Książka "Zmagania o Beksińskiego" to bardzo szczera opowieść Piotra Dmochowskiego o jego relacji ze Zdzisławem Beksińskim. Mimo iż autor jest wielbicielem i promotorem talentu artysty, przedstawia go bez sentymentów, z jego wadami i słabościami. Książka jest kopalnią ciekawych, niejednokrotnie fascynujących, informacji o tragicznie zmarłym malarzu. (Rec. Wydawn.)

Zawsze na krawędzi. Wyzwanie to jego drugie imię. Nic nie jest dla niego za trudne, zbyt odległe, niemożliwe. Outsider i buntownik, kolorowy ptak. Samotnie wytyczający nowe drogi, zarazem wspaniały kompan i gawędziarz. Podczas ekstremalnych wypraw w najdalsze rejony świata poszukuje adrenaliny i przygód czy sensu życia? Czy wspinając się na najwyższe ściany, tak naprawdę wchodzi coraz głębiej w samego siebie? I kim są dla niego napotkani po drodze ludzie - nieuchwytna Jazz, tajemnicza Kimiko czy Ryżowy Budda? Historia Raganowicza splata się z ich niezwykłymi opowieściami, tworząc fascynujący obraz drogi. To wyprawa prowadząca przez Yosemity ,Alaskę, Karakorum do małego namiotu rozbitego na lodowcu, setki kilometrów od ludzkich siedzib. Barwne przygody stają się pretekstem do literackiej opowieści o miłości i samotności, o drodze i przeznaczeniu. A przede wszystkim do pytania o wolność. "Znikając" to druga książka w dorobku Marka Raganowicza. Jego "Zapisany w kręgach" został świetnie przyjęty przez czytelników i nagrodzony Grand Prix w konkursie Książka Górska Roku 2017. (Rec. Wydawn.)

Marcin Adamiec jest zwykłym księdzem z żarliwym powołaniem. Wytrzyma sześć lat. Po pełnym nadziei i ekscytacji okresie seminarium szybko nadchodzi rozczarowanie rzeczywistością plebanii, nałogi, obezwładniająca samotność, choroba, poważny wypadek, a w końcu najgorsze dla młodego księdza - utrata wiary. Wali mu się świat, ale też pojawia się światełko w tunelu - ona. Dziś były już ksiądz mówi, że uciekł od śmierci w życie. Oprócz swojej historii Adamiec opowiada historie innych mężczyzn, którzy wybrali drogę kapłaństwa. Zapijających kryzysy. Zepsutych łatwymi pieniędzmi. Żyjących z kobietami. Odkrywających swój homoseksualizm. Porzucających sutannę dla miłości oraz tych zamkniętych w domach dla emerytów i zapomnianych. Takich księży kościelni hierarchowie „znikają”. Mimo goryczy Marcin mówi o ciemnych stronach Kościoła bez zacietrzewienia, raczej ze smutkiem, czasem z humorem, ale zawsze ze zrozumieniem dla ludzkich słabości. Kończy swą opowieść z nadzieją: „Przestałem wierzyć w Boga jako duchowny. A odzyskałem poczucie, że jestem Dzieckiem Bożym, kiedy biskup zabronił mi przystępować do sakramentów”. (Rec. Wydawn.)

Niezwykła historia kobiet, które połączył Holokaust! Najgorsze chwile zawsze się pamięta. To, jak nas podpalili, jak na brzuchu doczołgałam się do ojca - do dziś to widzę, gdy nie mogę zasnąć. I wzrok tej żydowskiej dziewczynki, Inki. Taki błagalny… Zosia jest sama w cudzym mieszkaniu. Na zewnątrz świat wali się w gruzy. Pobliskie wioski są palone przez bandy UPA. Niemcy mordują Polaków i Żydów. Armia Hitlera zdaje się niezwyciężona. A Zosia jest sama. Ale czy na pewno? Zza ściany dobiega dziwny dźwięk. Decyzja, by zajrzeć do niewielkiej kryjówki, zaważy nie tylko na życiu Zosi. Teraz nie ma o tym pojęcia, ale to, co za chwilę zrobi, doprowadzi ją po latach do Yad Vashem. Dzięki temu zostanie Sprawiedliwą wśród Narodów Świata… Życie Zofii Hołub to historia XX-wiecznej Polski w pigułce. Zostało ukształtowane przez ucieczkę przed bandami UPA mordującymi Polaków na Wołyniu, uratowanie żydowskiego dziecka, uniknięcie transportu do Auschwitz, wyjazd na Ziemie Odzyskane i małżeństwo z Żołnierzem Wyklętym. Losy Zosi splatają się ponadto z życiem dwóch innych wyjątkowych kobiet - Inki, dziewczynki skazanej przez nazistów i Polaków na śmierć, oraz Stanki, której rodzina heroicznie decyduje się na ukrywanie i wychowywanie żydowskiego dziecka. Dziennikarz Mateusz Madejski publikuje rozmowę z własną babcią i odkrywa przed czytelnikami, jak wiele tajemnic i tragicznych wydarzeń skrywa historia większości polskich rodzin. (Rec. Wydawn.)

Hala była sanitariuszką batalionu „Golski” i wielką miłością „Zośki” Tadeusza Zawadzkiego. Poznajemy jej beztroskie dzieciństwo w zamożnej rodzinie właściciela fabryki środków chemicznych w przedwojennej Warszawie, piękny okres nauki w gimnazjum Królowej Jadwigi i zawarte wtedy przyjaźnie, wspólne zabawy, wyjazdy i harcerstwo. Do grona przyjaciół Hali należeli: Danka Zdanowiczówna, Hala Krauze, Maria Rabińska, Janek Bytnar „Rudy” i jego siostra Duśka, Alek Dawidowski i oczywiście Tadeusz Zawadzki „Zośka”. I nagle, ci młodzi ludzie, tuż po maturze lub tuż przed maturą, stanęli wobec grozy wojny. Nie zastanawiając się zbytnio podjęli walkę, wielu z nich zginęło. Hala wraca myślami do tragicznych przeżyć wojennych. Wspomina też lata powojenne, męża Felicjana, dwie córki i sześcioro wnucząt. Zmarła w 2015 roku. Wspomnienia Haliny Sapalskiej z domu Glińskiej zostały spisane przez autorki w ostatnich latach życia bohaterki. Dorota Majewska, a później Aleksandra Prykowska-Malec towarzyszyły Halinie Sapalskiej do końca, gromadząc pokaźny materiał, będący podstawą do zapisu wspomnień. Wciąż mają też kontakt z jej rodziną. Książkę wzbogacają niepublikowane dotąd fotografie oraz dokumenty z prywatnego zbioru. Szczególną wartością książki są opisy wydarzeń historycznych z okresu drugiej wojny światowej oraz postaci związanych z tymi wydarzeniami, obrazy przedwojennej Warszawy a także refleksyjne, nie pozbawione humoru spostrzeżenia kobiety dziewięćdziesięcioletniej. (Rec. Wydawn.)

W tym tomie znalazły się pisma publicystyczne Josepha Conrada pt. "Zwierciadło morza", wspomnienia pisarza pt. "Ze wspomnień" oraz powieść "Gra losu". Bohaterką powieści "Gra losu" jest Flora de Barral, córka znanego finansisty. Conrad kreśli tu bezkompromisową wizję relacji międzyludzkich. Większość osób, na które napotyka w swym życiu Flora przyczyniają się do spustoszenia jej duszy, a pozornie pozytywne zabiegi przeradzają się w swoje przeciwieństwa: miłość zamienia się w tyranię, a przyzwoitość w głupotę.

Pierwszą wersję tej książki Aleksander Lwow, jeden z najwybitniejszych polskich himalaistów i alpinistów, napisał dwadzieścia pięć lat temu. Z czasem stała się ona klasykiem gatunku. Pisał ją nie dla kolegów wspinaczy i alpinistów, pisał dla "miłośników gór" - tych, co najpewniej nigdy nie spędzą nocy w namiocie szarpanym przez mroźny wiatr ani nie będą szturmować himalajskich olbrzymów. Pisał dla zwykłych ludzi, którzy kochają góry i podziwiają zdobywających je "wojowników". Zwyciężyć znaczy przeżyć... to przede wszystkim książka o ludziach gór. Snując swą wysokogórską opowieść, Aleksander Lwow do minimum ogranicza opisy karawan, zakładania baz, budowania obozów wysokościowych i rozwieszania poręczówek. Pisze o przyjaciołach, znajomych i partnerach, wspomina najsławniejszych alpinistów i himalaistów - jakże często już nieżyjących. Na kartach jego książki ludzie ci ożywają, wspinają się lub bawią. Aktualne wydanie książki wzbogacone zostało o opisy zdarzeń ze świata ludzi gór z ostatnich dwudziestu pięciu lat i o komentarze do wielu z nich. (Rec. Wydawn.)

Nazywam się Hagenbeck...Filip Hagenbeck. Kim jestem? Szpiegiem. Zwyczajnym. Wyszkolony w Starych Kiejkutach i oszlifowany w Centrali trafiłem do nigeryjskiego Lagos. To tam jako młody oficer operacyjny, pod przykryciem konsula w ambasadzie, przez kilka lat nadstawiałem karku w imię wyższych celów. I wtedy żelazna kurtyna zardzewiała i zawaliła się z hukiem. A ja po powrocie z misji usłyszałem: "Już tu nie pracujesz!".....(Z okładki)

Postanowiłem opowiedzieć swoją historię. Nie jest to praca naukowa. Nie jest to historia wywiadu cywilnego. Nie jest to też analiza polityczna ówczesnych realiów. Nie wszystko mogę ani chcę opowiedzieć. Zobaczycie, jak „zwyczajny absolwent” wpada w łapy „mafii” zwanej wywiadem. Pokażę wam szkolenie wywiadowcze, szczegóły pracy Departamentu I MSW i funkcjonowania Centrali wywiadu. Uchylę też rąbka tajemnicy na temat moich przygód na Czarnym Lądzie. Nie zbawiłem świata, nie zapobiegłem trzeciej wojnie światowej, nie zdziałałem cudów....(Z okładki)

Wiele dialogów z jego filmów na stałe weszło na naszego języka, w dzisiejszej rzeczywistości tropimy „bareizmy”, lub wzdychamy: „jak u Barei!” Stanisław Bareja to nasze dobro narodowe. Jego talent zrealizował się najpełniej w komedii, poprzez takie filmy jak Miś, Brunet wieczorową porą, Co mi zrobisz jak mnie złapiesz, czy serial Alternatywy 4, które w pełni zasługują na miano kultowych. Katarzyna Bareja, córka Stanisława, filmoznawczyni, psychoterapeutka, z wielką czułością, za pomocą niepublikowanych nigdy fragmentów pamiętników rodzinnych i prywatnych listów maluje portret słynnego twórcy jako ojca, syna, brata, męża, przyjaciela, a nade wszystko – człowieka. Pisze o jego świecie widzianym „od kuchni” – nomen omen ulubionym jego miejscu w domu. Prezentuje portret ukochanego ojca, chwilami tak urywkowy jak migawki wspomnień, ale bezcenny i jedyny w swoim rodzaju.

Walczyli i umierali za wolną Polskę. Niektórym udało się przeżyć… Wspomnienia tych, dla których II wojna światowa nie skończyła się w 1945 roku. Tych, którym sumienie nie pozwalało biernie godzić się na zbrodniczy ustrój wprowadzony Polsce po „wyzwoleniu”. Żołnierze pod dowództwem Antoniego Żubryda „Zucha”, Hieronima Dekutowskiego „Zapory” czy Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca” nie poddali się. Nadal zbrojnie stawiali opór komunistom. Wielu z nich - zbyt wielu - przypłaciło to życiem. W niniejszym tomie zgromadzone zostały relacje tych, którzy ocaleli. Są to członkowie Konspiracyjnego Wojska Polskiego, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz innych organizacji podziemnych. Wspominają oni wojnę, walkę z komunistami, pobyt w ubeckich więzieniach i katowniach. Niektórzy z nich otwarcie mówią, iż to, że żyją, zawdzięczają wyłącznie szczęściu. Dzięki ich opowieściom poznajemy bliżej postaci szeregowych żołnierzy i dowódców, ich charaktery i słabości. Słowa bezpośrednich uczestników opisywanych wydarzeń pozwalają inaczej spojrzeć na wybory dokonywane przez Żołnierzy Wyklętych, a także na codzienne ich życie w konspiracji. Dzięki tak osobistej perspektywie „Zapora” czy „Jastrząb”, nie przestając być bohaterami, stają się w naszych oczach bardziej ludzcy. (Rec. Wydawn.)

Żołnierze Wyklęci – Niezłomni, którzy walczyli za wolną Polskę, nie wątpiąc w to, czy warto. Po zakończeniu II wojny światowej nie wszyscy złożyli broń. Wciąż byli ludzie, dla których walka o wolność ojczyzny z każdym jej wrogiem stanowiła oczywistość. Tak zostali wychowani. Oto zbiór autentycznych relacji żołnierzy podziemia antykomunistycznego, którzy ocaleli z nierównej walki z komunistyczną władzą. Tych nielicznych, którzy wyszli cało z sowieckich więzień i katowni. Wielokroć spoglądali oni śmierci w oczy, znosili nieludzkie tortury, porzucali domy i rodziny, aby nie dać się złapać. Pokonywali wszelkie przeciwności za sprawą charyzmatycznych dowódców oraz dzięki własnej odwadze, sprytowi i poświęceniu. Słowa bezpośrednich świadków tamtych czasów ukazują szeregowych żołnierzy i dowódców nie jako spiżowych bohaterów, ale jako zwykłych ludzi. Tym bardziej wstrząsający jest obraz represji, jakim poddawano nie tylko ich samych, ale także ich rodziny czy kolegów. Męczeni w ubeckich katowniach, trzymani w więzieniach i zakładach karnych, byli skazywani na śmierć lub nieustannie nadzorowani nawet po wyjściu na wolność. Bohaterowie Koprowskiego również obecnie udowadniają, że ojczyzna i jej losy wciąż są dla nich niezwykle ważne. Angażują się w pielęgnowanie pamięci o Żołnierzach Wyklętych i należnej im pamięci. (Rec. Wydawn.)

O nieludzkim traktowaniu kobiet w Indiach. Zabrana rodzinie w wieku dziewięciu lat, wydana za mąż jako jedenastolatka, matką została w wieku dwunastu lat. Amila nie zdawała sobie sprawy, jaki koszmar ją czeka, gdy w wieku dziewięciu lat na podstawie fałszywych obietnic złożonych jej matce, zabrano ją z rodzinnego Asamu do Nowego Delhi. Los nie obszedł się z nią łaskawie: zamiast obiecanych luksusów nie czekało tam na nią nic poza udręką. Po dwóch latach wykorzystywania do niewolniczej pracy została wbrew swej woli wydana za mąż za starszego mężczyznę. Odtąd jej codzienną dolą stały się przymusowy seks, maltretowanie i ciężka fizyczna praca. Mimo to 24-latka, która w międzyczasie urodziła piątkę dzieci, nie poddała się. Walczy dla swoich dzieci, które dają jej miłość i siłę. Historia odważnej młodej Hinduski, która z każdym dniem staje się coraz silniejsza i nie traci nadziei na lepszą przyszłość. (Rec. Wydawn.)

Edith Hahn była młodą, niezależną studentką prawa, gdy gestapo zamknęło ją wraz z matką w wiedeńskim getcie i wydało im dokumenty oznaczone literą „J”. Niedługo później Edith została wywieziona do obozu pracy. Choć udało się jej uprosić nazistowskich funkcjonariuszy, by oszczędzili jej matkę, gdy wróciła do domu, dowiedziała się, że matka została deportowana. Edith zdarła z ubrań żółte gwiazdy i zeszła do podziemia, choć wiedziała, że skazuje się na los poszukiwanej. Żywiła się tym, co udało się jej znaleźć, każdej nocy szukała bezpiecznego noclegu. Jej chłopak, Pepi, za bardzo się bał, by jej pomóc, ale pewna chrześcijańska przyjaciółka znalazła w sobie dość odwagi: podarowała Edith własne dokumenty, dzięki którym ta przedostała się do Monachium. Tam poznała członka Partii Nazistowskiej Wernera Vettera, który się w niej zakochał. Choć protestowała, choć w końcu wyznała mu, że jest Żydówką, Werner ożenił się z nią i zachował jej tożsamość w tajemnicy. Edith niezwykle szczegółowo wspomina swoje wypełnione nieprzemijającym, paraliżującym strachem życie. Opowiada o niemieckich urzędnikach, którzy, niejako od niechcenia, wypytywali o pochodzenie jej rodziców; o tym, jak rodząc córkę, odmówiła przyjęcia środków przeciwbólowych, ponieważ bała się, że straci jasność rozumowania i ujawni swoją przeszłość; o tym, jak jej mąż dostał się do rosyjskiej niewoli i trafił na Syberię, a ona z córką, po zbombardowaniu ich domu, musiała ukrywać się w szafie, podczas gdy pijani czerwonoarmiści gwałcili kobiety na ulicach. Na przekór zagrożeniu, jakie stwarzało to dla jej życia, Edith Hahn stworzyła niezrównany rejestr historii swojego przetrwania: ocaliła wszystkie prawdziwe i fałszywe dokumenty, listy od straconej miłości, Pepiego, a nawet zdjęcia, które udało się jej zrobić w obozach pracy. Setki dokumentów zaprezentowane na wystawie w waszyngtońskim Muzeum Holokaustu składają się na iście heroiczną opowieść - to skomplikowana i dająca do myślenia historia. Historia zwycięstwa. (Rec. Wydawn.)

Książka, którą tu przekładam, jest odpowiedzią niewielkiej grupy przyjaciół na prośbę, z jaką się do nich zwróciłem. Próbuje oprotestować znikomość życia. Jest też ujrzeniem owego życia z perspektywy żegnania. Oprócz tu piszących, zapewne są też inne ooby, które chęnie by skreśliły kilka słów, są jeszcze przyjaciele, jest rodzina. Przepraszam, jeśli się do nich nie zwróciłem. Będę czekał na ich wspomnienia. Także wybór zdjęć i dokumentów nacechowany jest doraźnością, praktykowaniem chaosu. Jeśli te okruchy się komu przydadzą, dobrze. Jeśli nie, proch na tym nie ucierpi. Witold Kaliński (Z okł.)

Gabriel García Márquez (1927, Aracataca, Kolumbia) w swojej autobiografii Życie jest opowieścią , przywołuje wspomnienia tych miejsc i czasów, które ukształtować miały całą jego twórczość, ukoronowaną Nagrodą Nobla w 1982 roku. Obserwujemy, jak z atmosfery kolumbijskiego wybrzeża lat trzydziestych, czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku czasów młodości tworzy styl pisarski, często określany mianem realizmu magicznego. Zagłębiamy się w rzeczywistość, która nabierając uniwersalnych cech, stanowi tworzywo jego prozy. Poznajemy bliskich mu ludzi, takimi jacy pozostali w jego wspomnieniach, i odkrywamy, co z ich losów i charakterów autor przekazał postaciom zaludniającym stronice jego opowiadań, Stu lat samotności, Jesieni patriarchy, Kroniki zapowiedzianej śmierci, Miłości w czasach zarazy. Fascynujące spotkanie z autorem, który twierdzi, że żyje tylko po to, by móc o tym opowiedzieć. (Rec. Wydawn.)

Oto opowieść o moim życiu i wszystkim, czego jeszcze o mnie nie wiecie: o zmaganiach, rozterkach, radościach, obawach i łzach, o dobrych i złych chwilach… Zdradzę wam pewien sekret. A właściwie - wiele sekretów. Opowiem wam o swoim życiu… Opiszę je od tej strony, od której nie mieliście dotąd okazji go poznać. Ta książka to coś więcej niż wspomnienie wyścigów czy kronika sportowych wydarzeń. To opowieść o moim dzieciństwie, dorastaniu we Frome, poszukiwaniu akceptacji ze strony rówieśników, a także o wątpliwościach i nadziejach, które wcale nie musiały się ziścić. To także opowieść o moich podróżach o tysiącach kilometrów pokonywanych na tylnym siedzeniu vana, a potem w prywatnym odrzutowcu. O ludziach, których poznałem - tych, których kocham, ale i tych, których darzę mniej ciepłymi uczuciami. Piszę o zabawnych chwilach, zmaganiach i pojedynkach stoczonych na torze z rywalami i przyjaciółmi: Fernandem Alonsem, Lewisem Hamiltonem, Sebastianem Vettelem; o presji, jaka ciążyła na mnie wówczas, gdy walczyłem o mistrzostwo świata, i o spokoju ogarniającym mnie za każdym razem w kokpicie bolidu. Opowiem wam o swoich radosnych wzlotach i bolesnych upadkach. A także o tacie: jak wielokrotnie przychodził mi z pomocą, o jego chwili zwątpienia w moje możliwości i o pustce po jego stracie. Niczego nie pominąłem, opisałem wszystkie dobre i złe chwile. Oto historia mojego życia - życia kierowcy wyścigowego, ale przede wszystkim człowieka z krwi i kości. *** Jenson Button urodził się we Frome. Jest jednym z najlepszych kierowców wyścigowych swojego pokolenia. Spędził w Formule 1 siedemnaście lat - przez ten czas wziął udział w 309 wyścigach i miał okazję poznać zarówno blaski, jak i cienie tego sportu. W 2009 roku Jenson został mistrzem świata Formuły 1 w barwach niedocenianego przez wielu zespołu Brawn GP; było to jedno z najbardziej spektakularnych wydarzeń w historii sportu XXI wieku. W ciągu swojej kariery Jenson ścigał się między innymi z Lewisem Hamiltonem, Fernandem Alonsem i Sebastianem Vettelem. Startował w zespołach prowadzonych przez legendarne postaci Formuły 1 - Franka Williamsa, Rona Dennisa i Rossa Brawna. Jenson jest też założycielem fundacji Jenson Button Trust, organizującej między innymi coroczne zawody triatlonowe, podczas których zbierane są fundusze na rzecz Help for Heroes, Cancer Research, Barnardo’s oraz innych instytucji charytatywnych. (Rec. Wydawn.)

Artystyczna dusza, chowająca się przed światem w czarnym kapeluszu, kolekcjonerka rodzinnych wspomnień, poetka, aktorka, od lat mieszkająca w Szwajcarii. Siostra Wojciecha Młynarskiego. Wychowana w rodzinie z tradycjami, na dworze w Komorowie, który funkcjonował jeszcze na XIX-wiecznych zasadach, w świecie, którego już dawno nie ma, szybko doświadczyła, czym jest samotność, strach, lęk i odrzucenie. Bardzo wcześnie otarła się o śmierć i poznała biedę. Strażniczka rodzinnego archiwum. Ma pamięć absolutną. Jej opowieści pełne są anegdot o najbliższych, o minionych czasach i niezwykłych artystach, o rodzinach Młynarskich, Zdziechowskich, Rubinsteinów, których poznajemy nieoficjalnie, trochę od kuchni. Towarzyszymy Barbarze, gdy razem z Arturem Rubinsteinem pije zsiadłe mleko o trzeciej nad ranem, dowiadujemy się, że sąsiadka Neli, księżna Grace Kelly, przekradała się tylnymi drzwiami do niej na bliny. Wspomnienia są bogato ilustrowane niepublikowanymi wcześniej fotografiami i rysunkami, a także okraszone poezją. Historie opowiedziane przez Barbarę spisał z wirtuozerskim wyczuciem, momentami delikatnie, momentami z przytupem, czasem tonem lekkim, czasem zupełnie na poważnie utalentowany pisarz, historyk literatury, krytyk, publicysta i dziennikarz Jerzy Sosnowski. Ten duet stworzył wyjątkowe dzieło. To znacznie więcej niż biografia. To opowieść o niezwykłej wrażliwości, o rodzinnym dziedzictwie, o poszukiwaniu własnej drogi. Także o szczęściu i spełnieniu. Nareszcie. (Rec. Wydawn.)

Szczęście, komfort i poczucie bezpieczeństwa? Hygge! Duńczycy są najszczęśliwszym narodem na świecie i choć nikt nie odkrył jeszcze tajemnicy ich szczęścia to cały świat próbuje ich naśladować. Brytyjska dziennikarka Helen Russell postanowiła przeprowadzić się na rok do Danii, żeby poznać przepis jej mieszkańców na zadowolenie z życia. W każdym rozdziale autorka przygląda się innemu elementowi kultury Danii lub jej społeczeństwa. Z poczuciem humoru opowiada o duńskim dizajnie, podejściu do pracy i sposobach spędzania wolnego czasu. Obserwuje też tradycje związane z jedzeniem, religią, wychowywaniem dzieci czy opieką zdrowotną. „Życie po duńsku” pokazuje, co w najmniejszym z państw skandynawskich się sprawdza, czego nie warto naśladować i co zrobić, żeby wprowadzić elementy duńskiego życia do naszej codzienności. Przeprowadzka do wiejskiej Jutlandii uświadomiła Russell, że Dania ma do zaoferowania o wiele więcej niż długie zimy, wędzone śledzie, klocki Lego i słodkie bułki. Próbując zrozumieć poczucie szczęścia u Duńczyków, dziennikarka sama poczuła się szczęśliwa. Na końcu książki przekazuje 10 porad dotyczących tego, jak żyć do duńsku, przez co dzieli się tym szczęściem z Czytelnikami. (Z okł.)