Autorka opowiada o Wielkich Polakach – Chopinie w ojczyźnie i Szkocji, Mickiewiczu, Słowackim, Krasińskim, Norwidzie w Szwajcarii i Włoszech, Żeromskim we Włoszech i Szwajcarii, Conradzie w Anglii. Pięknym językiem i błyskotliwą narracją opisuje wybitnych i zasłużonych Rodaków. (Rec. Wydawn.)

Czym jest zamek w Rapperswilu? Postawiony w XIII wieku miał niewielkie znaczenie militarne. (...) Zamek odkrył, uratował i nadał mu znaczenie polski hrabia, Władysław Broël-Plater. (...) Sam będąc powstańcem listopadowym i emigrantem liczył, że wesprze na duchu i zgromadzi wokół siebie falę emigrantów po Powstaniu Styczniowym. (...) Na takim fundamencie Plater zbudował swoje muzeum. (...) Muzeum Polskie w Rapperswilu od początku tworzone było przez emigrantów: ludzi, którzy zmuszeni byli porzucić swoje domy, otoczenie, przyzwyczajenia i styl życia. Tułaczy, którzy jeśli chcieli przeżyć, musieli dostosowac się do warunków zastanych w nowym środowisku. W ciągu liczącej 148 lat historii Muzeum, przewinęło się przez nie kilka pokoleń Polaków doświadczających losu tułacza. Większość dzisiejszych wolontariuszek w Muzeum, to emigrantki z początku lat 80-tych XX w. (...) Zamek jest własnością Gminy Grodzkiej i zgodnie ze szwajcarskim prawem to mieszkańcy zdecydują o tym, komu go wydzierżawią, na jaki cel i na jakich warunkach. Umowa dzierżawy z Muzeum nie została przedłużona. Władze gminy ogłosiły konkurs na plan zagospodarowania zamku. (Fragment Wstępu)

Nie wyobrażam sobie życia w kompletnej ciszy. Fiona Bollag urodziła się z całkowitym brakiem słuchu. Była trzecim, długo wyczekiwanym dzieckiem rodziców. Tym bardziej był to dla nich szok, gdy dowiedzieli się o jej upośledzeniu. Od tego czasu głównym celem całej rodziny było dążenie do tego, by Fiona nauczyła się mówić, zamiast posługiwać się językiem migowym. Z książki dowiadujemy się, jak trudno jest nauczyć się mowy, nie znając i nie słysząc dźwięków, jak wielu wyrzeczeń i wielkiej pracy to wymaga. Fiona nie słyszała ćwierkania ptaków, nadjeżdżającego samochodu, niczego. Dla mnie, osoby słyszącej, jest to po prostu abstrakcja. Mimo tego dążyła do perfekcji, wierząc, że kiedyś odzyska słuch i będzie mogła normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Miała oczywiście momenty załamania, zwłaszcza gdy rówieśnicy wyśmiewali jej upośledzenie bądź ignorowali ją samą. Jak każdy człowiek, musiała pokonywać przeszkody i iść do przodu. W wieku 16 lat wszczepiono jej nowoczesne urządzenie - implant ślimakowy. Wtedy właśnie urodziła się na nowo. Wyszła z krainy ciszy. Z pewnością po przeczytaniu tej historii o wiele bardziej doceniam to, że jestem zdrowa i nie mam żadnego upośledzenia. Podziwiam autorkę za wolę walki i chęć do życia. Gdyby każdy zdrowy człowiek doceniał to, co ma, na pewno na świecie byłoby o wiele lepiej. Na końcu książki można znaleźć zestaw pytań i odpowiedzi na temat słuchu i zdolności słyszenia różnych dźwięków; jeśli ktoś zainteresuje się tematem, to polecam. Książka na pewno zmusza do refleksji i myślę, że może spowodować, że staniemy się bardziej tolerancyjni dla ludzi niesłyszących. (Rec. BiblioNETka)

Kolejna po Listach do Duszki, Muzyce dla Ilse i Kołysance dla Łani opowieść ze szkatułki wspomnień. Wzruszająca historia przyjaźni żydowskiej dziewczynki i polskiego chłopca. Palmira i Jerzyk wychowują się na jednym podwórku. Wspólnie się bawią i beztrosko poznają świat, nie przywiązując większej wagi do tego, że należą do różnych narodów. Dopiero wybuch wojny boleśnie im te różnice uświadomi, stawiając przed nimi wyzwania, z którymi nie poradziłby sobie niejeden dorosły. Ich przyjaźń zostanie wystawiona na próbę, a dzieci będą musiały przejść przyspieszony kurs dorastania w nieludzkich, dramatycznych warunkach. Historia prawdziwa. Spisana na podstawie wspomnień, domysłów i tajemnic. (Rec. Wydawn.)

Często zadawano mi pytanie: czy kiedykolwiek żałowałam, że wdałam się w historię miłosną z wojownikiem Samburu. Wtedy za każdym razem odpowiadałam z najgłębszym przekonaniem: Nigdy! Otrzymałam przywilej uczestnictwa w pewnej kulturze, której w tej formie prawdopodobnie już niedługo nie będzie, i dane mi było przeżyć wielką miłość. (...) Nie mogłabym już żyć w Afryce! Co jednak nadal pozostaje żywe, to przywiązanie do mojej byłej rodziny i wielka ciekawość dzisiejszej Kenii. Być może będę mogła pewnego dnia zaspokoić tę ciekawość, kiedy Napirai będzie już dorosła i zechce poznać swoich afrykańckich krewnych. Kto wie? (Z okł.)

Nad Malinową Bombonierką zawisły czarne chmury. Pasierb ciotki Emilii nie cofnie się przed niczym, żeby odebrać Ninie należne jej dziedzictwo. Zdesperowana dziewczyna szukając ratunku, czyta stare zapiski swojej ciotki i poznaje fascynującą historię jej życia. Młoda Emilia Dobrzycka zmuszona przez apodyktyczną matkę do wstąpienia do zakonu musi zrezygnować z beztroskich marzeń o studiach. Kiedy przełożona wysyła ją na postulat do Szwajcarii, trafia do małej manufaktury pralinek. Siostry uczą ją tajników produkcji najlepszej na świecie czekolady. Emilia postanawia zrzucić habit i otworzyć własną cukiernię. Na jej drodze staje matka, która żeby do tego nie dopuścić posuwa się do kłamstwa. Jak zakończy się batalia Niny z pasierbem jej ciotki i jaki wpływ na losy Malinowej Bombonierki będą miały sekrety z przeszłości Emilii? Ta opowieść udowadnia, że życie jest jak czekolada. Czasem słodkie, niekiedy gorzkie, a momentami twarde jak orzechy wypełniające jej aksamitne wnętrze…

Artystyczna dusza, chowająca się przed światem w czarnym kapeluszu, kolekcjonerka rodzinnych wspomnień, poetka, aktorka, od lat mieszkająca w Szwajcarii. Siostra Wojciecha Młynarskiego. Wychowana w rodzinie z tradycjami, na dworze w Komorowie, który funkcjonował jeszcze na XIX-wiecznych zasadach, w świecie, którego już dawno nie ma, szybko doświadczyła, czym jest samotność, strach, lęk i odrzucenie. Bardzo wcześnie otarła się o śmierć i poznała biedę. Strażniczka rodzinnego archiwum. Ma pamięć absolutną. Jej opowieści pełne są anegdot o najbliższych, o minionych czasach i niezwykłych artystach, o rodzinach Młynarskich, Zdziechowskich, Rubinsteinów, których poznajemy nieoficjalnie, trochę od kuchni. Towarzyszymy Barbarze, gdy razem z Arturem Rubinsteinem pije zsiadłe mleko o trzeciej nad ranem, dowiadujemy się, że sąsiadka Neli, księżna Grace Kelly, przekradała się tylnymi drzwiami do niej na bliny. Wspomnienia są bogato ilustrowane niepublikowanymi wcześniej fotografiami i rysunkami, a także okraszone poezją. Historie opowiedziane przez Barbarę spisał z wirtuozerskim wyczuciem, momentami delikatnie, momentami z przytupem, czasem tonem lekkim, czasem zupełnie na poważnie utalentowany pisarz, historyk literatury, krytyk, publicysta i dziennikarz Jerzy Sosnowski. Ten duet stworzył wyjątkowe dzieło. To znacznie więcej niż biografia. To opowieść o niezwykłej wrażliwości, o rodzinnym dziedzictwie, o poszukiwaniu własnej drogi. Także o szczęściu i spełnieniu. Nareszcie. (Rec. Wydawn.)