Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej "I nagle buchnęła starannie skrywana, wstydliwa rodzinna historia. Walnęła faktem, wychłostała konkretem. Odszpuntowany dybuk skoczył na mnie, Bogu ducha winną ofiarę, jak na świeże mięso, jak do ciepłej krwi. A wlazł we mnie, a rozsiadł się we mnie, męczył pytaniami, podpowiadał tropy, pchał w czeluści internetu. Taplał w wylewającym się stamtąd antysemickim błocie, oblepiał narodowym jadem, nurzał w „spisku żydowskim przeciw Polsce”. Szeptał: – Napisz, napisz. Jedyny jesteś, jedyny. Władzę masz. Całkowitą. – Jaką władzę? – Ty żyjesz! " Fragment książki "Od pierwszego zdania o Mamie Autora nie mogłem się oderwać od tej książki, póki nie dotarłem do ostatniego. Książka fascynuje i wciąga, gdyż jest opowieścią detektywistyczną o koligacjach rodzinnych (niesamowitych, zda się – nieprawdopodobnych!). „Dziady i dybuki” potwierdzają atrakcyjność idei akulturacji w polszczyźnie. Roman Dmowski bałby się takich ludzi jak ukochana Mama Jarka; przy tem postać to skomplikowana, wzorcowo wydobyta z wizerunku Polski Jagiellońskiej." Marian Turski "Książka potwierdza, że istnieją polscy marani, którzy jak hiszpańscy conversos przyjęli chrześcijaństwo, ale zachowali pamięć o swym żydowskim pochodzeniu. Jarosław Kurski, przełamując zmowę milczenia, odsłania rodzinne sekrety i opowiada historię syna, którego dręczy brakujący element w genealogicznej układance. Zadaje sobie dramatyczne pytanie: dlaczego dziady i dybuki – duchy przodków polskich i żydowskich – nie mogą stać w jednym domu? I czy możliwe jest ich pojednanie?" Agata Bielik-Robson "Jedna z najbardziej poruszających książek, jakie zdarzyło mi się przeczytać. Przejmująca, a zarazem tragiczna historia żydowskiej rodziny poszukującej drogi do polskości. Historia ludzi, którzy na taką właśnie (nieodwzajemnioną) miłość zostali skazani i taką zostali przebodzeni ojczyzną." Jan Grabowski (Z okładki)

Kazimierz Garapich, urodzony w 1878 roku, był ziemianinem, synem posła do Rady Państwa i Sejmu Krajowego Galicji. Był także ojcem wielu dzieci. W sumie było ich ponad dwadzieścioro, ale tylko siedmioro występowało jako legalni potomkowie rodu z prawem do dziedziczenia nazwiska i majątku, mieszkania we dworze i edukacji. Michał P. Garapich, urodzony w drugiej połowie XX wieku, postanowił odnaleźć potomków Kazimierza, tych uznanych i tych, którym nie dano prawa do nazwiska. Szukał ich w Polsce i na Ukrainie. Tym, których odnalazł, musiał uświadomić, jakie łączą ich więzy. Próbując rozwiązać zagadkę pewnego pochówku, autor podążył tropem rodzinnych sekretów, przemilczeń w pamiętnikach, półsłówek zapamiętanych z rozmów starszych oraz śladów zachowanych w archiwach dawnej c.k. monarchii. Dzieci Kazimierza to jedyna w swoim rodzaju odpowiedź na stwierdzenie „wszyscyśmy z chłopów”. Nie, bardzo dużo nas jest z panów, tylko o tym nie wiemy. (Rec. Wydawn.)

Gorayscy herbu Korczak zaliczani są do rodów wielce zasłużonych dla państwa polskiego. Przez osiem stuleci służyli swoją wiedzą, dyplomacją i orężem. Podążajac śladem Kroniki Rodu Gorayskich - opracowanej przez wybitnego prawnika Zbigniewa Bolanowskiego - nie trudno zauważyć, iż ten dzielny ruski ród bojarski ogromnie ceniony za swą wierność, odwagę, prawość i doskonałość we wszystkim czego podjęli się czynić dla Ojczyzny naszej – był doceniony przez wszystkich polskich władców... (Fragment Wstępu)

"Wbrew tytułowi, to nie jest książka historyczna. To książka o pamięci. A właściwie o dwóch pamięciach, które się w żadnym miejscu nie spotykają. I o losach, które od stuleci toczyły się równolegle, nigdy razem. Losach moich dwóch rodzin - polskiej i żydowskiej". (Autorka) Ze wstępu: "Zanim autor rozpocznie pracę nad opowiedzeniem swojej rodzinnej historii, zastanawia się, po co w ogóle to robi. Czy nie byłoby lepiej, w każdym razie dla naszej psychicznej równowagi, pozostawić niektórych spraw w spokoju i przykryć ich milczeniem? Czy nie byłoby mądrzej tę lub inną osobę zostawić w łaskawym (albo też zawstydzającym) zapomnieniu? W końcu nikt nie może od nas żądać, byśmy się do wszystkiego dokopali i wszystko bez wyjątku ujawnili, także najczarniejsze plamy i najtragiczniejsze rozdziały przeszłości. A może jednak tak? Może to nasz obowiązek? Mimo że przysłowie poucza, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem? Monika Sznajderman zdecydowała się na srebro, na otwartość, którą bez wątpienia i bez przesady można nazwać bezpardonową. Także wobec siebie. Zasługuje tym na nasz bezgraniczny podziw. Opowieść o jej żydowskiej i polskiej rodzinie jest dziełem literackim, a jednocześnie ważnym dokumentem historycznym. To tak jak z kroplą, w której można zobaczyć całe morze: Monice Sznajderman udało się w małym, wąskim wycinku rodzinnej historii pokazać tragiczną historię Polski XX wieku, jej ciemne i ponure karty, ale także dużo wielkich chwil". (Martin Pollack) Rec. Wydawn.

Rich and powerful, the Geary dynasty has reigned over American society for decades. But it is a family with dark, terrible secrets. For the Gearys are a family at war. And their adversaries are the Barbarossas, a clan whose timeless origins lie in myth, whose mystical influence is felt in the intense, sensual exchanges of flesh and soul. Now, their battle is about to escalate... When Galilee, prodigal prince of the Barbarossa clan, meets Rachel, young bride of the Gearys' own scion Mitchell, they fall in love, consumed by a passion that unleashes long-simmering hatreds. Old insanities arise, old adulteries are uncovered, and a seemingly invincible family will begin to wither, exposing its unholy roots...

„Obecnie Gucci to firma międzynarodowa, ale z nami Gucci nie ma już nic wspólnego. Ostatni raz, gdy incognito weszłam do sklepu, nikt mnie nie rozpoznał i rana w moim sercu ponownie się otworzyła. Z tego powodu chcę opowiedzieć i jeszcze raz przeżyć jako świadek historię mojej rodziny… Jestem dumna z bycia jedną z Guccich, że odziedziczyłam schedę, jakakolwiek jest ona, ludzką, charakteru, stylu oraz kreatywności i pragnę, żeby pamięć o tej wielkiej historii pozostała utrwalona na zawsze”. Od założenia firmy przez pradziadka Guccio przez historię miłości rodziców Paolo i Yvonne, po długie lata pracy we Florencji i zagranicą, Patrycja Gucci przemierza ścieżkami pamięci historię jednej z dynastii, która odniosła wielki sukces wśród włoskich przedsiębiorców. Wspomnienia osobiste i refleksje łączą się z opowieścią o narodzinach firmy i tworzenia wzorów, z których powstały kultowe przedmioty znane na całym świecie. Nie brakuje bolesnych chwil, takich jak trudne relacje z ojcem Paolo lub tragiczna śmierć kuzyna Maurizia, czy wreszcie nieporozumienia między braćmi oraz między ojcami a synami, które doprowadziły do sprzedaży firmy. Pierwszy raz ktoś z rodziny Gucci opowiada w pierwszej osobie prawdziwą historię rodziny i stworzenia jednej z najbardziej znanych na świecie marek włoskich, synonimu ponadczasowej elegancji. (Rec. Wydawn.)

W przededniu wyczekiwanego ślubu księcia Harry’ego dostajemy do rąk jego intymny i dokładny portret autorstwa królewskiej ekspertki Katie Nicholl. Począwszy od najwcześniejszych wystąpień publicznych, jeszcze w dzieciństwie, rudowłosy książę Harry podbił serca ludzi na całym świecie. W niniejszej biografii obserwujemy jego drogę od zbuntowanego księcia − playboya i rozrabiaki – do skarbu narodowego, cieszącego się powszechną sympatią. Nicholl rzuca światło na czas jego dorastania, burzliwej młodości, a także służby w Afganistanie, która zainspirowała go do stworzenia własnej spuścizny − Invictus Games. W biografii czytamy wypowiedzi przyjaciół i współpracowników księcia oraz dawnego personelu pałacu. Nicholl analizuje relacje Harry’ego z rodziną, zwłaszcza z królową, ojcem, macochą i bratem; dowiadujemy się też o istnieniu jego drugiej ukochanej „rodziny” w Botswanie. Biografka ujawnia nieznane dotąd informacje na temat byłych sympatii księcia oraz dokumentuje historię związku i zaręczyn z Meghan Markle, amerykańską aktorką, która wyznaczyła przełom w jego życiu osobistym. "Harry. Biografia" to fascynujący portret jednego z najpopularniejszych członków rodziny królewskiej, a zarazem historia najbardziej intrygującego monarszego romansu dekady. (Rec. Wydawn.)

Karol I Habsburg, ostatni władca monarchii austro-węgierskiej, to postać intrygująca. Cesarz i król panujący nad państwem pozostającym w stanie wojny, a jednocześnie błogosławiony, być może wkrótce święty, Kościoła katolickiego. Połączenie to wydaje się zaskakujące, zwłaszcza w okresie nowożytnym, kiedy dawne ideały świętych władców nie znajdują już oddźwięku, zarówno wśród rządzących, jak i poddanych. Niezwykła postać chrześcijańskiego cesarza warta jest niewątpliwie uwagi w czasach, w których władza kojarzy się ze wszystkim, tylko nie ze świętością. Jego osoba przez lata nie wzbudzała takiego zainteresowania jak inni przedstawiciele dynastii, przede wszystkim Franciszek Józef i Franciszek Ferdynand. Karol nie panował tak długo jak ten pierwszy, nie wzbudzał takich kontrowersji jak drugi. Nie był ulubionym bohaterem pism plotkarskich, wydawał się zbyt dobry na bohatera opowieści dla większego grona odbiorców. Z tego niesprawiedliwego zapomnienia powrócił do powszechnej świadomości za sprawą beatyfikacji dokonanej przez Jana Pawła II w 2004 roku. Elżbieta Zarych przedstawia w swojej książce zadziwiającą biografię Karola na szerokim, historycznym tle. Ukazuje zarówno jego życie prywatne, jak i działalność publiczną. Nie tworzy przy tym panegirycznej laurki doskonałego władcy, ale rysuje postać człowieka z krwi i kości, który popełniał błędy, ale z niezwykłą determinacją i w duchu służby realizował swoje powołanie jako polityka, męża i ojca. (Rec. Wydawn.)

"Kundlizm": Pragnąc przygotować emigrację na życie wśród obcych, poddaje ją surowej krytyce. Pisze m.in. "Kundlizm". Omawia szeroko nasze wady narodowe, wskazując wśród nich bezinteresowną zawiść, oscylowanie między megalomanią a kompleksem niższości, biurokratyczne skłonności urzędników, kult niekompetencji, protekcje i kliki, przekonanie, że dorabianie się to kolekcjonowanie przywilejów, snobizmy wielkopańskie, karykaturalne pozostałości kultury szlacheckiej jak tytułomania i "calujrackizm". Zarzuca emigracji jałowe politykierstwo, krytykuje brak zdecydowanego oporu wobec upokorzeń serwowanych przez rząd angielski (jak nieprzyjmowanie żołnierzy Września do PKPiR),brak politycznej wizji przyszłości, arogancje wobec Anglików i kompleks niższości wobec nich oraz hołubienie Churchilla. Wytyka niski poziom emigracyjnej prasy (brak aktualnych materiałów, brak wiadomości z Polski). Gwałtownie odcina się od uchwały emigracyjnego Związku Pisarzy, zakazującej drukowania w kraju, za co spotkał się z potępieniem władz związku. Uważa, że emigracja polska nie powinna zamykać się w getcie i uprawiać kultu symboli, lecz być otwarta na sprawy kraju, w którym żyje. Wypomina hipokryzje tym przedstawicielom emigracji, którzy z pogardą mówią o Anglikach i zarazem przyjmują angielskie ordery, czy z inspiracji Anglików uniemożliwiają organizację obchodów 3 Maja. Wskazuje na rozbieżności między realną polityką a głoszonymi wartościami, za którymi nie ma żadnej treści: "Cenią symbol, kiedy naród za to płaci, i uprawiają >realną politykę

Autorka opowieści biograficznej o Zofii Kossak, tym razem przedstawia pełną galerię kobiet z kilku pokoleń rodu Kossaków. Piękne, utalentowane i nieodgadnione. O ich talentach, strojach, stosunku do mężczyzn, o tym, jak zachowywały się wobec porażki, tragedii, sukcesu, jak dbały o urodę, ile były w stanie wybaczyć, a czego nigdy nie zapomniały. Bohaterkami są m.in.: Maria, żona Wojciecha, ich córki Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i Magdalena Samozwaniec, Jadwiga, późniejsza Witkacowa i inne. (Rec. Wydawn.)

„Konstantyn Wielki” Aleksandra Krawczuka to jedna z mniej znanych książek tego autora. Rzetelnie i przystępnie napisana, z krótkimi rozdziałami i z wieloma interesującymi informacjami. Jest to książka w typowym dla Krawczuka stylu. Autor przytacza własne hipotezy oparte na rzetelnej wiedzy. Polemizuje często ze starożytnymi autorami, ma zastrzeżenia i wątpliwości, nie szuka jednak taniej sensacji, a jedynie logicznej rzeczywistości, co ze względu na odległą czasowo tematykę nie jest takie proste.

Czasy Wielkiego Rozbicia. Potężne ongiś królestwo w sercu Europy rozpadło się na księstwa, którymi władają skłóceni ze sobą Piastowie. Od wielu lat Polska nie ma króla, a tron pozostaje pusty. Na horyzoncie pojawia się nadzieja - skromny kantor Jakub Świnka odczytuje klątwę i jako pierwszy dostrzega księcia, który może ją odwrócić. Książę Starszej Polski Przemysł II spędza czas na turniejach i w poszukiwaniu rycerskich laurów. Na opustoszały królewski tron padają pożądliwe spojrzenia sąsiednich władców. W głębi lasów budzą się ludzie Starszej Krwi, a wraz z nimi zapomniane przez stulecia demony. Z herbów schodzą bestie, by w walce wspomóc swych panów. Sieć intryg coraz ciaśniej zaciska się wokół młodego księcia. Święte księżne, grzeszni książęta i szlachetni rycerze. Jaką rolę odgrywa wielki ród Zarembów o skrzętnie skrywanych początkach? Czy minezingerzy zaśpiewają pieśń zwycięską czy też chmury nad tronem pogrążą królestwo w wiecznym mroku? Czas rozpocząć bój o koronę, najwyższy czas zjednoczyć królestwo... Wraz z rykiem lwa do lotu budzi się orzeł... (Rec. Wydawn.)