W monografii autorzy na wstępie wyjaśniają mechanizm powstawania rys w konstrukcjach podając wzory teoretyczne oraz właściwą interpretację praktyczną. Dalej zajmują się różnego typu awariami i uszkodzeniami rozpatrując je pod kątem przyczyn, skutków, sposobów naprawy i przeciwdziałaniu ich powstaniu. W tym aspekcie omawiają liczne typy konstrukcji o różnym przeznaczeniu: budynki mieszkalne, hale, silosy, zbiorniki obrotowe na ciecze, ściany oporowe, kominy fabryczne, budynki inwentarskie na wsi. Autorzy uzasadniają wpływ procesów technologicznych na możliwość wystąpienia uszkodzenia, sugerując zarazem wybór najwłaściwszego dla danego przypadku sposobu wzmocnienia lub naprawy konstrukcji. Znaczna część pracy poświęcona jest przykładom awarii i uszkodzeń, które stanowią przekonującą ilustrację części opisowo-teoretycznej.

"... Małą architekturę sakralną nadal można spotkać w większości krajów europejskich. W wielu z nich przestała ona jednak pełnić funkcje kultowe. Na południu Polski modlitwy przy kapliczkach i krzyżach są nadal powszechne wśród lokalnych społeczności w formie niezmienionej od pokoleń. Przetrwały one niespokojne czasy zaborów i wojen, a także komunizmu, tak wrogiego wobec przejawów religijności. Niejednokrotnie ich właścicieli prześladowano z tego powodu. (...) Dla mnie mieszkańca Małopolski, majówki były niegdyś czymś zwyczajnym i oczywistym. Dziecięciem i młodzieńcem będąc, sam w nich uczestniczyłem. Kapliczka lub krzyż wyznaczały umowny punkt orientacyjny na osi "mikrokosmosu" małych miejscowości. Przyznam jednak, że moje "fotograficzne oko" szerzej otwarło się na temat dopiero po latach. Miały w tym swój udział również doświadczenia emigracyjne. Czasem rzeczy z pozoru oczywiste dostrzega się dopiero z oddali lub w perspektywie ich braku. Co mnie ponownie zaintrygowało? Była to przede wszystkim szczególna czasoprzestrzeń miejsc, obiektów i ludzi związanych z tą tradycją. Małe "imago mundi" przepełnione słyszalną i niesłyszalną muzyką sfer. Także i moja tęsknota za rajem utraconym. " (Fragment Wstępu Autora)

Kicia Kocia i jej braciszek Nunuś wybierają się w odwiedziny do państwa Kwiatków. Po drodze mijają różne budynki: stare kamienice, wysokie bloki i domki w ogródkach. Wszędzie mieszkają rodziny, a każda jest inna. Kicia Kocia i Nunuś muszą otworzyć wiele okienek, żeby je poznać. Rodziny się od siebie różnią, ale wszystkie są fajne!

"W Beskid Niski trafiłem po raz pierwszy latem 1975 r., kiedy to byłem uczestnikiem dwutygodniowego obozu wędrownego. (...) Oglądanie w czasie tych wędrówek wyraźnie chylących się ku upadkowi pozostałości wiejskiej zabudowy oraz dostrzeganie już zarastających krzakami śladów po niej, dały mi dużo do myślenia. Chciałem dowiedzieć się, jakie nieszczęście dotknęło tę górską krainę położoną na wschód od Popradu. Czemu zniknęły z powierzchni ziemi dziesiątki wsi, a w innych pozostały tylko nieliczne chałupy i cerkwie, choć w okresie międzywojennym zaludnione były jeszcze wszystkie doliny, a wsie rozciągające się wzdłuż nich miały nieraz kilka kilometrów długości. (Zobaczyć to można było na mapach z tamtego okresu). Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie w 1976 r. udałem się na roczny kurs prowadzony przez Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Warszawie, po którym uzyskałem uprawnienia przewodnickie. Uczestnictwo w tym kursie było w tamtych czasach najlepszym sposobem poznawania skomplikowanej historii tych ziem, dającym możliwość zgłębienia przyczyn spustoszenia, które dotknęło je w latach 40. XX w. Przemierzając w kolejnych latach Beskid Niski, widziałem jak każdego roku odchodzą w niebyt kolejne przykłady wiejskiego budownictwa. W 1977 r. zacząłem je fotografować, by zostały zachowane choć na kliszy fotograficznej. Z biegiem lat tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że czynię słusznie, ponieważ na moich oczach ginęły kolejne obiekty ludowej architektury. Oprócz zabudowań utrwalałem na kliszach również przykłady małej architektury: kapliczki, krzyże przydrożne, nagrobki. (...) W ciągu prawie pół wieku moich powrotów w Beskid Niski uzbierało się tysiące zdjęć dokumentujących chyże (obecnie w większości już nieistniejące), ocalałe cerkwie, kapliczki i przydrożne krzyże. Chociaż wiele z tych obiektów przetrwało do dnia dzisiejszego (dzięki zaangażowaniu i pracy wielu osób),to realia w których je fotografowałem najczęściej uległy zmianie. Zatem zapraszam do przyjrzenia się zdjęciom obrazującym świat, tak nieodległy, który już niemal całkowicie przeminął". [nota wydawcy].