Czy młody Szlomo ukrywający się w oborze albo w sosnowym lesie spodziewał się, że zamieszka tuż obok obozu ogrodzonego drutem pod napięciem? I że będzie tam żyć bez strachu, za to inni będą się bać jego? Salomon Morel: Żyd i Polak, ofiara i oprawca... W czasie wojny w bestialski sposób zamordowano jego najbliższą rodzinę. Po wojnie on sam został słynącym z okrucieństwa komendantem obozu pracy Zgoda w Świętochłowicach, w którym po upadku III Rzeszy przetrzymywano w strasznych warunkach, głodzono, gwałcono i torturowano Ślązaków. Potem był funkcjonariuszem w więzieniu dla młodocianych w Jaworznie, gdzie próbowano ich nawracać na jedynie słuszne poglądy polityczne. Jednocześnie Szlomo, pieszczotliwie nazywany przez kolegów z partyzantki „wariatem”, był kochanym ojcem rodziny i lubianym, skorym do żartów kompanem zabaw. Więc kim tak naprawdę był komendant Morel? Ofiarą, katem, mścicielem, nadgorliwym funkcjonariuszem systemu. Bezkompromisowa wojenna reporterska opowieść autorki bestsellerowej „Brunatnej kołysanki” o wciąż za mało znanej tragicznej historii mieszkańców Górnego Śląska. A także o tym, czy zemsta pozwala wyrównać rachunki krzywd i do czego prowadzi, jeśli jej łańcuch nie zostanie przerwany. W obozie Zgoda Salomon Morel kazał więźniom śpiewać nazistowskie piosenki, po czym ich bezlitośnie katował. W więzieniu w Jaworznie na jego rozkaz maltretowano nastoletnich działaczy antykomunistycznego podziemia. Anna Malinowska z reporterską precyzją rekonstruuje jego życie. Od Garbowa na Lubelszczyźnie, gdzie podczas wojny zamordowano jego żydowską rodzinę, po mieszkanie w katowickiej kamienicy, które w latach 90. opuścił w pośpiechu, uciekając przed przeszłością. Wstrząsająca opowieść o nierozliczonych zbrodniach popełnianych w polskim mundurze. Bartosz Wieliński (Rec. Wydawn.)

Ta książka nie powinna się ukazać. Nie będzie łatwa i przyjemna. Nie udowadnia, że polskie obozy koncentracyjne nie istniały. Nie zaprzeczy bestialstwu i okrucieństwu polskich strażników. Nie powie, że wraz z „wyzwoleniem” przez Armię Czerwoną czas makabrycznych obozów na ziemiach polskich dobiegł kresu. Marek Łuszczyna, autor nie stroniący od najtrudniejszych tematów, przedstawia wstrząsający reportaż, w którym odsłania zakazane karty polskiej historii. Tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej w poniemieckich obozach koncentracyjnych w nieludzkich warunkach pracują i umierają Ślązacy, Niemcy, Żołnierze Wyklęci oraz więźniowie polityczni niewygodni dla nowej władzy. Ich cierpienie było przemilczane przez lata. (Rec. Wydawn.)

Prezentowany wybór pamiętników i wspomnień Polaków z okresu drugiej wojny światowej ma szczególny charakter. Są to relacje ludzi, którym wojna kojarzy się z pobytem w więzieniach i obozach radzieckich, z osiedleniem na Syberii lub na południu Związku Radzieckiego. Książka, z których dokonano wyboru fragmentów, nie były dotychczas publikowane w kraju, ukazały się przeważnie w latach czterdziestych i pięćdziesiątych na Zachodzie, głównie w Anglii i we Włoszech. Najnowsze ustalenia historyków ostatniej wojny, na których opiera się między innymi strona polska komisji zajmującej się badaniem "białych plam" w stosunkach polsko-radzieckich, mówią o liczbie ponad 2 milionów Polaków poddanych w Związku Radzieckim różnym formom represji. (Z okładki)

Książka (...) składa się z dwóch części: pierwsza to "Wspomnienia starobielskie", druga, bez porównania większa to książka "Na nieludzkiej ziemi". Dlaczego ma to być wydane razem? Chyba tylko z powodu tematu. Że to jest wszystko, co o pobycie w Rosji sowieckiej napisałem. Sam charakter stylu jest zupełnie inny. "Wspomnienia starobielskie" zostały napisane zaraz po wyjściu z Rosji i chodziło mi o to, żebym napisał wszystko, co pamiętam o moich kolegach z obozu, i przede wszystkim miało na celu, żeby te wieści o kolegach mogły dotrzeć do ich rodzin w kraju. Dalszy ciąg - poszukiwanie ich po wyjściu z obozu - został już zupełnie w skócie opowiedziany. Drugi tekst, "Na nieludzkiej ziemi", tyczy bardziej Rosji niż moich kolegów, zaś moja wędrówka do Czkałowa i do Moskwy w poszukiwaniu zaginionych jest o wiele szerzej rozwinięta. (Fragment wstępu)

„Na nieludzkiej ziemi" to mrożąca krew w żyłach relacja z życia i śmierci w gułagu. Napisał ją obdarzony niezwykłym zmysłem obserwacji, wielkim talentem i wyjątkową wrażliwością artysta. Książka Józefa Czapskiego to klasyk, który należy stawiać obok Archipelagu GUŁag Sołżenicyna czy Innego Świata Herlinga-Grudzińskiego”. Norman Davies "Na nieludzkiej ziemi" należy do kanonu najbardziej wstrząsających książek o cierpieniach zgotowanych światu przez komunistyczną utopię, jakie realizował sowiecki aparat przemocy i wyzysku. Józef Czapski oddaje głos zamordowanym i wyraża w ich imieniu niezgodę na dokonujący się horror. Jednymi z pierwszych, którzy docenili znaczenie i siłę zawartych tu tekstów, byli Arthur Koestler i George Orwell. Ten ostatni, zainspirowany przeżyciami Czapskiego, planował napisać książkę o Katyniu. Posłowie do nowego wydania dzieła Józefa Czapskiego napisała prof. Natalia Lebiediewa, historyk, jedna z najwybitniejszych znawczyń tematyki katyńskiej.

Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego. Borys Nikołajewicz Szyriajew, ur. w 1889 roku w Moskwie, po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Moskiewskim służył w Białej Armii. Po wybuchu rewolucji październikowej prześladowany przez bolszewików. Dwukrotnie skazywany na rozstrzelanie, szczęśliwie ocalał. Drugi wyrok zamieniono mu na 10-letnie zesłanie. Trafił na Wyspy Sołowieckie, gdzie spędził prawie siedem lat. Był rok 1922. Autor dostał się do pierwszego w ZSRR obozu koncentracyjnego, który powstał w XV-wiecznym monasterze po wypędzeniu stamtąd mnichów w 1920 roku. Sołówki lat 20. stały się ,,wysypiskiem niedobitych wrogów rewolucji", złożonych z wybitnych przedstawicieli inteligencji, wojska i duchowieństwa...Niegasnące światło to zwieńczenie twórczości Szyriajewa. Pierwsze wydanie książki ukazało się w Nowym Jorku w 1954 roku, ale do rak rosyjskiego czytelnika dzieło to trafiło dopiero w roku 1991. Pisarz zmarł 17 kwietnia 1959 roku w San Remo we Włoszech. Kilka lat wcześniej, w Rzymie, Szyriajew zmienił wyznanie i przeszedł na katolicyzm. Ten istotny fakt z życia pisarza często jest krytykowany lub pomijany w jego biografiach. Nadal jeszcze zarzuca mu się zarówno zdradę ojczyzny (ZSRR!), jak i wiary.

Generał August Fieldorf "Nil" to legenda Polski Walczącej. Żołnierz Legionów, POW, wojny z bolszewicką Rosją. Zawodowy oficer Wojska Polskiego. W kampanii wrześniowej dowódca 51 pułku piechoty, następnie w Wojsku Polskim we Francji, skąd, jako pierwszy emisariusz Rządu RP, przybył do Kraju. Komendant Obszaru II AK (Białystok), dowódca Kedywu KG AK, organizator i komendant NIE, zastępca gen. Leopolda Okulickiego, ostatniego dowódcy AK. 7 marca 1945 r. aresztowany przez NKWD i wywieziony - jako Walenty Gdanicki - do łagrów. Powrócił stamtąd po ponad dwu latach, by wkrótce stać się więźniem Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Funkcjonariusze bezpieki planowali wykorzystać "Nila" do prowokacji wobec podziemia niepodległościowego i władz RP na wychodźstwie. Generał pozostał niezłomny... Zapłacił za to najwyższą cenę. W tajnym procesie fałszywie oskarżony o współpracę z okupantem niemieckim został skazany na śmierć i stracony 24 lutego 1953 r. Miejsce jego pochówku do dziś nie jest znane. Nikt też nie odpowiedział za udział w tym komunistycznym mordzie sądowym.