Książka jest oparta w przeważającej mierze na spisanych relacjach bezpośrednich świadków wojennych wydarzeń, które autor weryfikował na podstawie dokumentów i innych wspomnień. Autor żmudnie dociekał prawdy, nigdy nie poddawał się naciskom politycznym, był suwerenny w swoich poglądach. Jako żołnierz konspiracji znał doskonale z autopsji tę tematykę, a jednocześnie jako nowosądeczanin, nie działający bezpośrednio na ziemi gorlickiej starał się obiektywnie w oparciu o posiadane informacje przedstawić działalność obwodu Gorlice Armii Krajowej. (Fragment przedmowy)

Bohaterowie i legendarni dowódcy. Po wojnie nie mogli wrócić do Polski. Dawny sojusznik - Wielka Brytania przestała życzliwie traktować wojennych uchodźców w mundurach. Przestali być potrzebni. Aby utrzymać rodziny, kawalerowie orderu Virtuti zostawali barmanami, tapicerami i nocnymi cieciami. Na londyńskiej paradzie zwycięstwa w 1946 roku, w której obok Anglików i Amerykanów maszerowali nawet sanitariusze z Fidżi i oddziały robocze z Seszeli, zabrakło Polaków. Rząd Jego Królewskiej Mości na dwa tygodnie przed defiladą rozwiązał Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Kontradmirał Józef Unrug, dowódca Polskiej Floty i Obrony Wybrzeża w 1939 roku. Po kapitulacji Kriegsmarine zaproponowała mu służbę w swoich szeregach. Odmówił. Po wojnie, aż do lat pięćdziesiątych, naprawiał silniki w kutrach rybackich w Maroku. Gen. Stanisław Sosabowski - twórca i dowódca legendarnej polskiej brygady spadochronowej, szykowanej do desantu w okupowanej Polsce. Ostrzegał, że desant planowany pod Arnhem będzie zrzucony "o jeden most za daleko". W powojennym Londynie próbował sił w branży meblarskiej, a potem pracował przez lata jako magazynier. Gen. Tadeusz Komorowski "Bór" - komendant Armii Krajowej. Były Wódz Naczelny Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie utrzymywał się w Londynie z pracy tapicera. Gen. Stanisław Maczek - dowódca największej przedwrześniowej polskiej jednostki pancernej. W 1939 r. nie przegrał żadnej bitwy. Dowódca "Czarnych diabłów", bohater spod Falaise Chambois i Bredy. Żeby utrzymać przykutą do wózka inwalidzkiego córkę Małgorzatę, podawał piwo jako barman i pilnował bramy klubu sportowego w Edynburgu. (Rec. Wydawn.)

„To, co ci powiem, musi być zachowane w najgłębszej tajemnicy… Nie nazywam się Tomasz Serafiński. Moje prawdziwe nazwisko brzmi: Witold Pilecki”. W 1940 roku za zgodą dowództwa podziemia rotmistrz Pilecki na ochotnika poszedł do Auschwitz, by zorganizować tam ruch oporu. Zadanie wykonał. Po dwóch latach i siedmiu miesiącach dokonał brawurowej ucieczki z obozu. Napisał pierwsze na świecie raporty o Holokauście. W Powstaniu Warszawskim bohatersko bronił „reduty Pileckiego”. Po wojnie reżim komunistyczny w Polsce poddał go torturom i skazał na śmierć.

Centralnym problemem ruchu oporu była partyzantka, której poświęcona jest niniejsza praca. Zatrzymajmy się więc nad tym problemem, by ukazać kontekst historyczny i rzeczowy, w którym znajduje się "Operacja wileńska AK" dr. Romana Koraba-Żebryka. Partyzantka ma w Polsce długoletnią tradycję. Nie sięgając nawet do wojen podjazdowych Bolesława Chrobrego przeciwko Niemcom czy znacznie późniejszej wojny szarpanej prowadzonej przez Stefana Czarnieckiego, stwierdzić trzeba, że w okresie rozbiorów sprawę tę w szerszym zakresie podjął Tadeusz Kościuszko, który w swej znakomitej książce pt. Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość wydanej w 1800 r. przedstawił partyzantkę jako najskutecznieszą metodę walki Polaków o niepodległość... (Fragment przedmowy)

Opowieści prawdziwego warszawiaka- żołnierza kedywu (wykonującego w ramach działań bojowych m.in. Wyroki na zdrajcach) Wspomnienia i dziennik powstańczy. Autor urodzony w warszawie w 1926 r. Synwarszawskiego adwokata; uczeń gimnazjum im. T. Reytana; od stycznia 1943 r. Żołnierz ak, od września 1944 r. Żołnierz od działu dywersji bojowej obwodu ochota odb 18, drużyny d2. Od 2 sierpnia 1944 r. W powstaniu warszawskim w batalionie „polski”, od 8 sierpnia w batalionie „kiliński” w 164 plutonie i kompanii.

Niezwykle poruszające wspomnienia sanitariuszki AK ze szpitala św. Stanisława na Woli z pierwszych dni sierpnia 1944 roku. Dwudziestoletnia Anna Danuta Sławińska (w powstaniu Leśniewska) trafia w samo centrum dramatycznych wydarzeń. Autorka, która sama cudem uniknęła egzekucji, jest świadkiem tzw. rzezi Woli, podczas której wciągu kilku dni Niemcy mordują od czterdziestu do pięćdziesięciu tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci. Obok nadludzkiego wysiłku i heroizmu polskiego personelu szpitalnego, ratującego pacjentów i przygodnych uciekinierów, pokazuje katów, których działania obserwuje z bliska. Jest wstrząśnięta i przerażona ich barbarzyństwem. Potrafi jednak dostrzec ludzkie odruchy wśród bestii. Tych jedenaście dni powstania spędzonych na Woli pozostawia w niej piętno na całe życie. Książka pokazuje zło, zniszczenie i śmierć, które niesie ze sobą wojna. Nie brakuje w niej jednak nadziei i wiary w przyjaźń oraz dobro, które tkwi w człowieku. To ono daje Autorce sił, aby przetrwać i wyrwać się z piekła. Kierowana obowiązkiem, trafia do kolejnego piekła – obozu przejściowego w Pruszkowie.

Dr Jekyll i Mr Hyde polskiej konspiracji „Reder” Jest bohaterem konspiracji, żołnierzem Armii Krajowej. Dowodzi kompanią, plutonem żandarmerii, następnie zostaje oficerem w sztabie 2. Dywizji Piechoty Legionów AK. Uczestniczy w wielu walkach podczas akcji „Burza”. Bohatersko dowodzi podczas zwycięskiej bitwy z oddziałami Wehrmachtu w Cebrze koło Sandomierza z 4 na 5 sierpnia 1944 r. Jest prawą ręką wybitnych dowódców AK. Po wojnie aktywnie wspiera działania mające upamiętnić wyczyny dawnych kolegów z partyzantki. „Komar” Jest agentem i zdrajcą. Współpracuje z Sowietami i Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego PRL. Posyła na śmierć, katorgę lub prześladowanie ze strony NKWD i UB swoich kolegów i dowódców. Przez dziesiątki lat aktywnie współpracuje z tajnymi służbami Polski Ludowej. Żyje z wyrokiem śmierci od AK i umiera, unikając zdemaskowania. Dionizy Mędrzycki „Reder” i „Komar” to jedna osoba. Wiele razy pisze własną biografię, zmienia fronty, przeinacza fakty, zdradza przyjaciół lub wynosi ich na piedestał. Oszukuje nawet swoich bliskich, gotowych czcić pamięć o jego bohaterskim życiu. Wszystko zaczyna się pewnego listopadowego dnia 1944 roku, gdy Dionizy przepływa Wisłę, by dostać się na sowiecką stronę. Zdrada i bohaterstwo zamknięte w losach pojedynczego człowieka (Rec. Wydawn.)

Bohater, gangster, marzyciel… Kim był człowiek, którego pseudonim stał się imieniem powstańczego pokolenia? Pasjonujący życiorys „Kolumba” wystarczyłby na kilka scenariuszy sensacyjnych filmów: przed wojną niemieckie więzienie, potem Auschwitz, po wyjściu z obozu brawurowa walka w Kedywie i powstanie warszawskie, niewola, tajemnicze gangsterskie przedsięwzięcia w powojennych Niemczech, miłość, rozpacz i bezradność - a u źródeł wszystkiego młodzieńcze marzenia o nieograniczonej wolności osobistej. Emil Marat prowadzi hipnotyzujące historyczne śledztwo, odnajduje nieznane dokumenty, korespondencję, polskie i zagraniczne archiwalia. Sen Kolumba to połączenie eseju, książki historycznej i literackiego reportażu. (Rec. Wydawn.)

Tom 2 serii opowiada o początkach Polskiego Państwa Podziemnego. Historia zawiązywania struktur konspiracyjnych w oblężonej przez Niemców Warszawie oraz obszerny biogram dowódcy pierwszej polskiej organizacji podziemnej - Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza.

„Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” to pierwsze w Polsce wydawnictwo przedstawiające, w sposób fachowy i kompletny, heroiczną walkę Polaków o niepodległość, poczynając od ostatnich strzałów kampanii wrześniowej, a kończąc na nierównym boju z oddziałami NKWD i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W naszej serii przedstawiamy wszystkie aspekty największej podziemnej armii świata, jaką była konspiracja polska, w jej wszystkich barwach i odcieniach. Zapraszamy do poznania niezwykłej historii ludzi pełnych odwagi i pogardy śmierci, którzy walczyli, często w beznadziejnej walce, o dobro dla nich najwyższe – Niepodległą Polskę.

Historia konfliktu polsko-ukraińskiego z lat 1943–1948 do dziś budzi żywe emocje. Każde o nim przypomnienie wywołuje długie i burzliwe dyskusje. Spór często dotyczy nie tylko oceny wydarzeń, lecz także podstawowych faktów. Nierzadko uczestnicy dyskusji, niezależnie od narodowości, próbują nie tyle dojść do prawdy historycznej, co raczej udowodnić słuszność głoszonych przez siebie poglądów, przeważnie polegających na podkreślaniu cierpień własnego narodu i jego obronie przed „niesprawiedliwymi” zarzutami. Stan taki jest w dużej mierze efektem zapóźnienia badań historycznych w tej dziedzinie. Choć do interesujących nas wydarzeń odnosi się wiele publikacji, to maj one przeważnie przyczynkarski charakter. Żadna z nich nie stara się w sposób całościowy ukazać przebiegu zbrojnego konfliktu polsko-ukraińskiego. (…) Niniejsza praca ma w zamyśle przyczyni się, choćby w skromny sposób do wypełnienia tej luki. Jej celem jest pokazanie ogólnego przebiegu walk polsko-ukraińskich w latach 1943–1948 na ziemiach dzisiejszej Polski. Autor (…) starał się w miarę możliwości jak najdokładniej odtworzyć podstawowe fakty, aby uzyskać pełny obraz konfliktu i dzięki temu móc porównać go z dotychczasowymi twierdzeniami historyków zarówno polskich, jak i ukraińskich. (ze Wstępu Autora) (Z okł.)

Zasłużyły na miano wilczyc znad Wisły - łączyła je uroda i zdrada, różniły motywy, gdyż jedne donosiły, by uniknąć tortur lub pod wpływem szantażu, inne dla korzyści majątkowych i poprawy statusu społecznego, decydując się nawet na łamanie prawa, którego same strzegły. Jeszcze inne z naiwności lub z miłości. W ich otoczeniu nikt nie mógł spać spokojnie, koleżanka, towarzysz walki z konspiracji, mąż… Podobnie potoczyły się ich losy - mało która poniosła adekwatną karę za popełnione czyny. Czyżby zbrodnia jednak popłacała? (Rec. Wydawn.)

W latach 1943-1945 na Wołyniu i w Galicji Wschodniej ukraińscy nacjonaliści wymordowali 100 tysięcy Polaków. Do zbrodni tej posłużyły im głównie prymitywne narzędzia rolnicze - siekiery, widły i cepy. Gdzie wtedy była Armia Krajowa? Gdzie było Polskie Państwo Podziemne? Dlaczego nic nie zrobiono, by ratować polską ludność cywilną? Dlaczego Wołyniacy konali w osamotnieniu? Piotr Zychowicz udziela na te pytania szokującej odpowiedzi. Armia Krajowa zlekceważyła banderowskie zagrożenie, zignorowała liczne ostrzeżenia o nadciągającym niebezpieczeństwie. Wszystkie wysiłki skupiła bowiem na szykowaniu przyszłego powstania - operacji „Burza”. Dowódcy AK nie chcieli walczyć z UPA, by nie „trwonić” sił potrzebnych im do walki z Niemcami. Do końca wierzyli, że z banderowcami uda się dogadać. Gdy Polskie Państwo Podziemie podjęło wreszcie interwencję, była ona tragicznie spóźniona i niewystarczająca. Niestety AK na Wołyniu całkowicie zawiodła. (Rec. Wydawn.)

Antoni Heda-Szary to legenda podziemnego państwa polskiego w Górach świętokrzyskich. Do dzisiaj śpiewają o nim pieśni. Historia jego życia toczy się we wspomnieniach od września 1939 roku, poprzez brawurowe akcje partyzanckie w latach okupacji do rozbicia więzienia UB w Kielcach w 1945 roku. zdradzony, zostaje aresztowany i skazany na wielokrotną karę śmierci. Ułaskawiony, wychodzi na wolność w 1956 roku. Pointa losów „Szarego” w PRL, przewodniczącego „Solidarności” kombatantów, to internowanie w Białołęce na początku stanu wojennego w 1981 roku. „Szary” nie jest postacią z podręczników, w życiu podejmuje trudne decyzje i wybory. Jest partyzantem, który chroni ludność cywilną, wspomaga ją materialnie, idzie na odsiecz, kiedy tego wymaga sytuacja. Komendant „Szary” rozdaje chłopom buty, wymierza chłostę volksdeutschom i gorliwym żandarmom, organizuje przemyślane do szczegółu akcje bojowe na więzienia, banki, ciężkozbrojne oddziały Niemców. W ubeckim więzieniu bije się z oprawcami, stawia się Różańskiemu. „Wspomnienia” dokumentują, jak rozwija się jego charakter i osobowość, od zagubionego żołnierza kampanii wrześniowej, ostrożnego konspiratora, po dzielnego dowódcę, często ryzykanta. W 1945 roku jest już bezwzględnym komendantem niepodległościowego podziemia walczącego z wprowadzanym przez NKWD systemem. Ukrywa się, kocha, ma dzieci. Wewnętrzna siła i wiara pozwalają mu przetrwać ciężkie więzienie. Siła i dramatyzm losów „Szarego” tworzą historię prawdziwą. Ta historia przez lata była oficjalnie zakazana, ale przecież opowiadana, przekazywana z ust do ust jak w dawnych czasach. Siła tych wspomnień polega na tym, że „Szary” nie daje się oszukać systemowi komunistycznej władzy. Wygrywa - jest postacią zwycięską w wymiarze osobistym i historycznym. Jacek Snopkiewicz (Z okładki)

"... Opisując działalność zbrojną oddziału [Huragan] wykorzystałem m. in. zapiski dziennika, jaki prowadził żołnierz oddziału Franciszek Tomaszkiewicz ps. "Biały" (1914-2009) w okresie od 1 stycznia do 17 kwietnia 1947 r. Pomyślałem wówczas, że warto byłoby opublikować wspomniany dziennik, bowiem stanowi on świadectwo niezwykle dramatycznych wydarzeń, jakich doświadczyli partyzanci podziemia niepodległościowego na pograniczu sądecko-gorlickim. (...) Tak w marcu 2013 dotarłem do Ropy, gdzie spotkałem się z Panem Franciszkiem Tomaszkiewiczem (juniorem), któremu opowiedziałem historię Ojca, jaka wyłaniała się z zachowanych źródeł. Pan Franciszek postanowił poszerzyć tę wiedzę. Poprzez dokumenty pozostawione przez Rodziców oraz akta instytucji będących ważnymi filarami reżimu komunistycznego - aparatu bezpieczeństwa i sądu wojskowego - podążył w kierunku poznania prawdy o kolejach życia Franciszka i jego żony Bronisławy. (...) Przepojona bardzo osobistym komentarzem praca odkrywa losy bohaterów na tle epoki naznaczonej wszechobecnym cierpieniem, zadawanym przez okupantów - niemieckiego i sowieckiego. Uzupełnia także dwudziestowieczną historię lokalnej społeczności. (Fragment z przedmowy Marcina Kasprzyckiego)

Ogólnopolski Kwartalnik Poświęcony Żołnierzom Wyklętym to nie tylko czasopismo, to także hołd oddany żołnierzom powojennego podziemia. Dotychczas nie było magazynu poświęconego wyłącznie temu zagadnieniu, a dotyczącego całego zbrojnego podziemia antykomunistycznego. W nowoczesnej i przystępnej formie przedstawione są losy naszych bohaterów - w pierwszym numerze szczególnie mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” i jego 5. Wileńskiej Brygady AK. Poruszone są również odkrywcze wątki dotyczące innych żołnierzy, a także współczesnych form ich upamiętnienia. Historycy i pasjonaci zwarli szyki, aby co kwartał przedstawić Czytelnikom nową dawkę patriotyzmu, niejednokrotnie sięgając po dotychczas nieznane wątki. Jest to lektura obowiązkowa dla każdego patrioty. (Rec. Wydawn.)

„Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” to pierwsze w Polsce wydawnictwo przedstawiające, w sposób fachowy i kompletny, heroiczną walkę Polaków o niepodległość, poczynając od ostatnich strzałów kampanii wrześniowej, a kończąc na nierównym boju z oddziałami NKWD i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W naszej serii przedstawiamy wszystkie aspekty największej podziemnej armii świata, jaką była konspiracja polska, w jej wszystkich barwach i odcieniach. Zapraszamy do poznania niezwykłej historii ludzi pełnych odwagi i pogardy śmierci, którzy walczyli, często w beznadziejnej walce, o dobro dla nich najwyższe – Niepodległą Polskę.

Ziemia Gorlicka to pojęcie umowne. Różny bowiem był jej kształt w różnych okresach historycznych. W ogólnym zarysie jest to obszar położony pomiędzy rzekami Białą Dunajecką i Wisłoką, odgraniczony od południa granicą państwową, a od północy Pogórzem Ciężkowickim i Dołami Jasielsko-Sanockimi. Część południowa tego obszaru to Beskid Niski, ze względu na duże wysokości względne mające tutaj wyraźny charakter górski. Kraina ta bardzo malownicza, pokryta w większości odwieczną puszczą karpacką, poprzecinana dziesiątkami głęboko wrytymi wartkimi strumieni i potoków... (Fragment wstępu)

Książka powstała na podstawie sławnego archiwum Jana Rodowicza – Anody, relacji żołnierzy batalionów, dokumentów, listów, pamiętników, konsultacji z matkami poległych. Autor prowadzi swych bohaterów – spadkobierców ideałów Kamieni na szaniec – przez barykady powstańcze od Woli poprzez Starówkę po Czerniaków. Spotykamy na kartach najsłynniejsze postaci Szarych Szeregów: Andrzeja Romockiego – Morro, Piotra Pomiana, Stanisława Leopolda, Czarnego Jasia – Wuttke, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.