Znacie? To poczytajcie. Razem. Stary niedźwiedź, Sroczka kaszkę warzyła, Chory kotek, Jak rozmawiać trzeba z psem, Kaczka-dziwaczka, Spóźniony słowik i inne - w sumie 23 klasyczne, najpiękniejsze wierszyki o zwierzętach. Dorosłych wzruszą, przypominając dzieciństwo, a najmłodszych zachęcą do zabawy rytmem i rymem. Pełne ciepła i szczegółów ilustracje wprawią w dobry nastrój, rozwijając wrażliwość i wyobraźnię. Kartonowe wydanie, odporne na rosnące ząbki i ciekawskie paluszki, gwarantuje radość czytania i oglądania, a wspólna lektura to doskonała okazja do budowania bliskości. Książka, którą dodacie do ulubionych. (Rec. Wydawn.)

„Respekt dla zwierząt i pokusa nadawania im znaczeń towarzyszyły Leonardowi od sławnego dziecięcego snu o sępie, który tak bardzo zainspirował do działań badawczych Zygmunta Freuda. Dla Leonarda zwierzę miało byt co najmniej dwojaki: istniało w swojej szczególności, było też metaforą ludzkich charakterów i skłonności. Każde zwierzę samo w sobie było dla niego ciekawe, kuriozalne, inne niż wszystko – jak dudek, który w sposób nie znający porównań opiekuje się rodzicami, kiedy spadnie na nich niedołężna starość. Zwierzęta mogą być dla niego mapą skrajności, od słonecznego bieguna, na którym turkawka «nie oszukuje nigdy swego towarzysza i jeśli jedno z nich umrze, drugie zachowuje wieczną czystość i nigdy nie siada na zielonej gałęzi i nigdy nie pije czystej wody», do bieguna nocy, gdzie nietoperz «z powodu swej nieokiełznanej chutności nie przestrzega zgoła powszechnego sposobu rozkoszy; lecz samiec z samcem, samica z samicą, tak, jak się znajdą przypadkiem, spółkują z sobą wzajem». Dla Leonarda świat zwierząt realnych nie jest wyczerpujący. Stwarza, lub odtwarza z bestiariów i legendariów, ze snów i z wyobraźni, istoty nierzeczywiste, jak jednorożec czy bazyliszek, i nie ma w tym nic dziwnego: dla tego artysty, jak dla Dantego Alighieri, fakt, że czegoś lub kogoś nie widział, nie może oznaczać, że ten ktoś albo to coś nie istnieje. Jak czytać Zwierzyniec Leonarda? Dowolnie. Tak, jak pozwalają nam go odbierać fantazja, ciekawość, podejście do literatury, od której jedni oczekują zabawy, inni nauki, jeszcze inni wglądu do przepastnej osobowości, a taką przecież osobowością był Leo­nardo da Vinci’. (Rec. Wydawn.)

Zwycięstwo. Po przeczytaniu Zwycięstwa Jack London napisał gratulacyjny list do autora książki, która wywarła na nim wielkie wrażenie. Joseph Conrad oczywiście odpowiedział i tak nawiązała się ciekawa korespondencja między dwoma słynnymi pisarzami i dawnymi wilkami morskimi. Zwycięstwo to powieść, której akcja rozgrywa się na wyspach Pacyfiku, wyraziście nakreślone krajobrazy i sylwetki bohaterów czynią z tej książki arcydzieło światowej literatury. Złota strazała. Marsylia, lata 70. XIX w., III wojna karlistowska. Tematem powieści jest trójkąt miłosny, między trójką zwolenników hiszpańskiego pretendenta do tronu Karola Burbona: piękną i kosmopolityczną heroinę Doñą Ritą, alter ego Conrada, Monsieur George’em i weteranem Konfederatów, kapitanem Bluntem, którzy trudnią się przemytem broni dla karlistów.

Teatr Szaniawskiego jest niewątpliwie teatrem poetyckim - autor zarysowuje tylko, przeważnie wieloznaczne sytuacje, szkicuje postacie, operując przy tym aluzją, przemilczeniem, niedopowiedzeniem, groteską - ale są to szkice mistrzowskie, oparte na precyzyjnej obserwacji konkretu, na wnikliwej znajomości psychiki ludzkiej.

Walczyli i umierali za wolną Polskę. Niektórym udało się przeżyć… Wspomnienia tych, dla których II wojna światowa nie skończyła się w 1945 roku. Tych, którym sumienie nie pozwalało biernie godzić się na zbrodniczy ustrój wprowadzony Polsce po „wyzwoleniu”. Żołnierze pod dowództwem Antoniego Żubryda „Zucha”, Hieronima Dekutowskiego „Zapory” czy Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca” nie poddali się. Nadal zbrojnie stawiali opór komunistom. Wielu z nich - zbyt wielu - przypłaciło to życiem. W niniejszym tomie zgromadzone zostały relacje tych, którzy ocaleli. Są to członkowie Konspiracyjnego Wojska Polskiego, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz innych organizacji podziemnych. Wspominają oni wojnę, walkę z komunistami, pobyt w ubeckich więzieniach i katowniach. Niektórzy z nich otwarcie mówią, iż to, że żyją, zawdzięczają wyłącznie szczęściu. Dzięki ich opowieściom poznajemy bliżej postaci szeregowych żołnierzy i dowódców, ich charaktery i słabości. Słowa bezpośrednich uczestników opisywanych wydarzeń pozwalają inaczej spojrzeć na wybory dokonywane przez Żołnierzy Wyklętych, a także na codzienne ich życie w konspiracji. Dzięki tak osobistej perspektywie „Zapora” czy „Jastrząb”, nie przestając być bohaterami, stają się w naszych oczach bardziej ludzcy. (Rec. Wydawn.)

Żołnierze Wyklęci – Niezłomni, którzy walczyli za wolną Polskę, nie wątpiąc w to, czy warto. Po zakończeniu II wojny światowej nie wszyscy złożyli broń. Wciąż byli ludzie, dla których walka o wolność ojczyzny z każdym jej wrogiem stanowiła oczywistość. Tak zostali wychowani. Oto zbiór autentycznych relacji żołnierzy podziemia antykomunistycznego, którzy ocaleli z nierównej walki z komunistyczną władzą. Tych nielicznych, którzy wyszli cało z sowieckich więzień i katowni. Wielokroć spoglądali oni śmierci w oczy, znosili nieludzkie tortury, porzucali domy i rodziny, aby nie dać się złapać. Pokonywali wszelkie przeciwności za sprawą charyzmatycznych dowódców oraz dzięki własnej odwadze, sprytowi i poświęceniu. Słowa bezpośrednich świadków tamtych czasów ukazują szeregowych żołnierzy i dowódców nie jako spiżowych bohaterów, ale jako zwykłych ludzi. Tym bardziej wstrząsający jest obraz represji, jakim poddawano nie tylko ich samych, ale także ich rodziny czy kolegów. Męczeni w ubeckich katowniach, trzymani w więzieniach i zakładach karnych, byli skazywani na śmierć lub nieustannie nadzorowani nawet po wyjściu na wolność. Bohaterowie Koprowskiego również obecnie udowadniają, że ojczyzna i jej losy wciąż są dla nich niezwykle ważne. Angażują się w pielęgnowanie pamięci o Żołnierzach Wyklętych i należnej im pamięci. (Rec. Wydawn.)

Książka, którą tu przekładam, jest odpowiedzią niewielkiej grupy przyjaciół na prośbę, z jaką się do nich zwróciłem. Próbuje oprotestować znikomość życia. Jest też ujrzeniem owego życia z perspektywy żegnania. Oprócz tu piszących, zapewne są też inne ooby, które chęnie by skreśliły kilka słów, są jeszcze przyjaciele, jest rodzina. Przepraszam, jeśli się do nich nie zwróciłem. Będę czekał na ich wspomnienia. Także wybór zdjęć i dokumentów nacechowany jest doraźnością, praktykowaniem chaosu. Jeśli te okruchy się komu przydadzą, dobrze. Jeśli nie, proch na tym nie ucierpi. Witold Kaliński (Z okł.)

Utrata dziecka nienarodzonego to jedno z najtrudniejszych przeżyć, jakie może spotkać rodziców. Często oprócz bólu związanego ze stratą kogoś, kogo już zdążyli pokochać, doświadczają braku zrozumienia. Nieraz brakuje im wsparcia najbliższych, a także osób, które powinny udzielić im fachowej opieki medycznej i duszpasterskiej – personelu szpitalnego oraz księży. Książka jest przeznaczona zarówno dla osób po stracie, jak i dla tych, którzy pomagają im przebyć to trudne doświadczenie. Stanowi połączenie świadectw rodziców oraz głosów specjalistów w dziedzinie teologii, psychologii i prawa. Przełamują oni tabu panujące wokół tematu utraty dziecka i odpowiadają m.in. na takie pytania: W jaki sposób przywrócić nadzieję rodzicom po stracie i jak z nimi dobrze rozmawiać? Jak towarzyszyć im w żałobie? Do jakich miejsc oferujących profesjonalną pomoc psychologiczną można ich kierować? Jak zgodnie z prawem powinna wyglądać opieka szpitalna nad matką? Jak wyglądają procedury konieczne do uzyskania prawa do urlopu i zasiłku? Jak według przepisów liturgicznych powinien wyglądać pochówek dziecka utraconego? W książce znajdują się rozmowy z: ks. Krzysztofem Porosło, Joanną Piątek-Perlak, Katarzyną Łodygowską (matkaprawnik.pl), Mają Komasińską-Moller (chrzescijanskamama.pl) oraz Agnieszką i Ksawerym.

Opracowanie Agaty Kłopotowskiej obejmuje swym zasięgiem pełne spektrum twórczości Janusza Krasińskiego - jego wiersze, dramaty i prozę. Co więcej: autorka wykorzystała nieznane dotąd wypowiedzi autora o sobie i swojej twórczości, zaczerpnięte z zarejestrowanych rozmów, które z nim przeprowadziła. Autorka pokazuje, że biografia Janusza Krasińskiego - pełna nieoczekiwanych zwrotów, poruszających dramatów i radykalnych, nieoczywistych wyborów - stanowi nie tylko wdzięczny materiał dla filmowego scenariusza, ale jest też matrycą twórczości autora, który - jak niewielu polskich pisarzy XX i początku XXI wieku - czuł się wezwany do świadectwa o faktach spychanych na margines zbiorowej świadomości. Twórczość autora Czapy jawi się zatem jako „maskowana autobiografia”, będąca nie tyle wyzwaniem, czy też wyznaniem, ile raczej właśnie świadectwem: swoistym prywatnym dokumentem, dającym wgląd w okrucieństwa minionego stulecia - zarówno hitlerowskie, jak i stalinowskie. Poruszając się ze swobodą i swadą po rozległych i mocno zróżnicowanych obszarach twórczości pisarza, autorka ukazuje, w jaki sposób wspomniany imperatyw świadectwa kształtował charakterystyczną dla jego warsztatu predylekcję do opracowywania tych samych wątków w rozmaitych formach literackich, do ich ciągłej, nigdy niezakończonej rekontekstualizacji i reinterpretacji. Stopniowo z kart monografii wyłania się nie tylko obraz Krasińskiego-świadka, ale także Krasińskiego-artysty i mędrca, zatroskanego o świat, w którym przyszło mu żyć. Dobrze się stało, że autorka zdecydowała się na interpretację utworów różnych rodzajów i gatunków, ofiarowując nam w ten sposób szersze spojrzenie na dokonania pisarza i specyfikę form, jakimi się posługiwał. (Rec. Wydawn.)

Najbardziej kontrowersyjna książka autora Obłędu ’44. Autor Paktu "Ribbentrop–Beck" i "Obłędu ’44" tym razem podjął drażliwy temat stosunków polsko-żydowskich. Jego poprzednie książki wywoływały ostre dyskusje i kontrowersje, żadna nie była jednak tak niepoprawna politycznie. Żydzi rozsierdzą zarówno filosemitów, jak i antysemitów. Piotr Zychowicz pisze o sprawach niewygodnych zarówno dla Polaków, jak i Żydów. O komunistach i żydowskich kolaborantach pod niemiecką okupacją, ale również o polskich szmalcownikach. O szkoleniu przez II RP żydowskich terrorystów i zamordowaniu przez nich polskiego konsula. O powstaniu w getcie warszawskim oraz tysiącach Żydów służących w Wehrmachcie… W książce znalazły się też kontrowersyjne rozmowy z wybitnymi żydowskimi intelektualistami, którzy mają odwagę głosić poglądy niepopularne w ich własnej społeczności.

To najbardziej niepoprawna politycznie książka Piotra Zychowicza! Kontynuacja bestselleru "Żydzi". Piotr Zychowicz porusza w tej książce niemal wszystkie kontrowersyjne tematy, które wypłynęły podczas ostatniej wielkiej kłótni polsko-żydowskiej. Z jednej strony - żydowska policja w gettach, Judenraty, obozowe Sonderkommanda i "żydokomuna". Z drugiej - działalność granatowej policji, polskie donosy, zabójstwa i antysemityzm oraz złożony problem stosunku podziemia do Holokaustu. W "Żydach 2" znalazły się również tematy współczesne - krwawe zamachy terrorystyczne, brawurowe akcje Mosadu, działalność lobby żydowskiego w USA, a nawet wojny izraelskich kibiców piłkarskich, przy których nasi kibole wydają się grzecznymi chłopcami. Piotr Zychowicz jest publicystą historycznym. Pisze o II wojnie światowej, zbrodniach bolszewizmu i geopolityce europejskiej XX wieku. W swoich koncepcjach nawiązuje do idei Józefa Mackiewicza, Władysława Studnickiego, Stanisława Cata-Mackiewicza oraz Adolfa Bocheńskiego. Był dziennikarzem "Rzeczpospolitej" i tygodnika "Uważam Rze" oraz zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika "Uważam Rze Historia". Obecnie jest redaktorem naczelnym miesięcznika "Historia Do Rzeczy". Absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. (Rec. Wydawn.)