Książka o sztuce podróżowania, o wpisanej w wędrówkę samotności. Przewodnik po miejscach, dziełach sztuki i literatury. Wśród wyróżnionych miejsc znalazły się Asolo, Berlin, Byszewy, Dolina Orcii, Ferrara, Florencja, Inflanty, Korsyka, Kreta, Piza, Rzędziny, Wenecja...Kolejny po "Drodze do Sieny" zbiór szkiców będących rodzajem pielgrzymek do miejsc, w których mieszkali, lub z którymi związani byli bliscy autorowi malarze i pisarze. Siłą tej książki jest wiedza o przedmiocie, czarem - czuły opis".

"Szkice Zagańczyka traktują o lekturach i podróżach, czyli łączą w istocie opis dwóch podróży - podróży myślowej i podróży rzeczywistej. Są to medytacje nad kulturą i życiem, a zatem nad tym, co jest istotą naszego bytu, trwamy bowiem w naturze i kulturze. W naturze, która jest żywiołem, i w kulturze, która ten żywioł ujarzmia, powściąga, czyni go domem naszego istnienia".

Franciszka jest powieścią dla młodzieży. Główna bohaterka, trzynastoletnia dziewczynka nie znosi książek o magii. Wkrótce jednak odkrywa, że magia istnieje, ale gdzie indziej, w przyjaźni, w pierwszej miłości, a przede wszystkim w odkrytej przez nią pasji jaką jest poezja. Franciszka pisze pierwszy wiersz i stwierdza, że jedyni poeci, jakich zna „ze szkoły”, to mężczyźni: Kochanowski, Szekspir. Zastanawia się wobec tego „kim jest?” i „czy istnieją poetki?”. (Rec. wydaw.)

Wojciech Karpiński przeprowadza pasjonujące śledztwo, odtwarzając powikłane losy tajemniczej i wpływowej postaci polskiej kultury XX wieku - Henryka Krzeczkowskiego (1921-1985). Oficer komunistycznego wywiadu i mentor młodych konserwatystów, wychowanek żydowskiego gimnazjum i członek redakcji katolickiego „Tygodnika Powszechnego” zmieniał nazwiska i fabularyzował swój życiorys, będąc przy tym człowiekiem prawym i konsekwentnym. Książka Karpińskiego w mistrzowski sposób przedstawia ukryte wątki tej niezwykłej biografii. Pozwala dociec, kim był Henryk Krzeczkowski, zrozumieć, na czym polegała siła jego oddziaływania i życiowa strategia, w której zmyślenie skrywało to, co głęboko prawdziwe. Henryk potrafił narzucić swą osobowość, styl myślenia i zachowania, choć czasem przecież nadchodziły wątpliwości, czy pod kolejnymi maskami istnieje osobowość i jaka ona jest naprawdę. Umiał budować własną mitologię czy też dobrze projektował swoje duchowe drzewo genealogiczne. Nie zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym w Staniaławowie, jak mogłoby wynikać ze świadectwa złożonego w Yad Vashem, nie trafiła go niemiecka kula pod Lenino, jak napisano w biografii Anny German. O jego prawdziwej śmierci opowiedział mi głęboko nią poruszony Jacek Woźniakowski. Wojciech Karpiński (Z okł.)

Książka "Historie florenckie" zamyka trylogię Ewy Bieńkowskiej poświęconą włoskiej kulturze. Poprzednie tomy, "Co mówią kamienie Wenecji" oraz "Spacery po Rzymie", zostały wysoko ocenione przez krytykę i należą do kanonu polskiej literatury poświęconej Italii. "Historie florenckie" są wyjątkowym, pogłębionym przewodnikiem po stolicy Toskanii, po jej miejscach najpiękniejszych, które na zawsze zawładnęły naszą wyobraźnią. Są zapisem historii Florencji, portretem jej twórców i najważniejszych obywateli, zarówno tych sprawujących rządy, jak i otaczających ich filozofów, artystów, pisarzy czy kaznodziejów. Czytając książkę Bieńkowskiej odbywamy spacer po mieście, po jego pałacach, muzeach i kościołach, przyglądamy się dziełom sztuki i twarzom dawnych i współczesnych florentyńczyków. Wędrujemy zarówno po mieście prawdziwym, jak i wyobrażonym, wpisanym w wielkie dzieła literatury, przyciągającym twórców tej miary, co Henry James, E.M. Forster czy Bernard Berenson. Ramą tej niezwykłej historii jest opowieść o wielkiej powodzi w 1966 roku, kiedy dziedzictwo Florencji, gromadzone przez wieki, zostało zagrożone na niespotykaną wcześniej skalę. Florencja, pisze Bieńkowska, nie jest nam dana raz na zawsze, wymaga naszej stałej opieki, czułej pamięci, a każda nasza wizyta w tym mieście przedłuża jej istnienie. (Rec. Wydawn.)

Józef Czapski, starszy od swojego korespondenta o pokolenie jest dla Herberta ucieleśnieniem artysty i ważnym świadkiem XX wieku; Herbert jest dla Czapskiego najzdolniejszym poetą pokolenia, a także oddanym przyjacielem. W trwającej ponad trzydzieści lat korespondencji poruszają problemy sztuki, literatury i wiary, są w niej także opisy codzienności i klimat łączącej jej autorów przyjaźni. Ich korespondencja pozwala spojrzeć na nowo na historię Polski, jej kulturę i sztukę. Jest też wyjątkowym wskazaniem jak z godnością szukać piękna i zachować siły twórcze, i jak związać te poszukiwania z poczuciem odpowiedzialności za los współczesnych. (Rec. Wydawn.)

Oboje z żoną jesteśmy pod wielkim wrażeniem Wesela. Mam podziw dla Pana, dla operatora, dla cudownej Mai Komorowskiej, dla gorzkiego Łapickiego [...]. Największy podziw dla Wyspiańskiego i dla nieszczęsnej naszej ojczyzny, dla której aktualność Wesela nie zmienia się! (Jarosław Iwaszkiewicz) Wziąłem się do czytania Panien z Wilka. Bardzo to miłe zajęcie, kiedy marzy się o filmie, nie myśląc jeszcze o tym, że wszystkie te wspaniałe obrazy, ulotne uczucia będą musiały ubrać się w realne kształty aktorów, krajobrazu, przedmiotów. Tak, materializacja uczuć to mój zawód, ale marzyć mogę, zwłaszcza tak daleko i pod tym błękitnym niebem, zupełnie bezinteresownie. Umarzyłem więc sobie piękny film. (Andrzej Wajda) Piszę książkę Podróż do Italii [...] oglądałem Michała Anioła i czytałem Agathę Christie. Z filmów widziałem tylko Emmanuelle, ale już nie mogę tych babskich cycków... Kiedy już nastąpi reakcja sukni pod szyję? (Jarosław Iwaszkiewicz) Listy Jarosława Iwaszkiewicza i Andrzeja Wajdy — od czasu filmowej adaptacji Brzeziny do Panien z Wilka i planów teatralnej realizacji Nocy czerwcowej — są prawdziwą niespodzianką. Jest to rozmowa dwóch bliskich sobie artystów — niespożytych, poszukujących, żyjących w biegu. Urocza książka o dużym ciężarze właściwym. (Tadeusz Sobolewski) (Z okł.)

Leonid Cypkin powieść "Lato w Baden", dzieło swego życia, pisał w latach 70. do szuflady, nie mając nadziei na jej publikację w Związku Sowieckim, bowiem w najmniejszym stopniu nie mieściła się w granicach obowiązujących wówczas norm poprawności politycznej. Za punkt wyjścia autor powieści obiera podróż poślubną Fiodora Dostojewskiego i jego żony Anny Grigoriewny. Jest to jednak tylko pretekst do zmierzenia się z historią Rosji, mającą także przemożny wpływ na czasy współczesne. Okazuje się bowiem, że dawny spór ideowy Dostojewskiego z Turgieniewem znajduje swoją kontynuację w antagonizmie między dwoma wybitnymi dysydentami: Sołżenicynem i Sacharowem. Powieść "Lato w Baden" to także próba odpowiedzi na dręczące autora pytanie: jak to możliwe, że tylu Żydów obdarzyło miłością pisarza tak otwarcie antysemickiego jak Dostojewski? Powieść Cypkina to również przenikliwe studium na temat małżeństwa Dostojewskiego, tyleż opartego na wzajemnej miłości, co na czerpaniu rozkoszy z wzajemnego zadawania sobie bólu. Susan Sontag, autorka wstępu do książki, wybitna amerykańska intelektualistka, zaliczyła "Lato w Baden" do dziesięciu najwybitniejszych powieści nieanglojęzycznych XX wieku, a Cypkina postawiła w jednym rzędzie z tak wybitnymi pisarzami, jak Coetzee, Sebald, Saramago i Bernhard. Książka została już przetłumaczona na niemal wszystkie języki europejskie, a także na japoński i chiński. Najwyższa pora, by ze znakomitą prozą Cypkina zapoznał się czytelnik polski. (Rec. Wydawn.)

„Osobie i dziełu Czesława Miłosza towarzyszyłam z bliska i z daleka od końca lat siedemdziesiątych. Bywałam pierwszą słuchaczką jego nowych wierszy. Niektóre czytał mi przez telefon, gdy dzielił nas kontynent lub ocean. Owszem, znałam Miłosza, ale czy rozumiałam, jak powstaje jego dzieło, jak krążą jego myśli, jak rodzą się wiersze? To dla mnie nadal niepojęty akt twórczy. Zagadka geniusza. Czytelnik znajdzie w tej książce kartki z dziennika, (wyimaginowany) wywiad, reportaż, wykład, esej. Mają one w moim przeświadczeniu służyć lepszemu zrozumieniu dzieła Miłosza". Renata Gorczyńska (Z okładki)

Porażająca skuteczność tyranów XX-wiecznych przysparza im nadal admiratorów i naśladowców, a ich liczba ostatnio rośnie. Kto gardzi taką czy siaką grupą ludzkości, a „sprawiedliwe” rządy mocnej ręki woli od „słabej” demokracji, ten sprzyja powrotowi władzy totalitarnej i stawia na podział, agresję, konflikt. Wstrząsa mną nienawiść, jaką pałają do Unii Europejskiej jej beneficjenci numer jeden, zamożni, wykształceni i rozjeżdżający się po świecie przedstawiciele klasy średniej, inteligencji i środowisk akademickich. Czuję gęsią skórkę, gdy profesor uniwersytetu domaga się likwidacji „tej całej demokracji metysów”, a międzynarodowa dziennikarka głosi publicznie, że najlepszym systemem jest niewolnictwo. Kto dziś, w czasach niepewności gospodarczej i ogromnej liczby uchodźców, lży poszkodowanych i cierpiących, propaguje pogardę, ksenofobię i rasizm, wyśmiewa poczucie solidarności i starania o pokój, ten zmierza prostą drogą do nowych totalitaryzmów i wojny. Ewa Kuryluk. „Moja praca pisarska i artystyczna przebiega dwutorowo: to obraz stymuluje słowo, to słowo stymuluje obraz” - mówi Ewa Kuryluk w książce o podwójnym tytule. Na Manhattanie - „opalonym panu w kapeluszu” - skończyła w roku 1988 pierwszą powieść Century 21. W Małej Wenecji, londyńskiej kuzynce „perły Adriatyku”, namalowała swoje najsłynniejsze portrety i porzuciła malarstwo dekadę wcześniej - cztery lata przed urodzeniem się Agnieszki Drotkiewicz, pisarki i inicjatorki tej rozmowy. Przeprowadziła ją mejlowo, by stworzyć rodzaj przewodnika po twórczości Ewy Kuryluk, jej biografii i filozofii życia. Manhattan i Mała Wenecja to dialog przyjaciółek w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania zawsze aktualne: jak żyć poczciwie i tworzyć z pożytkiem dla innych. (Z okł.)

Matteo Collura nazywa swoją opowieść podróżą do miejsc, gdzie jego pamięć została uwięziona. A zatem miasta i pejzaże są w tej książce okazją do zakotwiczenia pamięci, nakreślenia mentalnej, ale też rzeczywistej mapy wyspy: wypełniają ją nie tylko architektura, ruiny greckich świątyń, barokowe kościoły oraz szpetne letnie domy szczelnie zabudowujące wybrzeże i równie paskudne nowe dzielnice, zaludniają ją także ludzie, a ich portrety - sędziów walczących z mafią, dziwacznych arystokratów uprawiających praktyki okultystyczne, pasterzy i chłopów utrwalonych na powojennych fotografiach Roberta Capy - stanowią ważną część książki.

Nowa książka Adama Zagajewskiego to opowieść o ważnych twórcach XX wieku (Czapski, Herbert, Kawafis, Kornhauser, Mann, Miłosz, Rilke, Sebald, Szymborska), o ich dziele wyrosłym z samotności, z natchnienia, ale także z solidarności, ze współodczuwania z innymi, z bolesnej lekcji historii. Zagajewski pyta, co to znaczy być artystą, co znaczy być poetą, jakim wyzwaniom należy sprostać, jak pogodzić dystans wobec świata i obowiązek istnienia w życiu publicznym. Jak i dlaczego czytać wiersze...(Rec. Wydawn.)

"Czapski nigdy nie przestał być namiętnym obserwatorem świata. Zmieniają się u niego metody pracy twórczej. Stała w zmienności pozostaje osobowość artysty: malarza, pisarza, żołnierza, działacza, niezwykłego świadka wieku. [...]. Pozostawił po sobie błysk rozświetlającego widzenia, melodię zdania, umiejętność twórczego łączenia wielu zjawisk, umiejętność uczenia się od innych i pozostawania sobą - w ciągłych przemianach. Jego obrazy, jego teksty, rozrzucone po świecie ślady jego osobowości stanowią przede wszystkim szkołę widzenia. To jest skarb, który może objawić się każdemu, kto patrzy na jego obrazy lub pochyla się nad jego książką, czy będzie to w Paryżu czy w Maisons-Laffitte, w Warszawie czy w Józefowie, gdzie mieszkał przed samą wojną, w Pradze, gdzie się urodził, czy w Petersburgu, gdzie chodził do szkół, czy gdziekolwiek indziej". (Wojciech Karpiński) (Z okł.)

"Zazwyczaj ku końcowi grudnia wybieram sobie jakiś dość pochmurny wieczór i z podróżnego kuferka wydobywam rachunki minionego roku, zwłaszcza rachunki z podróży. Ma to wyraźny związek z wszystkimi działaniami handlowymi, spisem remanentu, sporządzeniem bilansu — czasami nawet z projektowaniem budżetu na rok przyszły. A właściwie jest pracą poety, który szuka w kartkach białego czy kolorowego papieru odbicia pewnych przemijających rzeczy. „Podróże kształcą” — powiada przysłowie. Ale kształcą za każdym razem inaczej. Te same miasta i te same widoki ogląda się w innym oświetleniu, oświetleniu wieku, epoki — i własnych, coraz to innych przeżyć. Ale w każdym razie poruszanie się z miejsca, przeniesienie się w inne warunki pobudza wszystkie siły intelektualne i uczuciowe, odmienia spojrzenie na samego siebie i na własne sprawy, porusza coraz to inaczej wszystko to, czym się żyje. I na tym polega właśnie niesamowita potęga podróży, która — nawet jeśli przebiega zupełnie bez przygód — jest zawsze zapładniającą przygodą." (Jarosław Iwaszkiewicz) „Rachunki włóczęgi” są wyborem dotychczas rozproszonych szkiców i artykułów Jarosława Iwaszkiewicza o podróżach bliskich i dalekich do Daszowa, Kielc, Kijowa, Londynu, Mediolanu, Paryża, Poitiers, Poznania, Rzymu, Sandomierza, Stuttgartu, Taorminy, Wrocławia i Zurychu. (Z okł.)

Portret wybitnego pianisty. Studium namiętności i tajemniczej choroby. Miłość, samotność, sekret artystycznego talentu w historii rozpiętej między hotelem w Transylwanii i szpitalem we Florencji na początku II wojny światowej. Jest w tej książce Eros i Thanatos, coś z Manna i coś z Prousta, ale przede wszystkim wyraźny, osobny głos wybitnego węgierskiego pisarza XX wieku, którego późna sława i wyjątkowa popularność należą do największych tajemnic współczesnego życia literackiego. "Nie miałem sił, aby jeszcze raz stanąć przy oknie i zasmakować piękna, jakie Florencja oferuje zachwyconemu przybyszowi... Choroba ma swoje tajemnice, a one były znawczyniami tajemnic ludzkiej nędzy, udręki i hańby. W nocy przynosiły mi do łóżka to zabronione szczęście, wiedząc, że zarówno męka, jak i rozkosz z okrutną obojętnością szukają schronienia w godnym politowania ciele. I obywały się bez słów: uśmiechały się, słuchały i pielęgnowały. [...] Te cztery siostry... czy naprawdę nie patrzyły na męskie ciało kobiecym okiem? Czasem zdawało mi się, że jednak tak. Nie były wstydliwe, nie uskarżały się, nie były pruderyjne; pod zakonną szatą żyły czujne zmysły i wrażliwe dusze. Siostra musi zdecydować, czy chce być powieścią, czy wspomnieniem. To największy wysiłek w ramach pisarskiego przedsięwzięcia". (Sándor Márai) (Rec. Wydawn.)

Po co jeżdżę do Rzymu? [...] Jeżdżę tutaj dla dzieł sztuki, które szczególnie przemawiają do serca, zupełnie innych w charakterze od tych na północ od Alp. Naznaczonych pogodą i dostojeństwem, czasem z piętnem wyszukania i przesady. Dla tego dzieła sztuki, jakim są najpiękniejsze dzielnice miasta, całe szlaki zabudowy: place, ulice, pałace, fontanny, kościoły. Dla rzeki gęsto obsadzonej platanami, przez które rysują się wzgórza drugiego brzegu. Dla szybkiego espresso na stojąco obok mego pensjonatu, dla możliwości wypicia białego wina przed półkolistym krużgankiem Santa Maria della Pace. Dla via Giulia w deszczu, kiedy z witek dzikiego wina zwieszających się z łuku nad ulicą kapią szkliste krople. Kościoły są świadkami wiary, ale w Rzymie wydają się przede wszystkim świadkami czasu. Ze względu na otoczenie, które zachowało pamięć o wiekach, jak nakładające się warstwy geologiczne - i ze względu na życie każdego z nich, na którym odcisnęły się kolejne epoki. Dlatego spacer po tych kościołach jest kluczem do Rzymu i do historii Europy. (Ewa Bieńkowska) (Z okł.)