Dorastająca w realiach wiktoriańskiego Londynu Samanta, wbrew powszechnie panującej opinii, że świat nauki i medycyny należy do mężczyzn, kończy akademię medyczną. Młoda, atrakcyjna i wykształcona kobieta u schyłku XIX wieku nie ma szans na wykonywanie wyuczonego zawodu. Jednak upór, talent i siła woli zdeterminowanej pani doktor przełamują stereotypy, budząc cichy zachwyt i podziw kolegów po fachu. (Rec. Wydawn.)

Kobieta ma mniejszy mózg i dużo słabszy popęd seksualny niż mężczyzna, jest pozbawiona skłonności przywódczych, ma gorszą orientację przestrzenną, zdolności motoryczne i analityczne, jest natomiast bardziej empatyczna, dlatego doskonale sprawdza się jako opiekunka i strażniczka domowego ogniska… Te przekonania to nie tylko część potocznego obrazu świata, ale też element naukowych teorii, nadal rozwijanych przez wielu poważnych badaczy. I choć mogłoby się wydawać, że na temat różnic między płciami powiedziano już dość, Angela Saini udowadnia, że jest inaczej. Opisuje dziesiątki teorii, analizuje setki badań, dawnych i współczesnych, rozmawia z naukowcami i naukowczyniami. Niczego z góry nie zakłada, niczego nie odrzuca i często dochodzi do całkiem nieoczekiwanych wniosków. To lektura, z którą powinny się zmierzyć obie strony odwiecznego sporu o rolę i miejsce kobiety - choćby po to, żeby się przekonać, że nawet o kwestiach budzących największe emocje można pisać rzeczowo i bez uprzedzeń. (Rec. Wydawn.)

Niniejsza publikacja zawiera raporty, które są częścią Krajowego Systemu Monitorowania Polityk Równego Traktowania Kobiet i Mężczyzn. System ten jest narzędziem tworzenia polityk społecznych w Polsce, w tym przede wszystkim polityki równego traktowania kobiet i mężczyzn. W części analitycznej systemu zebrano dane statystyczne umożliwiające porównanie sytuacji kobiet i mężczyzn w wielu dziedzinach życia, między innymi takich jak rynek pracy, edukacja, demografia, warunki życia i zdrowie. W budowę systemu zaangażowało się grono polskich I zagranicznych socjologów, demografów i statystyków, a dane do systemu pozyskiwano zarówno z istniejących już baz danych, jak i za pośrednictwem nowych badań i sondaży. Ekspertami kluczowymi byli: prof. prof. Angela Coyle, Janina Jóżwiak, Renata Siemieńska i dr Bogdan Cichomski. Tak zbudowany system stanowi najpełniejszą obecnie bazę danych przedstawiających sytuację kobiet i mężczyzn w Polsce w ujęciu porównawczym.

Niniejsza publikacja zawiera raporty, które są częścią Krajowego Systemu Monitorowania Polityk Równego Traktowania Kobiet i Mężczyzn. System ten jest narzędziem tworzenia polityk społecznych w Polsce, w tym przede wszystkim polityki równego traktowania kobiet i mężczyzn. W części analitycznej systemu zebrano dane statystyczne umożliwiające porównanie sytuacji kobiet i mężczyzn w wielu dziedzinach życia, między innymi takich jak rynek pracy, edukacja, demografia, warunki życia i zdrowie. W budowę systemu zaangażowało się grono polskich I zagranicznych socjologów, demografów i statystyków, a dane do systemu pozyskiwano zarówno z istniejących już baz danych, jak i za pośrednictwem nowych badań i sondaży. Ekspertami kluczowymi byli: prof. prof. Angela Coyle, Janina Jóżwiak, Renata Siemieńska i dr Bogdan Cichomski. Tak zbudowany system stanowi najpełniejszą obecnie bazę danych przedstawiających sytuację kobiet i mężczyzn w Polsce w ujęciu porównawczym.

Jeszcze na początku XIX wieku zawód lekarza wykonywali tylko mężczyźni. Kobiety masowo umierały na uleczalne choroby, bo unikały opieki medycznej. Badania prowadzono w poniżający i często bolesny sposób, a lekarze nie rozumieli problemów zdrowotnych kobiet. Porody odbierano pod kilkoma warstwami koców, bo medycy wstydzili się nagości rodzącej. Z tego samego powodu wielu z nich nie miało pojęcia o kobiecej anatomii. Nic dziwnego, że w Paryżu przez prawie całe stulecie żadna kobieta nie przeżyła cesarskiego cięcia! Uważano, że „istnieje mnóstwo przypadków chorób, które lekarz potrafi wyleczyć dzięki temu, że jest mężczyzną”. Dla pacjentek oznaczało to jedno: bycie na łasce brutali. W takim świecie trzy kobiety znalazły w sobie siłę i determinację, żeby otworzyć przedstawicielkom swojej płci drzwi do zawodu lekarza. Podanie Elizabeth Blackwell o przyjęcie na studia medyczne uznano za świetny żart i tylko dlatego rozpatrzono je pozytywnie. W Szkocji wściekły tłum chciał zabronić studentkom wstępu na salę wykładową. Mimo to zdobyły one wykształcenie, rozpoczęły praktykę lekarską i wywołały prawdziwą rewolucję. Sprawiły, że medycyna zaczęła w końcu dostrzegać potrzeby kobiet w zakresie zdrowia.

Pierwsza książka, która na taką skalę analizuje seksistowski charakter świata, w którym żyjemy – od dostępności usług publicznych po projektowanie dóbr luksusowych. Caroline Criado Perez na setkach przykładów pokazuje, że domyślnym użytkownikiem większości dóbr i usług jest wciąż mężczyzna i pisze o tym, w jaki sposób wpływa to na codzienne życie połowy ludzkości. Brak istniejących danych na temat kobiet – ich potrzeb, zdrowia, sposobów korzystania z infrastruktury i usług publicznych, funkcjonowania na rynku pracy etc. prowadzi do ich systematycznej dyskryminacji we wszystkich dziedzinach życia, od języka, poprzez system edukacji czy ochrony zdrowia (np. diagnostyka i leczenie niektórych chorób), normy obowiązujące w miejscach pracy, system ochrony pracy po system podatkowy i zarządzanie, nie mówiąc już o (nie)obecności kobiet na kartach historii. Przedsięwzięcie Caroline Criado Perez jest imponujące przede wszystkim ze względu na ilość materiału, jaki poddała analizie, i fakt, że objęła nią obszar od Norwegii po Argentynę i RPA i od Stanów Zjednoczonych po Japonię. (Rec. Wydawn.)

Daniela Walkowiak, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Rzymie, w ostatniej chwili dotarła na linię startu, bo polska ekipa odjechała z wioski olimpijskiej bez niej. Na tych samych zawodach Jarosława Jóźwiakowska, mająca jedynie sto sześćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu, wywalczyła srebrny medal w skoku wzwyż. Po latach mówi, że skakała charakterem, nie możliwościami fizycznymi. Ewa Kłobukowska, złota medalistka igrzysk w Tokio, z telewizyjnych wiadomości dowiedziała się, że uległa kontuzji i nie pojedzie na zawody do Montrealu. Olimpijki to wspaniały reportaż o determinacji, walce z własnymi słabościami i z polityką PRL-u. Sulińska kreśli portrety niezwykłych kobiet, które pokazują, że rywalizacja, wola walki i potrzeba zwycięstwa nie mają płci. To właśnie one, bez profesjonalnego sprzętu i wsparcia, potrafiły dokonać rzeczy niemożliwych i przetarły szlaki kolejnym pokoleniom polskich sportsmenek. Mierząc się za kulisami z dyskryminacją, a niejednokrotnie z upokorzeniem, na arenach biły kolejne rekordy, zdobywały serca kibiców i tworzyły - często niesłusznie pomijaną - historię sportu. To historie wojowniczek. Polskich medalistek olimpijskich. (Rec. Wydawn.)

Malarka znana głównie z ikonicznego porteru Konopnickiej w binoklach, społecznica, aktywistka, feministka, Pietrek z powycieranymi łokciami – fascynująca i niesłusznie zapomniana towarzyszka życia autorki Roty. Maria Dulębianka najpierw uczyła się w szkole artystycznej w Wiedniu, potem jej kariera nabrała tempa w Warszawie pod okiem Wojciech Gersona. W 1884 roku dołączyła do grona pierwszych polskich malarek, które studiowały w cenionej paryskiej Académie Julian. Tylko niewielka część jej dorobku artystycznego przetrwała jednak do dzisiaj. Od 1890 roku wspólnie z Konopnicką mieszkała za granicą – a jeśli sprawy osobiste zmuszały je do rozstania, to Marie jak najszybciej starały się do siebie wrócić. Z biegiem lat Dulębianka coraz głośniej zaczyna zabierać głos w sprawie równouprawnienia kobiet. Publikuje ostrą polemikę Damscy kaznodzieje, którą można streścić hasłem: „mężczyźni objaśniają mi świat”. Apeluje także o równy dostęp do studiów artystycznych. Potem w ramach manifestu jako pierwsza kobieta kandyduje w wyborach do Sejmu Krajowego. Po śmierci poetki osiadła na stałe we Lwowie, gdzie jeszcze mocniej zaangażowała się w działalność społeczną i feministyczną. Podczas misji Czerwonego Krzyża zaraziła się tyfusem, kontrolując warunki w ukraińskich obozach, w których byli internowani Polacy. Zmarła 7 marca 1919 roku. Początkowo pochowano ją w grobowcu Konopnickiej na Cmentarzu Łyczakowskim. Osiem lat później jej trumna została przeniesiona na Cmentarz Obrońców Lwowa. Karolina Dzimira-Zarzycka porządkuje i uzupełnia biografię Marii Dulębianki, ale przede wszystkim kreśli portret artystki i emancypantki, której problemy i wybory okazują się dziś zaskakująco aktualne. Obficie czerpiąc ze źródeł, stara się uchwycić naturę relacji Dulębianki i Konopnickiej, a także wpisać ją w szerszy obraz sytuacji kobiet na przełomie XIX i XX wieku.

Średnio raz na minutę w Demokratycznej Republice Konga dochodzi do gwałtu. W światowym rankingu to drugie najniebezpieczniejsze miejsce dla kobiet - kraj, w którym najczęściej dochodzi do nadużyć na tle seksualnym. „Zaszczytną” pierwszą pozycję zajmuje Afganistan. Niewiele dalej plasuje się Kenia. Sally Armstrong, wielokrotnie nagradzana dziennikarka, podróżując przez szarpane wojenną zawieruchą kraje, docierając do pojedynczych głosów, które odważyły się mówić w imieniu milionów, tworzy niezwykle poruszający i odważny reportaż, kolekcję prawdziwych historii, które składają się na „złamane piękno” dzisiejszego świata. Świata, w którym dramat ludzkich istnień na szczęście powoli rozjaśnia się perspektywą nadchodzących zmian. Kobiety od Nowego Jorku po Nairobi i od Kabulu po Caracas zmieniają istniejący stan rzeczy. Na całym świecie organizują się, by wyrażać sprzeciw wobec gwałtów, zabójstw honorowych, poligamii, kamienowania i dziesiątków innych usankcjonowanych religijnie lub kulturowo aktów przemocy przeciwko kobietom. To im poświęcona jest ta książka. Sally Armstrong w „Wojnie kobiet" przedstawia niezwykłe kobiety, które jak świat długi i szeroki, idą naprzód z podniesionym czołem. To fantastyczne, że udało się zebrać ich głosy w jednej książce, bo dzięki temu poznajemy zróżnicowany, niedający się zignorować i bliski zwycięstwa ruch kobiecy aktywny na całym świecie. Eve Ensler, dramatopisarka wyróżniona nagrodą Tony, performerka, działaczka i autorka „Monologów waginy" Rec. wyd.