Warszawa, 1904 rok. Klara Tyszkowska, młoda feministka i aktywistka, buntuje się przeciwko tradycji oraz uciskowi carskiego reżimu. Jej życie skupia się wokół studiów na tajnym Latającym Uniwersytecie i pracy dla gazety „Bluszcz”. Przyjaźni się z synem warszawskiego fabrykanta, Jędrzejem Witebskim. Jednak gdy spotyka Aleksandra Kirsanova, pewnego siebie rosyjskiego kapitana, jej życie przewraca się do góry nogami. Po tragicznych wydarzeniach na placu Grzybowskim Klara jest zmuszona zapłacić wysoką cenę za swoją niezależność i miłość, do której wcześniej nie chciała się przyznać. Polacy walczą o niepodległość, a Klara, będąc w centrum tej walki, zaczyna rozumieć, że prawdziwa wolność to nie tylko niepodległy kraj, ale i serce bez okowów.

Książka jest oparta w przeważającej mierze na spisanych relacjach bezpośrednich świadków wojennych wydarzeń, które autor weryfikował na podstawie dokumentów i innych wspomnień. Autor żmudnie dociekał prawdy, nigdy nie poddawał się naciskom politycznym, był suwerenny w swoich poglądach. Jako żołnierz konspiracji znał doskonale z autopsji tę tematykę, a jednocześnie jako nowosądeczanin, nie działający bezpośrednio na ziemi gorlickiej starał się obiektywnie w oparciu o posiadane informacje przedstawić działalność obwodu Gorlice Armii Krajowej. (Fragment przedmowy)

Stróżówka to opowiedziana ze swadą historia jednej ulicy widziana z perspektywy ludzi, którzy ją wspominają. Historia czasem zwyczajna, czasem niezwykła, czasem poważna, czy nawet tragiczna, a czasem zabawna. Przeczytamy tu o zabytkowych kapliczkach i kamienicach, ale też przedwojennych lodach cytrynowych. O tajnym nauczaniu, ruchu oporu, partyzantce i prześladowaniach Żydów podczas II wojny światowej, ale i o polskiej okupacyjnej orkiestrze (z niemieckim urzędnikiem Otto Struckiem w roli tenora), a nawet o tucznej świni przebranej za staruszkę. Jest też o kolorowych ulicznych włóczęgach jak "Jaś z Piórkami" i ideologicznych polowaniach na stonkę za głębokiej komuny. Wszystko to tworzy fascynujący obraz przeszłości namalowany żywymi i wiernymi barwami. (Z okładki)

„Nic wichry i burze/ kiedy w sercu góralski zew/ byle wyżej, tam w górze/ przeżyć emocji wiew” — słowa te zapisał w ostatnich dniach swojego życia Kazimierz Gnat, autor Szkiców gorlickich, nietuzinkowej pozycji, którą chcemy Państwu polecić. Kazimierz Gnat był wyjątkową postacią w gorlickim pejzażu, który swoją wiedzą i umiejętnościami wybił się na ogólnopolski rynek naukowy. Był wybitnym konstruktorem, projektantem i mechanikiem. Autorem siedmiu opatentowanych wynalazków oraz opracowań specjalistycznych. Publikował także w prasie fachowej (m.in. w „Przeglądzie Technicznym”, „Wiadomościach Technicznych”, „Przeglądzie Mechanicznym”). Jednak nie tylko praca naukowa była jego pasją, bo tak też możemy nazwać jego podejście do wyuczonego zawodu. Kazimierz Gnat był wielkim miłośnikiem sportu (ukończył kurs szybowcowy i spadochronowy), kochał góry (był instruktorem taternictwa, wspinał się w m.in. Tatrach, Alpach, Górach Riła). Gdy podupadł na zdrowiu i nie mógł już tak aktywnie spędzać wolnego czasu, zajął się pisaniem. I szło mu całkiem nieźle, zważywszy, że nie był humanistą, a typowym umysłem ścisłym. Opisywał różne okresy z dziejów Gorlic, osiągnięcia kulturalne rodzinnego miasta, swoje doświadczenia z pracy zawodowej, a także historie z wysokogórskich wycieczek. Właśnie te przeżycia składają się na Szkice gorlickie, które powstały z miłości do Gorlic, ludzi tu mieszkających, do natury będącej dla niego odskocznią od codzienności i postępu technologicznego, któremu niejednokrotnie się dziwił: „Coraz więcej mamy techniki, uniformizacji działania, typowych procedur i standardowych wyrobów fabrycznych, a coraz mniej natury, twórczej fantazji i wytworów indywidualnego dzieła człowieczego. Zamiast szerokiej i urozmaiconej gamy zapachów swojszczyzny mamy dezodoranty i odór spalin. Nic za darmo, zawsze coś za coś. Tęskno, ale trudno, bo na tym właśnie polega odwieczny postęp ludzkości”. Miał rację?

Dokładnie pamiętam ten dzień, kiedy Pan Aleksander Potocki wraz z żoną odwiedził Bibliotekę Pedagogiczną w Gorlicach niosąc ze sobą pokażną paczkę. Ze wzruszeniem wręczył mi pożółkłe teczki zawierające cenne wspomnienia, kopie protokołów przesłuchań świadków tajnego nauczania i inne, dotyczące prac Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie. Dokumenty te gromadzone przez laty, stanowiące bogate źródło informacji dla historyków są niezaprzeczalnymi świadkami historii i z pewnością nie było rzeczą łatwą rozstać się z nimi. Pan Aleksander Potocki, człowiek niezwykły ale jakże skromny pokazując te materiały na moje ręce dodał: "Zbierałem od lat. Sam przecież byłem uczniem tajnego nauczania i łącznikiem. Mam nadzieję, że te materiały jeszcze komuś mogą się przydać. Proszę się tym zaopiekować." (Fragment przedmowy)