Tytuł tej książki mógłby właściwie brzmieć: „100 sposobów, jak pokochać życie”. Autor, który sam ma za sobą trzy próby samobójcze, próbuje w niej bowiem ukazać piękno, wyjątkowość i wartość ludzkiego życia. Nie robi tego jednak, posługując się wyświechtanymi sloganami czy szafując słowami pisanymi wielką literą. Zamiast tego przewrotnie, zabawnie i z dystansem do siebie opisuje własne traumatyczne doświadczenia i dzieli się spostrzeżeniami, które docenią przede wszystkim osoby zmagające się dzień po dniu ze swoimi małymi wielkimi dramatami, często niedostrzeganymi bądź ignorowanymi przez bliskich. (Rec. Wydawn.)

Jeśli spodziewacie się kolejnej historyjki dla dzieci, napakowanej morałami i z banalnym happy endem - zapomnijcie o tym. Kolejna historia pomyślana przez Martę Guśniowską to zaskakująca i niebanalna opowieść. Nieco gapowata, ale serdeczna i uparta Gęś to postać rozpisana tak, że trudno jej nie polubić. Ma dziewczęcy urok, godny podziwu dystans do siebie, autoironię i otwartość wobec otoczenia. Największą jednak zaletą naszej Gęsi jest to, że - nietypowo dla swojego gatunku - niechętnie się szarogęsi. Ma natomiast zupełnie inny atrybut - olbrzymią, pierzastą, okrągłą i czarną… depresję. Historyjka, która z pozoru wydaje się być jedynie mądrą przypowieścią o ponadczasowych wartościach i sile przyjaźni, jest również elementarzem rozumienia prawd o świecie - rozciąga przed czytelnikami cały wachlarz postaw, filozofii i refleksji o tym, jak w tym świecie się odnaleźć. Marta Guśniowska, autorka, która sama stawia sobie literacką poprzeczkę coraz wyżej, w przypadku Gęsi przekroczyła ją kilkakrotnie. To, co w tym tekście należy docenić, to z całą pewnością jego wielowymiarowość, czyniąca „Gęś” nie wyłącznie książeczką dla dzieci. Dorośli przejrzą się w niej, jak w zwierciadle, przy okazji doceniając trafną ironią, dwuznaczność i językowe zacięcie, dzięki któremu słowa pod piórem Marty Guśniowskiej nabierają nowego znaczenia. Kolejną zaletą tej opowieści jest jej warstwa wizualna - wydawnictwo Tashka zadbało o przyjemną dla oka oprawę, wykonanie ilustracji powierzając Robertowi Romanowiczowi. Dzięki jego pracy „Gęś” jest tworem spójnym i konsekwentnym, bowiem jej graficzna strona jest dokładnie taka, jak sama historia - bardzo nieoczywista, a przez to wyjątkowa. Przeniknięta humorem i lekkością mówienia o trudnych sprawach „Gęś” to lektura obowiązkowa dla każdego, komu wydaje się, że w literaturze dla dzieci istnieją granice i bariery - nie tutaj. (Rec. Wydawn.)

Codzienna trasa do gabinetu i z powrotem. Rozmowy z pacjentami na temat ich problemów, nierzadko trywialnych. Monotonia praktyki psychologicznej. Rysowanie karykatur pacjentów. Tak wygląda życie głównego bohatera. Za dwadzieścia dwa tygodnie planuje przejść na emeryturę. A co potem? Czy pozostaje już tylko całkowite zanurzenie się we własnej samotności? Pewnego dnia do gabinetu przychodzi Agathe. Tak rozpoczyna się najważniejszy etap życia terapeuty i pacjentki. Debiutancka powieść duńskiej pisarki odniosła światowy sukces i została wydana w trzydziestu krajach, zdobywając wiele pozytywnych recenzji prasy i czytelników. Ukazując dwie postaci źle traktowane i rozczarowane życiem, Agathe urzeka subtelną atmosferą i ogromną uwagą, jaką autorka poświęca emocjom swoich, czasem nieudolnych postaci. „Le Monde”. Anne Cathrine Bomann w sposób subtelny ukazuje kwestie, które najwyraźniej bardzo dobrze zna. „La Repubblica” Urocze, niepozbawione humoru i głębokie! „The Irish Times” Zdumiewające! „Frankfurter Allgemeine Zeitung” Główny bohater tej krótkiej opowieści jest przedstawiony dogłębniej, niż większość autorów potrafiłaby to uczynić w tekście trzykrotnie dłuższym. „The Herald” Bomann jest psycholożką i przekonująco ukazuje, jak ważne jest otwieranie oczu i serc innych ludzi. „Daily Mail”

Rodzinny dramat w krajobrazie podkrakowskiej wsi, skrytej w cieniu mrocznej jurajskiej doliny. Ona i on. Niespełnione marzenia, wciąż żywe tęsknoty i wspólna pamięć codziennie zasypująca ich furą niesegregowanych śmieci. Przejmująco autentyczna opowieść o bezpłodności, współczesności i pokoleniu dzisiejszych trzydziesto-, czterdziestolatków. „– Zmiany w psychice bezpłodnych porównuje się do następstw stresu bojowego, choroby nowotworowej. A wie pani, jakie są następstwa tego następstwa? – Już dość, proszę. Pani nas zniszczy”. (fragment książki) Andrzej Muszyński nie idzie na kompromisy. W swojej najnowszej powieści podejmuje tematy ważne i niewygodne, dotąd w polskiej literaturze omijane. Własnym, wyjątkowym, szorstkim, poetyckim językiem opowiada o bezpłodności, aborcji, in vitro, depresji. Nie ucieka, nikogo nie udaje, mierzy się z rzeczywistością. I tego samego wymaga od swoich bohaterów. „To nie jest kolejna powieść o pięknie prowincji, uroku sielskiego życia na wsi i naiwnie widzianych «peryferiów». Bez to opowieść pełna emocji i – jak to w balladzie bywa – odrobinę zdradziecka, którą trzeba czytać uważnie, smakować. Chyba że się zachłannie ją połknie jednego dnia. Jak najlepszy serial, od którego nie można się uwolnić. Przepisów na lekturę książki Muszyńskiego jest wiele, ale najważniejsze, by zacząć go czytać. Bo to wybitny pisarz”. Wojciech Szot, zdaniemszota.pl (Rec. Wydawn.)

Cukrzyca. Słowo, które zmienia życie na zawsze. Choroba, z którą każdy może mieć do czynienia. Błogosławieństwo czy klątwa? Ada była pewna, że usłyszała wyrok śmierci. Bez wsparcia rodziców i przyjaciół coraz bardziej zamykała się w sobie, popadając w depresję. Po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego dostała list od babci, który diametralnie zmienił jej nastawienie do rzeczywistości. Zapragnęła stać się normalną nastolatką, nawet jeśli oznaczałoby to walkę z własnymi słabościami. Bieg do gwiazd to wstrząsająca historia o dziewczynie, która uczy się żyć na nowo. Historia, obok której nie można przejść obojętnie. (Z okładki)

Ta książka uważana jest za pozycję wybitną, zarówno w kategoriach literackich, jak i psychologicznych.Słynny pisarz zmagał się przez wiele lat z depresją. Esej Styrona uchodzi za jedną z najważniejszych osobistych relacji ludzi cierpiących na chorobę psychiczną. Opowieść o życiu w mrokach udręczonego umysłu i o sposobach wychodzenia z tego stanu przyczyniła się wydatnie do nagłośnienia choroby, wokół której zawsze panowało kłopotliwe milczenie. Styron po mistrzowsku opisał cierpienia tak ogromne, że niemal zupełnie nie do wyrażenia w jakikolwiek sposób

Depresja to powszechne zaburzenie psychiczne, które dotyka setek milionów osób na całym świecie niezależnie od płci i wieku. Połowa z nich miewa myśli samobójcze, a jedna piąta skutecznie odbiera sobie życie. Ciemność widoma. Pamiętnik o szaleństwie to pozycja wybitna, zarówno w kategoriach literackich, jak i psychologicznych, dziś uważana za jedną z najważniejszych osobistych relacji ludzi cierpiących na depresję. Opowieść o życiu w mrokach udręczonego umysłu i o sposobach wychodzenia z tego stanu przyczyniła się wydatnie do nagłośnienia choroby, wokół której zawsze panowało kłopotliwe milczenie. Styron wpuścił czytelnika w dramatyczny świat swojego pogrążonego w depresji umysłu i ze wstrząsającą dosłownością opisał własne cierpienia.

Mężczyzna podróżujący po Włoszech bez ostrzeżenia, niczym rozpędzony ekspres, wjeżdża w mroczne tunele swojego życia. Przed oczami tego jeszcze niedawno obiecującego pisarza migają sceny kolejnych porażek i upadków. Kiedyś czuł dojmujący lęk, a jego mózg spowijała Mgła. Gdy załamał go kryzys w małżeństwie, a długi zdruzgotały, nie widząc wyjścia z sytuacji, poddał się eksperymentalnej terapii psychodelikami. A żeby podreperować budżet, został ghostwriterem znanego fizyka. Tyle że fizyk przepadł, jego biuro nie odpowiada na telefony i maile, więc szansa na tak potrzebne pieniądze maleje. Mężczyzna musi odnaleźć naukowca, by wydrzeć mu opowieść o jego życiu i odzyskać kontrolę nad własnym. "Czerwona strzała" to sugestywny, niemal hipnotyzujący obraz depresji artysty w XXI wieku i pewnej niekonwencjonalnej terapii. To także błyskotliwa, słodko-gorzka opowieść o potędze wyobraźni i sztuki, walce o radość, a nade wszystko – jak zawsze bywa z najlepszymi historiami – o miłości.

Ta książka nie zastąpi terapii. Ale może ją wspomóc Depresja. Z jednej strony słowo nadużywane, po które sięgamy, by opisać zwykłą chandrę lub przejściowe obniżenie nastroju. Z drugiej statystyki dotyczące zachorowań na depresję bywają niedoszacowane, bo chorzy, bojąc się stygmatyzacji, nie przyznają się do swoich dolegliwości. Ale nawet według tych nie do końca wiarygodnych danych depresja to choroba, na którą cierpi 350 milionów ludzi, co czyni z niej jedną z największych plag naszych czasów. Bo czasy faktycznie jej sprzyjają, przynosząc wieczną niepewność jutra. I w sferze prywatnej, i globalnej. Na szczęście depresję można leczyć. Inaczej trzeba ją leczyć. Ta książka nie zastąpi leków ani terapii, nie taki jest jej cel. Pozwala natomiast lepiej zrozumieć zarówno chorym, jak i ich bliskim, co oznacza życie z depresją. Wyjaśnia, jakie procesy zachodzą w organizmie w czasie choroby, podpowiada, jak można wspomóc terapię, a czego należy się wystrzegać, by nie pogorszyć stanu zdrowia. Podobnie jak poprzednia książka autorki, Borderline, czyli jedną nogą nad przepaścią, także ta jest swego rodzaju przewodnikiem po chorobie i życiu z nią, przydatnym zarówno dotkniętym nią osobom, jak i ich najbliższym, którzy często chcieliby, jednak nie do końca wiedzą jak. Pojawia się niepostrzeżenie i ma różne oblicza. Depresja choroba, którą można i trzeba leczyć!

Depresja to choroba XXI wieku. Wiele się o niej mówi, pisze, czyta. Teoretycznie dużo o niej wiemy, a faktycznie… niestety nadal zdecydowanie za mało. Przykładowo niewielu z nas ma świadomość, że depresja stanowi poważny problem również wśród nastolatków. Dorastanie jest okresem pełnym napięć i konfliktów, dlatego tak łatwo jest przypisać objawy depresyjne młodzieńczej burzy hormonów. Nic bardziej mylnego - depresja to poważna choroba, a nie przejaw złego zachowania czy buntu. Autorzy, wybitni specjaliści pracujący na co dzień z dotkniętymi depresją nastolatkami i ich rodzinami, przygotowali tę książkę, aby pomóc zrozumieć i zaakceptować depresję młodych ludzi oraz właściwie na nią zareagować. Odwołując się do badań i teorii naukowych, wyjaśniają nie tylko, na czym polega ta choroba, ale również jak ją rozpoznać, jakie pociąga za sobą skutki oraz kiedy i gdzie szukać pomocy. W zrozumiały sposób, z empatią i bazując na rzetelnej wiedzy, tłumaczą, że pokonanie depresji i powrót do zdrowia są możliwe, ale wymagają dużego zaangażowania rodziny osoby chorej. Zawarte w książce materiały dla nastolatka i dla rodziców, komiksy, ćwiczenia oraz liczne opisy przypadków ułatwiają zrozumienie omawianych treści i stanowią ciekawą inspirację do codziennej pracy. (Rec. Wydawn.)

Przystęne źródło informacji dla rodziców nastolatków chorych na depresję Pomóż swojemu dziecku odzyskać dobre samopoczucie. Zostaw mnie, mamo!”, „Daj mi spokój, tato!” Rodzice nastolatka często słyszą takie słowa od swojego dziecka. Czasem jednak mogą one wskazywać na to, że dziecko zmaga się z depresją, która jest u nastolatków problemem częstszym, niż mogłoby się wydawać. Jakiejś formy depresji lub długotrwałego obniżenia nastroju doświadcza około 10% nastolatków. Jeśli martwisz się, że tak jest w przypadku twojego syna lub córki, ta książka może się okazać pomocna. Dowiesz się z niej, na co zwracać uwagę i jak wspierać swoje dziecko w walce o poprawę samopoczucia. Książka ta, napisana przez ekspertów doświadczonych w leczeniu depresji u młodych ludzi, przybliża fakty (jak również demaskuje błędne wyobrażenia) na temat tej choroby oraz proponuje pomocne strategie oparte na technikach terapii poznawczo-behawioralnej, której skuteczność została udowodniona naukowo i potwierdzona w praktyce. Uzupełnieniem tej książki jest tom Czy mam depresję i co mogę na to poradzić?, z którego twoje dziecko może korzystać samodzielnie. (Rec. Wydawn.)

Depresja stanowi dobry przykład pełnej integracji ciała i psychiki, przejawia się bowiem zarówno objawami z kręgu psychopatologii, jak i dolegliwościami cielesnymi. To choroba powodująca upośledzenie funkcjonowania organizmu, która może w dużym stopniu przyczyniać się do inwalidyzacji pacjentów i sprawiać, że ich życie i aktywność ulegają znacznemu zubożeniu. Depresja jest uznawana za najbardziej dolegliwą chorobę (most painful medical disorder) – 50% chorych ma myśli samobójcze, 30% podejmuje próby samobójcze, 15% popełnia samobójstwo. Według danych WHO rocznie notuje się około miliona samobójstw, z czego 70% jest spowodowanych depresją – więcej niż zgonów wskutek działań wojennych czy katastrof. Depresję rozpoznaje i leczy psychiatra, ponieważ jest ona zaburzeniem psychicznym. Tak jednak jest tylko w teorii. W praktyce chorzy na depresję najczęściej najpierw zgłaszają się do lekarzy rodzinnych, lekarzy pierwszego kontaktu, internistów czy neurologów z prośbą o poradę i pomoc w związku z objawami depresji. Dlatego tak ważne jest, aby lekarze innych specjalności, a przede wszystkim lekarze rodzinni, posiadali umiejętności rozpoznawania i inicjowania leczenia depresji. Książka „Depresja w praktyce lekarza rodzinnego” pod redakcją prof. Marka Jaremy jest w tym względzie nieocenioną pomocą. Poszczególne rozdziały poświęcone są m.in. takim zagadnieniom, jak: obraz kliniczny depresji, zagrożenia w depresji, leczenie farmakologiczne depresji, inne formy leczenia depresji oraz psychoterapia depresji. (Rec. Wydawn.)

Książka napisana z myślą o wszystkich tych, którzy zmagają się z depresją, poszukują recepty na życie w harmonii, pragną dowiedzieć się, kim naprawdę są, i znaleźć inspirację i odwagę, by podążać własną drogą. „Depresjologia” to przejrzysty przewodnik w poszukiwaniu harmonii między sercem, duszą, ciałem i rozumem. To mapa w drodze przez depresję do spełnienia, która rozpoczyna się w przeszłości, wytycza cele na przyszłość i uczy żyć w teraźniejszości. To rewolucyjne podejście do pracy nad sobą, która staje się przyjemnością, a nie ciężką harówką, do której zachęca większość poradników. Książka napisana jest obrazowym językiem, pełnym miłości do człowieka i szacunku do indywidualności każdego czytelnika. Daje wiarę w siebie, nadzieję na szczęśliwe życie i miłość do siebie samego. (Rec. Wydawn.)

Najgorszy jest dzień polarny. Pastelowe niebo przypomina różowe i niebieskie ubranka dla noworodków. Ostre promienie słońca potęgują rażącą biel śniegu. Majestatyczne góry, widoczne teraz wyraźniej, przytłaczają. Po ciemnej zimie miało być przecież lepiej, a jednak kolejny raz chcesz odebrać sobie życie. To, co najlepsze, już się wydarzyło. Dolina Kwiatów to pełna gniewu, ale też czarnego humoru powieść o miłości, żałobie, wykluczeniu i braku przynależności. To historia o młodej kobiecie, która przez kilka ostatnich miesięcy swojego życia ucieka od wspierającej rodziny, kochającej partnerki, znajomych z uczelni, w końcu – od siebie samej. Korneliussen przejmująco pisze o masowych samobójstwach na Grenlandii, z empatią podejmuje temat cielesności i tożsamości płciowej, błyskotliwie punktuje złożone grenlandzko-duńskie relacje, ale przede wszystkim daje głos młodym ludziom, którzy na zawsze zostawili puste krzesło przy rodzinnym stole i niewypowiedzianą ciszę na cmentarzu w Dolinie Kwiatów.

Po 10 latach od debiutu, który przyniósł mu międzynarodowy rozgłos, Chuck Palahniuk powraca do historii Tylera Durdena i Podziemnego Kręgu, tym razem jako autor scenariusza komiksu Fight Club 2. Świetne rysunki Camerona Stewarta i okładki Davida Macka doskonale oddają klimat terroru i szaleństwa albo... rozdwojenia jaźni. Bo niektórzy wyimaginowani przyjaciele nigdy nie odchodzą. (Rec. Wydawn.)