Opowieść węgierskiej aktorki i dziennikarki, która jako żona lekarza i matka trzyletniej córki rodzi synka z rzadkim schorzeniem oczu, to opis zmagań z własną bezradnością, niemocą medycyny i z resztą nie zawsze życzliwego świata. W tle – perypetie zawodowe bohaterki, szczęśliwie i satysfakcjonująco rozwiązane, jej relacje z otoczeniem, dyskretnie i taktownie wspominany rozpad małżeństwa. Ociemniały syn przedstawia swoją perspektywę jako drugi, mniej aktywny narrator; mgliste wspomnienia z dzieciństwa, zawiłości w poznawaniu świata bez pomocy wzroku, nauka w szkole dla ociemniałych i w szkołach dla dzieci widzących, relacje z rówieśnikami, poszukiwanie swego miejsca, pasje muzyczne. Z obu tych narracji wyłania się obraz kobiety walecznej i upartej, respektującej i racjonalizującej fakty, ale równocześnie podejmującej uwieńczone sukcesem starania, aby niewidomego syna uczynić wartościowym, wykształconym człowiekiem, który w świecie ludzi widzących zrealizuje swoje zdolności i talenty, osiągnie samodzielność. Drogą do tego celu było dla obojga nie budowanie fizycznej i psychologicznej osłony, lecz stawianie czoła wyzwaniom. Z czasem musiał się z nimi mierzyć przede wszystkim syn; determinacja, wytrwałość i odwaga, własna i najbliższego otoczenia, pozwoliły mu spełniać marzenia, realizować aspiracje, usytuować się godnie w świecie ludzi widzących, czerpać radość z życia poprzez muzykę, podróże, a nawet wspinaczkę. Ta książka wzrusza nie poprzez łatwy sentymentalizm czy grę na współczuciu czytelnika. Jest poruszającym, ale i zdystansowanym, autoironicznym, sarkastycznym niekiedy, obrazem mądrej miłości, dzielności, odwagi; subtelnym autoportretem dwojga ludzi, którzy znajdują w sobie siłę, aby marzenia realizować wbrew i na przekór okolicznościom. Jej lektura uczy więcej niż niejeden obszerny tom literatury motywacyjnej. Tym, których dotknęło kalectwo, daje wsparcie i wskazuje drogę. Tych, dla których los był łaskawy, uczula na nieszczęście innych. Pokazuje, jak żyć bez wylewania nad sobą łez, za to racjonalnie, wytrwale i z miłością.

Główny, tytułowy rozdział książki jest intelektualnym efektem podróży po niezwykłych miejscach Ameryki, jaką autor odbył w 1978 roku szlakiem wyznaczonym wierszami i esejami Czesława Miłosza. Kresem tej podróży było spotkanie i rozmowa z poetą–profesorem w Berkeley. To wspomnienie zostało dopełnione relacją z 1984 roku, z drugiego amerykańskiego spotkania z Miłoszem, wówczas już laureatem Nagrody Nobla. Niewiele brakowało, a tekst Książka fałszywych prognoz przyczyniłby się do krajowego wydania Zniewolonego umysłu jeszcze przed transformacją ustrojową. Andrzej Miłosz, w porozumieniu z bratem, zaproponował, by artykuł ten wykorzystać jako przedmowę, która mogła ułatwić otrzymanie zgody cenzury na publikację. Zanim jednak doszło do definitywnych decyzji autora, wydawcy i cenzora, nastąpiła zmiana ustroju politycznego w Polsce. Zniewolony umysł ukazał się – na szczęście – bez żadnych „bezpieczników” czy politycznego alibi w rodzaju przedmowy. Pełniejsze przedstawienie Czesława Miłosza jako dyplomaty w służbie Polski Ludowej okazało się możliwe dopiero wtedy, gdy opublikowano jego Raporty dyplomatyczne (2013). Ten okres w biografii poety staje się bardziej zrozumiały w świetle jego przedwojennych związków z lewicą, o których informuje rozdział Przygody młodego umysłu. (Rec. Wydawn.)

W biznesie nie ma mężczyzn i kobiet. Są partnerzy, którzy powinni grać według tych samych zasad. Książka Ireny Kamińskiej-Radomskiej Etykieta biznesu jest instrukcją do równej gry". Małgorzata Rozenek-Majdan "Dr Irena Kamińska-Radomska od wielu lat jest dla mnie nieocenionym wsparciem w dziedzinie szeroko rozumianej etykiety. Niejeden raz telefonowałem do niej z pytaniami, jak się zachować w rozmaitych egzotycznych okolicznościach. Książka, którą trzymasz w ręku, stanowi fundament wiedzy na temat etykiety. Dobrze zrobisz, kupując to dzieło, szczególnie jeśli nie masz jeszcze numeru telefonu do Autorki". Piotr Zielonka, profesor SGGW, kierownik studiów podyplomowych Psychologia Biznesu dla Menedżerów na Akademii Leona Koźmińskiego "Etykieta biznesu, czyli międzynarodowy język kurtuazji to doskonały przewodnik dla wszystkich, którzy pragną w świadomy sposób funkcjonować w swoim otoczeniu zawodowym, zachowując spójność przekazu na każdym poziomie komunikacji". (Rec. Wydawn.)

W półwieczu zamkniętym pomiędzy "Kartkami z dziennika" - pierwsza pochodzi z końca lat 60., ostatnia z roku 2017 - ich Autor, uczestnik i profesor najstarszej polskiej wspólnoty uniwersyteckiej, prowadził poświadczoną licznymi publikacjami działalność naukową, wykładał na zagranicznych uczelniach, brał udział w międzynarodowych sympozjach, odbywał podróże, angażował się też z przekonaniem w działalność społeczną i polityczną. Był to czas ważnych zmian w kraju. Towarzyszyły im doniosłe przeżycia, wielkie satysfakcje, głębokie wzruszenia. Ale pojawiała się też konieczność podejmowania trudnych wyborów, niełatwych decyzji. Oznaczało to - chcąc, nie chcąc - poddanie się surowemu egzaminowi ze sprawności intelektualnej i moralnej, próbę charakteru. Zdarzały się dotkliwe ciosy z różnych, często niespodziewanych stron, akty niesprawiedliwości, nielojalnego postępowania. Odsłaniały się nieoczekiwane strony ludzkich zachowań. Te wszystko, co przez lata pozostawało obiektem uważnej obserwacji Autora, jak i to, co odbywało się z jego udziałem, domagało się natychmiastowego utrwalenia, zapisu. Tak powstawały kolejne karty jego dziennika. To, co zawierają, okazało się ważnym doświadczeniem dla niego, dla jego pokolenia, a może i dla wielu innych osób przeżywających świadomie ten czas. "Kartki z dziennika" są samodzielną książką, ale można i warto zestawić ją z poprzednimi tomami Autora, ze "Świadectwami obecności" oraz "W kręgu polityki". Wówczas okaże się, że mamy do czynienia z tryptykiem, którego części wzajemnie się uzupełniają i wzbogacają. (Rec. Wydawn.)

Lekarze są prawdziwie szczęśliwymi ludźmi. Szczęśliwymi w najszlachetniejszymi tego słowa znaczeniu. Dzięki wiedzy, doświadczeniu i oddaniu swemu zawodowi dysponują darem przychodzenia ze skuteczną pomocą człowiekowi w najważniejszej dla niego potrzebie: życia i zdrowia. Błogosławione są Wasze umysły i dłonie. (Z okładki)

Życie zawodowe jest zupełnie inne niż wszystko to, czego dotychczas dane Ci było doświadczyć. I nie chodzi tu o samą pracę, ale o to, że Twoi zwierzchnicy mogą się bardzo różnić od uznanych autorytetów napotkanych przez Ciebie w życiu do tej pory. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że wielu młodych ludzi w chwili podjęcia pracy doświadcza potężnego szoku kulturowego. Ta książka ma Ci pomóc w podejmowaniu wyzwań, które mogą się pojawić na Twojej drodze do obranego celu. Ona pomoże Ci posiąść umiejętności pozwalające świetnie sobie radzić w pracy. Wykorzystując wyniki wieloletnich badań, stworzyliśmy coś, co naszym zdaniem powinno się okazać być przydatnym w identyfikowaniu potencjalnych barier i przeszkód stojących na drodze Twojej kariery i sprawi, że w chwili napotkania wszelakich przeciwności będziesz wiedzieć, jak się zachować i co należy robić.

Młode ciemności są kontynuacją znanej już Czytelnikom dylogii: Syberiada polska i Czas kukułczych gniazd. Tak więc to kolejny, już trzeci z kolei tom powieściowej sagi rodu Dolinów. Sagi o niezwykle dramatycznych, kresowo-syberyjskich losach czasów wojny i tuż powojennych dziejach tej rodziny. Autor stara się wiernie podążać za jednym z głównych bohaterów tej trylogii, Staszkiem Doliną. Towarzyszy mu w latach jego chłopięcego dojrzewania, burzliwej, często niepokornej, młodości "durnej i chmurnej". W chwilach jego neofickiego społecznego zaangażowania i entuzjazmu, ale też w momentach miłosnych zauroczeń i doznań. Słowem, we wszystkich młodzieńczych wzlotach i upadkach. Tak więc Czytelnik Młodych ciemności ma okazję sporo dowiedzieć się nie tylko o Staszku Dolinie, ale i o tak dawno minionych czasach i o ludziach w nie uwikłanych.

Publicystyka prof. Mariana Stępnia z lat 1978-2010 jest dowodem przeświadczenia, że do obowiązków profesora uniwersyteckiego należy również reagowanie na ważne zjawiska społeczne. To nie tylko komentarz do tego czasu, ale także dokument wnikliwego, właściwego autorowi, postrzegania polskich spraw. Z dystansem do "Solidarności" łączy się wraźliwość na wartości, które ona wniosła; krytycyzmowi wobec PZPR towarzyszy zaangażowanie w jej nurt reformatorski; aprobata transformacji ustrojowej nie przesłania elementów zła, które jej towarzyszą. (Z okładki)

"W kręgu polityki" to zapis długoletnich doświadczeń autora, wyniesionych ze zdarzeń politycznych, w których aktywnie uczestniczył. Otwiera książkę opis wypadków z lat 1956-1958 na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dla Mariana Stępnia Październik 1956 był przeżyciem, które wywarło decydujący wpływ na dalszą aktywność polityczną jego pokolenia: na styl, w jakim reagowało na wydarzenia roku 1968, a także na refleksję i poczucie odpowiedzialności towarzyszące utworzeniu w połowie lat 70. Stowarzyszenia Twórców i Działaczy Kultury „Kuźnica”. Opis skomplikowanych dziejów Stowarzyszenia dopełnia autor odnoszącymi się do niego fragmentami prowadzonego przez siebie dziennika. Wiele uwagi poświęca ukazującemu się pod egidą „Kuźnicy” periodykowi „Zdanie”; obraz towarzyszących temu miesięcznikowi decyzji redakcyjnych i politycznych przynosi rozdział Za kulisami „Zdania”. W książce zarysowuje się wyrazista konsekwencja między przedstawioną w pierwszych rozdziałach postawą autora, a późniejszą jego decyzją o podjęciu obowiązków sekretarza Komitetu Centralnego PZPR do spraw kultury. Nastąpiło to w czasie, gdy reformatorski nurt w partii skutecznie wypracowywał program przechodzenia od ustroju autorytarnego do demokracji parlamentarnej; o tym m.in. w rozdziale Wspomnienia sekretarza KC. Z tą funkcją łączy się rzeczowy, nieunikający ukazania błędnych meandrów polityki kulturalnej, ale oddający też sprawiedliwość twórcom i działaczom kultury tego czasu, tekst Kultura w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Z pewnością mogą zainteresować czytelników prowadzone przez lata Potyczki z cenzurą, a także zapis telewizyjnych Rozmyślań autora, skupionych na sprawach kultury polskiej na obczyźnie, ale ujawniających też motywację postawy przyjętej po wprowadzeniu stanu wojennego oraz pierwsze rozczarowania po 1990 roku. (Rec. Wydawn.)