Wspomnienia Bohdana Hryniewicza to książka wyjątkowa. Autor, co nie jest typowe dla pamiętnikarzy Powstania, pochodzi z Wilna, a do Warszawy przeprowadził się dopiero w 1943 roku. W Powstaniu był jednym z najmłodszych łączników. Walczył m.in. na Starym Mieście. Relacja z Powstania jest żywa, dynamiczna, a zarazem zawiera mnóstwo szczegółowych i starannie sprawdzonych informacji. Dodatkowym atutem książki są wspomnienia autora dotyczące okresu po Powstaniu. Ogromne wrażenie na czytelniku wywiera także historia ucieczki z Polski przez sowiecką strefę okupacyjną do Niemiec, a stamtąd - do Anglii. To wątki, które większość książek wspomnieniowych traktuje w najlepszym razie bardzo skrótowo; tu zostały rozbudowane z ogromną korzyścią. (Rec. Wydawn.)

Tylko prawda jest ciekawa! – twierdził Stanisław Cat-Mackiewicz i "Codzienność. Sierpień–wrzesień 1944" jest tych słów znakomitym potwierdzeniem – powstanie warszawskie widziane oczyma łączniczki. Bez ocen i sądów! „Dzidzia-Klamerka” patrzy na świat uważnie, z dystansem, czasem nawet autoironią. Ma fotograficzną pamięć i dobre pióro. Bo Teresa Sułowska-Bojarska zdobyła literackie szlify, na długo wcześniej (…),nim zdecydowała się opisać powstańczą młodość. Jej relacja, choć spisana nie na gorąco, a wiele lat po wojnie, uderza nie tylko detalami, ale przede wszystkim przyśpieszonym, zadyszanym rytmem. Bo w sierpniu i wrześniu 1944 roku dla młodych warszawiaków czas uległ niezwykłej kondensacji. A łączniczka, której oczami oglądamy obronę „Mokotowskich Termopil”, przechodzi przyspieszony kurs życia i człowieczeństwa, w ciągu kilkudziesięciu dni dowiadując się wszystkiego o bohaterstwie i o ludzkiej podłości, o cnocie odwagi i hańbie bestialstwa. „Zdobyła przyjaciół – pisał Tomasz Merta – by zaraz ich utracić i opłakać. Doświadczyła granic ludzkiej wytrzymałości i poświęcenia. Czuła cudowny smak wolności i gorycz powtórnej niewoli”. Relacja ważna nie tylko dlatego że „Dzidzia-Klamerka” była jedyną ocalałą łączniczką mokotowskiego sztabu WSOP, ale przede wszystkim dlatego, że siłą literacką dorównuje Pamiętnikowi… Mirona Białoszewskiego. Wydanie poprawione i rozszerzone o wybór poezji Teresy Sułowskiej-Bojarskiej.

„Dzień dobry, ja bym chciała się do konspiracji zapisać” – od tych słów, wypowiedzianych w 1939 roku, rozpoczęła się wywiadowcza kariera szesnastoletniej wówczas Haliny Kłąb. W Polsce postać bohaterki II wojny światowej wciąż jest znana jedynie nielicznym, tymczasem jej działalność to idealny scenariusz na dynamiczny film akcji – od podpisania na rozkaz dowództwa Armii Krajowej volkslisty, nauki w germańskim gimnazjum, zakończonej listowną pochwałą od Führera, przez akcje dywersyjne i wywiadowcze na ziemiach wroga, po dekonspirację i osadzenie w gestapowskim więzieniu w rodzinnej Łodzi. Halina Szwarc-Kłąb przeżyła swoje życie intensywnie. Zmarła w 2002 roku, będąc nie tylko skromną, cichą bohaterką z czasów okupacji, ale też znakomitym lekarzem i wykładowcą akademickim. Po wojnie osiadła w Poznaniu, gdzie pomimo kłód rzucanych pod nogi przez Urząd Bezpieczeństwa pracowała z młodzieżą, a karierę zawodową – już z tytułem profesora nauk medycznych – kontynuowała w Warszawie, między innymi tworząc pierwszy w Polsce Uniwersytet Trzeciego Wieku. Lidia Liszewska i Robert Kornacki, autorzy niebanalnych powieści obyczajowych, przyglądają się niezwykłej drodze życiowej tej wspaniałej kobiety, czytając jej spisany w tajemnicy przed rodziną pamiętnik. Z typową dla siebie dbałością o piękno języka i plastykę słowa szukają w bohaterce tej opowieści nie tylko dojrzałej nad wyraz Haliny, ale i młodej Halinki, którą splot wydarzeń i historyczna konieczność zmusiły do osiągnięcia dojrzałości w niespotykanym, ekspresowym tempie. Poznajcie emocjonującą, pełną zwrotów akcji, opartą na faktach historię Polki, która miała wpływ na przebieg II wojny światowej. Kobiety, która zagrała na nosie Hitlerowi.

Königsberg na podstawie bogatego materiału źródłowego, odtworzył, a następnie przedstawił życie Jana Piwnika - chłopskie pochodzenie, nauka w szkole podstawowej i ostrowieckim gimnazjum, uwzględniając uzyskane przez Piwnika oceny, szkołę podchorążych, służbę w Policji Państwowej, udział w kampanii wrześniowej, pobyt w Anglii i szkolenie na cichociemnego, przerzut do Polski, udział w akcjach äWachlarzaö, w tym najsłynniejszej - uwolnienia żołnierzy Armii Krajowej z więzienia w Pińsku, pracę w charakterze instruktora w Kedywie, organizację i chwalebną i jednocześnie tragiczną walkę dowodzonego przez niego partyzanckiego zgrupowania w Górach Świętokrzyskich, dowodzenie VII batalionem 77 pułku piechoty AK na Nowogródczyźnie.

"Dziennik powstańca" autor poświęcił poległym kolegom. Opisuje w nim wybrane akcje konspiracyjne (podczas okupacji uczył się na tajnych kompletach w gimnazjum im. Lelewela; od 1942 roku działał w konspiracji AK, w organizacjach harcerskich: BS (Bojowa Szkoła), zajmującej się m.in. małym sabotażem, oraz GS (Grupy Szturmowe), jednak większość książki dotyczy walk na Starym Mieście w sierpniu 1944 roku. Jest też epizod wrześniowy - przejście kanałami do Śródmieścia, gdzie w rejonie Politechniki Autor walczył do końca Powstania. Wspomnienia zapisywane były w czasie i bezpośrednio po Powstaniu; po kapitulacji Zbigniew Czajkowski został wywieziony do obozu jeńców w Sandbostel koło Bremy. Po wyzwoleniu ukończył Liceum Polskie w Lubece. Od 1947 mieszkał w Anglii, gdzie po studiach inżynieryjnych na Uniwersytecie Londyńskim pracował w przemyśle elektronicznym, potem założył własną firmę, osiągając wybitne sukcesy. Zmarł w Londynie 20 października 1999 roku i zgodnie z ostatnią wolą pochowany został na Powązkach Wojskowych w Warszawie, wśród żołnierzy Powstania. Przez wiele lat "Dziennik powstańca" nie mógł ukazać się w Polsce. Jego edycja w 1968 roku w Wydawnictwie Literackim stała się wydarzeniem o charakterze literackim i politycznym. Zbigniew Herbert pisał w liście do Autora i Jego żony Magdaleny Czajkowskiej (później autorki książki Herbert i „Kochane zwierzątka”): „Jest już dawno w Polsce wyczerpana i w ogóle sprzedawali ją spod lady” (list z 6 IX 1969 roku). (Rec. wydaw.)

Stefan Dąmbski jako 16-letni żołnierz AK został egzekutorem – wykonywał wyroki na polskich kolaborantach, Niemcach, Ukraińcach, a później także na przedstawicielach nowej władzy. Jego spisana pod koniec życia spowiedź wciąż budzi kontrowersje. Z jednej strony jest świadectwem skrajnego poświęcenia dla Ojczyzny, z drugiej – pozbawionym emocji samooskarżeniem mordercy. Stawia pytanie o cenę wojennego bohaterstwa i granice patriotyzmu. Z biegiem lat jej antywojenne przesłanie zyskuje na znaczeniu. (Z okładki)

Joanna Jax kolejny raz wrzuca stworzonych przez siebie bohaterów w wir historycznych wydarzeń. Krwawa niedziela, która zmieniła Orliczyn w pogorzelisko, sprawia, że ocalali z pożogi muszą poukładać sobie życie na nowo. Marta z rodziną wyjeżdża do Lwowa, Nadia przeprowadza się do krewnych Zinowjewów zamieszkałych w okolicy Łucka, a Andrzej z Marcelem postanawiają wesprzeć oddziały samoobrony, które formują się w wielu miejscach Wołynia, by stawić czoło oszalałym z nienawiści Ukraińcom z UPA. Wissarion przyrzeka zaś sobie, że odnajdzie człowieka, który zniszczył jego życie. Tymczasem Armia Czerwona przekracza dawną granicę Polski na wschodzie i wypiera Niemców na zachód, a dowództwo AK przygotowuje się do akcji „Burza”. Wielu partyzantom nie podoba się sojusz z Sowietami, ale liczą, że inne państwa sprzymierzone przeciwko Trzeciej Rzeszy nie dopuszczą do przejęcia Kresów przez Związek Radziecki. Niestety, zwycięstwo nad Niemcami okazuje się klęską dla Polaków i Ukraińców, a bohaterowie rychło przekonują się, że zdobycie Berlina wcale nie zakończy ich problemów…

Każdy region, każda miejscowość, a już szczególnie miasta dbają o swoją historię, o pamięć o przodkach, ich pracy i osiągnięciach. Prowadzą kroniki utrwalające historyczne wydarzenia, publikują wydawnictwa. Powodzenie tych wysiłków zależy od stopnia uczuciowych związków z regionem, stosunkiem każdorazowych władz do spraw pamięci narodowej, od aktywności społecznej. Są naturalnie regiony szczodrze wyposażone przez naturę czy historię. Tam skupiają się twórcy kultury o znaczeniu ogólnonarodowym, wspierając działalność miejscową dziełami o wysokiej wartości. Tak stało się z Tatrami i Podhalem gdzie szczególna koncentracja napływowych twórców stworzyła swojego rodzaju mit góralszczyzny znany i ceniony w całej Polsce... (Fragment wstępu)

Książka jest biografią majora Henryka Dobrzańskiego "Hubala". Postawa patriotyczna majora Henryka Dobrzańskiego kształtowała się już w okresie nauki szkolnej, kiedy włączył się w działalność polskich Drużyn Strzeleckich. Gdy w 1914 roku wybuchła I wojna światowa, wstąpił do Legionów Polskich dzięki sfałszowaniu roku urodzeniu. Służbę pełnił w II Brygadzie Legionów w 2 Pułku ułanów. Na początku 1918 roku został skierowany do Szkoły Podchorążych II Brygady w Mamajesti. Nauki nie ukończył, ponieważ internowano go, gdy większość polskiego Korpusu Posiłkowego przebijała się pod Rarańczą przez front austriacki i połączyła z II Korpusem Polskim w Rosji. Po ucieczce z internowania "Hubal" wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej o Lwów i w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie służył w szeregach 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Podczas kampanii wrześniowej major Dobrzański, jako zastępca dowódcy pułku, toczył walki z oddziałami obu najeźdźców wkraczających na terytorium Polski. Po kapitulacji Warszawy "Hubal" skierował się w stronę Gór Świętokrzyskich z grupą około 50 żołnierzy. Utworzył jeden z pierwszych oddziałów partyzanckich II wojny światowej. Wspierany przez miejscową ludność prowadził wraz z oddziałem walkę z niemieckim okupantem, oczekując na ofensywę aliancką przeciwko III Rzeszy. Henryk Dobrzański "Hubal" zginął w 30 kwietnia 1940 roku w czasie walki, zaskoczony przez Niemców w czasie biwaku w okolicach Opoczna. Hitlerowcy w zemście za jego dotychczasową działalność zmasakrowali jego ciało i pogrzebali je w nieznanym miejscu.

Gdy wybucha druga wojna światowa, ma zaledwie 16 lat. Wstępuje do konspiracji na Podlasiu. Ma pseudonim „Orzeł”. Trafia do elitarnego Kedywu Armii Krajowej. Często zagląda śmierci w oczy. Zabija szefa niemieckiej Policji Kryminalnej w Siedlcach. Bierze udział w wyzwalaniu miasta w ramach akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej zatrzymany przez patrol NKWD ucieka, likwidując dwóch funkcjonariuszy sowieckiej bezpieki. W 1945 roku postrzelony wpada w ręce Urzędu Bezpieczeństwa. Dostaje karę śmierci, zamienioną na 10 lat więzienia. Dziś ma 95 lat. W wywiadzie-rzece opowiada o tym, co przeżył, jak walczył i pracował dla Polski. To poruszające świadectwo Polaka, który mimo wielu dramatycznych chwil w życiu zachowuje wiarę w Boga, nieugięty patriotyzm, siłę charakteru, niespożytą energię i pogodę ducha. (Rec. Wydawn.)