Fragment książki "Od pierwszego zdania o Mamie Autora nie mogłem się oderwać od tej książki, póki nie dotarłem do ostatniego. Książka fascynuje i wciąga, gdyż jest opowieścią detektywistyczną o koligacjach rodzinnych (niesamowitych, zda się – nieprawdopodobnych!). „Dziady i dybuki” potwierdzają atrakcyjność idei akulturacji w polszczyźnie. Roman Dmowski bałby się takich ludzi jak ukochana Mama Jarka; przy tem postać to skomplikowana, wzorcowo wydobyta z wizerunku Polski Jagiellońskiej." Marian Turski "Książka potwierdza, że istnieją polscy marani, którzy jak hiszpańscy conversos przyjęli chrześcijaństwo, ale zachowali pamięć o swym żydowskim pochodzeniu. Jarosław Kurski, przełamując zmowę milczenia, odsłania rodzinne sekrety i opowiada historię syna, którego dręczy brakujący element w genealogicznej układance. Zadaje sobie dramatyczne pytanie: dlaczego dziady i dybuki – duchy przodków polskich i żydowskich – nie mogą stać w jednym domu? I czy możliwe jest ich pojednanie?" Agata Bielik-Robson "Jedna z najbardziej poruszających książek, jakie zdarzyło mi się przeczytać. Przejmująca, a zarazem tragiczna historia żydowskiej rodziny poszukującej drogi do polskości. Historia ludzi, którzy na taką właśnie (nieodwzajemnioną) miłość zostali skazani i taką zostali przebodzeni ojczyzną." Jan Grabowski (Z okładki)

Podstawowa działalność kulturalna – jak stanowi ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej - polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury , a jej formami organizacyjnymi są m. in. biblioteki, muzea, domy kultury, galerie sztuki, kina, teatry i filharmonie. W recenzowanym tomie skupiono się na działalności społecznej wymienionych instytucji - zwłaszcza - bibliotek - która w czasach niepokojów socjoekonomicznych i rozwarstwienia społecznego jest szczególnie ważna. (…) Zaakceptowano w nim kwestię istotną dla każdej organizacji, tym także tej niedochodowej, jaką jest konieczność dopasowania się do otoczenia. Tylko bowiem obserwacja środowiska zewnętrznego, analizowanie go pod kątem szans i zagrożeń z niego płynących, pojawiających się mód i trendów, a następnie reagowanie na nie, pozwala organizacji na skuteczne funkcjonowanie. Czas stabilności bibliotek i innych instytucji kultury minął bezpowrotnie. Zmiany społeczne, środowiskowe, technologiczne wywierają na nie istotny wpływ. Zaprezentowane w tomie teksty dają optymistyczny obraz instytucji kultury, adaptujących się do środowiska zewnętrznego, innowacyjnych, a w rezultacie konkurencyjnych wobec innych organizacji. (…) Publikacja będzie cieszyła się zainteresowaniem osób, chcących poszerzyć swoją wiedzę na temat zadań, działalności oraz społecznej roli współczesnych instytucji kultury. (Z recenzji dr hab. Małgorzaty Federowicz-Kruszewskiej) (Z okł.)

Publikacja nawiązuje do szerokiej dyskusji, która miała miejsce podczas konferencji zorganizowanej 10 maja 2013 r. w Tarnowie, w której wzięli udział eksperci i osoby aktywnie działające na rzecz wyrównywania szans oraz zachowania tożsamości kulturowej społeczności Romskiej. Autorami poszczególnych artykułów są pracownicy naukowi, jednostek samorządu terytorialnego, oświaty, kultury, pomocy społecznej oraz policji. Dzięki zaproszeniu do współpracy praktyków z tak wielu instytucji, udało się w treści publikacji zawrzeć nie tylko analizę newralgicznych problemów towarzyszących funkcjonowaniu mniejszości Romskiej w województwie małopolskim, ale także podkreślić pozytywne efekty działań wspierających, zwłaszcza tych, w których udział miały fundusze europejskie.